Ανώριμοι πολίτες.

Συνεχεία από προηγούμενο επεισόδιο:
Πεζοδρόμος που δεν ευτύχησε ποτέ να δικαιώσει το όνομα του…
Σκέπτεσαι να διαμαρτυρηθείς. Λειτούργησε για κάποιο διάστημα ως όφειλε. Μετά, όμως διαμαρτυρηθήκαν άλλοι και βγήκαν τα κολωνάκια. Έγραψες στον Δήμο αλλά έλαβες απάντηση Πόντιου Πιλάτου. Σκέπτεσαι. Θα γράψω μια επιστολή οπού θα περιέχει αεροφωτογραφία του πεζόδρομου και θα θέτω το απλό ερώτημα: Εάν είναι πεζοδρόμος γιατί βγήκαν τα κολωνάκια; Εάν είναι δρόμος γιατί επιτράπηκε στα σπίτια να χτιστούν και ο δρόμος να έχει πλάτος ενός αυτοκίνητου; Επίσης γιατί αφήσατε να εννοηθεί ότι είναι πεζοδρόμος και αγόρασα το σπίτι μου επ’ αυτού; Την μείωση της εμπορικής του αξίας θα την λάβω ως αποζημίωση από εσάς; Θα κοινοποιούσα αυτή την επιστολή στον Δήμο, στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και ότι άλλο μεγαλόσχημο περιέχει ο τίτλος του, στην Νομαρχία, για ασφάλεια προσωπικής ηρεμίας στον δικηγόρο μου και για κίνητρο δράσης στον τύπο. Ίσως κατ’ αυτό τον τρόπο να επέφερα το επιθυμητό σε εμένα αποτέλεσμα.
Το θέμα δεν είναι όμως να κάνω το δικό μου. Ούτε και με πολυνοιάζει άλλωστε. Το θέμα είναι ότι ένας θεσμός της χωράς, η τοπική αυτοδιοίκηση με την αναποφασιστικότητα της, τις παλινωδίες της και την έλλειψη διορατικότητας υποδαυλίζει όσα μας κατατρέχουν. Δηλώνει ανίκανη να επιβάλει την άποψη της. Εκείνη χαρακτήρισε τον δρόμο πεζόδρομο. Κατακρημνίζει την εμπιστοσύνη των δημοτών της και θέτει υπό αμφισβητεί το κυρός της. Υποθάλπει την προβατική συμπεριφορά των πολιτών. Κολακεύει κάθε παράλογη απαίτηση. Η αλλαγή αποφάσεων ανάλογα με την φωνητική ένταση των διαμαρτυριών διαμορφώνει ένα σκηνικό θεατρικής διελκυστίνδας με νικητή τον ελληνιστί “bigger than life persona” που θα «σκάει μύτη» στο δημαρχείο και αναλόγως της βαβούρας που θα προκαλεί. Συνεχίζει τον φαύλο κύκλο της έλλειψης εμπιστοσύνης του πολίτη προς τους θεσμούς και του θεσμού προς τον πολίτη, καθότι ποιος δημοτικός υπάλληλος θα εξυπηρετεί και θα σέβεται αυτούς που απλώς φωνασκούν. Εάν οι θεσμοί δεν καταστούν αντάξιοι του ρολού τους δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε, πάρα μόνο ανόμοια και αυτοπροσδιορισμό μέσω συγκρούσεων.
Είναι εφικτό να αναστηλωθεί το κοινό αίσθημα και να εκπαιδευτεί ο κόσμος παίρνοντας αποφάσεις που θα τον εκπολιτίζουν στην καθημερινότητα του και θα του δίνουν σημειολογικά ερεθίσματα. Δύσκολο φαίνεται εάν το περιγράψεις τόσο πομπωδώς, αλλά το έχουμε ήδη βιώσει και είναι ευκολότερο του αναμενόμενου. Η νέα παράλια της Θεσσαλονίκης με την καινούργια διαμόρφωση της. Η κοινή χρήση που της γίνεται από πεζούς, από ποδηλάτες και λοιπούς αυτό και έτερο κινούμενους έχει εμπεδώσει, μετά από κάποιο διάστημα, τον απλό, αλλά όχι απλοϊκό, κανόνα ότι ο ταχύτερος δίνει προτεραιότητα στον βραδύτερο, που μετουσιώνεται υποσυνείδητα στον κανόνα ο δυνατότερος δίνει προτεραιότητα στον αδύναμο. Δεν έχει γίνει ακόμη κτήμα όλων, αλλά μεταλαμπαδεύεται ταχύτατα. Είναι ορατή η διαφορά στην συμπεριφορά των ανθρώπων από μήνα σε μήνα. Η κοινή συνύπαρξη ανθρώπων με ετερόκλητη εμφάνιση και συμπεριφορά, ανεκτικότητα, η συνύπαρξη που υπάρχει εκεί δεν υπάρχει αλλού στην πόλη. Η νέα παράλια είναι πλέον ένας κοινός τόπος. Έχει δίκη της ζωή και την χαρίζει στους χρήστες.
Αντίθετα από τα ναρκωτικά. Θα συνιστούσα σε όλους τους φίλους χρήστες ναρκωτικών να κάνουν μια χρήση κάποιου «city spa - χαμάμ» (λιγότερα δίνουν στις ουσίες;) και μετά μια βόλτα με ηλιοβασίλεμα στην παράλια (να επανέλθει η πίεση πρώτα). Μάλλον δεν θα ξαναχρειαστούν τη δόση τους.
Ελπίζουμε να γίνει δημιουργικό παράδειγμα στους τοπικούς άρχοντες που μας έχουν κατακλύσει με τσιμεντένια και μαρμάρινα πάρκα και πλατειές, με τραπεζοκαθίσματα. Παλαιάς κοπής έσοδα, που δεν αποδίδουν πλέον, λόγω πτώσης τζίρου, τα αναμενόμενα. Αφήνουν και μια υπόνοια μίζας από εργολάβους. Χαλκεύουν το πράσινο προσωπείο τους και εν τελεί είμαστε στην εποχή του δωρεάν, λαϊκότερα του τζάμπα. Χρειαζόμαστε χωμάτινα πάρκα με δένδρα, χωρίς τραπέζια, μόνο παγκάκια, χωρίς άλλες χρήσεις πέρα από τις ερασιτεχνικά αθλητικές. Γιατί δεν ξεκινάμε να φτιάξουμε την περιφερειακή τάφρο της πόλης, πεντακόσια – χίλια μέτρα κάθε φορά, με χώρο για πεζοπορία και ποδήλατα; Παρεμπιπτόντως στην σημερινή εποχή δυσκολεύεται κανείς να δει την αξία του να γραφείς σε τοίχους. Νομίζω ότι το face book, οπού καθένας πονεμένος γραφεί στον δικό του τοίχο, είναι καλύτερη λύση. Στον δημόσιο χώρο η γραφή υποδηλώνει μόνο ότι κάποιος είναι αντικοινωνικά ηλίθιος και ως εκ τούτου και την μεγαλύτερη σοφία του κόσμου να έχει καταγράψει την εκλαμβάνεις ως σοφιστεία, άντε ως την απρόσμενη έκλαμψη μιας μαλ… Είχα δει πριν από μερικές ήμερες έναν κύριο να ζωγραφίζει ένα τεράστιο πέος στο άγαλμα του Κ. Καραμανλή στην παράλια. Περισσότερα μου είπε για τον καλλιτέχνη πάρα για το αποθανόντα πρωθυπουργό. Ευτυχώς μερικές μέρες αργότερα που ξαναπέρασα το είχαν σβήσει. Δεν έχω ούτε θετική ούτε αρνητική άποψη μήτε για τον πολίτικο μήτε για το πέος, αλλά για τον δράστη η άποψη μου είναι πλέον μονόπλευρη.
Σκέπτεσαι … Εάν η φορολογική μας πολιτική είχε βασιστεί σε κάποια γενική αρχή… Επιστημονικά κανείς ξεκίνα περιγράφοντας τα ειδικά, και χτίσιμο στο χτίσιμο, καταλήγει σε ένα γενικό κανόνα. Μήπως η συγκεκριμένη νομοθεσία έχει αναπτυχτεί αντιεπιστημονικά στην χωρά μας. Μήπως ξεκινήσαμε από τον γενικό κανόνα και τον κατατεμαχίσαμε σε ειδικότερους, με εξαιρέσεις, αναιρέσεις και φιλάργυρες προθέσεις; Μήπως κατά αυτό τον τρόπο έγινε αναποτελεσματική; Μήπως έτσι εκθρέψαμε την φοροδιαφυγή; Μήπως η κάμψη των πολιτικών στα παράλογα αιτήματα των πολιτών είναι το πρόβλημα μας; Μήπως δεν είμαστε αρκετά δημοκρατικοί ως πολίτες; Μήπως είμαστε απλώς ανώριμοι;

Πεζοδρόμος

Πεζοδρόμος σε συνοικία μισοτελειωμένος. Κανονικά πεζοδρόμια εκατέρωθεν του τσιμεντένιου δρόμου που κάποια στιγμή θα καλυφτεί από πλακίδια. Το ένα πεζοδρόμιο έχει δενδροφύτευση ενώ στο άλλο έγινε από κάποιους ενοίκους παρακείμενης πολυκατοικίας αίτηση για να σταματήσουν τα αυτοκίνητα να καταλαμβάνουν το πεζοδρόμιο. Το πεζοδρόμιο του πεζόδρομου, τον όποιο ο δήμος αφού τοποθέτησε μετά από έντονη διαμαρτυρία άλλων περιοίκων κάγκελα για την άρση πρόσβασης των αυτοκίνητων σε αυτόν τα ξαναέβγαλε, αυτοαναιρούμενος διηνεκώς στην απόφαση του να χαρακτηρίσει αυτή τη λωρίδα γης πεζόδρομο. Ο ένας εκ των αντιδημάρχων ένα πρωινό περιδιαβαίνει τον εν λόγω δρόμο πεζός, περιστοιχιζόμενος από φορτηγό του δήμου, υπάλληλους και τον προφανή επικεφαλή μιας εκ των υπηρεσιών του. Τους καταδεικνύει που θα φυτέψουν τα δέντρα και τον τρόπο με τον όποιο θα γίνει, δηλαδή την αποξήλωση με κρουστικό τρυπάνι τεσσάρων πλακιδίων ανά δέντρο.
Ο αρμόδιος του συνεργείου εμφανώς καταβεβλημένος από το φορτίο αυτό της εργασίας και τον βαθμό δυσκολίας που παρουσίαζε εναντιώθηκε επικαλούμενος την ύπαρξη πλακάς τσιμέντου με πιθανή αποκάλυψη του φέροντος πλέγματος αυτού και αφού, τοιουτοτρόπως δεν κατάφερε να κάμψει την απόφαση του προϊσταμένου του, επικαλέστηκε την διαφορετική φύση της αρμοδιότητας του και την επιφόρτιση του με καθήκοντα άλλων τρίτων μη κατονομαζόμενων και προσπαθώντας να καταδείξει του λόγου του αληθές προέβει σε χρήση λεκτικής υπερβολή, της εν τέλει ανάληψης ακόμη και του επαχθούς μόχθου εκ μέρους του της ανάρτησης και καθέλκυσης των κουρτινών του δημαρχιακού μεγάρου.
Στο τέλος αυτής της στιχομυθίας, όπου ο αντιδήμαρχος έδειξε σιωπηρή κατανόηση, προφανώς της γενικότερης κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στις τάξεις του δήμου, χωρίς να παίρνει θέση και χωρίς να αλλάζει το αρχικό του πλάνο δέχτηκε την λεκτική διακοπή ενός εκ των κάτοικων της εφαπτόμενης πολυκατοικίας που παρακολουθούσε τον προηγούμενο διάλογο από το μπαλκόνι του στον δεύτερο όροφο, ο όποιος ήταν προφανώς υποψιασμένος των προθέσεων δενδροφυτεύσης του δήμου και εναντιώθηκε στο γεγονός αναφέροντας ότι η αίτηση είχε γίνει από ενοίκους χωρίς την επαρκή συνεννόηση των υπολοίπων ένοικων της εν λόγω πολυκατοικίας, ήτοι λιγότερο του πενήντα ένα τοις εκατό των ποσοστών επί του οικόπεδου. Ο αντιδήμαρχος αντιπαρήλθε τα επιχειρήματα του ενοίκου ότι ο κοινόχρηστος πεζοδρόμος χρήζει δενδροφυτεύσης άσχετα της αιτήσεως. Απελπισμένος ο ένοικος αντιπαρήλθε εκλιπαρώντας για την κατάργηση τόσων πολυτίμων θέσεων σταθμεύσεως. Στο πεζοδρόμιο του πεζόδρομου, που δεν έμελλε να γίνει πεζοδρόμος.
Πριν από μερικές μέρες ο ένοικος αυτός και δυο τρεις άλλοι ομοϊδεάτες του είχαν κόψει μια συκιά που βρισκόταν στην αυλή τους αποφασίζοντας με τον ίδιο αντιδημοκρατικό τρόπο που επικαλέστηκε ως επιχείρημα στον αντιδήμαρχο. Όταν τους εναντιώθηκε για την κοπή ένας εκ των συνένοικων αντέκρουσαν αλαλάζοντας ότι η συκιά λέρωνε το αυτοκίνητο τους. Το παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο του πεζόδρομου που μια μέρα θα γινόταν αυτό που ονομαστικά επικαλούταν. Μπλοκάρισαν την ανεξαρτητοποίηση ενός άλλου ενοίκου από την κεντρική θέρμανση με το ίδιο επιχείρημα του δημοκρατικού ποσοστού. Ένας εκ των ομοϊδεατών μερικούς μήνες πριν, επ’ ευκαιρίας της πρωτομαγιάς, είχε συνάξει φίλους του στην πυλωτή της πολυκατοικίας για να ψήσουν. Τράβηξαν τα αυτοκίνητα τους και τις μηχανές τους, έστησαν τραπέζι και το γλέντησαν. Όταν έφυγαν μάζεψαν τις κενές φιάλες και τις εναπόθεσαν σε ένα τοίχο της πυλωτής. Ξαναέβαλαν τα οχήματα τους στην θέση τους και έφυγαν. Τα μπουκάλια έμειναν σε εκείνη την θέση επί εικοσιπέντε ημέρες, δίπλα από τα οχήματα που χρησιμοποιούσαν καθημερινά και δίπλα από τα παιδιά τους που έπαιζαν τα σαββατοκύριακα στην πυλωτή.
Κάποιο πρωί ο πρωτοστάτης των δημοκρατικών διεκδικήσεων έβαφε τα κάγκελα του μπαλκονιού του με μαύρη λαδομπογιά. Στο κάτω διαμέρισμα είχαν ανοιχτή την τέντα με συνέπεια να λερωθεί. Ο ένοικος αυτής διαμαρτυρήθηκε γιατί δεν τον προειδοποίησε έγκαιρα ώστε να την κλείσει. Στο δεύτερο χέρι που πέρασε τα κάγκελα του έδειξε την ιδία προσοχή. Κατόπιν της έντονης διαμαρτυρίας του θιγομένου αποφάσισαν να τον αποζημιώσει για την τέντα, αλλά όχι άμεσα, σε δόσεις, καθότι έπρεπε πάει και διακοπές. Η πολυκατοικία αυτή συναυλίζεται με μια άλλη όμοια της. Στην κοινή τους αυλή η δεύτερη διατηρεί δυο χώρους σταθμεύσεις, ενώ η πρώτη έχει εμφανώς το μεγαλύτερο νούμερο εξ’ αυτών. Για να παρκάρεις σε εκείνες τις δυο θέσεις πρέπει να υπερβείς μια σχάρα που έχει τοποθετηθεί σε ένα κυτίο τσιμέντου συλλογής όμβριων υδάτων. Η σχάρα αυτή κάφθηκε από το βάρος των διερχόμενων αυτοκίνητων με συνέπεια να χρήζει αντικατάστασης. Η πολυκατοικία με τα περισσότερα οχήματα συμμετείχε στο κόστος αυτό εξ ολοκλήρου και ζητήθηκε από τους δυο της άλλης η συμμέτοχη τους, καθότι και αυτοί είναι χρηστές του χώρου. Ενώ ο ένας εξ’ αυτών δέχτηκε, ο άλλος, όμως, εναντιώθηκε αναφέροντας ότι η αυλή δεν ανήκει στην δική του πολυκατοικία. Συνέπεια αυτής του της στάσης είναι να αλλαχτεί μόνο το κομμάτι που βρίσκεται κάτω από το αυτοκίνητο του συμφωνήσαντα, ενώ το δικό του αυτοκίνητο σιωπηρά περιμένει το πεπρωμένο που ο κάτοχος του επέλεξε.
Κάθε πρωί βγαίνει με το αυτοκίνητο της από το υπόγειο παρκινγκ της πολυκατοικίας της για να πάει στην δουλεία. Κάνει το γύρω του οικοδομικού τετραγώνου και διπλοπαρκάρει σε πολυσύχναστο δρόμο αντιδιαμετρικά της οικίας της για να πάρει τσιγάρα. Μια απόσταση που με τα πόδια χρειάζεται από το μέσο καθημερινό άνθρωπο ένα λεπτό χρονομετρημένο. Παίρνει τα τσιγάρα της , επιβιβάζεται στο αυτοκίνητο και φεύγει. Όταν θα την επισκεφτεί το έμφραγμα θα φταίει η κακή στιγμή… Ένοικος πολυκατοικίας με λίγα διαμερίσματα, ερχόμενος από άλλη παλαιότερη, από το κέντρο της πόλης, με πολλά διαμερίσματα, διαμαρτύρεται συνεχώς για το ποσό των κοινοχρήστων που του αντιστοιχεί. Δυσκολεύεται να κατανοήσει την διαφορά του 7 με το 14. Πόσο μάλλον όταν αυτά συμμετέχουν σε διαίρεση. Αναιρώντας λοιπόν κάθε λογική, μετά το τέλος αυτής της άκαρπης συζήτησης και αφού κάθε φορά είναι και η τελευταία που θα πληρώσει αναίτια πολλά κοινόχρηστα, μαλώνει με άλλον ένοικο γιατί δεν ανάβουμε όλα τα φωτά το βράδυ για λογούς ασφάλειας, καθότι αυτός μένει σε ισόγειο διαμέρισμα και είναι ευάλωτος, ενώ ο άλλος, που έχει βγάλει όλες σχεδόν τις λάμπες για να μην καίμε ρεύμα, κατεβαίνει το βράδυ και κλείνει όλα τα φωτά. Κάποια από τα εξωτερικά φωτιστικά που τους έλειπε η λάμπα βραχυκύκλωσαν με συνέπεια να ρίχνουν την ασφάλεια του κοινόχρηστου που είναι συνδεδεμένα η κεντρική κεραία και ο ανελκυστήρας.
Όλοι οι ήρωες αυτής της ιστορίας είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι μέσης και ανώτερης εκπαίδευσης, σχετικώς νέοι, μεταξύ τριάντα πέντε και σαράντα πέντε ετών. Εμφανώς υπάρχει πρόβλημα παιδείας στην χωρά μας, ειδικά κοινωνικής, κατανόησης των υποχρεώσεων μας έναντι του δημόσιου χώρου, που τον μεταχειριζόμαστε μόνο ως χώρο προς κατάκτηση. Έχοντας αυτά τα ουσιαστικά ελλείμματα, πως θα είχαμε πολιτική παιδεία και πως απαιτούμε κάλους πολιτικούς; Να κυβερνήσουν ποιους;