Η θεωρία της μονής κάλτσας

Η γυναίκα μου με δυο φίλες της έχουν αναπτύξει το εύλογο ερώτημα: που χάνεται η μια από τις δυο κάλτσες του ζευγαριού. Εκείνη η διερευνητική ματιά κάτω από το μπαλκόνι, σε αυτοκίνητα, δέντρα, κάγκελα. Εκείνη η αγωνία της ανακάλυψης, ο ίστρος του λαγωνικού. Το ανασήκωμα καναπέδων, ντουλαπιών, μαξιλαριών, αποθηκευτικών χώρων. Η εγκατάλειψη, το εκκωφαντικό κενό της σιωπής, η απώλεια. Μια κάλτσα μόνη, αποκομμένη, άχρηστη, αταίριαστη, βυθισμένη στην μοναξιά, στην ανεργία, στο περιθώριο. Μια τελευταία ελπίδα της δίνεις, να χάθηκε το ταίρι της στα άπλυτα, σαν τον μεθύστακα που δεν μπόρεσε να γυρίσει σπίτι, σαν τον μπερμπάντη που ξενοκοιμάται. Ελπίζει η καημένη η παρατημένη, ψάχνει στα σκουπίδια των συναισθημάτων τον χαμένο θησαυρό. Ας είναι ακαμάτης, ας πίνει σαν σφουγγάρι, ας είναι αχαλίνωτος, είναι το άλλο μου μισό.

Είχα την πεποίθηση ότι οι δικηγόροι που ειδικεύονται στα διαζύγια θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά ποιος μπλέκει με δικηγόρους, δικαστήρια και αστυνομίες. Το δίκαιο της ζωής δεν μεταβιβάζεται σε ξένα χέρια. Ποσό μάλλον σε πληρωμένα χέρια, όπως των  νομικών. Την ζωή την βιώνεις, την χωνεύεις ή σε τρώει εκείνη. Σάρκα, αίμα, ιδρώτας, χνώτα τα γεύεσαι ή δίνεις να τα γευτούν οι άλλοι. Μεταβίβαση γεύσεων δεν γίνεται δέκτη. Οι δικηγόροι είναι σαν τους νεκρανατόμους. Μαζεύουν τις τελειωμένες υποθέσεις. Αυτές που δεν έχουν ελπίδα. Εμείς θέλουμε τις κάλτσες ζωντανές, δεν χρειαζόμαστε κάποιον να μας πει ότι η κάλτσα χάθηκε και φταίει τόσο τοις εκατό ο ένας και τόσο άλλος και αφού δεν τα βρίσκεται ορίστε ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό.

Μια μέρα μια τέτοια ξεστρατισμένη κάλτσα βρέθηκε. Άνοιξε το πλυντήριο και να τη, κόκκινη, αφράτη, μυρωδάτη. Την πηρέ η κόρη μου να την βάλει μαζί με το ταίρι της, να τυλιχτούν μαζί και να κοιμηθούν αγκαλιά μέσα στο συρτάρι. Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι, σαν να τέλειωνε μια οικογενειακή οδύσσεια μπροστά στα μάτια μας. Η γυναίκα μου άπλωσε τα άλλα ρούχα που την συντρόφευαν σε αυτό της το ταξίδι για την μακρινή της Ιθάκη, στην πολυαγαπημένη της Πηνελόπη. Σήμερα φορώ ένα από εκείνα τα πουκάμισα της συντροφιάς. Είναι το κατάλληλο ρούχο για οίκο ανοχής ή άλλο παραπλήσιο μαγαζί. Στο καρό του, εκτός του αρχικού πράσινου και καφέ, έχει προσθέσει στην θέση του λευκού ένα γκρίζο ροζ που θα έδειχνε πολύ ωραία κάτω από τεχνητό πολύχρωμο φωτισμό. Έχοντας αποφύγει το σύνδρομο της μονήρους κάλτσας μεταπηδήσαμε στο σύνδρομο της απολωλός κάλτσας. Εάν αυτό είναι Θεία δίκη ποιο ήταν το αμάρτημα μου, μόλις είχα αγοράσει το πουκάμισο αυτό. Αυτή η μεταλαμπάδευση απόχρωσης από ύφασμα σε ύφασμα διάμεσου της πλυντηριακης όσμωσης αναμεμειγμένης με μπλε και πράσινους κόκκους, αυτή η καλειδοσκοπική πανδαισία κατά την περιστροφή του κάδου που με έφερνε συνεχώς πιο κοντά στο αθέμιτο αυτό αποτέλεσμα, αυτή η διαβολική σύμπτωση, ποιο σκοπό μπορεί να εξυπηρετούσαν, τι κομίζουν στο πρόσωπο μου πάρα ένα χαστούκι της μοίρας, μια πράξη βάναυσης τιμωρίας, αφού το μονό αμάρτημα που ενθυμούμε να έχω διαπράξει πρόσφατα είναι η κοπή μετά των οδόντων μου των ονύχων μου.

Έχω φορέσει αυτό το συγκεκριμένο πουκάμισο κάτω από ένα πουλόβερ με σχετικά μεγάλο γιακά. Παρ’ όλα αυτά αισθάνομαι το ροζ να πλημμυρίζει το μάτι μου. Σαν σπαθί τζενταϊ να λαμπυρίζει μέσα στο πρωινό σκοτάδι. Επικεντρώνομαι στον δρόμο. Παρακολουθώ τα διάφορα χιλιάρα, diesel  και με αέριο αυτοκίνητα να πηγαίνουν αέρα στα αριστερά μου και στα δεξιά μου να αρμενίζουν τα τζιπ, οι Mercedes και οι BMW του λάου που έκανε το λάθος να εξαργυρώσει τα όνειρα του σε κυβικά εκατοστά. Τίποτε, ούτε κρίση, ούτε κοινωνικό σχόλιο, ούτε μύριες σκέψεις μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή μου από το ροζ που ξεχωρίζει. Σαν να έχω φορέσει το ακάνθινο στεφάνι, σαν να σέρνω τον σταυρό μου, σαν να έχω ιδρώσει φορώντας μάλλινο παντελόνι. Με τρώει το άτιμο το ρούχο, σαν Alien, σαν κατάρα. Θέλω να το αποτινάξω από πάνω μου, να σταματήσω στην άκρη του δρόμου και σαν τον Σούπερμαν να σκίσω αυτό το ρούχο.

Όλη η μέρα πέρασε με τον εαυτό μου να τρώγεται με τα ρούχα του. Στο τέλειωμα της, με το δειλινό να ταιριάζει τελεία με αυτό το ροζάκι, έχω συμφιλιωθεί με το μάταιο της προσπάθειας μου. Εάν δεν μπορείς να τους νικήσεις κοίτα να συμπλεύσεις μαζί τους. Σκέψεις πολλές. Διαδικασίες τύπου ISO κατά το πλύσιμο. Έλεγχος με κάρτα πόσες κάλτσες μπήκαν, ζυγές, μονές, χρώμα, labeling, targeting, marketing, management, outsourcing, in-house, ότι διαδικασία και να φτιάξεις η αλήθεια είναι άμεσα εξηγήσιμη από τον νόμο του Μουρ που αναφέρει ότι εάν κάτι είναι να πάει στραβά, τότε θα πάει στραβά ότι και να κανείς. Ηττοπάθεια; Μάλλον απάθεια. Ας πάω στο mall πριν κλείσουν.