Ανώριμοι πολίτες.

Συνεχεία από προηγούμενο επεισόδιο:
Πεζοδρόμος που δεν ευτύχησε ποτέ να δικαιώσει το όνομα του…
Σκέπτεσαι να διαμαρτυρηθείς. Λειτούργησε για κάποιο διάστημα ως όφειλε. Μετά, όμως διαμαρτυρηθήκαν άλλοι και βγήκαν τα κολωνάκια. Έγραψες στον Δήμο αλλά έλαβες απάντηση Πόντιου Πιλάτου. Σκέπτεσαι. Θα γράψω μια επιστολή οπού θα περιέχει αεροφωτογραφία του πεζόδρομου και θα θέτω το απλό ερώτημα: Εάν είναι πεζοδρόμος γιατί βγήκαν τα κολωνάκια; Εάν είναι δρόμος γιατί επιτράπηκε στα σπίτια να χτιστούν και ο δρόμος να έχει πλάτος ενός αυτοκίνητου; Επίσης γιατί αφήσατε να εννοηθεί ότι είναι πεζοδρόμος και αγόρασα το σπίτι μου επ’ αυτού; Την μείωση της εμπορικής του αξίας θα την λάβω ως αποζημίωση από εσάς; Θα κοινοποιούσα αυτή την επιστολή στον Δήμο, στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και ότι άλλο μεγαλόσχημο περιέχει ο τίτλος του, στην Νομαρχία, για ασφάλεια προσωπικής ηρεμίας στον δικηγόρο μου και για κίνητρο δράσης στον τύπο. Ίσως κατ’ αυτό τον τρόπο να επέφερα το επιθυμητό σε εμένα αποτέλεσμα.
Το θέμα δεν είναι όμως να κάνω το δικό μου. Ούτε και με πολυνοιάζει άλλωστε. Το θέμα είναι ότι ένας θεσμός της χωράς, η τοπική αυτοδιοίκηση με την αναποφασιστικότητα της, τις παλινωδίες της και την έλλειψη διορατικότητας υποδαυλίζει όσα μας κατατρέχουν. Δηλώνει ανίκανη να επιβάλει την άποψη της. Εκείνη χαρακτήρισε τον δρόμο πεζόδρομο. Κατακρημνίζει την εμπιστοσύνη των δημοτών της και θέτει υπό αμφισβητεί το κυρός της. Υποθάλπει την προβατική συμπεριφορά των πολιτών. Κολακεύει κάθε παράλογη απαίτηση. Η αλλαγή αποφάσεων ανάλογα με την φωνητική ένταση των διαμαρτυριών διαμορφώνει ένα σκηνικό θεατρικής διελκυστίνδας με νικητή τον ελληνιστί “bigger than life persona” που θα «σκάει μύτη» στο δημαρχείο και αναλόγως της βαβούρας που θα προκαλεί. Συνεχίζει τον φαύλο κύκλο της έλλειψης εμπιστοσύνης του πολίτη προς τους θεσμούς και του θεσμού προς τον πολίτη, καθότι ποιος δημοτικός υπάλληλος θα εξυπηρετεί και θα σέβεται αυτούς που απλώς φωνασκούν. Εάν οι θεσμοί δεν καταστούν αντάξιοι του ρολού τους δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε, πάρα μόνο ανόμοια και αυτοπροσδιορισμό μέσω συγκρούσεων.
Είναι εφικτό να αναστηλωθεί το κοινό αίσθημα και να εκπαιδευτεί ο κόσμος παίρνοντας αποφάσεις που θα τον εκπολιτίζουν στην καθημερινότητα του και θα του δίνουν σημειολογικά ερεθίσματα. Δύσκολο φαίνεται εάν το περιγράψεις τόσο πομπωδώς, αλλά το έχουμε ήδη βιώσει και είναι ευκολότερο του αναμενόμενου. Η νέα παράλια της Θεσσαλονίκης με την καινούργια διαμόρφωση της. Η κοινή χρήση που της γίνεται από πεζούς, από ποδηλάτες και λοιπούς αυτό και έτερο κινούμενους έχει εμπεδώσει, μετά από κάποιο διάστημα, τον απλό, αλλά όχι απλοϊκό, κανόνα ότι ο ταχύτερος δίνει προτεραιότητα στον βραδύτερο, που μετουσιώνεται υποσυνείδητα στον κανόνα ο δυνατότερος δίνει προτεραιότητα στον αδύναμο. Δεν έχει γίνει ακόμη κτήμα όλων, αλλά μεταλαμπαδεύεται ταχύτατα. Είναι ορατή η διαφορά στην συμπεριφορά των ανθρώπων από μήνα σε μήνα. Η κοινή συνύπαρξη ανθρώπων με ετερόκλητη εμφάνιση και συμπεριφορά, ανεκτικότητα, η συνύπαρξη που υπάρχει εκεί δεν υπάρχει αλλού στην πόλη. Η νέα παράλια είναι πλέον ένας κοινός τόπος. Έχει δίκη της ζωή και την χαρίζει στους χρήστες.
Αντίθετα από τα ναρκωτικά. Θα συνιστούσα σε όλους τους φίλους χρήστες ναρκωτικών να κάνουν μια χρήση κάποιου «city spa - χαμάμ» (λιγότερα δίνουν στις ουσίες;) και μετά μια βόλτα με ηλιοβασίλεμα στην παράλια (να επανέλθει η πίεση πρώτα). Μάλλον δεν θα ξαναχρειαστούν τη δόση τους.
Ελπίζουμε να γίνει δημιουργικό παράδειγμα στους τοπικούς άρχοντες που μας έχουν κατακλύσει με τσιμεντένια και μαρμάρινα πάρκα και πλατειές, με τραπεζοκαθίσματα. Παλαιάς κοπής έσοδα, που δεν αποδίδουν πλέον, λόγω πτώσης τζίρου, τα αναμενόμενα. Αφήνουν και μια υπόνοια μίζας από εργολάβους. Χαλκεύουν το πράσινο προσωπείο τους και εν τελεί είμαστε στην εποχή του δωρεάν, λαϊκότερα του τζάμπα. Χρειαζόμαστε χωμάτινα πάρκα με δένδρα, χωρίς τραπέζια, μόνο παγκάκια, χωρίς άλλες χρήσεις πέρα από τις ερασιτεχνικά αθλητικές. Γιατί δεν ξεκινάμε να φτιάξουμε την περιφερειακή τάφρο της πόλης, πεντακόσια – χίλια μέτρα κάθε φορά, με χώρο για πεζοπορία και ποδήλατα; Παρεμπιπτόντως στην σημερινή εποχή δυσκολεύεται κανείς να δει την αξία του να γραφείς σε τοίχους. Νομίζω ότι το face book, οπού καθένας πονεμένος γραφεί στον δικό του τοίχο, είναι καλύτερη λύση. Στον δημόσιο χώρο η γραφή υποδηλώνει μόνο ότι κάποιος είναι αντικοινωνικά ηλίθιος και ως εκ τούτου και την μεγαλύτερη σοφία του κόσμου να έχει καταγράψει την εκλαμβάνεις ως σοφιστεία, άντε ως την απρόσμενη έκλαμψη μιας μαλ… Είχα δει πριν από μερικές ήμερες έναν κύριο να ζωγραφίζει ένα τεράστιο πέος στο άγαλμα του Κ. Καραμανλή στην παράλια. Περισσότερα μου είπε για τον καλλιτέχνη πάρα για το αποθανόντα πρωθυπουργό. Ευτυχώς μερικές μέρες αργότερα που ξαναπέρασα το είχαν σβήσει. Δεν έχω ούτε θετική ούτε αρνητική άποψη μήτε για τον πολίτικο μήτε για το πέος, αλλά για τον δράστη η άποψη μου είναι πλέον μονόπλευρη.
Σκέπτεσαι … Εάν η φορολογική μας πολιτική είχε βασιστεί σε κάποια γενική αρχή… Επιστημονικά κανείς ξεκίνα περιγράφοντας τα ειδικά, και χτίσιμο στο χτίσιμο, καταλήγει σε ένα γενικό κανόνα. Μήπως η συγκεκριμένη νομοθεσία έχει αναπτυχτεί αντιεπιστημονικά στην χωρά μας. Μήπως ξεκινήσαμε από τον γενικό κανόνα και τον κατατεμαχίσαμε σε ειδικότερους, με εξαιρέσεις, αναιρέσεις και φιλάργυρες προθέσεις; Μήπως κατά αυτό τον τρόπο έγινε αναποτελεσματική; Μήπως έτσι εκθρέψαμε την φοροδιαφυγή; Μήπως η κάμψη των πολιτικών στα παράλογα αιτήματα των πολιτών είναι το πρόβλημα μας; Μήπως δεν είμαστε αρκετά δημοκρατικοί ως πολίτες; Μήπως είμαστε απλώς ανώριμοι;