Τεκμήριο η ανάσα

Ανεστραμμένο υστερόγραφο: αυτό το κείμενο διαβάζετε απνευστί για λογούς που εύλογα πηγάζουν από το ίδιο.

Χάρη στο νέο φορολογικό μέτρο, τεκμήριο είναι η ανάσα, η Ελλάδα γυρίζει σελίδα. Κάθε αναπνοή σας κοστίζει 0,01€. Πρακτικά τζάμπα, δώρο το δίνει η κυβέρνηση. Αφού σκέπτονται να φέρουν μεταλλαγμένο αέρα (φυσικά εξωχωρίας  πολυεθνικής εταιρείας με Έλληνα λιγδιάρη διαμεσολαβητή) με λιγότερα οξείδια αζώτου προκειμένου να αυξηθούν και οι γεννήσεις. Επίσης χάρη στον εμπλουτισμό του με βαρύ όζον (για να μένει ανάμεσα μας και να μην ανοίξει και άλλο η τρύπα του από πάνω μας) θα αυξηθεί και η ζωική παράγωγη. Η πράσινη ανάπτυξη και η συμβολαιακή αγροτική παράγωγη, ο αναγεννημένος τουρισμός, η ποντοπόρος ναυτιλία, τα περήφανα νιάτα, τα τιμημένα γηρατειά, οι λογγοί, τα βουνά, τα ακρογιαλιά, όλο το έθνος σε παλινόρθωση. Αυτό δεν είναι μέτρο, είναι πανάκεια. Η είσπραξη θα γίνεται αυτόματα από την πιστωτική σας κάρτα. Εάν δεν επαρκεί το υπόλοιπο σας... Όλη σας η προσωπική περιουσία είναι ενεχυριοδανεισμένη αυτομάτως, όποτε μην ανησυχείτε, το κράτος μόλις σας απάλλαξε από το άγχος της διατήρησης της. Έξαλλου μια ζωή την έχουμε. Τι σκοτίζεστε για το μέλλον.

Πιάστε τον παρακείμενο, τόση ιστορία έχουμε, και συνεχίστε σε αυτό τον διθυραμβικό ρυθμό, σαν ύμνος για ακρίτες, σαν ριζίτικο, σαν τον ακάθιστο. Η κυβέρνηση είναι διπλά σου κάθε στιγμή. Στον ερώτα (φορολογία προφυλακτικών σε συνδυασμό με της ανάσας. Έχεις ακόμη οργασμό;), στο σχολειό (παράλληλη αύξηση των γραπτών εξετάσεων και της ταχυκαρδίας ως εκγύμναση εναντία στο νεανικό άγχος, στον ανταγωνισμό και στην σφυρηλάτηση της προσωπικότητας. Γιατί βαρυγκωμάς; Θα πας και φροντιστήριο… και πιάνο, και τρίτη γλώσσα, και θες να βρεις και γκόμενο/α;), στην ανεργία (δεν έχεις δουλειά και περιμένεις στο καλύτερο μαγαζί των τελευταίων σαιζόν, τον ΟΑΕΔ να δίνεις ποιο επίδομα θα πάρεις μετά τα πολλαπλά τζακποτ ξεφυσώντας;), στην γέννηση των παιδιών σου (τι μετά το σεξ θα σε άφηναν μόνο; Για αγόρασε πάνες να δεις πόσες ανάσες χρειάζονται στο ταμείο;), στο νοσοκομείο (εάν χρειαστείς μάσκα οξυγόνου υπάρχει κίνδυνος να γίνεις ο νέος Μπεν Χουρ στο κουπί που θα σε βάλει να τραβήξεις η κυβέρνηση σου. Πρόσεξε το (απ)ασφαλιστικό σου ταμείο σαν τα μάτια σου και πάψε να βαριανασαίνεις, δεν είσαι άρρωστος και τα νοσοκομεία, αυτά που έχουν μείνει, θέλουν αποσυμφόρηση). Στον θάνατο (δεν θα σου δώσει η κυβέρνηση χώμα να ρίξεις και ώμο να κλάψεις γοερά; Να σε αφήσει να σου κόβεται η ανάσα;), στην εργασία (ποια άλλη καπιταλιστική κυβέρνηση έκανε τέτοιας έκτασης δήμευση του κόπου σου; Ο κομμουνισμός απέκτησε άλλη μια εκδοχή του στην χώρα της δημοκρατίας, την φιλελεύθερη…

Του τεκμήριου εξαιρούνται οι σωματικές εξαερώσεις από οπές που δεν εδρεύουν στο πρόσωπο.

Ο αξιολάτρευτος φίλτατος ΥΠΟΚ σας και The strange company

Παθιάρικα δικός σας

Χάρτινοi Ήρωες

                Πρωί Κυριακής, στις δέκα, πηγαίνω στο ψιλικατζίδικο και έχει ακόμη εφημερίδες. Πριν από τρία τέσσερα χρόνια από τις πιο δημοφιλείς δεν θα είχε μείνει τίποτε. Παίρνω ένα Αστεριξ και ένα Μίκυ Μαους και μου δίνουν δώρο και τις φυλλάδες. Αυτή την εποχή είναι προτιμότερα τα κόμικς από τα CD και τα DVD, εάν και πρέπει να διευκρινιστεί ότι η ελεύθερη τηλεόραση κάνει ότι μπορεί για να τα επαναφέρει στην προηγούμενη δόξα τους. Αλλά η μόδα είναι η τέχνη του πρόσκαιρου. Αντίθετα οι χάρτινοι ήρωες είναι διαχρονικοί. Βλέπεις τα άρθρα για τα ερωτικά σκάνδαλα του Γάλλου προέδρου και αναρωτιέσαι τι σχέση μπορεί να έχει με τον Αστεριξ, βλέπεις τα άρθρα για τις αστοχίες της Αμερικανικής πολιτικής και αναρωτιέσαι εάν ο Μίκυ το τετραπέρατο ποντίκι θα τα κατάφερνε καλυτέρα.

                Τελικά η εφημερίδα είναι καλό συμπλήρωμα των κόμικς. Δίνουν και μια άλλη προοπτική στους ημεδαπούς πολιτικούς. Ο ένας μου θυμίζει τον Μπρούτο, ο άλλος το Ποπαυ χωρίς το σπανάκι… Ουπς! Είμαστε ένα μικρό γαλατικό χωριό στην άκρη της Ευρώπης που πιστεύει ότι είναι ανεξάρτητο και ότι κατοικείται από ιδιόρρυθμους, καβγατζήδες και ανεξαρτήτους ανθρώπους. Όπως πάντα τα προβλήματα ξεκινούν από την απόσταση που χωρίζει το είμαι με το θα ήθελα να είμαι και την έλλειψη αυτοκριτικής να αφήνει έναν ωκεανό από παλινωδίες ανάμεσα σε αυτά τα άκρα. Το καλό είναι ότι είμαστε φιλόδοξοι. Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μια τεραστία λίμνη ηρώων, έχουμε την απαραίτητη μωρία να γράψουμε ιστορία και εμείς, να γίνουμε another brick στην τεραστία τοιχογραφία της Ελληνικής ιστορίας. Για αυτό σε κάθε έκφανση της ζωής μας βλέπεις επιδόξους Σπαϊντερμαν να προσπαθούν το τρομακτικό άλμα που θα συναρπάσει, την ώθηση που θα μας πάει στο άπειρο και ακόμη παραπέρα.

                Υστέρα γυρίζω προς το σπίτι και δεν ξεχνώ την εικόνα που αντίκρισα τον δεκαπενταύγουστο. Η πόλη είναι έρημη, μοιάζει κεντρικός δρόμος στο Τέξας κατά την διάρκεια μονομαχίας πριν από πάμπολλα χρόνια. Μόνο η θαμνομπαλα που παρασέρνεται από τον αέρα λείπει. Περπατώ σαν ένας μοναχικός καουμπόι προς το ηλιοβασίλεμα, απολαμβάνοντας την πλήρη έλλειψη αυτοκίνητων, όχι μόνο στον δρόμο, αλλά και τα παρκαρισμένα έλειπαν σε παραλίες, βουνά, λίμνες και ποταμιά. Παρ’ όλο αυτό τον πλουραλισμό θέσεων στάθμευσης μπροστά μου έχω μια πυλωτή. Στο κέντρο αυτής βρίσκεται η είσοδος της πολυκατοικίας. Στην θέση μπροστά από την είσοδο έχει σταθμεύσει ένα αυτοκίνητο και κλείνει το πέρασμα μέσα από την πυλωτή. Ανάμεσα στην άκρη της τελευταίας και στο παρακείμενο παρτέρι που πιάνει το μισό πεζοδρόμιο έχει παρκάρει ένα μηχανάκι και κανείς δεν μπορεί να περάσει ούτε από εκεί. Το παρτέρι είναι υπερυψωμένο, χτισμένο και έχει ένα μεγάλο δέντρο και από τα κλαδιά δεν μπορείς να περάσεις ούτε πάνω από το παρτέρι, όσο ανάλγητος και ευλύγιστος και εάν είσαι. Αριστερά από του έχει σταματήσει για διανυκτέρευση ένα άλλο αυτοκίνητο κλείνοντας και το υπόλοιπο πεζοδρόμιο. Έχει ένα στενό πέρασμα από το οποίο φιλοδοξούσα να περάσω. Στο μεσοδιάστημα που όλα αυτά απορροφούταν από τον αμφιβληστροειδή μου και αναλυόταν από το λιγοστό μυαλό μου, στην παραζάλη του δύοντος λιοπυριού ένα άλλο παιδί θαύμα της φυλής μας ήρθε και πάρκαρε πίσω από αυτοκίνητο στα αριστερά και το παρτέρι, κλείνοντας και το τελευταίο πέρασμα, αναγκάζοντας με να βγω από το πεζοδρόμιο στον δρόμο σε μια πλήρη ανάστροφη των εννοιών.

                Αποτέλεσμα ήταν τέσσερα οχήματα να έχουν παρκάρει σε ευθεία γραμμή από την είσοδο της πολυκατοικίας έως την άκρη του πεζοδρομίου και με τη βοήθεια ενός παρτεριού να καθιστούν απροσπέλαστα δεκαέξι μέτρα πλάτος πεζοδρομίου - πυλωτής. Σκοπός των άλογων αυτών μαλακίων ήταν ο ελάχιστος κόπος κατά την μετακίνηση από το αυτοκίνητο στην είσοδο. Προφανώς ο τελευταίος και πιο απομακρυσμένος θα σιχτίριζε την τύχη του που αναγκάστηκε να παρκάρει τόσο μακριά. Με μια βιβλική μακαριότητα μπροστά σε αυτό το θέαμα διέσχισα παράλληλα τον αυτοκινητόδρομο σαν νέος Μωυσής, μόνο που δεν είχε αυτοκίνητα πάρα των τεμπελχανάδων στα αριστερά μου. Καμία θάλασσα δεν άνοιξε, κανένα βιβλίο δεν θα με αναφέρει και κανένας δεν θα μπορέσει να δει ποσό ηλίθια μπορούν και φέρονται οι άνθρωποι σε αυτή την χώρα προφασιζόμενοι την ανάγκη τους για δροσιά και συγκαλύπτοντας και από τον ίδιο τον εαυτό τους την ανελέητη τεμπελιά τους. Πάντα προτάσσουμε μια προσωπική αναγκαιότητα για να τσιγκλήσουμε την κοινωνική ευαισθησία των θυμάτων μας και τους τρώμε και το ελάχιστο δικαίωμα που έχουν σε αυτή την χώρα. Ήταν μια κινηματογραφική εικόνα που εάν την έβλεπαν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της σε κάποια οθόνη θα αναφωνούσαν ότι αυτά δεν γίνονται.

                Όμως βρίθουμε από άτομα που πέφτουν από τα σύννεφα, ακόμη και όταν ο ουρανός είναι ξάστερος, σαν λάθος παράδοση από γλαρό, ένα βρέφος που πέφτει από τον ουρανό. Περίπου οι μισοί κάτοικοι αυτής της χώρας είναι σαν λάθος πακέτο, που ο προορισμός του έπρεπε να είναι κάποια χώρα της Εσπέριας. Άλλος για Αγγλία ήταν ταγμένος, άλλος για Αμερική, άλλος είναι Ελβετός και του τύχε η δόλια χώρα αυτή. Έτσι έχουμε την τάξη των μονίμως αναχωρούντων, έστω και πνευματικά. Μπορεί να μην φύγουν και ποτέ στην ζωή τους, αλλά όσο είναι εδώ φέρονται σαν φιλοξενούμενοι και ποτέ σαν οικοδεσπότες. Πρέπει να τους τα έχεις όλα έτοιμα, καθαρά και συγυρισμένα. Σαν ξενοδοχείο. Από την άλλη έχουμε περίπου τους άλλους μισούς που έχουν ένα τέτοιο δέσιμο με την χώρα που είναι σαν να τους ανήκει. Όχι άπλα, αλλά σαν παθιασμένος εραστής, σαν έποικος, σαν πολέμαρχος σε σχέση με το πλιάτσικο του. Εάν αποφασίσουν να θωπεύσουν την χώρα θα το κάνουν και δεν θα δώσουν λογαριασμό σε κανένα. Εάν πουν ότι αυτό το κομμάτι γης είναι δικό τους, τελεσίδικα είναι έτσι. Εάν πρέπει να κοπεί ένα δέντρο, να πεθάνει ένα σκυλί, ένα χαντάκι να μπαζωθεί είναι σαν θεϊκή εντολή.

                Ανάμεσα στα δυο αυτά μισά είναι μια μειονότητα. Ούτε το μισό του μισού, το μισό… Είναι το μικρό χωριό, μέσα στο μικρό χωριό… Η πιο μικρή Μπαμπούσκα. Αυτή που την βαράς στο κεφαλάκι με το δάκτυλο και εξαφανίζεται κάτω από κρεβάτια και πολυθρόνες. Η πρώτη που χάνεις και η τελευταία που βρίσκεις. Είναι οι αβοήθητοι αυτής της χώρας. Οι μακάριοι ηττοπαθείς, τα προσχεδιασμένα θύματα. Οι μόνιμα πενθούντες και μονίμως ανανήψαντες, οι σύγχρονοι Προθηθεες, που όμως δεν έφεραν στην χώρα τίποτε πάρα την μιζέρια της κλάψας, κάτι μεταξύ Μαντουβαλα και μοιρολογιού της Μάνης, ένα παρηκμασμένο ξεδοντιασμένο ρεμπέτικο που όταν το τραγουδούν είναι σαν ένα ηττημένο ρεμπετ ασκέρι. Όταν οι ανερμάτιστοι ονειρεύονται ότι η Αράχοβα είναι Μπάντεν Μπάντεν, αλλά στο σπίτι Ελλάδα όποιον θέλουν μπάζουν χάρη σε μίζες συνδυασμένες με μεγαλοϊδεατισμό και από την άλλη οι μόνιμα καυλωμένοι, ζωικά διακείμενοι πλιατσικολόγοι επιδίδονται στις αρπαχτες τους, η μικρή μας Μπαμπούσκα σαν άλλο κοριτσάκι με τα σπίρτα ψάχνει μια αγκαλιά να την οικειοποιηθεί, και σαν άλλη Ζωή Λάσκαρη κατρακυλά στην αμαρτία και τον βούρκο, γιατί η κακούργα η κοινωνία την εκμεταλλεύεται, την άπορο κορασίδα, την ξύλινη κουκλίτσα με την άκαμπτη λογική της ψευδεπίγραφης ευαισθησίας της και της επίκτητης ανικανότητας της να προβάλει οποιαδήποτε αντίσταση.

                Διαβάζω στο σπίτι την εφημερίδα και το μόνο που βλέπω είναι μια πάλη του Δία με τον Κρόνο. Ο νεοελλην Δίας προσπαθεί να νικήσει τον πανδαμάτωρ Κρόνο για να γυρίσει πίσω τον χρόνο, να έρθουν ξανά τα ένδοξα ’90, ’80, ’60, ’40, 1821, Μεγ. Αλέξανδρος και τέλος πάντων οποιαδήποτε περίοδο είχε ο καθένας την νιότη του ή θα ήθελε να την έχει. Κλείνω την εφημερίδα γιατί αυτοί οι ιστοριοκαπηλοι δεν αξίζουν όσο τα κόμικς. Ανθρωπάκια που προσπαθούν να ζήσουν την ζωή σαν επαναλαμβανόμενο happy end, η ευτυχία déjà vou, ένα διαρκές replay της φάσης του γκολ, χωρίς ιδρώτα, χωρίς αντίπαλο, χωρίς κόπο. Πνευματικοί τεμπέληδες, άοκνοι ακαμάτηδες. Σαν οργασμό χωρίς σεξ. Μια απύθμενη προσποίηση κανονικής ζωής. Αναμοχλεύω φράσεις που έχω ακούσει σε διάλογους κατά περίσταση οπού έκδηλος είναι ο υπερφίαλος εγωισμός, τύπου πρέπει να πάω διακοπές… Γιατί βρε λατρεμένο μου παιδί πρέπει; Είναι συνταγογραφούμενο; Όταν η τσέπη ασθενεί, ποιος γιατρός προσυπογράφει διακοπές; Φυσικά προς επίρρωση οποιαδήποτε απόρροιας, ο προαναφερθείς δεν αναφέρεται σε διακοπές πέριξ του άστεως, αλλά σε νησί με αεροπλάνο, ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο, εστιατόρια… Αυτή την συνταγή είχε εκχωρήσει στον εαυτό του και κανένας φόρος και κανένα χρέος δεν θα έστεκε εμπόδιο ανάμεσα σε αυτόν και το πεπρωμένο.

                Ανάμεσα στο θέλω και το μπορώ μια γέφυρα υπάρχει, η πράξη. Αλλά, από την άλλη, από τον απλό πολίτη έως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κάθε πράξη μας αμφισβητείται ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως τα τελευταία πέντε χρόνια. Σαν να κουβαλάμε τον σταυρό που κάποιος άλλος έπρεπε να επωμιστεί, σαν να είμαστε θύματα κακοδικίας, πετάμε τις τύψεις μας ο ένας στον άλλο και φαρμακώνουμε τα βέλη της κριτικής μας με την ελπίδα μαζί με τον στόχο να πάψουν οι Ερινύες. Αυτό που εμφανώς λείπει και μας λυπεί είναι ο διάλογος και ο συγκερασμός, η αμοιβαιότητα, η εμπιστοσύνη, ο προγραμματισμός, ο στόχος και το όραμα. Ακόμη και ο Μπατμαν ξέρει ότι είναι σκοτεινός, ότι έχει μια μαύρη πλευρά, ότι πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του από καιρό σε καιρό, ότι δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του, ότι χρειάζεται τον Ρομπιν, την Κατ Γουμαν και τόσους άλλους. Εδώ όμως στην γη των Θέων και των Ηρώων ο καθείς τραβά τον δρόμο του. Μόνος καβάλα στην ματαιοδοξία του και στα οράματα του, προσπαθώντας από θνητός να γίνει θρύλος. Για αυτό και όταν αυτοκινούμαστε, καταλαμβάνουμε οποία λωρίδα κυκλοφορίας βολεύει το θυμικό μας και όχι το κοινωνικό σύνολο, όταν πετάμε τα σκουπίδια, όταν καπνίζουμε, όταν περιμένουμε σε ουρές…

                Αυτοί οι χάρτινοι ήρωες είναι όμως ατρόμητοι, ίσως γιατί η πένα είναι άτρωτη. Αλλά ποσό καλά ταϊσμένη είναι η πένα ή έστω το πληκτρολόγιο στην χώρα μας; Στατιστικά μπορούμε να κομπάζουμε ότι σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια η παράγωγη στα σχολειά είναι αυξημένη. Το προϊόν, όμως πιο είναι; Η ποιότητα του; Έχουμε μια καταναλωτική μανία με την ποσότητα, μια χρηματορροϊκη έμμονη με τα νούμερα, μια ψευδεπιστημονικη επιδεξιότητα να γίνονται όλα στατιστικές και αναφορές και οι τελικές αποφάσεις να παίρνονται διασυλλογικά, διακομματικά, δια τους αιώνες των αιώνων διαγαλαξιακά. Το ποιο δύσκολο πράγμα στο ελληνικό δημόσιο είναι να αποδώσεις ευθύνη σε υπογραφή και ακόμη και για τον παμμέγιστο ημίθεο Ηρακλή θα είναι αδιανόητα δύσκολο να δείξουμε εμπιστοσύνη και επιμονή και υπομονή σε άτομα στο δημόσιο που θα αναλάβουν αυτές τις ευθύνες. Όλοι κακοί λοιπόν και όλοι υπόδικοι πριν ακόμη προλάβουν να αποφασίσουν και υπόλογοι πριν ακόμη σε οποιαδήποτε καρέκλα καθίσουν. Η εξουσία έχει φύγει από αυτούς που θα πρέπει να την ασκήσουν και έχει εκχωρηθεί έναντι δημοσιογραφικής ασυλίας σε αυτούς που την κριτικάρουν.

                Έτσι η αστική δικαιοσύνη έχει περιέλθει στα χέρια του τύπου. Εκτός των φόνων, βιασμών και παρόμοιων παρανομιών, τα κατά όνομα δικαστήρια είναι για να αποδίδουν μια επίφαση δικαιοσύνης που παράγεται μετά από την σύγκρουση δυο εκατέρωθεν αισθανόμενων αδικημένων, και ποιος δεν το είναι σε αυτή την χώρα, που κατά ουσία έχουν φτάσει εκεί λόγω σύγκρουσης της πλεονεξίας τους και της κοινής τους ή μονομερούς παραβατικότητας και εγωκεντρικής κατανόησης του δικαίου. Όταν το κράτους νομοθετεί για τον εαυτό του a la carte και ο υπόλοιπος λαουτζίκος στο δημοκρατικό πλαίσιο στο οποίο ζούμε απαιτεί την ίδια δικαιοσύνη. Έτσι ο κατά συρροή παραβατικός λαός μας συρρέει σε δικαστήρια οπού ένας κατ’ ουσία τρίτος, θύμα και αυτός αυτού του τρόπου ζωής, πρέπει να αποφασίσει. Όποτε ο τύπος απόκτησε την έννοια της κοινωνικής συνείδησης βασιζόμενος στην πρόφαση ότι μια εικόνα χίλιες λέξεις. Αλλά όταν η παιδεία  ασθενεί, όταν ο κάθε υπουργός προσπαθεί να βάλει την προσωπική του σφραγίδα σκαρφισμένος εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, όταν συγκαλύπτουμε την εσκεμμένη αποτυχία γυμνάσιου – λυκείου προς χάρη εξωσχολικών βοηθητικών δραστηριοτήτων παράνομου και νόμιμου πλουτισμού, όταν φέρνουμε τα πανεπιστήμια ως πανάκεια και πρωτοκαθέδρους της παιδείας μας αντί για ένα ελάσσων θέμα τι αποτέλεσμα αναμένουμε; Σαν να στολίζεις χριστουγεννιάτικο δέντρο μόνο στην κορυφή, σαν να φτιάχνεις πυραμίδα με άμμο στην βάση και πετρά στην κορυφή. Το καλύτερο που έχει να κάνει η πολιτεία είναι να αφήσει τα πανεπιστήμια στην τύχη τους. Μόνο που αυτά θα πρέπει να είναι ελευθέρα να την διαχειριστούν. Ακόμη και σε μια δημοκρατία, στα μείζονα ζητήματα δεν είναι ανάγκη να παίρνουμε διακομματικές αποφάσεις, αλλά να τις κρίνουμε διασυλλογικά. Να ξεχωρίσουμε το λάθος από τον δόλο. Να αφήσουμε ακομμάτιστη την δικαιοσύνη, να είναι τυφλή αλλά όχι κουφή, όπως είναι τώρα και το κράτος να αποκτήσει τους θεσμικούς ρόλους που το πολίτευμα μας του έχει προσάψει και να μην είναι ο γονυπετής ικέτης υστερόβουλων εγχώριων δυνάμεων.

                Η πολίτικη δεν είναι πεδίο δικαιοσύνης, δεν είναι πεδίο ειρήνης. Είναι μια συνεχή λεκτική διαπάλη, μάχη με θύματα και θύτες. Πάντα θα μοιράζεται μια πίτα και πάντα μια αγέλη θα μένει νηστική. Οι δυνάμεις που αναμετρούνται δεν είναι ούτε ανεπηρέαστες, ούτε άβουλες, ούτε πόρνες, ούτε αγίες. Όποτε, ακόμη και να μην θέλει κανείς να συμμετάσχει ενεργά, πρέπει να τις τσιγγλάει συνεχώς. Για αυτό ας μην αφήνουμε τον αυτόματο πιλότο και να «παρεμβαίνουμε» κάθε εκλογές. Ειδάλλως τα δικά μας συμφέροντα δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ. Κανένας Μπατμαν, κανένας Σούπερμαν, κανένας δεν βοηθά αυτόν που δεν επιδέχεται βοηθείας και για να τύχετε αυτής της εύρωστης χείρας πρέπει να διαμορφώσετε τις συνθήκες και να σας προσέξουν. Και για να σας προσέξουν δεν αρκεί να είστε ενοχλητικός, δεν αρκεί να είστε με την πλευρά του δικαίου. Πρέπει να είστε με πολλούς, είτε πρέπει να εισακούγεστε από πολλούς, είτε αυτό που θα πείτε να αφόρα πολλούς. Διαφορετικά ένα δειλινό σας περιμένει να το διαβείτε με την Ντολυ και την ντροπή της αποτυχίας άνευ προσπάθειας, την γεύση του θύματος και το αντίο στην άτιμη την κοινωνία που σας γύρισε την πλάτη, ενώ εσείς ιππεύεται στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη.

Χατζηδάκης

Η μανία με τον Χατζηδάκη, όπως και αυτή με τον Θεοδωράκη, είναι απλώς μια κολυμπήθρα. Βουτάς και βγαίνεις "ποιοτικός". Τώρα τι δίσκοι υπάρχουν στην δισκοθήκη του καθενός είναι άλλο θέμα. Κάποιοι δεν θα πήραν ούτε αυτούς που έδινε η Καθημερινή δώρο. Τώρα πόσοι από αυτούς έχουν και Νίνο Ροτα από δίπλα πάει μακριά... Και αναρωτιέται κάνεις γιατί ο "Ξαρχάκος" δεν καθαγιάζει, γιατί ο "Μαρκόπουλος" δεν ανυψώνει; Το πιθανότερο είναι ότι πρέπει να περιμένουμε την φυγή αυτών από τον ματαιο τούτο κόσμο... Τότε θα αποκτήσουν την αναδιαμορφωτικη τους ιδιότητα. Από την άλλη και το να πολεμάς λεκτικά το τωρινό εξυμνηστικο φαινόμενο αρχίζει να μοιάζει σαν την γιορτή του Πολυτεχνείου και την γκρίνια για την γενιά του 68. Είναι ένα θέμα που έχουμε σε αυτή την χώρα. Να αναγάγουμε τα πάντα στον μέσο άνθρωπο. Το πνεύμα δεν είναι μαθηματικά, όταν αναπαράγεις τον μέσο άνθρωπο δεν παίρνεις την μέση άποψη, για πολλούς την χρυσή τομή. Αυτό που παίρνεις είναι ένας γκρίζος συντηρητισμός, μια ψυχοπλακωτική άποψη που ισοπεδώνει. Σαν ανάλατος λαπάς που πρέπει να τον φας μέχρι που στουμπώνει το μυαλό σου. Δεν μπορώ να σας υποδείξω τι κάνει καλό στο πνεύμα, θα ήμουν αν όχι Θεός, έστω θρησκευτικός αρχηγός, άλλα μπορώ να διακρίνω τι δεν κάνει καλό. Το πνεύμα χρειάζεται ελευθερία, όπως το σώμα χρειάζεται πειθαρχία. Χρειάζεται να σκαλίζει τα τείχη του σκότους που το περιβάλλουν και όχι να κάθεται διπλά στην αναμμένη εστία στο κέντρο που είναι ο μέσος άνθρωπος, ένα φαιδρό ιδεολόγημα, νοητική χειροπέδη. Για αυτό σας λέω και ο Χατζηδακισμος και ο Αντιχατζηδακισμος είναι μια προσμονή να μην αλλάξει τίποτα, να μην κουνηθεί το τοτέμ του μέσου ανθρώπου από την θέση του. Αυτό που θα έτρεφε το πνεύμα μας είναι το ταξίδι να βρούμε τον νέο Χατζηδάκη, να τον γνωρίσουμε, να τον αξιολογήσουμε, και αφού τον γευτούμε να τον παρατήσουμε ψάχνοντας τον επόμενο. Γιατί το πνεύμα δεν είναι πόρνη, δεν κάνει τίποτε επ' αμοιβής, με αυτές ασχολείται η συνείδηση. Το πνεύμα είναι αλάνι και κανένας δεν το πιάνει. Ούτε ο Χατζηδάκης.

Η πολίτικη και η αγάπη

Τέλειωσαν οι εκλογές και από τα διλήμματα μιας δημοκρατίας που δεν εκβιάζεται περάσαμε στα αναμασήματα μιας κατάντιας που δεν καταλαγιάζει. Έχουν χάσει όλοι εκτός από τους πρώην γραφικούς. Πράγμα που απομακρύνει ακόμη περισσότερο όσους μετριοπαθείς έχουν απομείνει σε αυτή την χώρα. Σήμερα έχω άδεια από την δουλειά και έκανα το λάθος να ανοίξω τηλεόραση το πρωί. Σκεπτομουν αφού έχουν σκοτώσει τον αγαπημένο μου ραδιοφωνικό σταθμό τι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί; Μην υπολογίζεται ποτέ χωρίς τον ξενοδόχο. Εάν δεν είχαν προλάβει να καταστρέψουν το σύστημα υγείας θα έψαχνα μετά τα πρώτα πέντε λεπτά για οφθαλμίατρο.

Πλήθος κόσμου που προσπαθεί να γράψει στο γυαλί, σαν την μπόγια πετάμενη στον καμβά αδούλευτη και με έντονη φωτεινότητα για να σου τραβήξει την προσοχή. Μονό που εάν μαζέψεις τόσα πολλά χρώματα ακόμη και το ουράνιο τόξο ζαλίζεται και πάει να κρυφτεί. Δημοσιογράφοι με δίκη τους ατζέντα, καλεσμένοι με παραπλεύρους μονόλογους, σκηνοθέτες αναπνευστοί που κοπιάρουν Σέρτζιο Λεόνε και δεκάδες παραθυρόφυλλα για τον δημοκρατικό διαμοιρασμό της τηλεοψίας που έχουν σαν αποτέλεσμα να αναρωτιέσαι ποσά εγκεφαλικά χρειάζονται για να φτάσεις στο σημείο να τα παρακολουθήσεις ανενόχλητος; Ποιον ενδιαφέρει αυτό το προϊόν και πως είναι δυνατόν οι παραγωγοί του να είναι ευχαριστημένοι; Εμφανώς και η δουλειά είναι συνυφασμένη με την επιβίωση, άλλα τόσα χρόνια πολιτισμού να πάνε στράφι; Να μην κομίζεις τίποτε, ούτε καν το μηδέν, μονό να αφαιρείς κομμάτια, όπως οι επιβιώσαντες των πολέμων έβγαζαν οικοδομικά υλικά από ναούς και μνημεία; Για ένα πιάτο φαΐ; Σήμερα; Οι βάρβαροι δεν είναι πλέον προ των πυλών. Τις έχουν διαβεί και αποκτηνωνόμαστε ομαδικά και τηλεόπληκτα. Για το δικό τους πιάτο φαΐ. Μετά τις καμπάνιες κατά του καπνίσματος και του πάχους θα πρέπει να στραφούμε και κατά των πολιτιστικών λιπαρών.

Πήρα το κινητό ανά χείρας και έψαξα κρησφύγετο κάτω από τα ακουστικά. Ένα από τα αγαπημένα μου Τελώνια ο Μονκ συνεπικουρούμενος από τον παμμέγιστο Κολτρεϊν σκούπιζαν την ηχορύπανση. Έφτιαξα καφέ μέσα σε ένα ποτήρι που έχω για το αυτοκίνητο, πήρα την φωτογραφική μηχανή και έφυγα με τα πόδια για την παραλία. Ίσως να φταίει η ηλικία, άλλα κοιτώ με προσμονή είτε στους πολύ παλιούς, είτε στους πολύ νέους. Εάν οι τελευταίοι είναι η ελπίδα, οι πρότεροι είναι κατασταλαγμένοι και κυρίως καταμετρημένοι. Αυτόματα το μυαλό μου πήγε στον γηραιότερο που σεβόμουν περισσότερο. Λίγο πριν τις εκλογές είχα πάει σπίτι του να τον δω. Όποτε ένιωθα έπαρση και αισθανόμουν απολυτά ικανοποιημένος με τον εαυτό μου πήγαινα εκεί να μου πει δυο κουβέντες να έρθω στα ίσια μου. Είχα μαζί μου είτε κονιάκ, είτε κρασί Σάμος. Κανείς από τους δυο δεν έπρεπε να πίνει και για αυτό είχαμε βυθιστεί στην συνένοχη. Ο γιος του είναι γιατρός και όταν τον επισκέπτεται ψάχνει τα ντουλάπια. Φεύγοντας εξαφανίζω τα ίχνη μιας που είμαι εντελώς ανεξέλεγκτος. Το αυτοκίνητο μου σε άλλους μοιάζει τρώγλη, σε άλλους φοιτητική γκαρσονιέρα. Είναι η τέλεια αντίθεση με το σπίτι μου. Από μικρός το είχα. Σπίτι στην τσίτα, αμάξι χάλια. Αντίθετα από τους πόλλους, δεν μου αρέσουν τα καινούργια παπούτσια. Είναι εντελώς κρύα, βιομηχανικά. Θέλω να έχουν επάνω ιστορία, γρατσουνιές, πατήματα, φαγωμένα κορδόνια. Το ίδιο και με το αυτοκίνητο. Δεν την αντέχω την εικόνα του κουτιού.

Έφτασα μετά από μια βράβευση. Η αλήθεια είναι ότι είχαν απολύσει όλους τους παλιούς και βρέθηκα με καλή στήλη. Το ότι δεν μας διαβάζει σχεδόν κανείς δεν λήφθηκε υπόψη. Έπρεπε να δοθεί ένα βραβείο από τον Πρόεδρο του Εμποροβιομηχανικού  Συλλόγου στον κουμπάρο του που είναι ιδιοκτήτης της εφημερίδας. Έτσι ένας μέτριος δημοσιογράφος βρέθηκε στο πάλκο να ευχαριστεί όσους τον στήριξαν και τον επέλεξαν. Ένας γλοιώδης τύπος που παρουσίαζε την τελετή μου ευχήθηκε να μετακομίσω σε αθηναϊκό φύλλο. Προσπάθησα να εξαργυρώσω άμεσα την επιτυχία μου με άλλο τρόπο, όταν η ξανθιά γλάστρα της παρουσίασης μου έδωσε το βραβείο και με φίλησε. Τίποτε, και αυτή σε κάποιον κουμπάρο ήταν ταγμένη. Καμία επιτυχία δεν ξεπέρνα τη φορολογική δήλωση του αλλού.

Από αυτά τα ευτράπελα ξεκινήσαμε την συζήτηση, την πορεία μου από τα ρεπορτάζ των τοπικών κατηγοριών ποδόσφαιρου, στο αστυνομικό δελτίο, στον καιρό και στον κακό καιρό της δήθεν ειδησιογραφίας. Πιο πολύ περνώ την ώρα μου στο ιντερνέτ, μετά παίρνω καμία είδηση από αθηναϊκή εφημερίδα, καμία από το ΑΠΕ και τέλος χάρη στην υποστελέχωση στέλνω και τις ερωτήσεις στους μέλλοντες τοπικούς συνεντευξιαζόμενους μας, το τελικό κείμενο για την έγκριση τους, κανονίζω ποτέ θα πάει ο φωτογράφος και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες που προάγουν το επάγγελμα μας. Στην εφημερίδα έχει μείνει μονό ένας κανονικός δημοσιογράφος ο όποιος ασχολείται με έρευνα, άλλα είναι ΚΚΕ ο δύσμοιρος και έτσι δεν πρόκειται να δει βραβείο ποτέ. Εσύ έφυγες νωρίς παππού του είπα, δεν θα άντεχες τέτοιο βραβείο στο ράφι σου. Γιατί εσύ στο αμάξι δεν θα το αφήσεις μαζί με το άδειο μπουκάλι κρασί φεύγοντας, απάντησε. Θα το πάω για πλύσιμο όταν τελεύσουμε αυτό το μπουκάλι, όποτε θα αφήσω το βραβείο για φιλοδώρημα σε αυτόν που θα καθαρίσει το αυτοκίνητο. Δεν γράφει και όνομα, όποτε δεν θα έχει πρόβλημα. Θα είναι ο καλύτερος δημοσιογράφος της πόλης για ένα έτος.

Το κρασί άδειαζε πιο γρήγορα από όσο επιθυμούσα να πάω το αυτοκίνητο για το μπανακι του και έτσι κάποια στιγμή γύρισα την συζήτηση στις εκλογές. Ξαφνικά ξεστόμισε εκείνες τις ρήσεις του που με έκαναν να νιώθω ότι πρέπει να ξαναγυρίσω στις τοπικές αλάνες να βλέπω τους εκκολαπτόμενους Κούδες και Χατζηπαναγηδες με τις τοπικές προεδραρες που ξεφουρνίζουν τον έναν Αστραχάν πίσω από τον άλλο. Όταν ξεκίνα κάποιος την πολίτικη, μου είπε, έχει συνήθως ένα όραμα, έρχεται σε επαφή με κόσμο, συνδιαλέγεται, προσαρμόζεται και προσαρμόζει. Σιγά, με τον καιρό από το να ακούει να του ζητούν συνεχεία χάρες γίνεται σαν τον γονέα που έχει σπίτι ένα αχάριστο έφηβο, που έχει μονό ανάγκες και του μιλεί μονό όταν είναι να πάρει χαρτζιλίκι. Έτσι κόβονται οι γέφυρες, ο διάλογος, γιατί εδώ δεν υπάρχει αυτό που είναι το φανερό όπλο της οικογενείας, η αγάπη, εδώ είναι το συναμφότερο και μόλις του πατήσεις τον κάλο του άλλου χάνεται και το συν, χάνεται και το αμφότερο. Φταίνε και οι ψηφοφόροι όσο φταίνε και οι πολιτικοί. Το ανταποδοτικό αλισβερίσι δεν γίνεται μονόπλευρα.

Το σίγουρο είναι ότι ο καθένας ανέχεται μονό τα δικά του παιδιά και τα ξένα σου σπάνε τα νεύρα μετά από λίγο, είπα. Περπάτησα μέχρι το παράθυρο, τράβηξα την κουρτίνα, κοίταξα το αυτοκίνητο, ήταν όντως βρώμικο. Δεν θα το γλύτωνα το πλύσιμο. Γέμισα τα ποτήρια, πήρα το άδειο μπουκάλι, πρόλαβα να πω ένα γυρίζω σύντομα και άφησα το αμάξι για πλύσιμο, πήγα με τα πόδια στην κοντινή κάβα. Όταν γύρισα το χαμόγελο του ήταν πιο σαρδόνιο από το σύνηθες. Σαν την συνένοχη, δεν υπάρχει του είπα. Η αμαρτία ανάγεται σε νέα ύψη μέσα από αυτή, σχεδόν εξαγνίζεται.

Όσα έλεγες ανταποκρίνονται στους καλούς της πολιτικής. Υπάρχουν όμως και οι κακοί της υπόθεσης, οι οπορτουνιστές, οι υστερόβουλοι, οι εγωπαθείς, οι μεγαλομανείς. Άλλα δεν μπορεί κάποιος να έχει μονό ελαττώματα. Έτσι και αυτοί έχουν ένα προσόν, ειδικά οι άντρες... Ξέρεις γιατί αυτοί ως πολιτικοί είναι καλύτεροι από τις γυναίκες τον ρώτησα και χάρη στο αρνητικό γνέψιμο της κεφαλής του συνέχισα. Γιατί οι άνδρες είναι καταναλωτές τσόντας. Ξέρουν ότι οι πελάτες φαινομενικά είναι ίδιοι, άλλα κατά βάθος έχει ο καθένας τα πάθη του. Άλλος θέλει τρίο, άλλος είναι ομοφυλόφιλος, άλλος θέλει παιδιά, άλλος σκυλιά... Επίσης ξέρει ότι όσο αποκρουστικό και να είναι το θέαμα, εάν το έχεις δεν χάνεσαι από πελάτης. Θα έρθεις και θα ξαναέρθεις. Γνωρίζουν ότι εάν σου δώσουν ελπίδα να ικανοποιήσεις το βίτσιο σου σε έχουν στο χέρι. Δηλαδή η πλεϊμεϊτ της χρονιάς πάει για πρόεδρος, ρώτησε. Όχι, αγαπητέ μου, είπα, για ψηφοθηρία πηγαίνει. Την μια την λεμέ σύνταξη, την άλλη παιδεία, σου ανοίγει ένα μπούστο να έχεις να βλέπεις στο μεσαίο φύλλο και στο υπόλοιπο τεύχος σου πετάμε τα νομοσχέδια κάτω από την πόρτα. Η τσόντα είναι έρωτας χωρίς αγάπη και η πολική ζωή χωρίς αγάπη.

Τώρα δεν απορώ γιατί πρωταγωνιστούσες στην τελετή, πρόσθεσε. Έχεις γίνει και εσύ κακός τελευταία, θυμωμένος, απορριπτικός και υπερόπτης συγχρόνως. Για αυτό σε βραβεύσαν, για το άλλοθι τους, για το κριτικό πνεύμα που διακατέχει ακόμη την εφημερίδα τους και γύρω γύρω σε τυλίγουν με διαφημίσεις. Απάντησα σαν τον ντετέκτιβ Μαρλόου κοιτώντας το πάτωμα να βρω την κατάντια μου, με τυλίγουν και με βραβεία, για το εμπορικό τους όφελος και για την κουμπαριά τους. Γιατί ανέχεσαι την γκρίνια μου; Από στοργή, από στοργή… είπε και με κοίταξε μέσα στα μάτια, γιατί δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον έφηβο, τον εργένη και τον αναρχικό που υπήρξες στην ζωή σου. Έτσι διατηρείς το σπάνιο προσόν της αυθεντικότητας άσχετα από ότι κανείς. Δεν το βρίσκεις εύκολα αυτό και να είναι και συμπαθητικό σαν αποτέλεσμα. Κανείς δεν με έχει αποκαλέσει ανώριμο με πιο κολακευτικό τρόπο, απάντησα. Ακόμη και η μητέρα μου με έλεγε αχαΐρευτο. Αξίζει να πιούμε σε αυτό. Γέμισα τα μισοάδεια ποτήρια, έβγαλα από την σακούλα που είχα δίπλα μου πατατάκια, άλλα με σταμάτησε. Πήγε στην κουζίνα και έφερε ένα πιάτο με κομμένα φρούτα. Αφού σε βοηθώ να πιεις εσύ θα με βοηθήσεις με τα φρούτα, αλλιώς ο γιος μου θα γίνει έξαλλος.

Τι έχουμε διδαχτεί από την ιστορία της κρίσης μέχρι στιγμής, ρώτησε. Ότι πτώχευσε το τραπεζικό σύστημα στην δύση και ότι ενώ η Αμερική δρα ως ένα συντεταγμένο κράτος η Ευρώπη δεν μπορεί να το κάνει διότι δεν είναι κάτι τέτοιο και επομένως έχει πολλά εσωτερικά θέματα να λύσει πριν καν ασχοληθεί με την αναίρεση της λύσης, την οποία καμώνεται ότι ψάχνει ενώ ο καθένας τραβά τον κουβά με το γάλα κάτω από τα πόδια του, με συνέπεια μεγάλο μέρος από αυτό να χύνεται. Η Ευρώπη προσπαθεί να λύσει βασικά το θέμα της συνοχής, δηλαδή το ποσό και ποτέ θα αρμέγει ο καθένας και ποσά γελάδια θα φέρνει ο καθένας για άρμεγμα στον στάλο. Έτσι σε αυτό το γόνιμο πολιτικό έδαφος οι τραπεζίτες της Ευρώπης που πτωχεύσαν ζήτησαν από τον φορολογούμενο να πληρώσει την φούσκα των στοιχημάτων τους και για να κατεβαίνει το χάπι πιο εύκολα έβαλαν στο παιχνίδι τις ένοχες και το «διαιρώ και βασίλευε». Από την μια κατηγόρησαν τους λαούς του Νότου ότι τους βαρύνουν όλα τους τα στερεότυπα και από την άλλη κρατούν τους μισθούς του Βορρά στον πάτο για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους και τους φορολογούν για να πληρώσουν τα νέα δάνεια στον Νότο, ή τουλάχιστον αυτή είναι η γενική ρητορεία τους, ενώ διοχετεύουν, επί της ουσίας, στο βόρειο τραπεζικό σύστημα, που ήταν κατά πολύ πιο χρεωκοπημένο, ρευστότητα από τον Νότο και καταδικάζοντας αυτόν σε μαρασμό. Δηλαδή εάν ήμουν ακόμη ποδοσφαιρικός ανταποκριτής θα έγραφα 2008 αμερικανική τραπεζική χρεωκοπία, 2009 ευρωπαϊκή τραπεζική χρεωκοπία, 2010 και έπειτα κρατική ευρωπαϊκή χρεωκοπία και μετανάστευση κεφαλαίων στον ευρωπαϊκό βορρά και επούλωση κεφαλαίων στον βορρά με διεύρυνση των πληγών στον νότο.

Αυτό το σχήμα είναι εύκολο και όχι μακριά από την πραγματικότητα απλώς μια πινελιά ιστορία να ρίξω μέσα, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι, παρενέβη και περίμενα πως θα μείνω και πάλι με το στόμα ανοιχτό να χάσκω. Όπως παραθέτεις τα γεγονότα έχεις μια γραμμική καταγραφή που δεν βοηθά να βρεις την λύση της εξόδου. Σαν να μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι και να περιμένουμε να περάσει ο πονοκέφαλος. Πράγμα που συμβαίνει και στις κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού νότου. Θα ακουστώ σαν συνωμοσιολόγος άλλα το φυτίλι της κρίσης μπορεί να το έβαλε εξίσου ένας ιδιοκτήτης τράπεζας που δεν μπορούσε να βλέπει να υφιστάμενα στελέχη του άλλο στο Μπατεν Μπατεν, όσο και να το άναψε ένα αμερικανικό κεφαλαιοκρατικό κονκλάβιο που δρα αυτόνομα πέρα και πάνω από κυβερνήσεις. Όποιος και όπως και εάν το κατάφερε το έκανε από απληστία για να ξεφουσκώσει τα στοιχήματα που είχε στο κεφάλι του και να μην τα πληρώσει παίρνοντας τα χρήματα από τα κράτη που δανείζονται δίνοντας ίδιες εγγυήσεις. Στο ερώτημα γιατί κάποιος δανείζει ένα κράτος και τι κέρδος περιμένει είναι δύσκολο να το απαντήσουμε εάν εξαιρέσουμε την τοξική κερδοσκοπία.

Αυτό που θα ήθελα να εξετάσουμε καλύτερα είναι εάν είναι ηθικό να ξεχρεώσουμε το τοξικό μέρος των δάνειων μας, τοξικών όχι για την υγεία μας, άλλα από την πλευρά αυτής της δόλιας κερδοσκοπίας και επίσης πως και ποιος διαχειρίστηκε μιντιακά την κατάσταση μας και σε ποιο παγκόσμιο περιβάλλον έλαβαν όλα αυτά μέρος. Ας θυμηθούμε ότι μετά τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο στην Γερμανία εξελίσσονταν ακόμη πόλεμος, ο ψυχρός, που κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η προπαγάνδα και η διαφθορά. Έτσι η γόνιμη κληρονομία του Γ’ Ράιχ εμπλουτίζεται από τις αυτοκρατορικές προπαγανδιστικές και επίτευξης διαφθοράς τακτικές  της Γαλλίας και της Αγγλίας μαζί με την κυνικές παρακινητικές αντίστοιχες τακτικές των Ηνωμένων Πολιτειών. Άρα ιστορικά στην Γερμανία διαμορφώνεται το τελειότερο υβρίδιο μηχανισμός προπαγάνδας και διαφθοράς. Απτό αποτέλεσμα ότι σε όλο τον κόσμο πιστεύουν ότι τα γερμανικά προϊόντα είναι τα καλύτερα. Τώρα πιο κοντά σε εμάς, πότε άρχισε ο νομισματικός πόλεμος εάν όχι μετά την εμφάνιση του ευρώ. Πότε βγήκαν τα σκάνδαλα των γερμανικών εταιρειών και γιατί αυτά ανιχνεύτηκαν καταρχήν στις Ηνωμένες Πολιτείες ή είναι απλή σύμπτωση ότι συνέπεσε με την πρόθεση μερικών χωρών να περάσουν τις αγορές πετρελαίου τους στο ευρώ;

Άρα, αυτό που πρωτίστως πρέπει ο Έλληνας Πρωθυπουργός να απαντήσει είναι ποια είναι η πραγματικότητα. Η αμερικανική, η γερμανική, η κάποια άλλη. Στον πόλεμο των νομισμάτων μπορεί να πάρει θέση και να ωφεληθεί. Το μονό δεδομένο που έχει στα χέρια του είναι ότι πτώχευσε, ότι δεν βγάζει καμία χρονιά χωρίς δανεισμό και ότι πρέπει να αλλάξει για να επιβιώσει. Πιστεύεις ότι τα τελευταία αυτά πέντε χρόνια υπήρξε ένας Έλληνας Πρωθυπουργός που αντιλήφθηκε την διεθνή κατάσταση, αντέδρασε στην διεθνή προπαγάνδα ενάντια στην χώρα μας, πέταξε την λάσπη πίσω σε όσους μας την έριχναν, πήρε τα κατάλληλα μέτρα στο εσωτερικό και διευθέτησε εκκρεμότητες και επανενεργοποίησε θεσμούς που ενώ υπάρχουν ατροφούν και για αυτό φτάσαμε ως εδώ; Όπως δηλώνει η αποχή από τις τελευταίες εκλογές είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν όχι μονό ότι δεν υπήρξε κανείς, άλλα ότι και από τους επερχόμενους δεν προβλέπεται τίποτε θετικό. Γιατί, όμως; Γιατί πολιτεύονται, γιατί τους ψηφίζουν και γιατί συνεχίζουν; Γιατί πιστεύουν ότι έκαναν το σωστό και γιατί δεν προβάλουν ποτέ αντίδραση σε όσα μας καταμαρτυρούν, σωστά ή εσφαλμένα;

Δεν ξέρω, είπα, και εγώ σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω από την πλευρά του ψηφοφόρου εάν είναι ψεκασμός, εκλογική αυτοχειρία ή πολιτική ανωριμότητα και καιροσκοπισμός, άλλα δεν κατάφερα να βγάλω άκρη. Από την μεριά του πολιτικού, είπα είναι απλό, είναι ηλίου φαεινότερο για μια χώρα που έχει τόσους μετανάστες. Σχεδόν η πλειοψηφία των κυβερνόντων μας τα τελευταία χρόνια είναι απόφοιτοι ξένων πανεπιστήμιων ή κάτοχοι μεταπτυχιακών της εσπέριας. Όλοι αυτοί είναι πρώην μετανάστες, άτομα που έζησαν στα ξένα και λόγω καταγωγής και της εδώ κοινωνικής τους θέσης θέλησαν να γίνουν κοινωνικά αποδεκτοί και στις χώρες των σπουδών τους. Όλοι αυτοί αισθανόταν κάποια στιγμή μειονεκτικά για την Ελλάδα, όλοι αυτοί ιδανικοποιησαν το περιβάλλον στο οποίο σπούδασαν, έδωσαν εκεί τις μάχες τους για τους τίτλους και την ένταξη τους, για την ανέλιξη τους στην κοινωνία του τόπου μετοικεσίας. Για αυτό δεν αγαπούν αυτή την χώρα κατά βάθος και αισθάνονται την κακομοιριά του μετανάστη και το δέος απέναντι σε αυτούς που τους έδωσαν τα φώτα τους. Αυτοί φίλε μου κατά βάθος θέλουν ακόμη να είναι αρεστοί στους συμφοιτητές τους, να τους καλούν στα πάρτι, να παίρνουν μέρος στο κοινωνικό αλισβερίσι των πανεπιστημιακών, των πολιτικών και των μεγαλοβιομηχάνων που μοιάζουν με τους συμφοιτητές τους. Εκεί αισθάνονται ζωντανοί. Εδώ βλέπουν εκατό λιγδιάρηδες  την ημέρα που θέλουν να τους διευθετήσουν κάποιο αίτημα. Εκείνο τον σπυριάρη έφηβο, τον μόνιμα ανικανοποίητο με το χέρι ανοικτό που έχει συνεχεία απαιτήσεις και με τον οποίο δεν έχουν καμία στενή συγγένεια και ο μόνος τρόπος για να τον αντιμετωπίσουν είναι σαν συναλλαγή. Εάν σταματήσουμε να τους ζητάμε χάρες θα αρχίσουν οι χαρές σε αυτή την χώρα.

Γιαλαντζί

Ενδεικτική της "γιαλαντζί" στάσης του νεοέλληνα απέναντι στην πραγματικότητα είναι πλείστα περιστατικά που ευθαρσώς σας αναφέρω και τα οποία κατέγραψα ως αυτόπτης μάρτυς.

-Ηλικιωμένος άνω των 65 ετών, κάτοχος αυτοκίνητου που η ασφάλεια του έχει λήξει. Επιθυμεί να βρει νέα σε καλύτερη τιμή και απευθύνεται σε άλλο ασφαλιστή. Ρωτά σε ένα γραφείο από το όποιο του ζητούν την άδεια οδήγησης του. Αυτή είναι η πεπαλαιωμένη πράσινη με σφραγίδα της πρώιμης μεταπολίτευσης. Το γραφείο τον πληροφορεί ότι ακόμη και εάν μπορούσε να του εκδώσει ασφάλεια σε περίπτωση ατυχήματος αυτός θα ήταν ουσιαστικά ανασφάλιστος, διότι δεν έχει δίπλωμα σε ισχύ και θα πρέπει να το ανανεώσει. Αποτέλεσμα ο πελάτης ανανέωσε στον προηγούμενο ασφαλιστή.

-Ηλικιωμένος άνω των ογδόντα ετών, όμοια περίπτωση με τον άνωθεν. Πληροφορεί το γραφείο ότι η ασφάλεια του κοστίζει 165 ευρώ, άλλα ψάχνει για φθηνότερη. Το γραφείο δεν μπορεί να του προσφέρει αυτή την τιμή και αυτός φεύγει. Απλώς το προηγούμενο γραφείο τον ασφάλιζε  στην ηλικία κάτω των 65 ετών. Σε περίπτωση ατυχήματος ποιος θα αποζημιώσει;

-Ποδηλάτης κινείται ανάποδα στον μονόδρομο. Ηλικία κοντά στα πενήντα. Φορεί μπλούζα κατά των μεταλλείων στην Χαλκιδική και από το παρουσιαστικό του απορρέει ότι είναι επαρκούς μορφωτικού επίπεδου και πρόδηλα από την μπλούζα συμπεραίνει κανείς ότι είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένος. Πως λοιπόν αυτός ο άνθρωπος κινείται αντίθετα στον μονόδρομο καταλύοντας κάθε κοινωνική και νομική σύμβαση;

 -Μητέρα στο σχολείο διαμαρτύρεται στους δάσκαλους που μάλωσαν το παΐδι της όταν αυτό πήδηξε σε ώρα μαθήματος τα κάγκελα της αυλής και έφυγε από αυτό…

-Κυρία ερωτάει στην λαϊκή τον πωλητή εάν το εμπόρευμα του είναι φρέσκο.

-Επαγγελματίας οδηγός φορεί στο όχημα του μεταχειρισμένα ελαστικά που ιδιώτες έχουν αφήσει στο αντίστοιχο κατάστημα, επιλεγέντας μέσα από τον σωρό των αποσυρμένων προς ανακύκλωση ελαστικών.

-Οδηγός αστικού «διπλού» λεωφορείου από συνηθείας ξέρει τον ρυθμό αλλαγής των φαναριών από την ώρα που θα ξεκινήσει από την αφετηρία και ξέρει από την ώρα της ημέρας ποτέ θα φτάσει και στο τέρμα. Στην διαδρομή δεν έχει σταματήσει ούτε σε ένα πορτοκαλί φανάρι και δεν έχει αφήσει ανοιχτή ούτε μια διασταύρωση όταν αυτές έχουν μποτιλιαριστεί.

-Οι άνεργοι που εργαστήκαν με voucher κατά το 2013 η εφορία τους κατατάσσει για την ώρα στην φορολογική τους δήλωση  στο εισόδημα από Ελεύθερο Επάγγελμα και αυτομάτως ισχύει για αυτούς τεκμήριο διαβίωσης 3000 ευρώ, όποτε φορολογούνται επ’ αυτού.

-Συντρώγουμε με παρέα σε ταβέρνα και την ώρα που ένας από εμάς συμπάει ένα λουκάνικο αγορεύει υπέρ των βιολογικών προϊόντων.

-Συνδαιτυμόνες μου εκθειάζουν  τα χύμα κρασιά, άλλα δεν μπορούν να σου πουν ένα για το όποιο θα πλήρωναν πάνω από δέκα ευρώ το λίτρο.

-Κατεβαίνει ο άλλος με νέες ιδέες στην πολίτικη και κολλάρει αφίσες…

-Εκνευρισμένος και προφανώς βιαστικός οδηγός πλευρίζει το αυτοκίνητο που τον εμπόδιζε και πιάνει μισάωρο καυγά. Που εξανεμίστηκε η βιασύνη;

-Η χώρα έχει τους περισσότερους αποφοίτους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, άλλα οι οδηγοί της δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα σήματα της τροχαίας και τα φωτά του αυτοκίνητου, που είναι η γλώσσα των σημάτων, προϋπάρχουσα γλωσσολογικά του αλφαβήτου…

-Έπειτα από αυτά και πλείστα άλλα, ο περιούσιος λαός απορεί για το ποίον των πολιτικών του…

Το ποτάμι

Όλη αυτή η φασαρία γύρω από το ποτάμι το μονό που δεν αφήνει να ακούσουμε είναι τα νερά του. Τι πήραν αυτά μαζί τους και τι μας λένε οι νύμφες που το κατοικούν; Αυτό που η μούσα η πολύτροπη μας ψιθυρίζει δια του νυμφικού άσματος είναι ότι πλείστη η μεσαία αστική τάξη με ανώτερο επίπεδο παιδείας έχει γυρίσει την πλάτη της στην τηλεόραση. Δεν ενημερώνεται από αυτή. Η (αν)ελεύθερη τηλεόραση ζει από τους φτωχούς, τους ημιμαθείς, τους απαίδευτους, τους ανεπαρκείς τεχνολογικά (ιντερνέτ, κλπ.) και τους τεμπέληδες και από συνδυασμό αυτών των ιδιοτήτων και συναφών προς αυτές. Η ομάδα αυτή της χώρας που αποχώρησε από την ενημερωτική τηλεοψία αναμοχλεύει την ανάγκη για ενημέρωση στο ιντερνέτ, όπου ο κος Θεοδωράκης (ο δημοσιογράφος) είχε εδραιώσει την παρουσία του μέσω του site του. Το οποίο με την σειρά του τον καθιστούσε ενήμερο on-line (σε άπταιστα ελληνικά) και on-time (εάν αρχίσεις δεν σταματάς) για το πως-ποσό-ποιος τον παρακολουθεί. Ποσό δύσκολο είναι να κάνει το βήμα παραπέρα; Σε αυτόν τα στοιχεία μας πηγαίνουν εθελοντικά (από όσους επισκεπτόμαστε το site του... Αντίθετα από αρχηγό κόμματος ο όποιος μου έστελνε ενημερωτικό e-mail χωρίς να έχουμε καμιά επαφή κατά το παρελθόν, που σημαίνει ότι το είχε υποκλέψει από λίστα με προσωπικά στοιχεία που παράνομα διακινήθηκε στο ιντερνέτ και έτσι ποτέ δεν είδε την ψήφο μου. Τι στοιχειά ξέρει ο Θεοδωράκης; Πότε μπαίνετε στο site, ποια είναι η IP σας (διαδικτυακή διεύθυνση), πόσα like και κοινοποιήσεις έχετε κάνει, ποιες απόψεις σας αρέσουν, τι λειτουργικό σύστημα χρησιμοποιείται και αρά από ποια συσκευή μπαίνετε, ποιες ώρες μπαίνετε στο site, πόση ώρα αναλώνεται σε αυτό, κλπ... Συνδυάζοντας αυτές τις πληροφορίες εύλογα σε στατιστικό επίπεδο ξέρει το βιοτικό και μορφωτικό σας επίπεδο, την γεωγραφική κατανομή των μελλόντων ψηφοφόρων, την πρόθεση ψήφου σας και τις απόψεις που πρέπει να εκφωνήσει προκειμένου να σας πείσει για να πείσετε και σεις με την σειρά σας άλλους. Πιστεύεται ότι άλλος πολίτικος αυτή την στιγμή έχει αυτή την δυνατότητα; Και τέλος, για να μην το κάνουμε μυθιστόρημα, εάν ο Τεο-δωρο-ακι είναι απολιτική στάση μήπως είναι προτιμότερος από ΑΝΕΛ, ΧΑ; Πολική είναι μόνο δεξιά-αριστερά και κέντρο; Άντε και ο Σοσιαλισμός; Πως ερμηνεύεται το κέντρο; Γιατί ο Τεο σε ακι δεν μπορεί να είναι κέντρο; Είναι ο Σύριζα αριστερά; Η ΔΗΜΑΡ τι είναι; Και επειδή πολύ πρηζόμαστε με ερωτήσεις ας πάμε σε αυτή που μέτριοι. Εγώ ποιος είμαι; Γεια σας νύμφες του νερού, πάω σε αυτές του βουνού να βρω την δίκη μου απάντηση.

Η θεωρία της μονής κάλτσας

Η γυναίκα μου με δυο φίλες της έχουν αναπτύξει το εύλογο ερώτημα: που χάνεται η μια από τις δυο κάλτσες του ζευγαριού. Εκείνη η διερευνητική ματιά κάτω από το μπαλκόνι, σε αυτοκίνητα, δέντρα, κάγκελα. Εκείνη η αγωνία της ανακάλυψης, ο ίστρος του λαγωνικού. Το ανασήκωμα καναπέδων, ντουλαπιών, μαξιλαριών, αποθηκευτικών χώρων. Η εγκατάλειψη, το εκκωφαντικό κενό της σιωπής, η απώλεια. Μια κάλτσα μόνη, αποκομμένη, άχρηστη, αταίριαστη, βυθισμένη στην μοναξιά, στην ανεργία, στο περιθώριο. Μια τελευταία ελπίδα της δίνεις, να χάθηκε το ταίρι της στα άπλυτα, σαν τον μεθύστακα που δεν μπόρεσε να γυρίσει σπίτι, σαν τον μπερμπάντη που ξενοκοιμάται. Ελπίζει η καημένη η παρατημένη, ψάχνει στα σκουπίδια των συναισθημάτων τον χαμένο θησαυρό. Ας είναι ακαμάτης, ας πίνει σαν σφουγγάρι, ας είναι αχαλίνωτος, είναι το άλλο μου μισό.

Είχα την πεποίθηση ότι οι δικηγόροι που ειδικεύονται στα διαζύγια θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά ποιος μπλέκει με δικηγόρους, δικαστήρια και αστυνομίες. Το δίκαιο της ζωής δεν μεταβιβάζεται σε ξένα χέρια. Ποσό μάλλον σε πληρωμένα χέρια, όπως των  νομικών. Την ζωή την βιώνεις, την χωνεύεις ή σε τρώει εκείνη. Σάρκα, αίμα, ιδρώτας, χνώτα τα γεύεσαι ή δίνεις να τα γευτούν οι άλλοι. Μεταβίβαση γεύσεων δεν γίνεται δέκτη. Οι δικηγόροι είναι σαν τους νεκρανατόμους. Μαζεύουν τις τελειωμένες υποθέσεις. Αυτές που δεν έχουν ελπίδα. Εμείς θέλουμε τις κάλτσες ζωντανές, δεν χρειαζόμαστε κάποιον να μας πει ότι η κάλτσα χάθηκε και φταίει τόσο τοις εκατό ο ένας και τόσο άλλος και αφού δεν τα βρίσκεται ορίστε ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό.

Μια μέρα μια τέτοια ξεστρατισμένη κάλτσα βρέθηκε. Άνοιξε το πλυντήριο και να τη, κόκκινη, αφράτη, μυρωδάτη. Την πηρέ η κόρη μου να την βάλει μαζί με το ταίρι της, να τυλιχτούν μαζί και να κοιμηθούν αγκαλιά μέσα στο συρτάρι. Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι, σαν να τέλειωνε μια οικογενειακή οδύσσεια μπροστά στα μάτια μας. Η γυναίκα μου άπλωσε τα άλλα ρούχα που την συντρόφευαν σε αυτό της το ταξίδι για την μακρινή της Ιθάκη, στην πολυαγαπημένη της Πηνελόπη. Σήμερα φορώ ένα από εκείνα τα πουκάμισα της συντροφιάς. Είναι το κατάλληλο ρούχο για οίκο ανοχής ή άλλο παραπλήσιο μαγαζί. Στο καρό του, εκτός του αρχικού πράσινου και καφέ, έχει προσθέσει στην θέση του λευκού ένα γκρίζο ροζ που θα έδειχνε πολύ ωραία κάτω από τεχνητό πολύχρωμο φωτισμό. Έχοντας αποφύγει το σύνδρομο της μονήρους κάλτσας μεταπηδήσαμε στο σύνδρομο της απολωλός κάλτσας. Εάν αυτό είναι Θεία δίκη ποιο ήταν το αμάρτημα μου, μόλις είχα αγοράσει το πουκάμισο αυτό. Αυτή η μεταλαμπάδευση απόχρωσης από ύφασμα σε ύφασμα διάμεσου της πλυντηριακης όσμωσης αναμεμειγμένης με μπλε και πράσινους κόκκους, αυτή η καλειδοσκοπική πανδαισία κατά την περιστροφή του κάδου που με έφερνε συνεχώς πιο κοντά στο αθέμιτο αυτό αποτέλεσμα, αυτή η διαβολική σύμπτωση, ποιο σκοπό μπορεί να εξυπηρετούσαν, τι κομίζουν στο πρόσωπο μου πάρα ένα χαστούκι της μοίρας, μια πράξη βάναυσης τιμωρίας, αφού το μονό αμάρτημα που ενθυμούμε να έχω διαπράξει πρόσφατα είναι η κοπή μετά των οδόντων μου των ονύχων μου.

Έχω φορέσει αυτό το συγκεκριμένο πουκάμισο κάτω από ένα πουλόβερ με σχετικά μεγάλο γιακά. Παρ’ όλα αυτά αισθάνομαι το ροζ να πλημμυρίζει το μάτι μου. Σαν σπαθί τζενταϊ να λαμπυρίζει μέσα στο πρωινό σκοτάδι. Επικεντρώνομαι στον δρόμο. Παρακολουθώ τα διάφορα χιλιάρα, diesel  και με αέριο αυτοκίνητα να πηγαίνουν αέρα στα αριστερά μου και στα δεξιά μου να αρμενίζουν τα τζιπ, οι Mercedes και οι BMW του λάου που έκανε το λάθος να εξαργυρώσει τα όνειρα του σε κυβικά εκατοστά. Τίποτε, ούτε κρίση, ούτε κοινωνικό σχόλιο, ούτε μύριες σκέψεις μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή μου από το ροζ που ξεχωρίζει. Σαν να έχω φορέσει το ακάνθινο στεφάνι, σαν να σέρνω τον σταυρό μου, σαν να έχω ιδρώσει φορώντας μάλλινο παντελόνι. Με τρώει το άτιμο το ρούχο, σαν Alien, σαν κατάρα. Θέλω να το αποτινάξω από πάνω μου, να σταματήσω στην άκρη του δρόμου και σαν τον Σούπερμαν να σκίσω αυτό το ρούχο.

Όλη η μέρα πέρασε με τον εαυτό μου να τρώγεται με τα ρούχα του. Στο τέλειωμα της, με το δειλινό να ταιριάζει τελεία με αυτό το ροζάκι, έχω συμφιλιωθεί με το μάταιο της προσπάθειας μου. Εάν δεν μπορείς να τους νικήσεις κοίτα να συμπλεύσεις μαζί τους. Σκέψεις πολλές. Διαδικασίες τύπου ISO κατά το πλύσιμο. Έλεγχος με κάρτα πόσες κάλτσες μπήκαν, ζυγές, μονές, χρώμα, labeling, targeting, marketing, management, outsourcing, in-house, ότι διαδικασία και να φτιάξεις η αλήθεια είναι άμεσα εξηγήσιμη από τον νόμο του Μουρ που αναφέρει ότι εάν κάτι είναι να πάει στραβά, τότε θα πάει στραβά ότι και να κανείς. Ηττοπάθεια; Μάλλον απάθεια. Ας πάω στο mall πριν κλείσουν.

Ο ουτοπικός αυνανιστής

αυνανισμός ο [avnanizmós] Ο17 : α.(και επιστ.) πρόκληση και ικανοποίηση αφροδίσιου οργασμού χωρίς τη συμμετοχή ερωτικού συντρόφου· μαλακία. β. (μτφ.) αποχαύνωση, ηλιθιότητα: Πνευματικός ~. 

[λόγ. < γαλλ. onanisme < ελνστ. Aὐνάν, πρόσωπο της Π.Δ. που για να αποφύγει τη νόμιμη υποχρέωσή του να τεκνοποιήσει με τη χήρα του αδελφού του, επειδή το παιδί δε θα θεωρούνταν δικό του, διέπραττε διακεκομμένη συνουσία, και για το λόγο αυτό τιμωρήθηκε με θάνατο από το Θεό (-isme = -ισμός)]

ουτοπικός -ή -ό [utopikós] Ε1 : για ιδέα, ιδίως ιδεολογία, που θεωρείται ότι είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί· (πρβ. χιμαιρικός): Ουτοπικοί στόχοι / οραματισμοί. Ουτοπική κοσμοθεωρία. Ουτοπικές κοσμοκρατορικές τάσεις. Ο ~ σοσιαλισμός, χαρακτηρισμός του σοσιαλισμού πριν από το Mαρξ.

[λόγ. < γαλλ. utopique < utop(ie) = ουτοπ(ία) -ique = -ικός]

Στο ραδιόφωνο ψάχνω να βρω ένα σταθμό της προκοπής. Το αφήνω σε μια συχνότητα που είχε διαφημίσεις. Μετά από λίγο ακούγεται το πρώτο τραγούδι. Ένας εμφανώς νεαρός ερμηνευτής προσπαθεί να αποδώσει πάθος, καημό και λαγνεία σε ένα overdose μελιρρυσιας με λίγο από τον καταγγελτικό λόγο του hip hop. Μικρή παύση και ξεκίνα το οργανοπαικτικο κρεσέντο που απογειώνει την μπαλάντα στο rock for stadiums. Riff βγαλμένα από τελματωμένες αντιλήψεις επικού heavy metal. Δεν μπορούσα να βρω το τραγούδι που είχε υποστεί την κλοπή, αλλά ήμουν σίγουρος ότι το είχαν ξεπατικώσει από κάποιο γνωστό μου. Φαντάζομαι τους θαμώνες του νυχτερινού κέντρου σε έκσταση και με τσιγάρο στο ένα χέρι και ποτό στο άλλο να αλληλοκοιτάζονται οι ερωτευμένοι, να εποφθαλμιούν το πιατάκι με τους ξηρούς καρπούς οι πεινασμένοι, να χαζεύουν το ταβάνι οι λουλουδουδες και τα γκομενακια οι ξελιγωμένοι. Ο αοιδός, όμως, εκεί, να κομίζει την τέχνη του, να ακκιζει την ατμόσφαιρα με τα κρεσέντο του και δώστου οι καταρράκτες του πάθους, και πάρε κόσμε, πάρε σεξ, πάρε ιδρώτα, πάρε σάρκα, πάρε αίμα, πάρε ουίσκι φάρμακο, πάρε γαρύφαλλο χρωματοθεραπεια, πάρε ξηροκαρπιο να γιάνεις την πείνα, πάρε την εικόνα σου και περιέφερε την στην αίθουσα, γίνε αυτό που επιθυμείς, βρες το κοινό σου, γίνε εσύ ο τραγουδιστής, γίνε εσύ ο λικνιστός χορευτής, γίνε εσύ ο σταρ της βραδιάς. Και να τα πανωσηκώματα στα τραπέζια, να το πανηγύρι, να η χαρά, να η ξεγνοιασιά. Πάρε γαρύφαλλα, πάρε ποτά, άντε για σένα και λίγα ξηρά καρπα. Έχω να οδηγήσω και δεν συνάδει τόση σωματική συμμέτοχη με την πνευματική μου κατάσταση. Άσε που αυτά τα άσματα δεν κατεβαίνουν εάν είσαι ξεμέθυστος.

Αλλάζω συχνότητα και πέφτω σε σταθμό ξένης χορευτικής μουσικής. Το αφήνω και μετά από το πρώτο τραγούδι δεν καταφέρνω να παρακολουθήσω κανένα άλλο. Δέκα λεπτά έχουν κυλίσει με αυτό το wall of sound που σε προκαλεί στην πρώτη επαφή και αμέσως μετά μετατρέπεται σε ηχητικό wallpaper που δεν αξίζει πλέον καμιάς προσοχής σου. Κάποια στιγμή βγαίνεις από αυτή την ηχητική νιρβάνα και αναπολείς τι άκουσες και διαπιστώνεις ότι ήσουν κουφός. Σαν την μουσική στα σουπερμάρκετ που δίνουν το ρυθμό στα ψώνια, σαν τα κουδουνίσματα στα καζίνο που δίνουν τον ρυθμό στο τζόγο. Αυτές οι μουσικές, είτε φθηνού αισθησιασμού, είτε γαλήνιας αποχαύνωσης είναι τόσο πνευματικά ύπουλες, τόσο εμπορευματοστοχευμενες. Αυτή η συνεχή πρόκληση στη ζωική πλευρά, αυτός ο συνεχής γαλουχισμος της αισθαντικότητας, ωσότου υποτροπιάσει σε γιγαντισμό υποδόριας ανάγκης και μέσω του σαρκικού μεταβολισμού καταλήξει απλή προτροπή κατανάλωσης και διαφημίσεων. Η αγωγή της ψυχής έχει χαθεί στις σκονισμένες εγκυκλοπαίδειες και σε θρησκόληπτα βιβλία. Τώρα πρέπει να καταβάλεις προσπάθεια να ξεχωρίσεις τα ρινγκ τοουνς από τη μουσική, τις εξωτερικές καταχωρήσεις από τα άρθρα, τις διαφημίσεις από τα σήριαλ.

Πρώτη στάση φίλος μουσικός που θέλει να βρούμε επαγγελματική διέξοδο στο τέλμα που έχει περιέλθει επαγγελματικά. Έχοντας δουλέψει και σαν ηχολήπτης και στο ραδιόφωνο, είχε πάντα δυο και τρεις απασχολήσεις να τα βγάζει περά. Τώρα τα πράγματα ήταν δύσκολα για εκείνον καθώς οι δουλειές και τα ιδιαιτέρα μαθήματα μάδησαν σαν την μαργαρίτα. Έχεις λεφτά, δεν έχεις λεφτά… Στη διάρκεια της συζήτησης που κάναμε αναφερθήκαμε κάποια στιγμή στην δράση των πνευματικών ανθρώπων στα κοινά και με προέτρεψε να κοιτάξω το ΠΑΣΟΚ. «Θυμήσου, είπε, με ποια τραγούδια διεκδικούσε την κυβέρνηση (Θεοδωράκη, Ξυλούρη…), με ποια την διεκπεραίωσε (κλαρίνα, τσάμικα, Πίτσα, Πανταζή…) και με ποια τραγούδια έφυγε (Νότης, Βίσση, Λαίδη…). Δες τους πνευματικούς ανθρώπους που το υποστήριξαν. Ποιοι ήταν, πόσων εξ’ αυτών τα έργα μνημονευόταν πριν την εποχή ΠΑΣΟΚ, πόσα κατά την διάρκεια και πόσα θα μνημονεύονται μετά. Μήπως ότι έχει μένει πίσω του πνευματικά είναι όσα συνέπεσαν με το πρώιμο ΠΑΣΟΚ και υιοθετήθηκαν από αυτό; Μήπως το υπόλοιπο της ζωής του κυμάνθηκε από το υψηλά στα χαμηλά; Και εάν είναι έτσι ήταν όλο αυτό σύμπτωση ή επίπτωση;» Του πρότεινα τις υπηρεσίες streaming μουσικής και την συνεργασία με γνώστες τοπικών αγορών που αυτές ψάχνουν. Τον οδήγησα στο site μια από αυτές και τον βοήθησα λίγο στην συμπλήρωση των αιτήσεων.

Όταν με πιάνει αυτό με τις φιλικές αναφορές συνειρμικά μου έρχονται και άλλες, η μία πίσω από την άλλη. Ήταν και αυτό το κλίμα πολίτικου σπρωξίματος και συναλλαγής που άρχισε να τριβελίζει το μυαλό μου και βάλθηκα μέσα στο μποτιλιάρισμα να ξαναθυμηθώ τους εθνικούς επιχειρηματίες. Ποιος αναδύθηκε με ποιο κόμμα. Έπλεκα τα ονόματα και έφτιαχνα μια αλυσίδα εθνικών στοιχημάτων, ατόμων που πριμοδοτήθηκαν από όλους εμάς και που ως επί των πλείστων δεν εκμεταλλευτήκαν το μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο που τους παρείχε το κράτος για να κάνουν ένα βήμα παραπέρα με εξαγωγές και άλλα παρεμφερή τεινα, αλλά μόνο επιδόθηκαν σε συναλλαγές με το σύστημα που τους έφτιαξε και απομύζησαν το κομμάτι της αγοράς που στην ουσία τους παραχωρήθηκε. Ακούω τώρα κάτι φωνές για προστασία των εθνικών φαρμακοβιομηχανιών και γελώ, διότι το θέμα δεν είναι να προστατέψεις κανένα, το θέμα είναι να δώσεις σε όλους ίσες ευκαιρίες. Εάν τους προστατέψεις καταστρέφεις την αγορά, εάν δεν τους βοηθήσεις δεν έχουν τύχη ενάντια στους αλλοδαπούς ανταγωνιστές τους. Αλλά εάν διαμορφώσεις τιμές υπέρ τους είναι σαν καταδίκη για την μακροχρόνια εξαφάνιση τους. Δεν μπορείς να σκέπτεσαι μονοδιάστατα τοπικά πλέον. Ακόμη και κουλούρια να πουλάς η παγκοσμιοποίηση σε ακουμπήσει.

Αλλάζω σταθμό και ακούω ειδήσεις. Το ραδιόφωνο μας σώζει σε αυτό το θέμα. Στην τηλεόραση πια δεν βλέπονται με τίποτε. Ακόμη και οι χειρότερες ραδιοφωνικές είναι χίλιες φόρες προτιμότερες από τις καλύτερες τηλεοπτικές. Κάποτε τα ψέματα λεγόταν δια της αποκρύψεως, του μοντάζ, του χρόνου προβολής. Ποσό αθώοι ήμασταν τότε. Αργότερα δινόταν εκατό διαφορετικές απόψεις. Μισές αλήθειες για να παίρνει ο καθένας ότι του ταιριάζει. Το δασός οδεύει προς το ξυλουργείο και ο καθένας μας κράτα ένα δέντρο. Τώρα πια η ελληνική τηλεόραση είναι σαν προπαγανδιστικός τηλεβόας. Απορώ πως οι μέτοχοι των ζωικών αυτών εκκριμάτων δεν κατανοούν ποσό προσβλητικό είναι το παρεχόμενο θέαμα για το άτομο τους. Από την άλλη το ότι όλοι τους είναι αναμενόμενοι με το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

Έφτασα να ακούω μουσική από ένα σταθμό της Νάουσας που αναμεταδίδεται στην Θεσσαλονίκη. Τότε μου ήρθε στο μυαλό φίλος με καταγωγή από εκεί, πάντοτε σε φιλία διαμάχη με τον εαυτό του, μόνιμα ασύνταχτος με τα πρέπει, διαρκώς ανυπότακτος με τα θέλω. Αντιρρησίας πεποιθήσεως εκ συνειδήσεως. Μια τελευταία ρήση του θυμήθηκα: «Ας παραδεχτούν επιτέλους οι ετερόφυλοι τα λάθη τους, το πώς προσεγγίζουν μια σχέση. Όταν είναι νέοι επιθυμούν το σεξ και προσποιούνται ότι ψάχνουν την αγάπη. Το αντίθετο κάνουν όταν είναι μεγάλοι. Ψάχνουν την αγάπη και προσποιούνται ότι κυνηγούν το σεξ. Ενώ οι ομοφυλόφιλοι είναι ειλικρινείς ως προς τις επιθυμίες τους. Το πρόβλημα των τελευταίων είναι ότι ωθούμενοι να ψεύδονται για το ποιον τους, από συνήθειας το πράττουν και στον εαυτό τους, έτσι μένουν ανώριμοι και δεν περνούν ποτέ από το πρώτο στάδιο στο δεύτερο, από το σεξ στην αγάπη και μένουν πάντα κυνηγοί, ποτέ γεωργοί». Τον διέκοψα τότε, αναφέροντας ότι η διάκριση αυτή μάλλον αφορούσε άνδρες και γυναίκες, αλλά εκείνος πιστεύει ότι κάτι τέτοιο ήταν αλήθεια στο παρελθόν, αλλά η ισότητα έχει εξαλείψει αυτή την διάφορα αντίληψης ανάμεσα στα δυο φύλα. Κάπου πρέπει να βρω να το χρησιμοποιήσω αυτό. Σταματώ στην άκρη και σημειώνω.

Έφτασα στον επόμενο προορισμό μου. Ήταν μια εταιρεία κρέατος χονδρικής και λιανικής. Τώρα πια στο εμπόριο τα πάντα γίνονται μετρητοίς. Το οποίο είναι πιο υγιές από το προηγούμενο καθεστώς με επιταγές και τεράστιες πιστώσεις, αλλά η εξαφάνιση της τραπεζικής πίστωσης με την ταυτόχρονη φορολογική αφαίμαξη έχουν εξαφανίσει το ρευστό από την αγορά. Όποτε καλούμαι να δώσω λύσεις κοντά στην παρθενογένεση. Όταν φτάνεις στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αυξήσει τον τζίρο του, ποσό πιασαρίκο και άγνωστο μπορείς να το κανείς για τον πελάτη σου και να του το πουλήσεις; Όταν μπήκα μέσα ο επόμενος είχε το ακουστικό του τηλέφωνου στο αυτί του και μιλούσε όπως οι συνήθεις άνθρωποι ουρλιάζουν. Μετά από τόσα χρόνια σε δημοτικές αγορές ήταν επακόλουθο να είναι βροντόφωνος. Από την κουβέντα που εξελισσόταν κατάλαβα ότι είχε σαν  συνομιλητή στο άλλο άκρο της γραμμής ιδιοκτήτη από σουβλατζίδικο. Του έλεγε ο πελάτης μου ότι δεν μπορεί να του κάνει πίστωση γιατί και σε αυτόν δεν κάνει κανείς, μετά του είπε πως γίνεται να μην έχει πουλήσει τα κρέατα της προηγούμενης εβδομάδας, αφού παρήγγειλε άλλα στην αρχή αυτής και τέλος τον ρώτησε εάν πουλά μετρητοίς ή επί πιστώσει. Αφού είπαν διαφορές φιλοφρονήσεις μεταξύ τους που συνήθως ακούγονται ανάμεσα σε ξαναμμένους νταλικέρηδες ή προαγωγούς, πάντα όμως σε φιλικό τόνο, του είπε ότι δεν είναι δυνατόν να μην έχει κέρδος αφού αγοράζει με το κιλό και πουλά με το κομμάτι, άρα τα λεφτά κάπου αλλού τα τρώει. Όταν τέλειωσε η συνομιλία τον ρώτησα πόσες φόρες είχε παίξει αυτή την κασέτα και μου είπε ότι τώρα το έχει σε στικακι για να μην λιώσει από το παίξιμο. Έχει και κόπιες σκόρπιες σε κινητό και σταθερό. Μια μέρα τον πήρε η γυναίκα του και της τα είπε και εκείνης. Συζητήσαμε για τρόπους αντιμετώπισης της κατάστασης, για είσπραξη οφειλόμενων, για ρευστότητα. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι ο πελάτης μου είχε μεγάλο άνοιγμα πίστωσης στο εξωτερικό, ότι έπρεπε να κάνει γύρισμα τα λεφτά του γρήγορα σε εμπόρευμα και τούμπλαλιν. Έτσι αναγκαζόταν να πουλά άτσαλα και συνεπώς φτηνά. Με αποτέλεσμα να ρίχνει συνεχώς το περιθώριο κέρδους του και να ψάχνει συνεχώς για φτηνότερα προϊόντα.

 Αυτός είναι ένας φαύλος κύκλος οπού η μια έκπτωση φέρνει την επομένη. Έτσι και στην περίπτωση του, τα φθηνά προϊόντα έφεραν πίεση για μειώσεις τιμών και άρα μικρότερο κέρδος, και άρα μεγαλύτερο πάγιο κόστος και αυτή τη στιγμή είναι σαν την Άλικη της χωράς των θαυμάτων σε έκδοση εφιάλτη, οπού δεν ξέρει από ποια τρύπα μπήκε και από ποια να βγει. Εν τω μεταξύ το πελατολόγιο του έχει αλλάξει εντελώς και όσο πιο χαμηλά κατεβαίνει σε τιμές τόσο χειρότερης οικονομικής δυναμικής πελάτες βρίσκει. Όταν τον ρώτησα ποιο είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα του έναντι των ανταγωνιστών του δεν μπορούσε να απαντήσει. Είπε μόνο ότι σχεδόν όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι. Τον ρώτησα εάν με τα δικά του προϊόντα μπορεί να πουλήσει σε καλοπληρωτές πελάτες και μου είπε μάλλον όχι. Αποφασίσαμε να αλλάξει ένα δυο κωδικούς σε ποιοτικότερους και να τους δίνει μόνο σε καλοπληρωτές, να δούμε τον επόμενο μηνά πως θα πάει και κλείσαμε ραντεβού για τριάντα μέρες αργότερα.

Έπειτα αποφάσισα να πάω στο γραφείο να δω και τις δίκες μου εκκρεμότητες. Πήρα την μουσική τύχη στα χέρια μου και έβαλα ένα CD. Μπαίνοντας στο γραφείο το πρώτο που έκανα ήταν να  φτιάξω καφέ και να ανοίξω το κινητό και τον υπολογιστή. Άρχισαν τα μηνύματα να πέφτουν βροχή. Πήρα τηλέφωνα, σημείωσα ραντεβού, έσβηνα άλλα, έδινα συμβουλές, έπαιρνα ειδήσεις της αγοράς, τις αναμετέδιδα κατά το δοκούν, μετά από μιάμιση ώρα σηκώθηκα να βάλω το πρώτο φλιτζάνι καφέ. Ξανάκλεισα τα πάντα. Είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι πως ήταν ο κόσμος χωρίς κινητά και υπολογιστές. Το σταθερό έχει καταντήσει σαν το γραμματοκιβώτιο. Στο ένα σε παίρνουν μόνο οι διαφημιστές και οι  πωλητές, στο άλλο μόνο οι λογαριασμοί έρχονται. Βγήκα και πήγα προς την Αριστοτέλους. Έβγαλα μια τηλεκάρτα και πηρά τηλέφωνο  από ένα θάλαμο. Έκλεισα το ραντεβού για να δοθεί ένας φάκελος πίσω. Ήταν ένας διαγωνισμός του δημόσιου που είχε κυλήσει κάπως απρόσμενα. Ήμουν παρών με τον πελάτη για τον οποίο είχαμε ετοιμάσει τον φάκελο συμμετοχής. Ήμασταν εκεί μόνο τρία γκρουπ. Μας πλησίασε ένας κύριος λέγοντας μας ότι οι άλλοι δυο τα είχαν βρει μεταξύ τους, καθότι συνεργαζόταν στους διαγωνισμούς, ότι είχαν δυο φάκελους, έναν με πολύ μικρή τιμή και έναν με μεγάλη. Άφησαν να εννοηθεί ότι εμείς θα χάναμε από χέρι. Κατά αυτό τον τρόπο η πρόταση τους να βγάλουμε άκυρο τον φάκελο μας θα ηχούσε πιο δελεαστική χάρη στο αντίτιμο της. Εμείς είχαμε πάει περισσότερο για την εμπειρία, καθότι ήμασταν σίγουροι ότι μια μεγάλη εταιρεία του χώρου τον είχε σίγουρο τον διαγωνισμό, αλλά παραδόξως δεν εμφανίστηκε άνθρωπος της. Αφού κάναμε λίγο τους δύσκολους και έπειτα από κάποια παζάρια τραβήξαμε ένα δικαιολογητικό από τον φάκελο προκειμένου η συμμέτοχη μας να βγει άκυρη. Λίγες μέρες αργότερα συναντήθηκα με έναν από τους κύριους που βρισκόμασταν στον διαγωνισμό και μου έδωσε ένα φάκελο με την αμοιβή μας. Μόνο που μια εβδομάδα μετά η κυρίαρχη εταιρεία έκανε ένσταση και ο διαγωνισμός βγήκε άκυρος. Έτσι η εταιρεία που μας λάδωσε ζήτησε πίσω το αντίτιμο. Πάρα την συμβουλή μου να μην το κάνει, ο πελάτης μου δέχτηκε να επιστρέψει τα χρήματα έκτος από ένα μικρό μέρος που οφειλόταν στα έξοδα μου. Στην Αριστοτέλους κάθισα με μια σακούλα από ένα κατάστημα στα χέρια μου και όταν έφυγα από το ραντεβού είχα παραδώσει το δώρο μου.

Κινήθηκα προς τα ανατολικά οπού θα βρισκόμουν με την γυναίκα μου για μεσημεριανό. Χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπε ότι δεν μπορούσε να έρθει, όποτε άλλαξα σχέδια και πήγα στον επόμενο πελάτη που τύγχανε να έχει εστιατόριο. Κατά αυτό τον τρόπο θα επιτύχαινα το τερπνόν μετά του τερπνού. Αυτό που στα μαθηματικά αποκαλούσαμε στο τετράγωνο. Πήραν την παραγγελία μου και ήρθε το αφεντικό να δει πως τα πάω. Είχε την ευγένεια να με περιμένει μέχρι να φάω και είχα την ευγένεια να παραγγείλω λίγα και να μην πιω καθόλου. Στον καφέ πιάσαμε το θέμα μας. Του εξήγησα ότι η φορολογική εικόνα  που έδινε όσο ο ΦΠΑ στην εστίαση ήταν στο 23% είναι προβληματική, γιατί παρουσίασε μεγάλη ζημιά. Έπειτα μόλις έπεσε στο 13% παρουσιάζει μεγάλα κέρδη. Μετά το μετανιώνει και το ξαναρίχνει στην ζημιά. Οποιοσδήποτε το δει θα καταλάβει ότι την μια κτυπάει αποδείξεις και την άλλη όχι. Να βρει ένα τρόπο να το παρακολουθεί. Να πιάσει χαρτί μολύβι. Αυτό το έχω πει τόσες φόρες, σε τόσους πολλούς και το έχουν εφαρμόσει τόσες λίγες... Δεύτερο στα προσωπικά μου hit είναι η διάφορα ανάμεσα στα λεφτά της δουλειάς με τα προσωπικά λεφτά. Άντε τώρα να πείσεις τον άλλο ότι η δουλειά πρέπει να έχει λεφτά και εσύ ας μην έχεις… Ότι εάν στερέψει η δουλειά, εσύ δεν θα δεις ποτέ. Μετά από τόσες αποτυχίες το πιάνω το πράγμα περιμετρικά. Συνήθως ρωτώ ποιους εξοφλούν πρώτους. Όσοι έχουν εταιρείες παροχής υπηρεσιών, ως επί τω πλείστον, απαντούν τους προμηθευτές και όσοι έχουν εμπορικές επιχειρήσεις απαντούν το προσωπικό. Το αντίθετο παιδιά, τους λέω. Εάν έχεις εταιρεία παροχής προσωπικού τα λεφτά στα φέρνει το προσωπικό, όποτε πρώτα πληρώνεις το προσωπικό, ενώ εάν έχεις εμπορική εταιρεία τα λεφτά στα φέρνει το προϊόν, όποτε πρώτα πληρώνεις τους προμηθευτές. Αυτά βέβαια είναι για κατάστασης ανάγκης, αλλά ποιος δεν είναι σε ανάγκη τώρα, ή δεν προσποιείται πειστικά ότι είναι. Το βασικό που πρέπει να επιτύχουν είναι μια ανθρωπινή σχέση με το προσωπικό χωρίς να γίνουν φίλοι. Να είναι άσοι χωρίς να είναι ίδιοι. Να βάζουν κανόνες που πρωτίστως να τους τηρούν οι ίδιοι. Δεν θα απαγορεύεις το τσιγάρο και εσύ θα καπνίζεις στο γραφείο σου, αλλά ούτε θα παίρνεις ένα υπάλληλο από την δουλειά του για να πατέ να καπνίσετε παρέα έξω μαζί. Όσο για τα εμπορεύματα το συναμφοτερο συμφέρον καθορίζει τα πάντα. Μην τους ρίχνεις να μην σε ρίξουν και το ανάποδο.

Το απόγευμα χωρίς καμιά μουσική συνοδεία κίνησα για ένα ραντεβού που από προαίσθημα ήθελα να αποφύγω. Η φωνή στο τηλέφωνο είχε μια χάλκινη χροιά, σαν το ψευδεπίγραφο μιας γριάς πόρνης. Βρεθήκαμε στον Ναυτικό όμιλο και μου ζήτησε να περπατήσω στην παράλια μαζί του. Έτρεξαν μπροστά μου σκηνές από ταινίες οπού το boss αθλείται ή κόβει βόλτες και έχει τον υπαλληλικό συρφετό να πηγαινοέρχεται μαζί του. Το μόνο που είπα είναι ότι έχω και άλλο ραντεβού, όποτε αυτή η βόλτα δεν μπορεί να έχει χιλιομετρική απόσταση καθότι είχα αφήσει το αυτοκίνητο κοντά. Άρχισε να μου λέει για εταιρείες που είχαν κλείσει, για διευθυντές τραπεζών που ήταν από χρόνια συνταξιούχοι, για ελεγκτές της εφορίας που τώρα πια πρέπει να έτρωγαν από τον πρότερο μόχθο τους και αλλά γεγονότα τα όποια όλα έχασκαν σε ένα παρελθόν μίζερο και ξεχασμένο, σαν κάποιος να ανοίγει ένα ψυγείο μετά από πολυήμερη διακοπή ρεύματος αφού γύρισε από διακοπές. Δεν επιβεβαίωσα ούτε ότι τους γνώριζα, ούτε ότι συνεργάστηκα, ούτε ότι ακουσα για κάποιον από αυτούς. Το μόνο που ρώτησα ήταν τι είναι αυτό που τον απασχολεί σημερα. Θέλω να κάνω μια μεγάλη επένδυση μου είπε. Μόνος σας, τον ρώτησα, χωρίς άλλους συνεργάτες. Απάντησε καταφατικά, αλλά δεν είπε τίποτε άλλο. Οπωσδήποτε θα έχετε μια άποψη του εγχειρήματος που προτίθεστε να κάνετε, απάντησα, αλλά από μέσα μου γελούσα, αφού το κενό ανάμεσα στα γεγονότα και τα πρόσωπα που μου εξιστορούσε ήταν όσο αυτό ανάμεσα στο telex και στα κινητά.

Τον παρακάλεσα να γυρίσουμε καθότι είχαμε απομακρυνθεί αρκετά. Πρόσεξα το τρέμουλο των χεριών, το σύρσιμο στο ένα το πόδι και τα παπούτσια που είχαν βαφτεί λίγες ώρες πριν από την σημερινή μας συνάντηση. Το σακάκι του φούσκωνε στην αριστερή τσέπη, αλλά δεν φορούσε γυαλιά. Του έπιασα συζήτηση για την οικογένεια του και του μίλησα για την δική μου. Έβγαλα το κινητό, πήγα στο μενού με τις φωτογραφίες και του είπα ότι μπορεί να δει αυτές των παιδιών μου. Απάντησε ότι δεν ήξερε από κινητά και δεν είχε δικό του. Άρα στο σακάκι δεν είχε ούτε κινητό. Δεν ήμουν διατεθειμένος να μάθω τι ήταν αυτό που εξελισσόταν μπροστά μου. Τουλάχιστον όσο αισθανόμουν ότι ήμουν στη μέση μιας παγίδας. Του εξήγησα ότι δεν είχα κανένα ενδιαφέρον να ασχοληθώ με επενδύσεις, ότι είναι πλέον ένας τομέας που δεν με άφορα. Έκανε σαν να του έθιξα ένα ευαίσθητο σημείο και απόρησε που τόλμησα να πω κάτι τέτοιο την στιγμή που η πατρίδα μας χρειάζεται τις επενδύσεις περισσότερο από κάθε άλλη φόρα. Κανείς, μα κανείς, δεν βάζει επενδυτικό στοίχημα με προσωπικά του λεφτά για την πατρίδα. Κοιτάξτε να βρείτε τον ευπατρίδη που θα σας καλύψει του πρότεινα, προσωπικά είμαι στην δουλειά μόνο για το χρήμα αποκρίθηκα και τον χαιρέτησα. Με κοίταζε σαν Ζάχος, αλλά ήμουν πολύ μεγάλος για να υποκρίνομαι ότι  είμαι και εγώ είτε ευγενικός είτε ηλίθιος.

Μπήκα στο αυτοκίνητο και μετά το πρώτο φανάρι της Λεωφόρου Νίκης έστριψα αριστερά στα στενά. Συνέχισα να στρίβω μια δεξιά, μια αριστερά, ανάλογα με τους μονόδρομους, βγήκα κοντά στην ΕΡΤ3, συνέχισα να μπαινοβγαίνω σε στενά μέχρι που βεβαιώθηκα ότι δεν είχα κάποιον στο κατόπι μου. Πήρα τηλέφωνο σε ένα παλιό συμφοιτητή μου που κάναμε την ιδία πάνω κάτω δουλειά και του είπα την ιστορία με τον ηλικιωμένο. Συμφωνήσαμε να βρεθούμε αργότερα στην Κρήνη. Πήγα πηρά τα παιδιά από τα αθλήματα και τα πήγα σπίτι. Φάγαμε κάτι πρόχειρα για βραδινό και ξαναέφυγα. Ο φίλος μου εξήγησε ότι ο άνθρωπος της παραλίας ήταν παλιός απόστρατος αστυνομικός. Ότι είχε εργαστεί για κάποιον βουλευτή αλλά πάρα είχε έφεση να βουτήξει στο μέλι και δεν στέριωσε σε δουλειά από τότε. Τώρα μια εταιρεία από Αθήνα ήθελα να ανοιχτεί στην Θεσσαλονίκη, αλλά μετά από μια δυο δουλειές και αφού δεν ήθελε να ανοίξει γραφεία εδώ έψαχνε θύματα συμβούλους επιχειρήσεων με τον λεγάμενο δόλωμα για να τις φτιάχνουν τις έρευνες. Με προέτρεψε να μην ανησυχώ και ότι μάλλον στην εσωτερική τσέπη θα είχε κανένα βιβλιάριο υγείας. Άδικα θορυβήθηκα σαν να με είχε πάρει στο κατόπι κάποια απόκρυφη οργάνωση.

Πιάσαμε τη συζήτηση για τις οικογένειες, για αθλητισμό, πολίτικη, δουλειές. Είδε την κούραση στο βλέμμα μου και απόρησε γιατί με θυμόταν σαν τον στακανοβιστα της σχολής. Αυτό αφορούσε τα πάρτι, απάντησα, στην δουλειά είμαι μια απλή πόρνη, όσο πληρώνεις δουλεύω. Η κούραση, όμως υπήρχε, ο κάματος του σολομού ενάντια στη κοίτη της καθημερινής τριβής με το ελληνικό δημόσιο. Βέβαια η κατάσταση έχει βελτιωθεί αρκετά, αλλά ακόμη είμαστε σε πέτρινα χρόνια. Συμφωνούμε ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει όσο αναφορά την ίδρυση εταιρείας, τις αδειοδότησεις και τα συναφή, αλλά και ο επιχειρηματικός κόσμος δεν είναι ακόμη έτοιμος να συστρατευθεί. Λείπει η αμοιβαία εμπιστοσύνη, δεν μπορεί να συμπλεύσει σε συνασπίσεις δυνάμεων και να ανταγωνιστεί τους εξωτερικούς ομόλογους του. Μου ανέφερε ότι πήγε σε επιχείρηση που τον κάλεσαν για να αυξήσει την παραγωγικότητα της. Ο ιδιοκτήτης τα είχε με το προσωπικό. Αυτό που είδε είναι ότι κατά μέσο όρο δούλευαν αρκετά και ότι εξαιτίας αυτού είχε επέλθει και κόπωση. Είχαν καταντήσει μετά τις απολύσεις οι εναπομείναντες να πηγαίνουν κάθε μέρα στην δουλειά. Έπαιρναν μισό μεροκάματο, μισό ρεπό. Έτσι κάθε μέρα ήταν στην δουλειά και συγχρόνως ξεκουραζόταν. Δούλευαν και σε βάρδιες για τις οποίες ενημερωνόταν την τελευταία στιγμή, όποτε ο μόνος τρόπος για να τους κανω πιο παραγωγικούς ήταν να τους ρίξω στην αναπαραγωγή. Από την άλλη οι επενδύσεις σε εργαλεία, ενεργεία, μηχανογράφηση και υποστήριξη αυτής είχαν παγώσει με το πρόσχημα της κρίσης, αλλά επί της ουσίας του κέρδους. Όσες διερευνητικές νύξεις έκανα δεν βρήκαν ανταπόκριση. Δεν είχε μείνει τίποτε άλλο να κανω από το να αρνηθώ την δουλειά.

Στο ίδιο πλασιέ κινούμαι, είπα. Από την μια χρειάζομαι την δουλειά, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω κάποιον που ψάχνει θαυματοποιό. Δεν θέλω να το κανω πια. Δεν μπορώ να υποδύομαι τον Μεσσία. Σε αυτή την δουλειά μένεις από μασονία και αυτή την αποκτάς από την υστεροφημία η όποια χρίζεται πάνω στην αποτελεσματικότητα. Ποιος ο λόγος λοιπόν να αναλάβω κάτι που προδιαγεγραμμένα θα αποτύχει από την δική μου πλευρά. Είχα πάει σε μια εταιρεία παροχής υπηρεσιών που ήθελαν να τους μειώσω το μισθολογικό κόστος. Περίμεναν να τους πω για μαθητευόμενους, για εικοσιτριαχρονους, για εκπαιδευομένους, για outsourcing και δεν συμμαζεύεται. Όταν ρώτησα γιατί δεν έκαναν αυτό το σχέδιο τους πραγματικότητα από μόνοι τους δεν ήξεραν τι να μου απαντήσουν. Είδα το Διοικητικό Συμβούλιο ήταν οι ίδιοι οι μέτοχοι που ήταν η οικογένεια και ότι διαφωνούσαν μεταξύ τους. Ότι βασιζόταν στο φιλότιμο των υπάλληλων τους και τους ρωτησα γιατί ήθελαν να χαλάσουν κάτι τέτοιο, και εάν το έπρατταν σε τι επάνω θα στήριζαν την επιχείρηση τους εφ’ εξής. Τα βαρέθηκα όλα αυτά, τις μόδες, τους αφελείς, τους κουτοπόνηρους. Η μονή ανάγκη που έχω είναι να έρχομαι σε επαφή με δημιουργικούς ανθρώπους. Δεν θέλω να πούλα την μόδα της εποχής, outsourcing, lease back και ότι άλλο σκάφτεται ο κάθε τυχάρπαστος ως υπεράξια.

Με ρώτησε τι ήθελα να πω με όλα αυτά, τι συμπέρασμα είχα βγάλει από την μέχρι τώρα ζωή μου. Μια απάντηση για μια ζωή, τι είμαι; περιαυτολόγησα× το Χόλυγουντ; Πριν από την δουλειά μας είχα εργαστεί σε λογιστήρια και εμπορικά τμήματα εταιρειών. Όταν ξεκίνησα σαν σύμβουλος επιχειρήσεων έπαιρνα μοτίβα από την μια εταιρεία και τα μετέφερα στην άλλη, έπαιρνα λίστες πελατών και τους έδινα στην άλλη, όπως κάνουν και οι πωλητές, έπαιρνα τη γνώση της μιας και την μεταλαμπάδευα στην επομένη. Ακόμη αυτό κάνουμε κατά κάποιο τρόπο. Απλώς με τα χρόνια και την εμπειρία έμαθα ότι οι τεχνοτροπίες σε φτάνουν μέχρι ένα σημείο. Οι τεχνικές είναι γνωστές και προστασίες από όλους, αλλά η τέχνη ξεκίνα μετά από την τεχνική και κατά βάθος αυτό που μέτριοι είναι εάν η ιστορία που έχεις να πεις ενδιαφέρει κάποιον. Είναι καλή η ιστορία της επιχείρησης σας; Μπορεί να εκλείψει ως τέχνη; Είστε εσείς καλλιτέχνης; Αυτά ρωτά Εμέσα τους πελάτες μου. Ποσό καλοί θέλουν να γίνουν. Δεν είμαι καλός τεχνίτης, δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν διακινδυνεύω τίποτε και οι επιχειρήσεις είναι ρίσκο, αλλά μπορώ να κρίνω εάν κάποιος είναι ένας απλός καλός τεχνίτης, εάν είναι καλλιτέχνης, εάν απλώς κουράστηκε, εάν έχασε την έμπνευση ή εάν δεν την είχε ποτέ.

Αυτό που φέρνω στο τραπέζι είναι η φιλοδοξία. Είναι το φυτίλι και το μπαρούτι μου. Δεν μπορώ να γίνω μούσα πολύτροπη, αλλά όταν πιστέψεις ότι δεν μπορείς άλλο να ζωγραφίσεις σου δίνω καινούργια χαρτιά και πινέλα. Δεν είμαι αλάνθαστος, δεν είμαι καλύτερος από κανέναν και κατά βάσει είμαι ένα παράσιτο, είμαι ο εκφραστής του copy paste, ότι πτωχαίνει σε άλλον στο φέρνω στα μετρά σου. Μετά από όλα αυτά μια φιλοδοξία έχω, να γίνουμε καλύτεροι. Γιατί να μην προσπαθούμε σε θετική κατεύθυνση, γιατί να μένουμε μόνο στο πώς να παρακάμπτουμε εμπόδια πηγαίνοντας γύρω γύρω και ποτέ από επάνω, γιατί να μην γίνεται κάποιος καλύτερος επιχειρηματίας ή εργαζόμενος γινόμενος καλύτερος άνθρωπος, πάρα μόνο να επιδίδεται σε μοχθηρότητες έναντι άλλων με την πρόφαση ότι είναι και αυτός αποδέκτης παρόμοιας συμπεριφοράς; Με αυτές τις σκέψεις ώρες ώρες νομίζω ότι είμαι εντελώς ουτοπικός. Για άλλους θα είμαι ένας απλός αυνανιστής. Μα εάν είναι να πέσω μαχόμενος ας πάω ως ουτοπικός αυνανιστής.