-Μπαμπά, γιατί πηγαίνω σχολείο;
-Παιδί μου είναι απλό. Μόνο που πρώτα
πρέπει να σου πω μια ιστορία.
-Ναι μπαμπά, μου αρέσουν τα παραμύθια.
-Λοιπόν έχουμε μια χώρα, την Ευρώπη.
Στην οποία έχουμε μια πληγή, μια οικονομική πληγή. Κάποιοι έπαιξαν στοίχημα και
έχασαν. Στην πληγή που άνοιξαν μας παρέσυραν πολιτικά να συμβάλλουμε όλοι. Τώρα
αυτό που αποφάσισαν οι σοφοί πολιτικοί της Ευρώπης ήταν κρατήσουν ένα κλειστό κύκλωμα,
το ευρώ, μέσα σε ένα ανοικτό σύστημα, το παγκόσμιο εμπόριο και τη διακίνηση χρήματος,
ελπίζοντας ότι τις απώλειες της πληγής θα τις καλύψουν οι εγκλωβισμένοι γηγενείς
και τα απόνερα - εξαγωγές που παίρνει το σύστημα από τον έξω κόσμο, χωρίς να συμβάλλουν
τίποτε όσοι το έφεραν σε αυτό το σημείο.
-Μπαμπά δεν καταλαβαίνω τίποτε.
-Κοίτα παιδί μου. Τα πράγματα το σχολείο
στα κάνει πιο απλά. Από την αρχή διατήρησης της ενεργείας ξέρεις ότι ένα κλειστό
κύκλωμα όταν έχει απώλειες που δεν αναπληρώνονται με τον ίδιο ρυθμό που αυτό χάνει,
τότε το κύκλωμα χάνει ενεργεία μέχρι που κάποια στιγμή παύει να μας δίνει οτιδήποτε
παρήγαγε. Επίσης, γνωρίζεις ότι όταν θέτεις ένα κλειστό σύστημα μέσα σε ένα ανοικτό,
τότε το πιθανότερο είναι το κλειστό σύστημα να καταλυθεί από το ανοικτό λόγω της
εντροπίας και της θεωρίας του χάους. Όσα εμπόδια παραθέτεις απλώς αυξάνουν την αδράνεια
του συστήματος, αλλά δεν το καθιστούν σταθερό, διότι στην οικονομία το ρολό της
εντροπίας παίζει η πλεονεξία… Και κάνεις δεν ασχολείται με τα οικονομικά εάν δεν
είναι άπληστος. Είναι σαν να ζητάς από έναν αθλητή να χάνει. Οπότε η λύση του προβλήματος
είναι η άμβλυνση της πλεονεξίας και όχι η τιμωρία της ανοχής των θυμάτων.
-Εκτός της φυσικής και των μαθηματικών
τα υπόλοιπα που μου χρησιμεύουν;
-Όταν κάποιος καλείτε να διαχειριστεί
μια τέτοια κατάσταση επικοινωνιακά πιστεύεις ότι θα βασιστεί στην αλήθεια, λαμβάνοντας
υπόψη ότι η επιβίωση του στηρίζεται στις χορηγίες των άπληστων;
-Μάλλον όχι, αφού η φυσική και τα
μαθηματικά τον διαψεύδουν;
-Πως θα καταλάβεις εσύ το ψέμα
του;
-Έλα μου ντε;
-Η ιστορία μας διδάσκει τα λάθη
που έκαναν οι προηγούμενοι. Κάνεις δεν μπορεί να σου πει το σωστό. Μπορεί, όμως,
να σου πει το λάθος. Το σωστό το φτιάχνει αυτός που μένει να γράψει την ιστορία.
Το λάθος είναι πασιφανές. Όσοι Ευρωπαίοι καταφέρονται εναντίον άλλων λαών της Ευρώπης
τι αντιπροσωπεύουν; Μήπως έχουν περισσότερα να χάσουν εάν χωρίσουν, παρά εάν μείνουν
μαζί; Δεν υπάρχει καμία ανάμνηση από τον μεσοπόλεμο; Ήταν τόσο καλυτέρα χώρια
και αυτή τη στιγμή σε αυτόν τον κόσμο κάτι τέτοιο θα τους ωφελούσε; Επίσης μελετώντας
την ιστορία και την θρησκεία του κάθε λαού γνωρίζεις τα στερεότυπα του, τα όρια
του. Γιατί άλλο είναι το άτομο και άλλο το σύνολο. Δες τους Έλληνες. Μεμονωμένα
μπορείς να βρεις περίλαμπρους ανθρώπους, όσο και κατάπτυστους, αλλά σαν σύνολο
η εικόνα τους είναι άλλη και δεν είναι δεδομένο ότι είναι κάπου στη μέση. Έτσι όταν
η Γερμανία έπρεπε να μας εξαπατήσει για να της «επιτρέψουμε» να μας καθοδηγήσει,
έπαιξε το προσφιλές προς την ιδία την ψυχοσύνθεση της παιχνίδι των ενόχων.
Ποιος άλλος λαός στην Ευρώπη έχει μετανιώσει τόσες φόρες για το παρελθόν του;
-Ιστορία και θρησκευτικά λοιπόν…
-Για το υπόβαθρο ναι. Μας φόρτωσαν
ένοχες για λάθη που μας προσάπτουν σαν μοναδικά δικά μας χαρακτηριστικά. Όλες
οι απόλυτες ρήσεις περί κοινωνικών θεμάτων κρύβουν ψέμα. Φασισμός, κομμουνισμός,
και πολλά αλλά μεγαλόσχημα, όλα κατάντησαν αυνανισμός όταν απολυτοποιήθηκαν. Αλλά
το ψέμα το βρίσκεις με τα φιλολογικά. Τις λέξεις και τα διφορούμενα νοήματα τους.
Τα ψευδή στις μισές αλήθειες. Τη συγκάλυψη των επιθυμιών μέσα στον πομφό των κάλων
προθέσεων. Βρίσκεις τις αλήθειες των λέξεων και τα ψέματα τους.
-Και όλα αυτά το σχολείο;
-Βιολογία; Πως θα ήξερες ότι το βασικό
ένστικτο είναι η επιβίωση; Πως θα ήξερες ότι κανείς δεν μπορεί να παραιτηθεί από
τη ζωή; Πως όλα διαφοροποιούνται για να μείνουν ζωντανά και ότι στην κρίση αυτή
κάποιοι αργοπεθαίνουν γιατί έχασαν την προσαρμοστικότητα τους; Πως θα ήξερες χωρίς
τον αθλητισμό ότι οι ομάδες κερδίζουν τα άτομα, γι’ αυτό είναι καλύτερα να είμαστε
μαζί, παρά μονός του ο καθένας; Πως θα ήξερες χωρίς την μουσική τον ρυθμό των πραγμάτων,
ότι τα πράγματα δεν βιάζονται όλες τις στιγμές, ότι υπάρχουν στιγμές που όλα γίνονται
πιο εύκολα και άλλες που μοιάζουν ακατόρθωτα; Πως θα είχες αίσθηση του ωραίου χωρίς
τα εικαστικά; Πως θα ήξερες ότι μπορείς να δεις τα πράγματα αλλιώς αρκεί να αφήσεις
το μυαλό σου να σκεφτεί και να δημιουργήσει;
-Όλα αυτά το σχολείο;
-Το σχολείο και χωρίς να εξυμνήσουμε
κάποιο ειδικό ταλέντο. Απλώς με την συμμέτοχη. Αρκεί να πας και να είσαι δεκτικός.
-Τι θα βγει λοιπόν από όλα αυτά;
Τι θα μου μάθει το σχολείο πέρα από το παραμύθι σου.
-Να μην τρως τα σκατά που σου σερβίρουν.
