Καβγαδες και ζωή…

Καθισμένη μόνη στο μπαρ, ελαφρά ζαλισμένη, κοιτώντας τον κόσμο από τον καθρέφτη, με το τσιγάρο να καπνίζει παρατημένο στο τασάκι εμπρός μου, τον θυμό μου να εξατμίζεται μέσα στην θαλπωρή του αλκοόλ και να ακολουθεί την ίδια διαδρομή με τον καπνό προς την θυρίδα του εξαερισμού, που μάταια προσπαθούσε να προστατέψει τους συνεστιαζομενους από το παθητικό κάπνισμα. Κοίταξα τον μπάρμαν και κούνησα το άδειο ποτήρι μου εκλιπαρώντας για αναγεμιση. Ακούστηκε τότε μια φωνή να προφέρει το όνομα μου. «Λένα, εσύ είσαι. Δεν σε γνώρισα αμέσως». «Ούτε εγώ σε γνώρισα. Όχι αμέσως, αλλά ούτε και τώρα», έκανα εκνευρισμένη, από τον κόσμο που σου την πέφτει στα μπαρ, εκτοξεύοντας σου ένα τυχαίο όνομα. «Λένα, είμαι ο Οδυσσέας, τότε στο κυλικείο της φιλοσοφικής…» είπε σχεδόν ικετευτικά. Γύρισα να τον δω καλύτερα. «Ο Οδυσσέας… Για φαντάσου. Δεν είχαμε ξαναβρεθεί από εκείνη τη μέρα. Συγνώμη για τον τρόπο μου, αλλά δεν είμαι και στα καλύτερα μου.» απολογήθηκα. Ιπποτικά εκείνος ενδιαφέρθηκε για την νηφαλιότητα μου και αν χρειαζόμουν βοήθεια για να πάω κάπου.
Δεν είχα διάθεση για άλλο καυγά και έτσι απέφυγα ευγενικά το «πατρικό» του ενδιαφέρον. « Είμαι απλώς λίγο μεθυσμένη, αλλά στο σκαμπό μου καρφωμένη.» του απάντησα, « Έτσι δεν κινδυνεύω από πτώσεις, ούτε από συναισθηματικές μεταπτώσεις. Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αλλά θα αναχωρήσω μόλις ορθοποδήσω.» «Λένα δεν είμαι εδώ ούτε για να κατακρίνω, ούτε για να πατρονάρω την συμπεριφορά σου. Αυτή η κύρια που μας κοιτά, αλλά δεν μας χαμογελά, στο απέναντι από τις τουαλέτες τραπέζι, είναι η μνηστή μου. Θύμωσε που σε παρατηρούσα, προσπαθώντας να διακρίνω αν είσαι όντως αυτή που θυμόμουν. Θα σε παρακαλούσα λοιπόν να έρθεις να της συστηθείς και να καθίσεις μαζί μας, μήπως και ζήσω το υπόλοιπο βράδυ εν ηρεμία. Από τους δυο μας αυτός που έχει ανάγκη από βοήθεια είμαι εγώ, μιας που υπάρχουν χειρότερα μεθύσια από το δικό σου.» είπε και με βοήθησε με την τσάντα μου.
«Να σας συστήσω, η Λένα, παλιά φίλη από το πανεπιστήμιο, ψυχολόγος αν θυμάμαι καλά, και από εδώ η σε μια εβδομάδα γυναίκα μου, η Αφροδίτη.» «Χάρηκα πολύ» αποκρίθηκα προτείνοντας το χέρι μου σε χειραψία. « Η ώρα η καλή. Μην ανησυχείτε για τον Οδυσσέα, ο Πάρις έκλεψε την ωραία Ελένη. Εξάλλου εσείς είστε η Αφροδίτη.» Ξαφνιάστηκε, αλλά δεν έδωσε συνεχεία γιατί κατάλαβε την επήρεια του αλκοόλ πάνω μου. Της είχε κάνει σήμα εγκράτειας και ο Οδυσσέας, ο οποίος προσπάθησε να μπαλώσει τα πράγματα. «Η Λένα ήταν και τότε κάτι σαν την συνείδηση της παρέας. Εξαιρετικά κυνική, αλλά δίκαιη.» «Γι’ αυτό είχα ελάχιστη επιτυχία με τους άνδρες» συμπλήρωσα, διακόπτοντας τον, «Είχα από παλιά ένα ελάττωμα και ένα προτέρημα, ήμουν πολύ έξυπνη μα καθόλου πονηρή, δηλαδή κάτι σαν άνδρας. Μόνο που δεν είναι ευκολοδιακριτό πιο είναι το ένα και πιο το άλλο.»
«Πως γνωριστήκατε αφού εσύ ήσουν στην φιλοσοφική και ο Οδυσσέας στο μαθηματικό;» ρώτησε η γυναίκα του με πρόδηλο ενδιαφέρον. «Φυσικά στο κυλικείο της φιλοσοφικής, όπου σύχναζαν οι περισσότερες γυναίκες και όσοι εκ των ανδρών ενδιαφέρονται περί αυτών. Είχαμε κοινούς γνωστούς που μας συνέστησαν και περάσαμε όλοι μαζί μια αξέχαστη βραδιά σε ένα πάρτι της Αρχιτεκτονικής» την διαφώτισε όσο καλύτερα μπορούσε ο Οδυσσέας. Της είχε μείνει όμως μια απόρροια, «Τι έκανε εκείνη την βράδια αξέχαστη;» «Μα φυσικά ο οίστρος του μέλλοντα συζύγου σου στον χορό σε συνδυασμό με τα χρόνια εκπαίδευσης επί του θέματος που είχαν προηγηθεί για εμένα, μας οδήγησαν σε νίκη στον χορευτικό μαραθώνιο της σχολής. Ήταν αυτή η πρόφαση για την οποία εκείνο το βράδυ μας παράτησαν οι συνοδοί μας.» «Μετά τι έγινε;» απόρησε η Αφροδίτη. «Έζησαν αυτοί καλά μεταξύ τους και εμείς καλύτερα χώρια, καθότι ξανασυναντηθήκαμε πριν από πέντε λεπτά.» αποκρίθηκε ο άντρας της αμέσως. «Οποίος κερδίζει στον χορό χάνει στην αγάπη» συμπλήρωσα.
«Πως πήγαν μετά τα πράγματα Λένα;» ρώτησαν σχεδόν ταυτόχρονα. «Τελείωσα τις σπουδές, έφυγα για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, αμφιταλαντευόμουν να γυρίσω να μην γυρίσω, ξεκίνησα για διδακτορικό περισσότερο για να παρατείνω την φοιτητική μου ιδιότητα, ερωτεύθηκα, γύρισα πίσω, χώρισα, ξαναερωτεύθηκα και παντρεύτηκα. Ώσπου σήμερα μάλωσα με τον άνδρα μου και βγήκα μόνη μου να ξεσκάσω σε αυτό το μπαρ.» «Πολύ περιεκτικός ο τρόπος περιγραφής σου. Σαν διάγνωση.» παρατήρησε εκείνη. Ακάθεκτη, μετά από αυτό, άρχισα το ψυχογράφημα μου, «Έζησα μια οδύσσεια συναισθημάτων. Οι σπουδές στην ψυχολογία αντί να με βοηθήσουν με μπέρδευαν περισσότερο. Έδινα ονόματα στα συναισθήματα μου. Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, σύνδρομο του Ελσίνκι, σύνδρομο του ενός και του αλλουνού. Τελικά βάφτιζα την δυστυχία και την ευτυχία με διάφορους τρόπους για να τις απενεχοποιησω από τις δικές μου μικροαστικές ένοχες. Ο αριθμός των σχέσεων μου συμπεριλαμβάνεται μεταξύ του ένα και του εκατό. Διάλεξε εσύ ένα νούμερο ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σου. Δεν αλλάζει τίποτε. Τελικά το μόνο που ήθελα ήταν ότι ήθελε και η κάθε γυναίκα της ηλικίας μου, ένα καλό φίλο. Οι σπουδές, εν αντιθέσει, πήγαιναν αρκετά καλά. Τελικά κάπου γνώρισα κάποιον που με βοήθησε να ταξινομήσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Παραδόξως ήταν ψυχίατρος. Ένας ψυχίατρος για έναν ψυχολόγο. Πιο εύκολο να παντρευτούν μια Μαύρη Πάνθηρας με έναν Αρειό της Κου Κουξ Κλαν. Χωρίσαμε και αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Εδώ έπιασα δουλειά σχεδόν αμέσως. Άνοιξα και ιατρείο. Γνώρισα αρκετά αργότερα τον σημερινό μου σύζυγο. Αυτή είναι η εκτενέστερη εκδοχή που μπορώ να σας προσφέρω.» «Δεν μοιάζει με χολιγουντιανό σενάριο, αλλά προκύπτει κάποιο χάπι εντ μετά από όλα αυτά;» αναρωτήθηκε η Αφροδίτη.
«Απλώς άφησα τον άνδρα μου σπίτι για να ηρεμήσουμε και οι δυο και διάλεξα να έρθω στο συγκεκριμένο μέρος ωθούμενη από κάποια νοσταλγία, καθότι είχα καιρό να βγω μόνη σε μπαρ» της είπα. «Δεν ψάχνω περιπέτειες. Είχα όσες ήθελα όταν μπορούσα. Είμαι ευτυχισμένη έτσι όπως είναι η προσωπική μου κατάσταση.» Μου διηγήθηκαν και την δική τους ιστορία. Μιλήσαμε για τις προετοιμασίες του γάμου. Αποφάσισαν να μου στείλουν προσκλητήριο. Χωρίζοντας τους είπα «Εσείς μετά τον χορό του Ησαΐα να μείνετε μαζί.»