Κώστας Καββαθάς

Κάποια μέρα παρατηρείς στον καθρέφτη τις γκρίζες τρίχες που εμφανιστήκαν, από κάτω ξαναρίχνεις μια ματιά στα κιλά που είναι περισσότερα από το πρέπον, τεντώνεσαι κι ακούγονται οι αρθρώσεις, τα μάτια σου τσούζουν ακόμη από τις ώρες που περνάς μπροστά στον υπολογιστή. Η τουαλέτα θα έπρεπε να είναι ιδιωτικός χώρος, αλλά ο μικρός σου γιος είναι συντονισμένος μαζί σου και παρεισδύει για ένα γρήγορο κατούρημα. Θυμάσαι ότι τα ιδία έκανες και εσύ στον δικό σου πατέρα. Πως κρατιόσουν μέχρι να τελειώσει, αργότερα όταν είχες μεγαλώσει κάπως, πως προσπάθησες να ξυπνήσεις νωρίτερα, αλλά ματαία εκείνος τα κατάφερνε καλυτέρα και έτσι αποφάσισες για το αργότερα και με περισσότερο ύπνο. Τι έγινε ανάμεσα σε αυτά τα πρωινά ξυπνήματα; Ήταν χθες ή μήπως πριν εκατομμύρια χρόνια;
Υπάρχουν μέρες που ξύπνησες και άλλαξε η ζωή σου. Η πτώση του τοίχους που έδωσε την εντύπωση ότι θα εξανεμιζόταν η ανθρωπινή ανοησία, η 11η Σεπτεμβρίου, όπου η ανοησία επανέκαμψε και της οποίας τα απόνερα τρώμε ακόμη σε μορφή οικονομικής κρίσης. Το κόστος του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία μοιράζεται στον πλανήτη. Το φως διαδέχεται το σκοτάδι στην ιστορία και τούμπλαλιν. Η τέχνη κινείται αντίστοιχα, πιο αφηρημένη και λυτή στο ιστορικό σκότος, πιο αλληγορική. Αντιθέτως πιο χαρούμενη, εξωστρεφής και πολυποίκιλτη στα λαμπερά ιστορικά χρόνια. Υπάρχουν οι άνθρωποι που επιβιώνουν στα σκοτεινά γινόμενοι πιο σκούροι, υπάρχουν και αυτοί που σαν νέος Προμηθέας φέρνουν τη σπίθα για τα επόμενα φωτεινά έτη, τότε που όλοι βγαίνουν και χαρούμενοι καταναλώνουν ζωή.
Θυμάμαι την αίσθηση του πρωινού της πρωτομαγιάς του 2004. Μια μέρα πριν είχε πεθαίνει ο Ratzenbergher, οδηγός F1, στα δοκιμαστικά της Imola. Πήραμε κοντά στις 6:00 το τραίνο για την Imola και στον αέρα υπήρχε μια δυσοίωνη αίσθηση. Λίγες ώρες αργότερα έγινε το ατύχημα του Senna. Φεύγοντας από την πίστα μάθαμε το θάνατο του και την επομένη όλα τα αλλά ατυχήματα που έγιναν στην εκκίνηση με συνεπεία το θάνατο ενός πυροσβέστη και λοιπούς τραυματίες. Ήταν πολύ για αθλητικό γεγονός τόσοι νεκροί. Θυμάμαι το τηλέφωνο στις 5:00 το πρωί όταν πέθανε η μητέρα μου. Θυμάμαι όταν άνοιξα την τηλεόραση την 11η Σεπτεμβρίου και δεν καταλάβαινα τι έβλεπα. Τι άλλαξε μέσα μου και θυμάμαι όλους τους νεκρούς; Τι μυστήριο πρωινό είναι αυτό; Είχα μια αφίσα με το Gilles Villeneuve, τον χάσαμε και αυτόν. Λάτρευα τον Barry Sheen, αυτός έριξε πολλές φόρες τα ζαριά με τον θάνατο, ωσότου έχασε. Είχα δει το Colin Mc Rae στο Memorial Bettega να τουμπάρει μετά την γέφυρα και να βγαίνει αλώβητος πηγαίνοντας, όπως πάντα, αέρα. Κεραυνοβόλος έρωτας, αλλά μας άφησε και αυτός. Τι τα θες είναι επικίνδυνα παιχνίδια αυτά, για να μην πούμε για τον Patric de Gayrdon. Ο L.J.K. Setright, o Isaac Asimov, ο Curt Cobain, ο James Brown. Ακόμη λιώνω το Live at the Apollo στο pick up. Ο Chuck Yeager και άλλοι ήρωες των παιδικών και εφηβικών μου χρονών. Πως θα ήταν την ημέρα που πέθανε ο Καζαντζάκης;
Τώρα τελευταία όμως αποτραβιούνται από την σκηνή ή την ζωή άτομα που λίγο πολύ μεγάλωσα μαζί τους. Ο Steve Jobs φεύγει από την Apple για τελευταία φορά. Θυμάμαι ακόμη τον Cube όταν είχε αποχωρήσει για πρώτη φόρα. Πηρά τους 4Τροχους, οι οποίοι με συντροφεύουν αδιαλείπτως δεκαετίες και ξεφυλλίζοντας από τις πρώτες σελίδες έλλειπε ο Καββαθάς. Τι κακό μας βρήκε σκέφτηκα; Ψάχνοντας καλυτέρα ανακάλυψα τους λογούς της απόχης του, αλλά μου έδωσε μια τρομάρα ο μπαγάσας; Είναι ένα είδος πνευματικού πατέρα και για εμένα, όποτε η απώλεια θα ήταν βαριά. Αναρωτήθηκα εάν θα αγόραζα τους 4 Τροχούς χωρίς αυτόν και κατέληξα πως όχι. Η αγορά τους οφείλεται μόνο σε αυτόν, τα αυτοκίνητα υπάρχουν τώρα παντού στο internet, την άποψη του χρειαζόμαστε.
Τέλειωσε και το ξύρισμα με αυτές τις σκέψεις και μπήκε και η κόρη μου στην τουαλέτα. Άντε να έρθει και κανένας συγγενής ακόμη να τα πούμε. Βγήκα να κάνω χώρο στην γυναικά μου και σκέφτηκα ότι αυτό έχω και το σήμερα. Οι ήρωες μου με έφτιαξαν για να τους χαίρομαι και να με χαίρονται αυτοί που έχω κοντά μου.