Κατεβαίνεις από
Δερβένι προς Λαγκαδά. Στο φανάρι πρέπει να στρίψεις αριστερά προς το εργοστάσιο
της ΑΓΝΟ. Η διάρκεια του κόκκινου είναι σαράντα δευτερόλεπτα. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν
γνώστες του δρόμου, που στρίβουν δεξιά προς Λαγήνα, διανύουν μερικά μέτρα και κάνουν
ανάστροφη για να προλάβουν το φανάρι εκείνης της πλευράς με πράσινο και να γλιτώσουν
αυτά τα σαράντα δευτερόλεπτα ακινησίας. Παρανομία με κέρδος σαράντα δευτερόλεπτα.
Εάν ρωτηθούν οι διαπράττοντες για το επουσιώδες έγκλημα τους κανείς εξ αυτών δεν
θα γνωρίζει πόσο μηδαμινό είναι το κέρδος, όλοι τους όμως θα είναι πεπεισμένοι ότι
επέλεξαν την ευφυέστερη οδό και θα μεμψιμοιρούν τα κορόιδα που περιμένουν καρτερικά,
όσο εκείνοι πορεύονται ανενόχλητοι προς την δουλειά τους και φυσικά δεν θεωρούν
την πράξη τους αυτή αξιόποινη.
Χθες στην διασταύρωση
Καππαδοκίας με Μεγ. Αλέξανδρου στην Κηφισιά Θεσσαλονίκης συγκρούστηκαν δυο οχήματα,
καθώς ένας εξ’ αυτών παραβίασε το ΣΤΟΠ. Δυο ώρες αργότερα Ζηργάνου και Μεγ. Αλέξανδρου
αλλά δυο οχήματα είχαν της ίδιας φύσεως ατύχημα. Σύμπτωση; Αμέλεια; Ανικανότητα;
Κάρμα; Στις επτά το πρωί στον περιφερειακό όχημα της Θεσσαλονίκης ένα όχημα κινείται
με ενενήντα χιλιόμετρα στην ακραία αριστερή λωρίδα με όλο τον υπόλοιπο δρόμο κενό.
Όταν τον προσπερνούν από δεξιά ταράζεται και μετά από ώρα ξεκίνα μια αργόσυρτη πορεία
προς τα δεξιά την όποια ποτέ δεν ολοκληρώνει καταλαμβάνοντας τις δυο από τις τρεις
λωρίδες και έχοντας φτάσει δίπλα σε ένα φορτηγό, επί της ουσίας έχει μπλοκάρει όλο
το δρόμο. Του έρχεται και μια ανηφόρα και για να εξοικονομήσει όσο ποιο πολύ καύσιμο
μπορεί, δεν αλλάζει ταχύτητα και συνεχίζει ακόμη πιο αργά να παλινδρομεί ανάμεσα
στις δυο λωρίδες αποφασίζοντας τελικά να μείνει στην μεσαία και έχοντας σχηματίσει
μια ουρά δεκάδων οχημάτων πίσω του. Σεβασμός; Γνώσεις; Κοινωνικές (και οδικές) συμβάσεις;
Μαζεύονται τα ερωτηματικά
από την καθημερινή συμπεριφορά των συνάνθρωπων μας και στην αρχή απορείς, έπειτα
θλίβεσαι και μετά αντιδράς. Προσπαθείς να ψυχολογήσεις αυτόν που έχεις απέναντι
σου, να κατανοήσεις τις ενέργειες του και να προβλέψεις τις αντιδράσεις του. Δρας
προνοητικά, θεωρώντας όσους σε περιστοιχίζουν σαν εν δυνάμει τρελούς, αναξιόπιστους,
βραδύνους ή βαρβάρους. Προσπαθείς να χωθείς όταν σου χώνονται στο δρόμο, προσπαθείς
να υπερασπίσεις μια θέση στη σειρά σαν να είναι το υπέρτατο αγαθό, δεν αναγνωρίζεις
προτεραιότητες, δεν αισθάνεσαι υπόλογος πουθενά. Αργότερα απορείς που οδηγείται
η πατρίς, που πήγε ο παλιός σεβασμός, που είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η ευπρέπεια,
η ευγένεια. Νιώθεις μονός, αποκομμένος, ευάλωτος. Ταμπουρώνεσαι, αμύνεσαι, γίνεσαι
ακόμη πιο καχύποπτος και περισσότερο αντιδραστικός. Αυξάνεται το άγχος σου, δυσπιστείς,
αποτροπιάζεις.
Κάποιοι ρίχνουν
το φταίξιμο στους άλλους, αυτοί είναι πάντα σωστοί. Άλλοι αναγνωρίζουν ότι έχουν
μερίδιο ευθύνης, αλλά είναι σχετικά μικρό, το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους άλλους.
Υπάρχουν αυτοί που τα ρίχνουν όλα στην άτιμη την κοινωνία ή στο κράτος. Βρίσκεται
και μια μειονότητα που προσπαθεί να δραπετεύσει από το φαύλο κύκλο της απαξίωσης,
που αναγνωρίζει το πρόβλημα ως έλλειμμα παιδείας. Που μπορεί να διακρίνει ότι εάν
συμπεριφέρεσαι στον άλλο σαν να είναι κάτι, πχ. ηλίθιος, τότε έχεις περισσότερες
πιθανότητες να εισπράξεις αυτού του είδους τη συμπεριφορά. Όταν θεωρείς κάποιον
επικίνδυνο είναι σχεδόν βέβαιο ότι η δίκη σου συμπεριφορά στο τέλος θα τον καταστήσει
τέτοιο.
Ας σκεφτούμε
ποια ήταν η Ελληνική Αστυνομία πριν από τριάντα χρόνια και ας την συγκρίνουμε
με τη σημερινή. Ας αναρωτηθούμε σε αυτές τις γενιές ένστολων πως πέρασε αυτή η αλλαγή,
πως άλλαξε η στελέχωση της, πως της συμπεριφέρθηκε το κράτος και πως της συμπεριφέρονται
οι πολίτες. Τέλος ας πιάσουμε το νήμα της από την αρχή. Η αστυνομία είναι η πρώτη
γραμμή δικαιοσύνης απέναντι στο έγκλημα και η πρώτη γραμμή αποτροπής του, εκτός
από καταστολής του. Μήπως η κοινωνία αυτά τα τελευταία χρόνια έχει άρει την αποστολή
της αποτροπής από την αστυνομία; Μήπως ψάχνοντας, δικαίως στην αρχή της μεταπολίτευσης,
περισσότερη ελευθερία πετάξαμε στα άχρηστα ένα κομμάτι λειτουργίας της αστυνομίας
μας; Πως θα αισθανόσασταν εσείς ως αστυνομικοί σε αυτή τη χώρα; Μήπως η κοινωνία
οδήγησε αστυνομικούς στην Χρυσή Αυγή;
Υπάρχει στο υπουργείο
Δικαιοσύνης (και αμύνης και εξωτερικών) εσωτερική έρευνα ποιοι ένστολοι (και λοιποί
υπάλληλοι) είναι εάν όχι μέλη, έστω συμπαθούντες της Χρυσής Αυγής; Πως αντιλαμβάνονται
αυτή τη συμπάθεια και πως την διαχειρίζονται; Για ποιους λογούς οδηγηθήκαν σε αυτή;
Ποια είναι τα κοινωνιολογικά τους χαρακτηριστικά; Με ποιο τρόπο η κεντρική εξουσία
αντιλαμβάνεται αυτή τη πολιτική τους τοποθέτηση; Ως εσωτερικούς εχθρούς; Ως συμμάχους;
Ως αποκλίσεις; Έχει σχέδιο διαχείρισης; Δεδομένου του παρελθόντος του ελληνικού
κράτους και της προνοητικότητας που αυτό επιδεικνύει θα καταφύγω σε μια δίκη
μου πρόβλεψη. Δεν έχει κανένα σχέδιο και δεν έχει καμιά πρόθεση να φτιάξει ένα.
Ούτε στον υποθάλαμο ενός εκ των πολιτικών μας δεν υπάρχει τέτοια υποψία. Εάν βρεθεί
ένας υπάλληλος που θα αντιληφτεί αυτό το κίνδυνο θα αναζητήσει μέσα από γνωστούς
του ένα τέτοιο σχέδιο αντίστοιχης υπηρεσίας από άλλη χώρα, πχ. σε συνέδριο καταπολέμησης
του εμπορίου ναρκωτικών ένας ανώτερος τελωνειακός παραλαμβάνει το αντίστοιχο σχέδιο
από γάλλο συνάδελφο του, το οποίο προωθεί στους πολιτικούς του προϊστάμενους
και αυτοί εάν οι πολιτικές καταστάσεις το ευνοούν το παρουσιάζουν σαν την έμπνευση
της στιγμής. Δηλαδή το γνωστό ελληνικό στίγμα: φιλότιμο, καιροσκοπισμός και συμπτώσεις.
Ένα από τα τρία να λείπει ο βασιλιάς θα μείνει γυμνός. Φυσικά από το copy paste και
τη μετάφραση στα ελληνικά το σχέδιο θα είναι για κλάματα. Εάν το πασπαλίσεις
και με πολιτικές ζυμώσεις, κάτι αριστερίζουσες εγγυήσεις και δεξιές τύψεις θα
βγει της στραβής μαμής το μαϊμουδάκι.
Ναζισμός, φασισμός,
φανατισμός και οτιδήποτε άλλο σε –σιμός, εκτός του κανιβαλισμός, οφείλετε σε παρανόηση
των δεδομένων και σε μονοδρόμηση της σκέψης. Εάν τα βάλεις όλα κάτω από ένα μεγεθυντικό
φακό, εάν τα αποσυνδέσεις από περιρρέουσες καταστάσεις, εύκολα καθοδηγείς τα αισθήματα
του άλλου, ειδικότερα μπολιάζοντας φόβο. Τα περισσότερα εγκλήματα στην Ελλάδα
που διαπράττονται από αλλοδαπούς έχουν θύματα αλλοδαπούς. Στα υπόλοιπα, ως επί
το πλείστον, αρχηγικές μορφές είναι Έλληνες. Οι αλλοδαποί είναι απλοί συνεργοί.
Είναι καταπληκτικό να ακούει κανείς τον κο Σαμαρά να αναφέρετε στη μεταναστευτική
πολιτική και να μη θυμηθεί την εποχή που
ήταν Υπουργός Εξωτερικών και τη διαχείριση του κατά την πτώση που Αλβανικού καθεστώτος
της εποχής. Ή το ΠΑΣΟΚ με το ΓΑΠ υπουργό εξωτερικών επί πολλά έτη και αλλά λαμπρά
δείγματα προγραμματισμού και διευθέτησης των μεταναστευτικών θεμάτων που
διετέλεσαν.
Μέσα σε αυτό το
πλαίσιο, ούτε η παρουσία ακροδεξιών στοιχείων στην Αστυνομία προκαλεί κατάπληξη,
που δυστυχώς για το ΚΚΕ, δεν συνδέεται πλέον με το δικό του ηρωικό παρελθόν, ούτε
η ανικανότητα των πολιτικών μας να διαχειριστούν το μέλλον και να το προδιαγράψουν.
Η κοινωνία μας με τις ελλείψεις της οδηγεί στο φασισμό. Ποια κοινωνιολογική μελέτη
έχουμε εφαρμόσει για τα μέλη της Ακροδεξιάς, ποια μέτρα και ποιες πολιτικές; Καμιά.
Τους είχαμε για γραφικούς, ολίγους και περιθωριακούς και τώρα τους βάλαμε στην κεντρική
σκηνή. Ποιοι αγόραζαν τηλεοπτικό χρόνο για τον Καρατζαφερη και τώρα τον εξοβέλισαν;
Που κινηθήκαν οι ψηφοφόροι του; Πως φούσκωσαν τόσο γρήγορα οι λοιπές δυνάμεις της
δεξιάς του facebook και μαζί και η ακροδεξιά; Πως βρήκαν χρόνο στις τηλεοράσεις,
οπού το κόστος «παίζει» στο δευτερόλεπτο.
Ας υποθέσουμε ότι
κάποιες σκοτεινές δυνάμεις επεξεργάζονται σχεδία πίσω από την πλάτη μας και τους
προωθούν. Εμείς γιατί καταναλώνουμε; Γιατί υπάρχουν παρανοημένοι που πιστεύουν ότι
οι Ακροδεξιοί είναι η σύγχρονη μορφή του προσκοπισμού; Γιατί υπάρχουν ευπατρίδεις
που πιστεύουν συνεχώς ότι κινδυνεύουμε και ότι οι άλλοι μας επιβουλεύονται; Μήπως
έχουμε αγαστή συμπεριφορά έναντι κάποιων από τους γείτονες μας; Ποια γνώμη πιστεύετε
ότι έχουν για εμάς στα βαλκάνια και ποια έχουν πραγματικά; Εάν δεν απαντούμε
στα ερωτήματα που οδηγούν στα άκρα, εάν αφήνουμε τις παρανοήσεις άλυτες να συσσωρεύονται
και άλλους να καλλιεργούν πάνω σε αυτές τις πολιτικές και τις επιχειρηματικές τους
καριέρες ο ναζισμός θα είναι μόνο η ευχάριστη αρχή. Ο κανιβαλισμός θα είναι προ
των πυλών.
