Νέες τιμές ΟΤΕ

Βλέποντας αυτή τη διαφήμιση του ΟΤΕ για τις νέες τιμές, η όποια έχει στην αρχή έναν «ώριμο» έφηβο μηχανόβιο, που το γεγονός των «εκπτώσεων» του ΟΤΕ του προκαλεί ένα ευφορικό κύμα οραμάτων με καλλίγραμμες νεαρές να λικνίζονται εκστασιασμένες σε λάτιν ρυθμούς, μου δημιουργεί ένα αντίστοιχο κύμα σκέψεων πολιτισμικού χαρακτήρα, που περιαυτολογώντας α λα Χατζηνικολάου (π.χ.) θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Κανονικά θα έπρεπε να έχετε διακόψει ήδη την ανάγνωση μετά από το άνωθεν, αλλά για όσους έχουν την περίεργα και το σθένος, αλλά και την έλλειψη της αξιοπρεπείας, ας με ακολουθούσουν στη δαντική μου κατάβαση στα προσωπικά μου στερεότυπα, που αυτοψυχολογουμένος σας παραθέτω. Άσε, που έτσι διατυπωμένο με τις έτοιμες «δημοσιογραφικές» αυτοπεριγραφικές εκφράσεις δίνεις και μια a priori  άφεση αμαρτιών στον εαυτό σου, προβάλλοντας την άποψη σαν αντικειμενική και καθολικά αποδεκτή αλήθεια ή στην χειρότερη των περιπτώσεων σαν την άποψη της μάζας ή ακόμη την άποψη τρίτης αδιευκρίνιστης οντότητας. Το κοινό διαλέγει από το multiply choice ότι τράβα η ψυχή του και έτσι έχεις πουλήσει σε όλους. Και όταν λέω όλους εννοώ, ΟΛΟΥΣ.

Ο τύπος του άνδρα που παρουσιάζεται είναι σαν Photoshop του νεαρού Μπραντο στο Έλληνας φαλακρός πουροτινεϊτζερ; Θα συγκινήσει ως αντρικό πρότυπο; Θα θέλξει το γυναίκειο κοινό; Ποιο είναι το ηλικιακό ταργκετ γκρουπ του ΟΤΕ στη συγκεκριμένη διαφήμιση; Είναι άνω των σαράντα; Μήπως αντιπροσωπεύει μια ενδόμυχη εικόνα που κάθε σαράντα βαλε άνδρας έχει για τον εαυτό του; Είναι τα όνειρο των γυναικών που συμπορεύονται με αυτής της ηλικίας άντρες; Δύσκολο αυτό. Εάν ήμουν σαραντάρα θα έβλεπα οράματα με ξεβράκωτα ανδράκια μεταξύ είκοσι ένα με είκοσι πέντε. Γιατί να χαραμίσω τα όνειρα μου για το μπαγιάτικο; Άρα άνδρες είναι ο στόχος. Άνω των σαράντα. Με γούστο στα μώρα - γυναίκες. Ανέραστοι, οφθαλμολατρες, καταπιεσμένοι, εξου και το μηχανόβιο στυλ, στο α λα Harley Davison – νεογιαπι – ρέμπελο εισοδηματίας στυλ. Δηλαδή το όνειρο του κάθε υπέρβαρου υπαλληλίσκου εργαζομένου. Ψευτοπαιδαράς, ψευτονέος, ψευτογκόμενος. Δηλαδή στο Ελληνικό σπίτι κουμάντο κάνει η γυναίκα, αλλά εκτός του τηλεκοντρόλ ο άνδρας ασχολείται και με τις επικοινωνιακές ανάγκες, είναι ο γκατζετακιας. Εκεί βγάζει το άχτι του καλή μου, που τον σέρνεις στις βιτρίνες και στις προσφορές.

Εντάξει τον άντρα τον ψιλοκεντράραμε. Τώρα autofocus στα κοριτσάκια. Καταρχάς ξεφύγαμε από τα τσιφτετέλια. Άρα περνάμε στη Δύση. Τώρα με τη κρίση; Τώρα που όλοι πάνε ανατολικά, εμείς ουραγοί της πράξης, γείραμε δυτικά; Θα τους τη βγούμε σαν το Χριστόφορο Κολόμβο; Είμαστε με τα καλά μας; Είναι στρατηγική κίνηση ή χάσαμε τη πυξίδα; Μάλλον δεν έχει τόσο βαθυστόχαστο γεωστρατηγικό χαρακτήρα. Καλοκαίρι μυρίζει, το παλιό τσιφτετέλι χαρακτήρα μας θέλουμε, λόγω κρίσης, να αφήσουμε πίσω μας, κάτι τα ταλεντ σόου, χτυπάς το σεϊκερ και να σου ο λάτιν χορός σου. Το στερεότυπο του άντρα που σκέπτεται με το λάθος κεφάλι είναι τόσο διαδεδομένο, που η διαφήμιση κλείνει πονηρά το μάτι και στις γυναίκες. Μωράκι τον έχεις στο χέρι, του πηρές το μυαλό, του λήστεψες τα όνειρα, του έχεις κάνει κατάληψη. Τώρα γυρνά στο χορό να αποτελειώσεις το έρμαιο της γοητείας σου. Ρε μας την βγήκε ο ΟΤΕ ανάποδα. Θέλεις καλή μου το πάνω χέρι και νομίζεις ότι το κορμί σου δεν τα καταφέρνει; Ονειρεύεσαι και τη νιότη σου, που έσερνες καραβιά πίσω σου; Πιστεύεις ότι ακόμη μπορείς; Είσαι μονό μια δίαιτα μακριά; Λικνίσου και άφησε τον να διαλέξει ΟΤΕ. Μαζί παίρνει και εσένα. Σαν χάπι, σαν υπνωτικό. Είσαι το ορμονικό του ναρκωτικό.

Γιατί τι είναι τα ζευγάρια; Η συνένοχη, τα όνειρα που συναντιούνται στο κρεβάτι, τα καταχωνιασμένα απωθημένα, η παραίτηση από την απαίτηση, το να μπορείς να ξεκινήσεις από την άκρη του κόσμου να περάσεις στην άλλη και πάντα να επιστρέφεις στη κοιλιά που έφτιαξες, στο σπίτι σου, όχι σαν κτίσμα, αλλά σαν έννοια, σαν τη μήτρα που σε περιέχει. Και αυτό ο τίμιος διαφημιστής το καπηλεύεται για να το ξαναγοράσεις σε πρόγραμμα τηλέφωνου, που πάντα παρουσιάζεται ως «αχαστη» ευκαιρία, και εσύ κινείς να αγοράσεις τον εαυτό σου, που δεν το έχεις βρει ακόμη, ξανά και ξανά, σε κάθε νέο «επαναστατικό» προϊόν.

Κυβέρνηση προσωπικοτήτων

Πρωθυπουργός: Μητσοτάκης Κυριάκος. Ευρείας αντίληψης και αποδοχής, αυτοδημιούργητος και αγαπητός στο λαό, νέος, γράφει στην τηλεόραση. Θα έβαζα την κα Αρβελερ, αλλά δε νομίζω να δεχόταν να εισέλθει σε μια εποχή χειρότερη του Βυζαντίου. Μη πολιτική εναλλακτική: Χριστοφορακος. Δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να συνδιαλλάσσεται τόσο καλά με τους ευρωπαίους εταίρους μας.

Αντιπρόεδρος κυβέρνησης: Πετσαλνικος. Ενωτικός, αμερόληπτος, δένει το παλιό, ακόμη και το αρχαίο, με το νέο, ακόμη και το μέλλον. Θα έβαζα και τον κο Αθανασόπουλο, αλλά δε νομίζω να δεχόταν μετά από αυτά που έζησε στη ΔΕΗ. Μη πολιτική εναλλακτική: Τραγκας, για την οργανωτική του ευγλωσσία.

Υπ. Παιδείας: Παπανδρέου Γεώργιος, για τι η ζωή κύκλους κάνει, για το ανοιχτό του μυαλό, με υφυπουργό αθλητισμού τον Καρατζαφερη, πρώην αθλητή και άσο των πολιτικών ακροβασιών. Θα έβαζα και τον κο Κριαρα, αλλά δε νομίζω να αποδεχόταν, δεν θα τον κατανοούσαν οι υπόλοιποι στην κυβέρνηση. Αντ’ αυτού Χρ. Γιανναράς (πολύ φοβάμαι με τις ίδιες συνέπειες). Μη πολιτική εναλλακτική:   Μανωλίδου, πανεπιστήμων και πολυπράγμων. Ο σύζυγος, που θα ήταν τέλειος για τη θέση, είναι όμως ενεργός  πολίτικος.

Υπ: Περιβάλλοντος & Ενεργείας: Βουλγαρακης. Γιατί γνωρίζει τα πάντα σχετικά με το περιβάλλον και μπορεί να το αξιοποιήσει όσο κανένας άλλος. Εναλλακτικά, Φωτόπουλος (συνδικαλιστής ΔΕΗ). Θα έβαζα τον κο Μαργαρη, αλλά δεν νομίζω να τον ήθελαν οι οικολόγοι. Μη πολιτική εναλλακτική: Ο σκηνοθέτης του έργου «Τα πούλια πεθαίνουν τραγουδώντας» (no comments).

Υπ. Υγείας: Θα κρατούσα τον κο Λομβερδο. Φαίνεται να κατανοεί πλήρως το αντικείμενο και ότι έχει κάνει έγινε αποδεκτό με επευφημίες από σύσσωμους τους γιατρούς. Θα έβαζα, θα έβαζα; Έχω κάτι κολλητούς και συγγενείς, αλλά δεν θέλω να φθηνύνει το πράγμα και το αφήνω στον έκαστου πρωθυπουργό. Μη πολιτική εναλλακτική: Οποιοσδήποτε Διευθύνων Σύμβουλος φαρμακευτικής εταιρείας θα κρατούσε καλύτερες ισορροπίες από ότι έχει γίνει μέχρι σήμερα.

Υπ. Εμπορίου, Τουρισμού, Ναυτιλίας: Παπακωνσταντίνου Άμεμπτος, με το βλέμμα στο μέλλον, αδιάφθορος, επιτυχημένος, ψύχραιμος, γνώστης της αγοράς. Θα έβαζα τον κο Βαρουφακη, ας δούμε πως μπορεί να πραγματοποιήσει όσα ευαγγελίζεται. Μη πολιτική εναλλακτική:  Ο κος Aspis Ψωμιαδης, γιατί κατανοεί το σύγχρονο επιχειρηματικό περιβάλλον όσο κανένας άλλος (εναλλακτικές Κοντομηνας, Κόκκαλης, Μυτιληναίος, Γερμανός, Ραπτοπουλος -Express Service, κλπ.-τελειωμό δεν έχει η λίστα).

Υπ. Εσωτερικών: Μιχαλολιακος. Αυτόματη επιλογή. Κανείς δεν είναι πιο Έλληνας. Τσιπρας, αφού πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει την κοινωνία ας το κάνει. Μη πολιτική εναλλακτική: Παπαρήγα. Χρόνια στην πολιτική, αλλά μοιάζει τόσο αμέτοχη ώρες ώρες.

Υπ. Δικαιοσύνης: Βενιζέλος. Ακριβοδίκαιος, γνώστης του αντικείμενου, υπερκομματικός, ανιδιοτελής. Τον αρχηγό της αστυνομίας ηλεκτρονικού εγκλήματος. Μη πολιτική εναλλακτική: Γκλετσος. Θεματοφύλακας της λαϊκής σοφίας.

Υπ. Πολιτισμού:  Γερουλανος. Ήταν ο πιο διάφανος πολίτικος που πέρασε από το εν λόγω υπουργείο, ίσως για αυτό πολλοί τον κατηγορούν ότι δεν τον έβλεπαν. Έχει όλα τα φόντα να τα καταφέρει και στο καταργηθέν υπουργείο τουρισμού. Κρίμα, θα μπορούσε να φτάσει τον πήχη των προκάτοχων αυτής της θέσης. Παπαϊωάννου Δημήτρης. Μάλλον το κατέχει, και στο σήμερα, όχι σαν φολκλόρ. Μη πολιτική εναλλακτική:  Βίσση ή  Βανδή; O tempora! O mores!

Υπ. Αγροτικής Αναπ. : Έχουμε πληθώρα πολιτικών που συμπεριφέρονται σαν καλοί ποιμένες, αλλά ξεχωρίζει μακράν  ο Καρατζαφερης. Εάν ο πρωθυπουργός τον προτιμήσει για αυτή τη θέση στην υφυπουργού του αθλητισμού θα πρέπει να μπει ο Τάσος Μητρόπουλος, ένας πρώην ποδοσφαιριστής, οπού η μονή σωστή πάσα που έδινε ήταν προς τα πίσω, που προέταζε τα στήθη του στους αντίπαλους σαν κυματοθραύστης, που επιβίωσε επειδή ήταν παθιάρης και έπαιζε για τον Ολυμπιακό. Διαφορετικά ο κος Κουβελης, καθότι είναι αυτός που τη δεδομένη στιγμή προσπαθεί να μαζέψει τα ζωντανά μέσα. Ο δήμαρχος της Ποτάμιας Ελασσόνας. Μη πολιτική εναλλακτική: Ο Ζαφείρης Μέλας. Μετά την διαφήμιση της Vodafone οι αγρότες το επιθυμούν διακαώς.

Υπεύθυνος Τύπου: Ο Πρετεντερης. Διότι τη θέση την έχει ήδη.  Ο κος Βαξεβάνης. Διότι είναι στους αντίποδες του Πρετεντερη. Μη πολιτική εναλλακτική: Η Σταη (πρωινή ζώνη), η Τρεμη (μεσημεριανή ζώνη), ο Ευαγγελατος (βραδινή ζώνη), γιατί η κυβέρνηση αυτή θα παράγει τόσο έργο που η ενημέρωση θα πρέπει να είναι σαν την Άγια Τριάδα για να την καλύψει.

 Υπ. Εξωτερικών: Δριτσας, τρομερός στο να ιεραρχεί τις εθνικές προτεραιότητες (έξοδος από το ΝΑΤΟ, κλπ.), μαχητικός, διεθνιστής, ευρωπαϊστής; Σαββίδης Παντελής. Όσοι τον παρακολουθούν στην ΕΡΤ3 θα διαπίστωσαν ότι μάλλον γνωρίζει περισσότερα για τη θέση από όσους την κατείχαν. Μη πολιτική εναλλακτική: Παπαδημος. Θα λείπει έτσι και αλλιώς από τη χωρά, ας μας κάνει ένα θέλημα ανάμεσα στα μαθήματα στο Χάρβαρντ. Τον σέβονται και οι ξένοι. Τους υπόλοιπους τους φτύνουν μόλις τους δουν.

Υπ. Συγκοινωνιών: Τσουκατος. Υπήρξε από τους καλυτέρους μαθητές στα συγκοινωνούντα δοχεία. Κανείς άλλος δεν κατανόησε τις λεπτοφυείς ιδιότητες των τριχοειδών αγγείων χρήματος κοινωνίας. Άρης Σταθακης. Εάν διαβάσετε το βιογραφικό του καταντά αυταπόδεικτο. Μη πολιτική εναλλακτική:  Κουλουρης. Γιατί ξεχωρίζει από μακριά τα σήματα.

Υπ. Εργασίας: Αβραμόπουλος ή Σπηλιωτόπουλος. Εάν εφαρμόσουν όσα έδειξαν στο υπ. Τουρισμού σωθήκαμε. Θα τριπλασιαστούν οι αργίες. Θα τρώμε από κέτερινγκ. Δεν θα τα πω όλα. Το αφήνω πάνω τους. Αρκεί κάποιος που υπήρξε και εργαζόμενος και εργοδότης. Εργατοπατέρας να μην έκανε από την χούντα και μετά. Μη πολιτική εναλλακτική:  Τα αφεντικά της Ρικομεξ. Δεν θα θέλατε να δουλέψετε για αυτούς;

Τελευταίο, αλλά όχι σε σημασία. Guest Star και υπέρλαμπρο μάλιστα το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ: Αλογοσκουφης. Τι να πρωτοπεί κανείς; Καλυτέρα να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή. Ο Χριστός(Οι αλλόθρησκοι, μπορούν να τον επικαλούνται με το όνομα της αρέσκειας τους). Πραγματικά χρειαζόμαστε κάποιον επιφανή στα θαύματα, που να μπορεί να πολλαπλασιάσει τα λίγα και να χορτάσει τους πολλούς. Μη πολιτική εναλλακτική:  ο γερολαδάς από το Χριστός ξανασταυρώνεται. Εάν συνεχίσουμε έτσι θα μας χρειαστεί.

Βόλτες

Πήγαινα με τον πατέρα μου να καταθέσουμε χρήματα σε ένα αυτόματο μηχάνημα έξω από την τράπεζα όταν, στην ηλικία των οκτώ ετών περίπου, του ζήτησα να μου δώσει το χέρι του για να του πω την μοίρα.
 -«Μπαμπά μπορείς να μου δώσει το χέρι σου;»
 -«Τι το θέλεις;»
 -«Να σου πω τη μοίρα.»
 -«Εντάξει» είπε και το έτεινε προς το μέρος μου. «Τι βλέπεις;» ρώτησε.
 -«Αυτή είναι η γραμμή της ζωής σου και είναι μικρή. Εδώ φαίνεται ότι θα έχεις πολλά λεφτά και εδώ ότι θα έχεις μεγάλη καριέρα.» Γύρισα και το δικό μου χέρι δείχνοντας του τις δίκες μου γραμμές. «Βλέπεις, εδώ; Θα έχω πολλά λεφτά, μεγάλη ζωή, αλλά μικρή καριέρα» του είπα.
 -«Τώρα καταλαβαίνω ποσό κουμπώνουν τα μέλλοντα μας. Θα πεθάνω νωρίς, δουλεύοντας πολύ και θα σου αφήσω όλα τα λεφτά, οπότε εσύ θα έχεις μικρή καριέρα. Ευτυχώς θα ζήσεις πολύ.» Με πηρέ και με έσφιξε στην αγκαλιά του, μια φωλιά που σε μένα μύριζε πάντα σιγουριά.
Μια άλλη φορά, χρόνια αργότερα, μέσα στην εφηβεία μου, τον ρώτησα ενώ ήμασταν μόνοι στο μπαλκόνι πίνοντας καφέ.
-«Έχεις ποτέ απατήσει τη μαμά;»
-«Τι εννοείς; Εάν το σκέφτηκα ή εάν το έκανα;»
 -«Δεν ξέρω. Και τα δυο;»
-«Κοίτα… Όλα αυτά τα χρόνια δεν σταμάτησα να παρατηρώ τις ομορφιές του κόσμου, αλλά δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να απατήσω την μητέρα σου και έτσι δεν το έκανα.»
 -«Η μαμά είχε αμφιβολίες για εσένα ή εσύ για εκείνη;»
-«Η αμφιβολία είναι μια καλή πρόφαση για να αρχίσεις να ξεϋφαίνεις ότι με κόπο έφτιαξες. Οι σχέσεις είναι συμβάσεις που βασίζονται στην αμοιβαιότητα. Έχω δει γάμους που τους ονομάζουν ανοικτούς και ήταν πιο κλειστοί από άλλους που καμωθήκαν ότι βασίζονται σε όρκους αιωνίας αγάπης. Μη κοιτάς τι βαφτίζει ο άνθρωπος όταν δεν μπορεί να αντικρύσει τα αδιέξοδα του. Κοίτα μόνο ό τι έχει μπροστά του. Από ψευδεπίγραφες ταμπέλες ο κόσμος είναι γεμάτος. Αν δεν είσαι απολυτά σίγουρη για κάποια συμβάντα, να τα λαμβάνεις υπόψη σου μόνο ως πιθανότητες, όχι ως γεγονότα. Όσο καλόπιστος και να είναι αυτός που σου αναμεταδίδει το γεγονός, μπορεί πάντα να έχει λάθος αντίληψη. Εάν αμφιβάλεις για μια σχέση μη τη συνεχίζεις. Καλυτέρα μόνος παρά με κακή παρέα.»
 Είχα φύγει πλέον από το σπίτι για σπουδές και δυσκολευόμουν να τα βγάλω πέρα. Μια μέρα που γύρισα στις διακοπές, του ζήτησα, καθώς καθόμασταν στην παράλια, να μου λύσει μια απόρροια που στροβίλιζε εκείνη την εποχή στο μυαλό μου.
-«Μπαμπά, εσύ πως τα έβγαλες πέρα με το γάμο, με τις γεννήσεις, πως τα κατάφερες;»
-«Δεν ξέρω. Είχα βοήθεια, από τους γονείς μου και από τα πεθερικά μου. Δεν είχα ποτέ πολλά, δεν είχα και λίγα. Ότι μπορούσα έκανα μέρα με τη μέρα. Βέβαια όταν παντρεύτηκα ένιωθα σαν τρύπιος κουμπαράς, αλλά και ο δικός μου πατέρας όταν τον ρώτησα μου είπε ότι εάν είναι να περιμένω να βρω τα χρήματα για να το κάνω, καλυτέρα να κλειστώ στο μοναστήρι. Το ίδιο μου είπε και για τα παιδιά.»
 -«Κάποια βάση, όμως, θα είχατε.»
-«Σίγουρα. Είχε μείνει η μαμά έγκυος σε σένα. Τον είχαμε προγραμματίσει το γάμο μέσα στην χρονιά, αλλά αναγκαστήκαμε να το επισπεύσουμε. Όλα προγραμματισμένα… Η ζωή δεν κοίτα προγράμματα, δεν κοίτα χρήματα. Όλα αυτά βοηθούν, αλλά δεν είναι ζωή. Τ’ ότι είμαστε εδώ μαζί, αυτό είναι ζωή.»
-«Για αυτό δούλευες μέρα νύκτα;»
-«Για να τα φέρνω βόλτα. Στην αρχή όλο χρωστούσαμε. Μετά καταφέραμε να ισορροπήσουμε τη κατάσταση. Όταν πέθαναν οι παππούδες νοικιάσαμε τα σπίτια τους και μας έμεινε κανένα φράγκο στην τσέπη.»
 Πέρασαν τα χρόνια και ξαναγύρισα στην Ελλάδα. Ήταν πριν από εκλογές όταν προσπαθούσα να κατανοήσω την πολιτική κατάσταση.
 -«Γιατί τα πράγματα δεν φτιάχνουν ποτέ;»
-«Είναι απλό. Είμαστε ιδιοφυής λαός. Αυτό είναι σχεδόν αναντίρρητο. Απλώς στο εξωτερικό το ταλέντο μας καλουπώνεται δημιουργικά μέσω της εργασίας, ενώ στο εσωτερικό αναλώνεται για να φτάσει στα ίδια αποτελέσματα άνευ του βάρους της εργασίας.»
 -«Γιατί δεν χρησιμοποιούμε το καλούπι και εδώ να τελειώνουμε;»
-«Επειδή μέχρι σήμερα απέδιδε η ήσσονος προσπάθεια. Μοιραζόμασταν τον παρασιτισμό ή τον αποδεχόμασταν σιωπηλά. Έχουμε εθιστεί και στον αναρχοαυτονομισμό μπολιασμένο με λαϊφσταϊλ και έχει βγει ένα μείγμα να το πιεις στο ποτήρι. Για αυτό ατομικά δεν είμαστε ποτέ λάθος και για όλα φταίνε οι υπόλοιποι συμπαίκτες.»
 -«Αυτό δεν με βοηθά να ψηφίσω» αποκρίθηκα με απογοήτευση.
-«Όταν δεν μπορούν να σε βοηθήσουν τα κόμματα να τα επιλέξεις πώς να το κάνω εγώ στην θέση τους; Έχεις πάει στο μανάβη να αγοράσεις σάπια φρούτα;»
 Αργότερα έκανα παιδιά και άρχισα να κατανοώ και να εκτιμώ περισσότερο όσα είχαν κάνει οι παππούδες και οι γονείς για εμάς. Είχα τις δίκες μου αγωνίες για αυτά.
-«Μπαμπά δεν ξέρω πώς να βρω ισορροπία με τα παιδιά. Από τη μια θέλω να έχουν ελεύθερο χρόνο να παίζουν και από την άλλη έχουμε όλες αυτές τις δραστηριότητες, τα μελλοντικά πτυχία που πρέπει να κυνηγήσουμε, τα αγγλικά που δεν ξέρω σε ποια ηλικία πρέπει να αρχίσουν και εάν ποτέ τελειώνουν… Πως τα βάζεις στην σειρά όλα αυτά σε ένα εικοσιτετράωρο, σε μια εβδομάδα;»
-«Όταν ήσασταν εσείς μικροί, είχαμε αλάνες, αυλές και στο κέντρο είχε λιγότερο φόβο, όχι κατ’ ανάγκη λιγότερη βία. Τώρα όλα γίνονται σε ένα οργανωμένο πλαίσιο. Κάποια ασχολούνται με τον αθλητισμό, πηγαίνουν σε παιδότοπους και βρίσκονται από σπίτι σε σπίτι. Καλά είναι όλα αυτά, και να εκτονώνονται και να γυμνάζονται και να κοινωνικοποιούνται με το παιχνίδι. Εκείνο που λείπει είναι η δημιουργικότητα και η φαντασία. Παλιά παίζαμε με συμπαίκτη και τη φαντασία. Με καπάκια ποδόσφαιρο και νομίζαμε ότι είχαμε δερμάτινη μπάλα. Φτιάχναμε όπλα που τώρα τα βρίσκεις έτοιμα στα καταστήματα παιχνιδιών. Αυτό το κενό πρέπει να το γεμίσεις με κάποια τέχνη. Μουσική, ζωγραφική, ότι να είναι. Να βάλουν χέρια και μυαλό να συνεργαστούν. Επίσης υπάρχει ένα κενό που η γενιά σου άθελα της δημιούργησε. Εσείς περάσατε από τα γραπτά στους υπολογιστές. Ξέρεις που βασίζονται τα προγράμματα και τι αναπαριστούν από την παλιά σου καθημερινότητα. Ξέρεις ότι desktop είναι το γραφείο σου όπως το βλέπεις από ψηλά. Γνωρίζεις ότι όσο ακατάστατο αφήνει κανείς το γραφείο του, άλλο τόσο ακατάστατο θα είναι και το desktop στον υπολογιστή του. Ξέρεις πως είναι η χειρόγραφη καρτελοθήκη της βιβλιοθήκης και κατανοείς τους φάκελους των υπολογιστών. Τα παιδιά σου δεν έχουν αυτή τη χειροπιαστή γνώση και πελαγώνουν να βρουν το δρόμο τους στο λαβύρινθο των υπολογιστών. Βαλε τα πρώτα να κάνουν πράγματα με μολύβι και χαρτί και μετά στον υπολογιστή. Τρώγονται οι εκπαιδευτικοί εάν πρέπει να διδάσκουν μόνο σε υπολογιστές τα μαθήματα τους ή το αντίθετο. Κουραφέξαλα, φυσικά και τα δύο. Από όλα πρέπει να μάθουν και καθενός ότι του ταιριάζει στο τέλος. Σε αυτή τη χώρα έχουμε τη τάση να καθιστούμε τα εργαλεία αυτοσκοπό. Ο δάσκαλος τώρα δεν είναι αυθεντία, όπως παλιά. Τώρα κάθε μέρα είσαι κρινόμενος, μπαίνει ο μαθητής σου στο διαδίκτυο και μπορεί να έρθει με περισσότερες γνώσεις από εσένα, μπορεί να έρθει με λάθος γνώσεις, αλλά εσύ στην τάξη πρέπει να μπορείς να τα χειριστείς όλα αυτά. Έτσι κερδίζεται ο σεβασμός της θέσης, από τον τρόπο.»
 -«Σε αγαπώ για όλα αυτά που μου λες, αλλά αντί να μου λύσεις το πρόβλημα του χρόνου, μου το γιγάντωσες.»
-«Ο χρόνος είναι μια ανθρωπινή ψευδαίσθηση, γιατί για εμάς πέρνα ανεπίστρεπτα, μας τρώει και αφήνει πίσω του σαν το Κοντορεβιθούλη τις αναμνήσεις μας. Μας καταπιέζει να προλάβουμε. Δεν έχεις άλλη λύση παρά να υπηρετήσεις τις ανάγκες των παιδιών σου. Αυτή είναι η γονική σύμβαση. Αλλά κοίτα κάτι απλό. Παλιότερα η ανθρωπινή γνώση ήταν αρκετά πιο περιορισμένη. Έτσι υπήρχαν εκείνες οι διάνοιες όπως ο Leonardo da Vinci, που ήταν πανεπιστήμονες με την κυριολεξία του ορού. Τώρα δεν μπορεί να υπάρξει άτομο που να έχει διαβάσει τα πάντα, ποσό μάλλον να τα κατανοήσει. Δεν χρειάζεται κιόλας. Έχουμε την εξειδίκευση. Η όποια, όμως, φαίνεται να αρχίζει να χωλαίνει. Διότι τα προβλήματα που ξεπροβάλλουν μπροστά μας γίνονται πιο δυσεπίλυτα και διαφαίνεται ότι χρειαζόμαστε άτομα που να έχουν δυο ή και τρεις ειδικεύσεις, να γεφυρώνουν τα κενά της συνεννόησης. Οπότε τα αγγλικά ή κάθε άλλη γλώσσα είναι απλά εργαλεία στο δρόμο της παιδείας. Όταν χρειάζεσαι ένα φτυάρι για τον κήπο πηγαίνεις και το παίρνεις, δεν το σέρνεις μαζί σου συνεχεία. Οι γλώσσες είναι συνήθειες. Είναι ζωντανές, δεν είναι ακαδημαϊκές.»
 Έχω συμβουλευτεί τον πατέρα μου άπειρες φορές και προστρέχω πάντα στην γνώμη του, άσχετα με την αποδοχή της η όχι. Ποτέ δεν την επέβαλε, άλλωστε, πάντα άφηνε το παράθυρο ανοιχτό.
-«Μπαμπά, τι έγινε σε αυτές τις εκλογές, γιατί δεν μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση;»
-«Στην οικογένεια σου είναι όλοι ενήλικοι. Έχετε δάνεια και πιστωτικές κάρτες απλήρωτες που συσσωρεύονται. Τα παιδιά σου θεωρούν ότι πρέπει να τα πληρώσετε εσείς και εκείνα δεν οφείλουν τίποτε. Ότι έχουν πέσει θύμα των επιλογών σας. Η τράπεζα σας ζητά να καταβληθούν τα χρήματα με ένα συγκεκριμένο τρόπο, που εσείς καθολικά θεωρείται ανέφικτο και όχι σύμφωνο με τις ανάγκες σας. Ο άντρας σου δεν βρίσκει κάποια λύση και πάνω στην απελπισία του συμφωνεί με την τράπεζα, για την οποία αρκούσε αυτό, καθότι όλες οι υποχρεώσεις είχαν εκδοθεί στο όνομα του. Έπειτα γίνεστε μαλλιά κουβάρια στο σπίτι και αρχίζετε να πηγαίνετε ο καθένας από μόνος του και να λέτε στην τράπεζα ένα διαφορετικό σχέδιο για την αποπληρωμή. Τι γνώμη πιστεύεις ότι θα σχημάτιζε η τράπεζα για εσάς;»
-«Ο διευθυντής θα φώναζε δώστε την μπάλα στη νομική υπηρεσία μας και στείλτε τους στον διάολο μέσα από το μαγαζί μου;»
-«Μπίνγκο!»
-«Αχ, μπαμπά, τώρα που φεύγουμε από την Ελλάδα, αυτό που θα μου λείψει περισσότερο είναι αυτές οι βόλτες που κάνουμε μαζί χωρίς να σηκωθούμε από εκεί που είμαστε.»