Οι ανα-θυμη-ασεις

Είναι πρόβλημα η μνήμη. Τροφοδοτεί συνεχεία την συνείδηση. Αυτή πάει και ξύνει πληγές και αναβλύζουν νέες σκέψεις, ενίοτε και τύψεις. Εάν δεν θυμάσαι θα είσαι ευτυχισμένος; Θυμάστε διαφήμιση του ΠΑΣΟΚ επί εποχής Σημίτη στην τελευταία του εκλογική αναμέτρηση πριν παραδώσει την εξουσία στον Καραμανλή Κ. Junior; Ανάφερε ότι η χωρά μας έχει ρυθμό ανάπτυξης 4%, που είναι (ήταν) ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη, χάρη στα δάνεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θυμόμαστε στατιστικές αναφορές των τελευταίων τεσσάρων πέντε ετών οπού αναφερόταν ότι υπάρχει μείωση κατανάλωσης στο γάλα και στον άρτο; Θυμόμαστε αναφορές για τις τράπεζες που είχαν ποσοστό επισφάλειας στα στεγαστικά 4% και αυτό αυξήθηκε σταδιακά αυτά τα τελευταία χρόνια μέχρι το σημερινό 10%; Θυμόμαστε πράγματα που δείχνουν ότι η κρίση στην χωρά ήταν παρούσα εδώ και τέσσερα με πέντε έτη, ότι η ανάπτυξη μας βασιζόταν στα δάνεια και ότι είχε επέλθει κούραση αυτής; Απλώς οι περιστάσεις των τελευταίων δυο ετών την μεγέθυναν και την εξάπλωσαν σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σαν ανεξέλεγκτη πετρελαιοκηλίδα με αρωγό το κράτος.
Γνωρίζουμε τις στατιστικές συγκρίσεις ανάμεσα σε δημοσίους υπάλληλους και στους ιδιωτικούς σχετικά με τις αμοιβές και την παραγωγικότητα τους. Γνωρίζουμε ότι το χρέος της χώρας οφείλετε στις δημοσιές δαπάνες. Γνωρίζουμε όλοι ότι τα ελλείμματα κάθε έτους συσσωρεύονται στο δημόσιο χρέος σαν να ρίχνεις κανάτες νερό σε μια λεκάνη. Επίσης ότι όλη η προσπάθεια αυτής της στιγμής γίνεται για να μην παρουσιάζουμε ελλείμματα, δηλαδή για να σταθεροποιήσουμε το χρέος και εν τελεί διαφανεί ελπίδα να το μειώσουμε. Ευτυχώς συμφωνούμε όλοι σε αυτά. Εκεί που διαφωνούμε είναι στην μοιρασιά των βαρων και αλληλοκατηγορούμαστε. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν γίνεται κατανοητό εάν υπάρχει σχέδιο και εάν υπάρχει γιατί δεν το γνωρίζουμε και γιατί όσοι το γνωρίζουν δεν το εφαρμόζουν. Γιατί εγκαταλείφτηκε κάθε προσπάθεια εθνικής διαπραγμάτευσης. Αληθινής διαπραγμάτευσης και όχι κομματικού οφέλους. Δηλαδή όχι η απλή χρονική παρακώληση ψήφισης νόμων που θιγούν την κομματική πελατεία κουνώντας θετικά το κεφάλι σε οποιοδήποτε άλλο μετρό, όσο δυσκολοχώνευτο και εάν είναι αυτό.
Αναφορικά με τα άνωθεν κανείς μας δεν πιστεύει ότι οι πρέσβεις των ξένων κρατών στην χώρα μας είναι ηλίθιοι ή ότι δεν γνωρίζουν ποιοι είναι οι κρατικοί λειτουργοί μας, ποιοι είναι οι πολιτικοί και πως λειτουργούν. Ότι αυτές τις πληροφορίες δεν τις είχαν λάβει και επεξεργαστεί τα αντίστοιχα υπουργεία εξωτερικών. Πως κανένα κράτος δεν γνωρίζει τα προβλήματα της Ελλάδας και βρέθηκε προ εκπλήξεως. Την επιρροή τους στην χώρα μας την βασίζουν σε αυτή την γνώση. Οπότε τα εθνικά συμφέροντα έχουν μόνο έναν υπερασπιστή, αναπόφευκτα, την κυβέρνηση μας και καμία εξωτερική βοήθεια δεν θα είναι χωρίς αρνητικές παρενέργειες. Οι διοικούντες την χώρα όλα αυτά τα χρόνια έχουν εξυψώσει την ναυτιλία και τον τουρισμό σε πυλώνες της εθνικής οικονομίας. Άσχετα από το πώς και πόσο φορολογούνται αυτές οι εταιρείες, καθώς και οι τράπεζες που είναι μέρος του σημερινού προβλήματος, ποιοι είναι οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους κλάδους;
Στην ναυτιλία σημειώνεται αφελληνισμός των πληρωμάτων εκτός από μερικούς ανώτερους αξιωματικούς, στους οποίους παρατηρείται και έλλειψη. Στον τουρισμό υπάρχει έξαρση μαύρης εργασίας, μίσθωσης ξένων υπάλληλων μέσω δανεισμού και μαθητείας και ελλήνων μαθητευόμενων Ξενοδοχειακών Σχολών και παράλληλη μείωση του μονίμου και εποχιακού προσωπικού. Δηλαδή προσωπικό που ο μέγιστος μισθός είναι περί τα πεντακόσια (500) ευρώ και οι ασφαλιστικές εισφορές καλύπτουν μόνο την περίπτωση ατυχήματος με επιβάρυνση 1% επί του μεικτού μισθού. Ειδικότερα στα αστικά κέντρα Αθηνών και Θεσσαλονίκης τα οποία διέρχονται κρίσης τα τελευταία πέντε έτη. Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να προβεί σε εσωτερική υποτίμηση τι ακριβώς είχε στο μυαλό της; Θα έκανε αυτούς τους δυο πυλώνες της οικονομίας μας διεθνώς ανταγωνιστικότερους; Ποιοι άλλοι είναι οι κλάδοι της οικονομίας που θα επωφεληθούν; Τα αγροτικά προϊόντα μήπως; Μήπως η Ελληνική βιομηχανία; Μήπως ήταν προτιμότερο να στραφεί σε μείωση των δημοσίων υπάλληλων αφήνοντας προς στιγμή τον ιδιωτικό τομέα αλώβητο, προκειμένου οι θιγόμενοι να έχουν εναλλακτική και το κράτος να έχει φορολογική βάση; Διότι η μείωση του δημόσιου ήταν αναπόφευκτη και μια μείωση στη δύναμη του ¼ του εργατικού δυναμικού είναι προτιμότερη από την μείωση της δύναμης των ¾.
Ίσως το πρόβλημα να είναι ο εκλογικός νόμος που επιτρέπει κυβερνήσεις εθνικής μειοψηφίας και αυτό τις καθίστα υποχείριες της πελατείας τους. Ίσως για αυτό ο κος Σαμαράς πραγματοποιεί δεξιά στροφή και εγκαταλείπει το μεσαίο χώρο προσδοκώντας στην ιδία δεξαμενή με το ΛΑ.Ο.Σ. Για να είναι ο επόμενος στην καρέκλα. Μα ποια καρέκλα, αυτή του διαχειριστή της θλίψης. Αυτή την σκυταλοδρομία ανικανότητας από κόμμα σε κόμμα. Τα νούμερα από μόνα τους δεν είναι ικανά να πουν καμία αλήθεια. Η στατιστική είναι τόσο ψέμα όσο και πραγματικότητα. Βάζουν ένα νούμερο μας το πουλούν διαφημιστικά μέχρι εξουθένωσης, το περιτυλίγουν με ημιμαθείς κοινοτυπίες και εξαγορασμένα δημοσιεύματα και μας το σερβίρουν σαν λύση. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον εάν θα απολυθούν ένας δημόσιος υπάλληλος ή εάν θα απολυθούν ένα εκατομμύριο. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι δεν υπάρχει κανείς να τους κρίνει, ότι δεν υπάρχει ποιότητα στην ζωή μας, μόνο ποσότητα.
Στα χρόνια της κρίσης που διανύουμε η κυβέρνηση έχει αποποινικοποιήσει τα ναρκωτικά και έχει ποινικοποιήσει την εργασία με την συνεχή επιβολή φορολογίας. Πόσο χρόνο φυλάκισης εξαγοράζει κανείς με την φορολογία που προκύπτει από τiς νέες έκτακτες εισφορές που ανέκυψαν μέσα στο 2011; Εάν δεν πληρώσει κάποιος τους φόρους και αναγκαστεί να πάει φυλακή μήπως τελικά τον συμφέρει;