FM 9.58

Μια ωραία βραδιά έφερε τη σιωπή. Όμορφη για όσους αρέσκονται στις εκπλήξεις.  Εκπλήξεις που προκαλούν σαστιμάρα και ίσως τρόμο στα θύματα τους. Στο βασίλειο της ΕΡΤ δεν ήταν όλα ρόδινα, κάθε άλλο, παρ’ αυτά ο άγαρμπος τρόπος με τον οποίο έγινε η φίμωση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και στην συνεχεία η διαχείριση της αναδόμησης της δίνουν πολλές απτές απαντήσεις γύρω από την πολική μας κατάσταση.

                Παρακάμπτουμε εδώ τα λόγια και την έλλειψη σχεδίου. Το πρόβλημα, με τις συζητήσεις και τους λόγους των πολιτικών, ακόμη και των πιο αξιόλογων εξ’ αυτών είναι ότι απευθύνονται σε όλους. Στην προσπάθεια τους αυτή μοιάζουν με το ανάλατο φαγητό κάποιων δεξιώσεων, που, επίσης, θέλουν να αρέσουν σε όλους. Άνοστα, άγευστα και κυρίως ρηχά. Ακούς και δεν μπορείς να συγκρατήσεις τίποτε, σαν να αφορούν όντα από ένα παράλληλο συμπάν. Στην περίπτωση της ΕΡΤ για να μας κερδίσουν θέλησαν να τα πουν πικάντικα. Οποία αστοχία.

Για να αποφύγω όλους αυτούς τους σκοπέλους δεν θα προσπαθήσω εδώ να χωρέσω όλη την ΕΡΤ. Δεν ήμουν καταναλωτής του όλου. Θα ήθελα, όμως, να πω για το κομμάτι που με αφόρα. Τον ραδιοφωνικό σταθμό 9,58 της Θεσσαλονίκης. Το ραδιόφωνο αυτό απαρτιζόταν από πολύ αξιόλογους εκφωνητές και ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Τεχνικά είχε θέματα τα όποια σε ένα δημόσιο ραδιόφωνο εν Ελλάδι καταλαβαίνει κανείς ποσό εφικτό ήταν να λυθούν και σε ποσό χρόνο. Παρ’ αυτά το ανθρώπινο κομμάτι ήταν ανυπέρβλητα καλύτερο από κάθε άλλο ραδιόφωνο. Τόσο πολύ, που δάνεια που επιχειρηθήκαν από άλλα ραδιόφωνα της ΕΡΤ μετά από διαβουλεύσεις, συγχώνευσης και συναφή ήταν εξόφθαλμα έκτος κλίματος. Αυτό που μου προκαλεί απόρροια είναι γιατί κάποιος κλείνει αυτό το ραδιόφωνο. Δεν ήταν κερδοφόρο; Ας υποθέσουμε ότι δεν ήταν. Είχε η ΕΡΤ εμπορικό τμήμα; Ο 9.58 μέσω των εκφωνητών του είτε οργάνωνε πλήθος εκδηλώσεων, είτε είχε και διέθετε πρόσβαση σε πολλαπλάσιες. Άρα η κερδοφορία ήταν εκεί, απλώς κανείς δεν έκανε τον κόπο να την αρπάξει.

Την είναι η κερδοφορία και ποσό απτή είναι αποτελεί δεύτερο ερώτημα. Είναι μόνο χρήμα; Μήπως σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό είναι και το κοινωνικό γεγονός; Μήπως το κοινό του 9.58 είχε ως επί των πλείστον απαρτιζόταν από άτομα μεταξύ 35-55, με ανώτερη εκπαίδευση και άρα οικονομική και κοινωνική δύναμη; Μήπως οι εκφωνητές του αποτελούσαν αυτό που οι κάθε συγχρόνως manager διαφήμισης ονομάζει opinion leaders; Δηλαδή εσείς από ποιον περιμένετε να ακούσετε σε αυτή τη πόλη, και πιθανώς περάν αυτής, για ένα καινούργιο βιβλίο, τραγούδι, συναυλία, θέατρο, μουσείο; Ποιος άλλος σταθμός στέκεται σε τέτοια γεγονότα; Πόσοι επωφελούνται από αυτή τη γνώση; Ποιος δεν μπορεί να πουλήσει μακροχρόνια αυτή την ικανότητα; Ποιος την άφησε να χαθεί και γιατί;

Το ανθρώπινο δυναμικό του 9.58 μπορεί να αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή βιοποριστικό πρόβλημα, μπορεί να θέλει να μπει στη νέα δημόσια ραδιοφωνία, μπορεί να παρακολουθεί τις εξελίξεις… Το θέμα, όμως είναι, όπως και σε πολλούς άλλους κλάδους, ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν ελευθέρα στην αγορά άτομα ικανότατα, που λίγο να βελτιωθούν τα πράγματα δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανταποδώσουν την οποιαδήποτε επένδυση γίνει πάνω τους και το μόνο που είναι κρίμα είναι ότι αυτό δεν εκτιμήθηκε και αφέθηκε να χαθεί. Οι άξιοι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη τα σχήματα – επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις έχουν ανάγκη τους άξιους ανθρώπους.

Γλέντι

Μπροστά μου βάδιζε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Αυτός ήταν αδύνατος, σχεδόν καχεκτικός. Δεν ήταν σημάδι υγείας κάτι τέτοιο. Έγερνε προς τα αριστερά και το κεφάλι του σχημάτιζε μια γωνία που έμοιαζε σαν να παίρνει στροφή πάνω σε μηχανή. Η γυναίκα του λίγο πιο κοντή και σίγουρα πιο εύρωστη τον υποβάσταζε, βάζοντας κόντρα με τον ώμο της και προσπαθώντας να τον κάνει να κινηθεί ευθεία. Ακολουθούσαν μια τεθλασμένη γραμμή στο πεζοδρόμιο. Όταν ο κάματος υπερνικούσε τη σύζυγο έφευγαν προς το δρόμο. Μόλις αναπτερωνόταν το κουράγιο της, ξαναγύριζαν προς τα δεξιά. Κατηφόριζαν την Εθνικής Αντιστάσεως από την Περικλεούς προς τη Νομαρχία. Στην αρχή πίστευα ότι θα πήγαιναν στο σουπερμάρκετ και ότι δεν είχε που να τον αφήσει. Αλλά προσπέρασαν το κατάστημα και συνέχισαν. Μου κέντρισαν την περιέργεια και είπα να τους ακολουθήσω διακριτικά, να δω που θα καταλήξουν.

                Κάποιες στιγμές σταματούσαν να ξεκουραστούν. Ανταγωνιζόταν ποιος βαριανάσαινε περισσότερο. Έκαναν πως κοιτούσαν στις βιτρίνες, αλλά όταν κοντοσταθήκαν σε ένα κατάστημα με είδη γυμναστηρίου προδοθήκαν. Μόλις η γυναίκα έβρισκε τις δυνάμεις της συνέχιζαν. Αναρωτήθηκα εάν πήγαιναν σε κάποιον γνωστό τους, κάποιον με χειρότερη υγεία από αυτούς. Τι σύνταξη να είχαν και τι ιατροφαρμακευτική κάλυψη; Παιδιά, εγγόνια; Είχαν φύγει και τους άφησαν πίσω στο κατακαλόκαιρο; Έφτασαν έξω από ένα από αυτά τα υπερμεγέθη αρτοζαχαροπλαστεία – καφετερίες, οπού αδυνατώ να κατανοήσω πως βγάζουν τα έξοδα τους. Είχα προσπαθήσει να κάνω ένα πρόχειρο υπολογισμό. Έξι χιλιάδες το νοίκι ανά μήνα, τριακόσια τουλάχιστον ευρώ ΟΑΕΕ, ρεύμα δε θα θέλει ένα τετρακοσαριά, μισθοδοσία κανένα εξαχίλιαρο… Έβαζα, έβαζα… Έκανα μια πρόχειρη σούμα. Διαίρεσα με τις ήμερες του μήνα, έπειτα με μια μέση κατανάλωση λίγο πάνω από το κόστος ενός καφέ και μου βγήκαν διακόσιοι πελάτες τη μέρα. Έχουν τόσους με αντίστοιχο κατάστημα στα διακόσια μέτρα, χώρια οι μπουγάτσες που υπάρχουν τριγύρω; Δεν ξέρω, ίσως το έχω σκεφτεί λάθος.

                Εκείνοι σταμάτησαν, τον βοήθησε να καθίσει, τον χάιδεψε στον ώμο από τον οποίο τον κρατούσε και μπήκε μέσα στο κατάστημα. Βγήκε με δυο κυπελλάκια παγωτό. Εκείνος της χαμογέλασε και πάρα τα τόσα μέτρα που είχαν διασχίσει και τους είχε βγει η ψυχή μέσα στην κάψα έμοιαζαν πιο ζωντανοί από οποιοδήποτε άλλο υπήρχε γύρω τους. Μου έφτιαξαν τη διάθεση και αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο να κατεβώ στο κέντρο. Στη στάση περιμένοντας ήταν και ένα ζευγάρι που νεαρό δεν το έλεγες, ούτε όμως τους είχαν πάρει τα χρόνια. Μια δεκαετία πίσω θα είχαν υψηλό δείκτη κεφαλογυρίσματος και οι δυο. Τώρα κάποια περιττά κιλά από τη δουλειά γραφείου και τις μπύρες, κάτι οι γέννες, κάτι οι λοιπές δικαιολογίες που έχουμε όλοι, αλλοίωσαν εκείνη την εικόνα. Είχαν μια υπόκωφη λογομαχία, από αυτές που διεξάγονται σε δημόσιο χώρο, που θέλεις ο άλλος να το βουλώσει πρώτος, εσύ να μην υποχωρήσεις ποτέ. Που εάν διεξαγόταν στο σπίτι θα ούρλιαζαν, αλλά τώρα εν δήμω, φωνάζουν οι γκριμάτσες. Κάποιες κορώνες ξεφεύγουν. Οι γύρω το παίζουν αδιάφοροι, αυτοί κοιτούν εάν τους βλέπουν, παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν σαν να τους έχουν προγραμματίσει να μην σταματήσουν και το λεωφορείο μοιάζει να βρίσκεται μια αιωνιότητα από την άφιξη του. Οι διαφωνίες πήγαζαν από την οικονομική κρίση.

                Ξαφνικά εκείνης της ξέφυγε λίγο πιο έντονα η φράση είμαι τριάντα έξι ετών. Εκείνος έκανε μια παύση. Έσκυψε και κοίταζε το πεζοδρόμιο σαν να σκεπτόταν κάτι. Η γυναίκα σάστισε και έμοιαζε να περιμένει. Αυτός κοιτούσε τα παπούτσια του, δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κουνηθεί. Το νούμερο τρία είχε έρθει και οι περισσότεροι επιβιβάστηκαν και έφυγαν. Είχα μείνει μαζί τους, λίγο πιο πίσω από εκείνους. Αυτός σήκωσε το βλέμμα και της ζήτησε συγγνώμη. Έχεις δίκιο είπε, εσύ είσαι τριάντα έξι και εγώ σαράντα δυο. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο με στενοχώριες, πρόσθεσε και την παρακάλεσε να επιστρέψουν στο σπίτι τους, τονίζοντας με νόημα τις τελευταίες λέξεις. Έφυγαν σχεδόν τρέχοντας και μετά από δυο ευτυχισμένα ζευγάρια αποφάσισα να πάρω ταξί. Ο τύπος έκανε σαν να κέρδισε τζακ ποτ. Φίλε, μου είπε, μόνο όποιος έχει μανά και αδελφό στο νοσοκομείο παίρνει ταξί σήμερα. Αδελφέ στο ταξί είμαι και η μανά μας είναι καλά του απάντησα από μέσα μου στο ίδιο λαϊκίζον μοτίβο.  Όμως δεν του αποκρίθηκα,  μόνο έγνεψα καταφατικά για να μην χαλάσω το κέφι σε κανένα από τους δυο μας. Αφού αρχίσαμε να τσουλάμε στα δεξιά του δρόμου, γλύφοντας τα πεζοδρόμια, βρίζοντας όσους είχαν διπλοπαρκάρει για να πληρώσουν το κινητό τους, για τσιγάρα και λοιπές σοβαρές προφάσεις, κάνοντας σφήνες στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας για την αποφυγή των εμποδίων αυτών και βρίζοντας συγχρόνως τα θύματα μας, ξεμπερδέψαμε με τη κουβέντα του καυτού καιρού και περάσαμε στις καυτές γυναίκες.

                Άρχισε να μου μιλά για μεθυσμένα κοριτσάκια που μπορείς να τα κανείς ότι θέλεις, για γονείς που δεν τα προσέχουν, για ανθρώπους έτοιμους να τα εκμεταλλευτούν… Είμαι πεπεισμένος ότι τα προβλήματα της χώρας μπορούν άνετα να λυθούν από τους ταξιτζήδες και τις κομμώτριες. Λίγο πιο κάτω στην κατάταξη μου είναι οι καφενόβιοι και οι τηλεπαρουσιαστές. Μετά από τόση ευτυχία θα έπρεπε να προκαλέσω την τύχη μου και έτσι τον ρώτησα εάν αυτός έχει εκμεταλλευτεί κανένα από αυτά. Μόνο που δεν βγήκε το πόδι του από το πάτωμα φρενάροντας. Τι λες ρε φιλαράκι, είπε, για ποιον με πέρασες; Είχα εμπειρία από ταξιτζή που μου διηγούταν ερωτικές περιπτύξεις με πελάτισσες εν ώρα εργασίας, αλλά δεν είχα τέτοια πρόθεση, του είπα, ούτε ήθελα να μου εκμυστηρευτεί τα προσωπικά του. Αλλού το πήγαινα. Στην ηλικία αυτών των παιδιών και εμείς με τις ορμόνες σκεπτόμασταν, αλλά τώρα δεν θέλουμε να συγχωρέσουμε τίποτε. Ποιος λοιπόν φταίει πιο πολύ, αυτός που μέθυσε στα δεκαέξι ή αυτός που τον εκμεταλλεύεται; Οι γονείς, μου λέει, που το αφήνουν να βγουν… Οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά για να ζήσουν μονά τους, απαντώ. Εάν δεν τα αφήσεις πως θα ξέρεις εάν τα καταφέρνουν; Τι σκέπτεται η κλωσά όταν το κλωσσόπουλο επιχειρεί να πετάξει την πρώτη φόρα;

                Σταματήσαμε στην αρχή της Τσάμικη, απέναντι από τη ΧΑΝΘ. Φίλε έχεις γούστο, είπε, εάν το ταξί ήταν δικό μου θα σου χάριζα τη κούρσα. Μην ανησυχείς τα παιδιά βρίσκουν το δρόμο τους, τους αποπροσανατολισμένους μεγάλους να φοβάσαι, είπα και άφησα δέκα ευρώ. Αυτή τη γύρα κερνάω ένα καφέ, άσε τα ρέστα. Χαιρέτησα και πήγα προς το κέντρο της πόλης. Κοιτούσα τα κλειστά καταστήματα, ειδικά στα στενά. Θυμήθηκα την πτώση του τείχους και την διάλυση της Σοβιετικής ένωσης. Η ιταλική μαφία, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, είχε μετακομίσει στην Γερμάνια για να αποφύγει τον νομό που είχε θεσπιστεί εναντίον της στην Ιταλία και «στεγαζόταν» σε πιτσαρίες και εστιατόρια. Με την πτώση των ανατολικών καθεστώτων πεταχτήκαν από τη Γερμάνια στη Ρωσία και αγόρασαν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, ειδικά μέσα στη Μόσχα, εδραίωσαν τους δεσμούς τους με την τοπική μαφία και έπιασαν δουλειά σε μια παρθένα τεραστία χώρα. Με την οικονομική κρίση ευκαιρίες δημιουργούνται και για τους νόμιμους και για τους παράνομους. Ειδικά για τους τελευταίους.

                Άνθρωποι θα οδηγηθούν στον γκρεμό και άνθρωποι θα επωφεληθούν από το κενό. Στη φυσική υπάρχει ο χωρόχρονος και στην οικονομία ο χρημαχρόνος. Σε κάθε περίπτωση σκοπός σου είναι να μείνεις μακριά από τις ελκτικές δυνάμεις των μαύρων οπών, διαφορετικά μαύρο φίδι που σε έφαγε. Κάποιοι ισορροπούν στις κορυφές και κάποιοι κατρακυλούν στις κοιλάδες. Εάν βρουν που να γαντζωθούν επιβιώνουν, διαφορετικά τέλος χρόνου. Πρέπει να βρουν νέα πιστά για να τους παίξουν. Οι δρόμοι, όπως είχε αρχίσει να δύει ο Ήλιος, σκοτείνιαζαν. Τα αυτοκίνητα είναι λιγοστά τέτοια εποχή και οι άδειες βιτρίνες είναι σαν κόγχες χωρίς μάτια. Μαύρες σπηλιές που ρούφηξαν ζωή, που έστυψαν τα όνειρα των διαχειριστών τους, τις ανάγκες των υπάλληλων τους και άφησαν τα κουφάρια των επαγγελματικών σχεδίων να πουν το πικρό τους τραγούδι. Κάτω από τις πόρτες οι φάκελοι με τους λογαριασμούς χαιρετίζονται με τα διαφημιστικά, κυλιούνται στην σκόνη σαν ξαναμμένοι θερινοί εραστές στην άμμο, ξεδιάντροπα χλευάζοντας τους παραλήπτες τους, που τώρα πια θα παρακολουθούν τα μπάνια του υπολοίπου λαού από κάποια τηλεόραση. Ανάμεσα στο σκοτάδι ένα φως σαν πυγολαμπίδας, ένα ασπριδερό, ασθενές φως να δίνει το μήνυμα της ζωικής αντίστασης. Πλησίασα πιο κοντά. Δεν είχε την ένταση της ζωής, μάλλον ο ρόγχος του μελλοθάνατου. Ένα ανθοπωλείο, οπού από την πόρτα εισόδου έμπαινε μια μπαλαντέζα που χανόταν κάπου στο βάθος και το μόνο φως που άναβε ήταν από γκαζολάμπα για κάμπινγκ. Εάν ζητήσω ελληνικό καφέ θα πέσουμε στο σκοτάδι συλλογίστηκα. Του ζήτησα ένα μπουκέτο λευκά χρυσάνθεμα. Η ψευδοροφή είχε χάσει τα περισσότερα σποτάκια, τα ψυγεία ήταν σχεδόν άδεια. Μου ζήτησε ένα ποσό που μάλλον θα αφορούσε αγορά από ορχιδέες. Τα είχε τυλίξει με τρόπο που μου θύμισε την εποχή που συνόδευα την μητέρα μου στη Μοδιανο να αγοράσει ψάρια και έφυγα χωρίς να πάρω ποτέ απόδειξη.

                Η θλίψη δεν τον άφηνε να μιλήσει, ευχαριστώ δε άκουσα ποτέ, η μελαγχολία είχε κάτσει σαν αποκαΐδια στην ψυχή του κολλώντας πάνω της σαν τη σταχτή μετά τη βροχή. Μια θάλασσα με μαύρα βότσαλα απλώθηκε μπροστά στα μάτια μου, άγρια με κύματα που σου έβγαζαν τη γλώσσα και σε προκαλούσαν. Δεν μπορούσες να προσδιορίσεις ποσό βαθιά είναι τα νερά, δεν ήξερες εάν από κάτω έχει βράχους. Ήξερες μόνο ότι έπρεπε να τη διασχίσεις, έπρεπε να γυρίσεις στην προσωπική σου Ιθάκη. Αντιθέτως αυτός έμοιαζε να προσμένει τον Αχέροντα. Οπού γης πατρίς και εδώ στα γόνιμα εδάφη της Μακεδονίας έχουν απομείνει μόνο στερεότυπα του παρελθόντος που οι κάτοικοι προσπαθούν να διατηρήσουν στη ζωή αναπλάθοντας μέσα στο μυαλό τους ένα ένδοξο κατά αυτούς παρελθόν. Ερωτική πόλη ο ένας, φτωχομάνα ο άλλος, συμπρωτεύουσα ο τάδε…  Φυτεύουν τα όνειρα τους, τα μπολιάζουν με τις επιτυχημένες ρύμες του παρελθόντος και περιμένουν να ζήσουν από τους χυμούς τους την ευτυχία σαν αναδυομένη ανάμνηση. Ένα φυσικό ναρκωτικό, από όραμα σε ονείρωξη. Όταν ξυπνάς σε πνιγεί το παρόν, σε απωθούν οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν και ψάχνεις να ξαναϋφάνεις το πέπλο που σου έκλεινε γλύκα τα μάτια. Έπρεπε να βγω από το στενό της παραίτησης και της μιζέριας. Έπρεπε να βγω στο φως. Εδώ θα χρειαστούν ένα Προμηθέα, κάποιον να τους φέρει το σπόρο της ελπίδας.

                Πηρά τα λουλούδια, περπάτησα τη Τσιμισκη και λίγο πριν φτάσω στο Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο αγόρασα από ένα περίπτερο χαρτί και στυλό. Ύστερα έγραψα ένα σημείωμα που το άφησα στις σκάλες του κτιρίου μαζί με τα λουλούδια, αναφέροντας ότι εδώ κείται ο Προμηθέας. Συνέχισα με ένα υστερόγραφο οπού δήλωνα ότι καμιά αρχή της πόλης δεν μπόρεσε να τον αναστήσει, ούτε αυτή που κατά επάγγελμα διατείνεται την δυνατότητα αυτή. Φαρισαίοι οι μελλοθάνατοι σας χαιρετούν. Υπέγραψα, ο ανθοπώλης. Γύρισα προς τα πίσω και έβλεπα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, όχι σαν τίτλους, σαν στυλ, το λεϊουτ. Αυτό είναι δάνειο από Repubblica και το άλλο από Corriere della Sera, γενικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας είναι «αλωμένα» από τους Ιταλούς,. Θυμήθηκα τον Κοσκωτα και τη μόνη δίκη που κέρδισε, αυτή για τις 24ωρες που είχε αντιγράψει τη USA Today. Βρίσκομαι σε μια πόλη που ανθεί η γραφιστική τέχνη και παρακολουθώ τους μεγάλους να ψαρεύουν από τις κόπιες. Λίγο πιο εκεί μια παρέα μιλούσε έξω από ένα μαγαζί με ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ο προφανής μαγαζάτορας εκμυστηρευόταν στους φίλους του ότι για να βρει ανταγωνιστικές τιμές ψώνιζε από το Amazon. Έλα, όμως, που η οθόνη που είχε πουλήσει είχε εγγύηση καμένων pixel και αποδείχτηκε κατώτερη της περίστασης. Έτσι αυτός για να είναι αξιόπιστος έναντι του πελάτη έπρεπε να πάρει την οθόνη και να τη στείλει πίσω. Κατά αυτό τον τρόπο , βέβαια, θα επιβαρυνόταν από τα ταχυδρομικά τέλη και θα εξανεμιζόταν το κέρδος του. Τον πουλάς το πελάτη ή δεν τον πουλάς; Εμπορικό ρίσκο, όποιος δεν το θέλει γίνεται υπάλληλος. Οι υπόλοιποι ζουν με τις συνέπειες των πράξεων τους.

                Μπήκα σε μια αλυσίδα ηλεκτρικών ειδών να ψάξω για μίξερ. Είχα κάνει μια «έρευνα αγοράς» στο ιντερνέτ, οπού συγκεκριμένη μάρκα συνόδευε τα προϊόντα της με πέντε χρόνια εγγύηση. Στο κατάστημα που βρισκόμουν την ιδία αυτή εγγύηση την πουλούσαν τέσσερα ευρώ το έτος. Αυτά έχουν οι παράλληλες εισαγωγές. Αγοράζεις και εάν σου κάτσει η στραβή θα τα φτύσεις τα λεφτά που έδωσες σαν μασημένο καπνό. Δεν είναι άμοιρες ευθυνών οι αντιπροσωπείες, αλλά η τιμή δεν μπορεί να ισοπεδώνει τα πάντα. Ένιωσα υπογλυκαιμία από τόση έντονη σκέψη και βγήκα να πάρω ένα μπουκάλι νερό και ένα παστέλι από ένα σουπερμάρκετ. Διάλεξα ένα φτηνό και κοίταξα την ετικέτα. Μέλι με σουσάμι έγραφε στη περιγραφή, όπως όλα του είδους. Το δάγκωνες, όμως και ανακάλυπτες ότι είναι πεπιεσμένο σουσάμι με επικάλυψη μείγματος μελιού και γλυκόζης. Αγοράζουμε, πολλές φορές πράγματα κατώτερα των περιστάσεων και των απαιτήσεων μας, μόνο και μόνο για να καλύψουμε υποτιθέμενες ανάγκες μας και δεν αισθανόμαστε ποτέ την υποχρέωση να περιφρουρήσουμε τα χρήματα μας και τους υγιείς επιχειρηματίες. Το ακριβό δεν είναι πάντα ακριβό, ούτε το φθηνό πάντα φθηνό.

                Πολλοί από αυτούς που έκλεισαν, είχαν αποτύχει σε διάφορα στάδια του επιχειρείν. Δυστυχώς η αποτυχία τους διαχέεται εύκολα , ενώ αντίθετα η επιτυχία τους δεν ήταν το ίδιο γαλαντόμος, κάτι η εισφοροδιαφυγή, κάτι η φοροδιαφυγή, κάτι τα φέσια... Το να κατηγορεί όμως ο ένας τον άλλο συνεχώς είναι σαν ένα ζευγάρι παντρεμένων που ξέρει ότι για διαφόρους λογούς δεν μπορούν να προβούν σε διαζύγιο, όμως αλληλοκατηγορούνται όλη μέρα. Όσο μπορεί να βρει ένα ζευγάρι ποιο μέλος του έχει το ηθικό ή υλικό  πλεονέκτημα στην σχέση τους, άλλο τόσο μπορεί να βρεθεί αυτό σε μια μακροχρόνια σχέση εργαζομένου εργοδότη ή κοινωνικών ομάδων. Εξαπατούσαμε ο ένας τον άλλο και αυτό εξακολουθούμε να κάνουμε αρνούμενοι να δεχτούμε την πατρότητα των πράξεων μας.

                Στην παραλία περπατούσαν ζευγάρια πιασμένα χέρι με χέρι, οικογένειες με παιδιά, ποδηλάτες, τουρίστες. Θα μπορούσε να είναι εικόνα ξεγνοιασιάς, μιας άλλης εποχής, αλλά στα αριστερά μου καθώς κατευθυνόμουν ανατολικά προς το Λευκό Πύργο, έβλεπα τα άλλοτε κραταιά μαγαζιά να έχουν υποστεί απώλειες στην πελατεία τους, τόσες ώστε αρκετά να έχουν κλείσει. Όλοι κάποια στιγμή έρχονται αντιμέτωποι με τις υπερβολές τους. Έξω από το Βασιλικό Θέατρο βρισκόταν μια παρέα με κιθάρες καθισμένοι στο γρασίδι, δίπλα άλλοι που έκαναν γιόγκα, κόσμος που τους παρακολουθούσε και τους ενθάρρυνε. Μερικά μέτρα πιο κάτω ένα ζευγάρι έβγαζε φωτογραφίες γάμου. Οι μουσικοί σηκώθηκαν, πήγαν γύρω από το ζευγάρι και συνέχισαν να παίζουν. Το γλέντι μεγάλωνε και σε λίγο γύρω από το άγαλμα του Μεγάλου Αλέξανδρου στήθηκε πανηγύρι. Πλησίασαν οι καντίνες, άρπαξε φωτιά ο τόπος, γέμισε μυρωδιές, χάρη στα τηλέφωνα ο κόσμος συνεχώς συνωστιζόταν. Το ζευγάρι αναγκασμένο να αποχωρήσει έκανε μια υπόκλιση, δέχτηκε το χειροκρότημα και τις ευχές και επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο του. Ένα μικρό αγοράκι ρώτησε τον παππού του τι έγινε και αυτός του απάντησε ότι πρέπει να παντρεύεις τα φαινομενικά αταίριαστα για να φτιάχνεις τα μεγάλα.

Ανώριμοι πολίτες.

Συνεχεία από προηγούμενο επεισόδιο:
Πεζοδρόμος που δεν ευτύχησε ποτέ να δικαιώσει το όνομα του…
Σκέπτεσαι να διαμαρτυρηθείς. Λειτούργησε για κάποιο διάστημα ως όφειλε. Μετά, όμως διαμαρτυρηθήκαν άλλοι και βγήκαν τα κολωνάκια. Έγραψες στον Δήμο αλλά έλαβες απάντηση Πόντιου Πιλάτου. Σκέπτεσαι. Θα γράψω μια επιστολή οπού θα περιέχει αεροφωτογραφία του πεζόδρομου και θα θέτω το απλό ερώτημα: Εάν είναι πεζοδρόμος γιατί βγήκαν τα κολωνάκια; Εάν είναι δρόμος γιατί επιτράπηκε στα σπίτια να χτιστούν και ο δρόμος να έχει πλάτος ενός αυτοκίνητου; Επίσης γιατί αφήσατε να εννοηθεί ότι είναι πεζοδρόμος και αγόρασα το σπίτι μου επ’ αυτού; Την μείωση της εμπορικής του αξίας θα την λάβω ως αποζημίωση από εσάς; Θα κοινοποιούσα αυτή την επιστολή στον Δήμο, στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και ότι άλλο μεγαλόσχημο περιέχει ο τίτλος του, στην Νομαρχία, για ασφάλεια προσωπικής ηρεμίας στον δικηγόρο μου και για κίνητρο δράσης στον τύπο. Ίσως κατ’ αυτό τον τρόπο να επέφερα το επιθυμητό σε εμένα αποτέλεσμα.
Το θέμα δεν είναι όμως να κάνω το δικό μου. Ούτε και με πολυνοιάζει άλλωστε. Το θέμα είναι ότι ένας θεσμός της χωράς, η τοπική αυτοδιοίκηση με την αναποφασιστικότητα της, τις παλινωδίες της και την έλλειψη διορατικότητας υποδαυλίζει όσα μας κατατρέχουν. Δηλώνει ανίκανη να επιβάλει την άποψη της. Εκείνη χαρακτήρισε τον δρόμο πεζόδρομο. Κατακρημνίζει την εμπιστοσύνη των δημοτών της και θέτει υπό αμφισβητεί το κυρός της. Υποθάλπει την προβατική συμπεριφορά των πολιτών. Κολακεύει κάθε παράλογη απαίτηση. Η αλλαγή αποφάσεων ανάλογα με την φωνητική ένταση των διαμαρτυριών διαμορφώνει ένα σκηνικό θεατρικής διελκυστίνδας με νικητή τον ελληνιστί “bigger than life persona” που θα «σκάει μύτη» στο δημαρχείο και αναλόγως της βαβούρας που θα προκαλεί. Συνεχίζει τον φαύλο κύκλο της έλλειψης εμπιστοσύνης του πολίτη προς τους θεσμούς και του θεσμού προς τον πολίτη, καθότι ποιος δημοτικός υπάλληλος θα εξυπηρετεί και θα σέβεται αυτούς που απλώς φωνασκούν. Εάν οι θεσμοί δεν καταστούν αντάξιοι του ρολού τους δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε, πάρα μόνο ανόμοια και αυτοπροσδιορισμό μέσω συγκρούσεων.
Είναι εφικτό να αναστηλωθεί το κοινό αίσθημα και να εκπαιδευτεί ο κόσμος παίρνοντας αποφάσεις που θα τον εκπολιτίζουν στην καθημερινότητα του και θα του δίνουν σημειολογικά ερεθίσματα. Δύσκολο φαίνεται εάν το περιγράψεις τόσο πομπωδώς, αλλά το έχουμε ήδη βιώσει και είναι ευκολότερο του αναμενόμενου. Η νέα παράλια της Θεσσαλονίκης με την καινούργια διαμόρφωση της. Η κοινή χρήση που της γίνεται από πεζούς, από ποδηλάτες και λοιπούς αυτό και έτερο κινούμενους έχει εμπεδώσει, μετά από κάποιο διάστημα, τον απλό, αλλά όχι απλοϊκό, κανόνα ότι ο ταχύτερος δίνει προτεραιότητα στον βραδύτερο, που μετουσιώνεται υποσυνείδητα στον κανόνα ο δυνατότερος δίνει προτεραιότητα στον αδύναμο. Δεν έχει γίνει ακόμη κτήμα όλων, αλλά μεταλαμπαδεύεται ταχύτατα. Είναι ορατή η διαφορά στην συμπεριφορά των ανθρώπων από μήνα σε μήνα. Η κοινή συνύπαρξη ανθρώπων με ετερόκλητη εμφάνιση και συμπεριφορά, ανεκτικότητα, η συνύπαρξη που υπάρχει εκεί δεν υπάρχει αλλού στην πόλη. Η νέα παράλια είναι πλέον ένας κοινός τόπος. Έχει δίκη της ζωή και την χαρίζει στους χρήστες.
Αντίθετα από τα ναρκωτικά. Θα συνιστούσα σε όλους τους φίλους χρήστες ναρκωτικών να κάνουν μια χρήση κάποιου «city spa - χαμάμ» (λιγότερα δίνουν στις ουσίες;) και μετά μια βόλτα με ηλιοβασίλεμα στην παράλια (να επανέλθει η πίεση πρώτα). Μάλλον δεν θα ξαναχρειαστούν τη δόση τους.
Ελπίζουμε να γίνει δημιουργικό παράδειγμα στους τοπικούς άρχοντες που μας έχουν κατακλύσει με τσιμεντένια και μαρμάρινα πάρκα και πλατειές, με τραπεζοκαθίσματα. Παλαιάς κοπής έσοδα, που δεν αποδίδουν πλέον, λόγω πτώσης τζίρου, τα αναμενόμενα. Αφήνουν και μια υπόνοια μίζας από εργολάβους. Χαλκεύουν το πράσινο προσωπείο τους και εν τελεί είμαστε στην εποχή του δωρεάν, λαϊκότερα του τζάμπα. Χρειαζόμαστε χωμάτινα πάρκα με δένδρα, χωρίς τραπέζια, μόνο παγκάκια, χωρίς άλλες χρήσεις πέρα από τις ερασιτεχνικά αθλητικές. Γιατί δεν ξεκινάμε να φτιάξουμε την περιφερειακή τάφρο της πόλης, πεντακόσια – χίλια μέτρα κάθε φορά, με χώρο για πεζοπορία και ποδήλατα; Παρεμπιπτόντως στην σημερινή εποχή δυσκολεύεται κανείς να δει την αξία του να γραφείς σε τοίχους. Νομίζω ότι το face book, οπού καθένας πονεμένος γραφεί στον δικό του τοίχο, είναι καλύτερη λύση. Στον δημόσιο χώρο η γραφή υποδηλώνει μόνο ότι κάποιος είναι αντικοινωνικά ηλίθιος και ως εκ τούτου και την μεγαλύτερη σοφία του κόσμου να έχει καταγράψει την εκλαμβάνεις ως σοφιστεία, άντε ως την απρόσμενη έκλαμψη μιας μαλ… Είχα δει πριν από μερικές ήμερες έναν κύριο να ζωγραφίζει ένα τεράστιο πέος στο άγαλμα του Κ. Καραμανλή στην παράλια. Περισσότερα μου είπε για τον καλλιτέχνη πάρα για το αποθανόντα πρωθυπουργό. Ευτυχώς μερικές μέρες αργότερα που ξαναπέρασα το είχαν σβήσει. Δεν έχω ούτε θετική ούτε αρνητική άποψη μήτε για τον πολίτικο μήτε για το πέος, αλλά για τον δράστη η άποψη μου είναι πλέον μονόπλευρη.
Σκέπτεσαι … Εάν η φορολογική μας πολιτική είχε βασιστεί σε κάποια γενική αρχή… Επιστημονικά κανείς ξεκίνα περιγράφοντας τα ειδικά, και χτίσιμο στο χτίσιμο, καταλήγει σε ένα γενικό κανόνα. Μήπως η συγκεκριμένη νομοθεσία έχει αναπτυχτεί αντιεπιστημονικά στην χωρά μας. Μήπως ξεκινήσαμε από τον γενικό κανόνα και τον κατατεμαχίσαμε σε ειδικότερους, με εξαιρέσεις, αναιρέσεις και φιλάργυρες προθέσεις; Μήπως κατά αυτό τον τρόπο έγινε αναποτελεσματική; Μήπως έτσι εκθρέψαμε την φοροδιαφυγή; Μήπως η κάμψη των πολιτικών στα παράλογα αιτήματα των πολιτών είναι το πρόβλημα μας; Μήπως δεν είμαστε αρκετά δημοκρατικοί ως πολίτες; Μήπως είμαστε απλώς ανώριμοι;

Σκέψεις

Σκόρπιες σκέψεις
-Στο αρχαιολογικό μουσείο Θεσσαλονίκης έχει έκθεση για τα πενήντα χρόνια του Αστεριξ. Αυτός πενηντάχρονος και εγώ σαραντάχρονος... Δεν ήταν έτσι όταν πρωτοδιάβασα τις ιστορίες του. ‘Ήμουν παιδί … Τώρα σχεδόν συνομήλικοι τον επισκέπτομαι σε μουσείο…
-Υποθαλάσσια…, τραγικά πνίγηκε σε τρικυμία, επέζησε, όπως πολλές φορές σε αυτή την πόλη, μόνο η μακέτα. Μετρό, καθυστερεί ακόμη και η καθυστέρηση να εμφανιστεί … Την πληροφορούμαστε αφού έχει παραταθεί κάθε πιθανή διορία. Είμαστε ράθυμοι σε αυτή την πόλη, άλλα η παράταση της παράτασης, ω γλυκιά παράταση δεν σου δείχνω συμπαράσταση… Έχω ένα όνειρο τρελό, ένα νέο έργο σε αυτό το τοπίο αναποτελεσματικότητας. Πρόσχωση της παραλίας, δημιουργία γραμμής Τραμ από Λιμάνι έως Αεροδρόμιο. Παράλληλα, πεζόδρομος ποδηλατοδρόμος, με χώμα και δέντρα. Οπτική κάλυψη των γραμμών του Τραμ προς την πόλη με φυτά. Αφού δεν πηγαίνουμε στα μουσεία ας έρθουν αυτά σε εμάς. Να υπάρχουν πολιτιστικά βαγόνια με εκθέματα. Να υπάρχουν ανοικτά βαγόνια για το καλοκαίρι, όπως επίσης από την δύση του ηλίου και μετά να υπάρχει βαγόνι εστιατόριο... Μας αρέσει το έξω, όλα έξω λοιπόν. Ας βγει και παραέξω μήπως και ενδιαφερθεί να έρθει σε αυτή τη πόλη κανείς.
-Η τηλεόραση έχει πλημμυρίσει από reality show που βοηθούν αναξιοπαθούντες κάθε λογής και από άλλα πιο ανάλαφρου περιεχομένου, όπου επιλεγείς ποιος από τους συμμετέχοντες πρέπει να συνεχίσει ή όχι. Το ερωτικό στοιχείο, όπου ενυπάρχει θεωρείται εμπορικό πλεονέκτημα. Τα νυκτερινά καταστήματα διασκέδασης διάγουν χαλεπούς καιρούς και οι δύσμοιροι αοιδοί μας μοιράζουν το καλλιτεχνικό τους έργο από περιοδικό σε εφημερίδα, σε λίγο θα παίρνεις CD και με ένα κιλό μαρίδα. Μου φαίνεται ως καλή ιδέα να δημιουργηθεί ένα νέο show crossover με τίτλο «Νυχτερινή Αναδουλειά», όπου κάθε βραδύ μέλη του κοινού που θα συμμετάσχουν ενεργά θα διασκεδάζουν σε κάποιο νυχτερινό κέντρο που θα συμμετέχει στον διαγωνισμό. Το κοινό θα παρακολουθεί και θα συμμετάσχει ως είθισται σε τοιαύτας χοροεσπερίδες και θα ψηφίζει σε αναλογία 60% οι παριστάμενοι και 40% οι τηλεθεατές ποιος τραγουδιστής, ποιος μουσικός, ποιος σερβιτόρος, σεφ, χορεύτρια, ποια λαντζιέρα, κλπ. Θα μένει η θα φεύγει…Το μαγαζί με τις λιγότερες απολύσεις και το καλύτερο πρόγραμμα θα κερδίσει. Επιτρέπετε η συμμετοχή σε κάθε είδος νυκτερινού μαγαζιού, από στριπτίζ μέχρι συναυλιακό κέντρο. Δεν είμαστε ούτε εμπορικοί ούτε έντεχνοι, για τις διαφημίσεις γίνονται όλα…
-Από την επομένη χρόνια η εφορία θα κάνει ηλεκτρονικές διασταυρώσεις, εμείς θα δηλώνουμε πότε αλλάζουμε και σώβρακο (με απόδειξη), το απορρυπαντικό θα είναι τεκμήριο και θα επιφέρει μείωση του αφορολογήτου ανάλογα με το χρώμα των κοκών. Το προβλεπόμενο αποτέλεσμα για το έλλειμμα της αξιολάτρευτης αυτής χώρας, που πολλάκις έχει πέσει θύμα, δαιμόνων, μαύρων μάγων και λοιπών σκοτεινών δυνάμεων, δεν μπορεί να περιγράφει σε αυτό το πόνημα, άλλα συμφώνα με ανεπιβεβαίωτες φήμες είναι ίδιο με την περιοχή που συνήθως ένας ουρολόγος εξετάζει...
-Γιατί δεν χρησιμοποιούν ως τεκμήριο για τα αυτοκίνητα τα KW του κινητήρα σε συνδυασμό με το βάρος. Τα KW θα ήταν καλό τεκμήριο και για τα σπίτια. ΔΕΗ ρουφιανα… Αφήστε τα κυβικά εκατοστά, έρχονται τα ηλεκτρικά σε λίγο… Ας καίνε ότι θέλουν (από φορολογική άποψη). Όσο πιο βαρύ είναι τόσο πιο μεγάλο θα είναι, τόσα πιο πολλά έξτρα θα έχει… Όσο πιο πολύ καταναλώνεις ενεργεία τόσο πιο πολύ πληρώνεις. Δεν το είπα εγώ πρώτος.

Κάποιο παιδί

Πριν από μερικές ήμερες κάποιο παιδί πηγαίνοντας στο σχολειό του το πρωί, στην περιοχή Χαριλάου στην Θεσσαλονίκη, άφησε το σημάδι του στο αυτοκίνητο μου, χαρακώνοντας την πόρτα του συνοδηγού. Δεν τον είδα, αλλά ξέρω ότι ήταν μαθητής γιατί στο μεσοδιάστημα που μπήκα και βγήκα από την πολυκατοικία δεν περνούσε κάποιος άλλος. Θα ήθελα να τον έχω πιάσει επ’ αυτοφώρω μονό και μονό για να δω την φάτσα του να συνοφρυώνεται, να χαμηλώνει το βλέμμα και να μένει με την αγωνιά των επιπτώσεων. Την ανησυχία του όταν θα τον έβαζα στο αυτοκίνητο και την απορία του που θα καταλήγαμε. Το ύφος του όταν ο λαμαρίνας θα του ανακοίνωνε το πόσο για την επισκευή. Τους υπολογισμούς για τα ιντερνέτ καφέ και τους καφέδες που θα έχανε…
Πιστεύω ότι εμένα γραμμένο θα με είχε μετά από την άρση των φόβων του για κάποιου είδους σωματική βία, όπως και πριν που χαράκωσε το αυτοκίνητο μου, μονό και μονό για να εκτονώσει τον μηδενισμό του, την άστοχη, λογά έλλειψης συγκεκριμενοποιημένου στόχου, αντίδραση του, την τυφλή εκτόνωση του. Μονό ο υπολογισμός της χρηματικής ζημιάς θα του έμενε… Θα μπορούσα να γυρίσω σπίτι μου και να έχω απλώς υποστεί την χρηστική απώλειας του αυτοκίνητου μου για μια ημέρα.
Παρ’ όλα αυτά αισθάνομαι την ευθύνη να ενημερώσω το τυφλό αγοράκι για περισσότερες καταστάσεις που δημιουργεί αυτή του η πράξη. Όπως μια πετρά που πέφτει στην λίμνη και σχηματίζει ομοκέντρους κύκλους που διαχέονται μέχρι να σβήσουν. Ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που θέλουμε να γίνουμε υπάρχει πάντα μια απόσταση. Ο μόνος τρόπος να γεφυρωθεί είναι αυτό που κάνουμε. Το τυφλό αγόρι πιστεύει ότι αυτό θέλει να γίνει; Εάν ναι, τι ήταν πριν; Θα του ευχηθώ απλώς καλή επιτυχία και θα του συστήσω κάποια δουλειά με βαριοπούλα, πρέσα ή αντίστοιχα εργαλεία. Υπάρχουν και οι ειδικότητες των πυροτεχνουργών, αλλά διαισθάνομαι ότι δεν τον ενδιαφέρει η καριέρα στα σώματα ασφάλειας.
Εάν όχι, γιατί το έκανε; Ποιο κενό προσπάθησε να καλύψει; Ποια οργή να εκτονώσει; Ποιος του έφταιγε; Τι πιστεύει ότι άλλαξε μετά από αυτή του την πράξη; Γιατί οι γονείς του δεν μπορούν να απαντήσουν αυτές τις ερωτήσεις; Θα ήθελα να του γνωστοποιήσω απλώς μια κυνική αλήθεια. Ο ηλίθιος είναι το άλλοθι για να θεωρούμαστε οι υπόλοιποι έξυπνοι. Άλλαξε την λέξη ηλίθιος με οποία αρνητική άλλη μπορείς να σκεφτείς. Μην βάζεις τον εαυτό σου στην αρχή του συμπεράσματος. Δείξε λίγη φιλοδοξία και συνόδευε την με τις αντίστοιχες πράξεις.
Με ευχές για ένα ευτυχέστερο αύριο από ένα άσπονδο φίλο σου.

Θεσσαλονίκη

Η Θεσσαλονίκη είναι πόλη ερωτική. Έτσι μας λένε όλοι, έτσι λέμε εμείς σε όλους; Θα σας γελάσω. Θέμα είναι ότι ο χαρακτηρισμός μας έμεινε. Ο ερωτάς ως γνωστόν έχει πολλές παρενέργειες. Βεβαίως, ρολό παίζει και η ερμηνεία που δίδετε στον χαρακτηρισμό. Ο μέσος και μεσοαστός, ως επί τω πλείστον, Θεσσαλονικιός, στις μέρες μας έχει αποδώσει στον όρο ακραία ερωτική έννοια. Γι’ αυτό μην απορείτε αν είσαστε σταματημένοι, γιατί κάποιος καταχράστηκε την προτεραιότητα σας στον δρόμο και μπήκε στην λωρίδα σας από κάθετα και εξ αριστερών, και κάποιος άλλος σας τρακάρει από πίσω γιατί μιλούσε στο κινητό ή έπαιζε με το στερεοφωνικό του αυτοκινήτου του και αντιλήφθηκε τα πάντα καθυστερημένα. Εντάξει δύο σε εισχώρηση δεν μπορεί να θεωρηθεί προωθημένο την σήμερον ημέρα.
Ο κόσμος ξενυχτάει σε αυτή την πόλη. Τόσο ώστε να συνεχίζει με την ίδια νοοτροπία και το πρωί. Καφετερίες και φαγάδικα στο ίδιο τέμπο όλο το εικοσιτετράωρο. Εκατό σαράντα τέσσερις κάτοικοι ανά τραπεζάκι. Το πρωί, όσοι καταφέρνουν να σηκωθούν, ξεκινούν παρά πέντε από το σπίτι τους για είναι στην δουλειά τους και πέντε με εύλογη καθυστέρηση. Γι’ αν βρεθεί αστυνομική μοτοσικλέτα που θα παραβιάσει φωτεινό σηματοδότη έκτος υπηρεσίας και σας διεμβολίσει, θυμηθείτε, είστε σε πόλη ερωτική.
Έχουμε μία ψύχωση με τις διεισδύσεις σε αυτή την πόλη. Εμείς πρέπει να μπαίνουμε και οι άλλοι δεν πρέπει να μας την μπαίνουν. Παρενέργειες παρατηρούνται παντού, από τα προαναφερθέντα έως τις δημοτικές μας εκλογές. Από τις αντιλήψεις μας περί Αθηνοκεντρικού κράτους μέχρι την κοσμία συμπεριφορά των φιλάθλων μας. Από την απώλεια πνευματικών ανθρώπων λόγω μετανάστευσης μέχρι το σχεδιασμό για την μελλοντική αρχιτεκτονική και ρυμοτομική διαμόρφωση της πόλης μας.
Εδώ υπάρχουν οι πιο ωραίες γυναίκες, εδώ τα πιο νόστιμα φαγητά, εδώ οι πιο γλεντζέδες, εδώ οι πιο ξενύχτηδες, εδώ οι πιο χαλαροί, εδώ υπάρχουν όλα όσα οι άλλοι ονειρεύονται. Απορίας άξιο είναι γιατί υπάρχει και κατήφεια,. Τελικά αν πιπιλήσεις πολλές φορές μια καραμέλα, στο τέλος μπορεί και να την φτύσεις.