Τεχνολογική πρόοδος

Κυριακή πρωί και γυρίζω από το περίπτερο με την εφημερίδα παραμάσχαλα. Έχει ήλιο και το πράσινο της άνοιξης αναστατώνει ακόμη και αυτή τη κοιλάδα μπετόν την οποία διασχίζω καθημερινά. Τα κρύα, υγρά κούτσουρα που είχαν μείνει σε ανάμνηση των δέντρων μετά το κλάδεμα, έβγαλαν και αυτό το χειμώνα και τώρα ετοιμάζονται για το όργιο ζωής που είναι για αυτά το έαρ. Είναι νωρίς ακόμη και η εκκλησία δεν έχει σχολάσει, έτσι εμείς οι πρωινοί απέχοντες μπορούμε να βρούμε οποία εφημερίδα θέλουμε χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μείνουν μόνο οι κρατήσεις των γνωστών του περιπτερά και να αναγκαστούμε να ψάχνουμε από περίπτερο σε περίπτερο. Θυμήθηκα όταν ήμουν μικρός και με έστελναν να φέρω εφημερίδα που είχα οδηγία να μην την αγοράζω από τον πλησιέστερο περιπτερά, γιατί ήταν καταδότης της αστυνομίας και εμείς παίρναμε μια αριστερίζουσας απόκλισης. Έπρεπε να πηγαίνω δυο τετράγωνα πιο πέρα και επιστρέφοντας να έχω τον τίτλο της εφημερίδας γυρισμένο προς το σώμα μου, ώστε να μην διακρίνεται ο τίτλος από τους περαστικούς. Καμία φορά, εάν είχα παρατήσει κάποιο παιχνίδι στην μέση με τον αδελφό μου, πήγαινα στο δικό μας περίπτερο και για να μπω σπίτι, περίμενα μέχρι να βγει κάποιος από την οικοδομή, για να μην χτυπήσω το κουδούνι, και έπειτα ανέβαινα με τις σκάλες. Τώρα ανεβαίνω με τις σκάλες για γυμναστική, για να μείνει το σώμα ζωντανό και το έμφραγμα μακρινή προοπτική. Πρώτα, όμως, θα κατεβώ στο υπόγειο να ανεβάσω μαζί μου τον αυτοκινητόδρομο για τον γιο μου. Όταν το ανοίγεις αυτό το σακί με τις αναμνήσεις δεν λέει να κλείσει μετά και σκέπτομαι τι μαγικό πράγμα ήταν τα δώρα στην εποχή μου. Τι σήμαινε αυτοκινητόδρομος για μένα. Τα υπόλοιπα παιδιά που γνώριζα τότε ήταν πάνω κάτω από οικογένειες σαν τη δίκη μου, έτσι είχαμε όλοι παιχνίδια, δεν ήμασταν στερημένοι, αλλά ακριβά παιχνίδια είχαμε ένα, το πολύ δυο. Για αυτό στο ένα σπίτι υπήρχε αυτοκινητόδρομος, στο άλλο ένα καλό τραινάκι. Ήταν το σήμα κατατεθέν του οικοδεσπότη. Το παιχνίδι που έκανε την διαφορά. Τώρα είναι εύκολο να έχεις πολλά από όλα. Δεν υπάρχει προσμονή. Είχαμε ένα σεβασμό για αυτά τα μονάκριβα πραγματικά παιχνίδια, που σήμερα έχει εκλείψει. Θυμήθηκα το ποδόσφαιρο με τα καπάκια, τα χαρτάκια στο θρανίο και αλλά παιχνίδια που βασιζόταν πιο πολύ σε ιδιοκατασκευές. Κύριο θέμα επίσης ήταν ο πόλεμος. Φυσοκάλαμα, τόξα, σφεντόνες, και αυτοσχέδια σπαθιά. Τα οικοδομικά υλικά από κάθε λογής γιαπί ήταν η μπαρουταποθήκη μας. Άπειρες φόρες είχα νικήσει τους Γερμανούς με τα βρετανικά κομάντος μου στο χαλί του σπιτιού. Τόσες που η απόβαση στην Νορμανδία κρίθηκε περιττή. Περιμέναμε ποτέ κάποιος γνωστός μας θα πάει ταξίδι στο εξωτερικό να φέρει κανένα παιχνίδι. Είχα κάποιες φίλες που είχαν συγγενείς στην Γερμανία και τους έστελναν δώρα από εκεί. Είχαν λάβει ένα σουπερμάρκετ μινιατούρα και λιώναμε μέχρι να μας καλέσουν να παίξουμε. Άλλο γεγονός που τώρα μας φαίνεται γελοίο ήταν οι μπανάνες. Δεν υπήρχαν μπανάνες στη χώρα και στην αρχή ήταν παράνομη η εισαγωγή τους , ενώ αργότερα υπήρχε ποσόστωση για προσωπική χρήση. Ευτυχώς η παραβατικότητα των συμπατριωτών μου ήταν γεγονός από τότε, γιατί διαφορετικά μπανάνα θα είχα πρωτοδεί ή σε ντοκιμαντέρ ή στο εξώφυλλο των Velvet Underground. Αμυδρά θυμάμαι πως ήρθε το πρώτο στερεοφωνικό στο σπίτι, πως ήταν η πρώτη φορά που άκουσα μουσική με ακουστικά. Ήταν τεχνολογικό άλμα να πηγαίνεις από το ραδιόφωνο με λυχνίες στο τρανζίστορ και έπειτα στο στερεοφωνικό κι στα ακουστικά. Θυμάμαι την εποχή που δεν είχαμε αυτοκίνητο και μετακινούμασταν με συγγενείς και φίλους στην καλύτερη. Την πρώτη φορά που είδα έγχρωμη τηλεόραση νομίζω ότι έπαιζε το Πλοίο της Αγάπης, ενώ, όταν αποκτήσαμε και εμείς, έπαιζε μια γαλλική σειρά κινούμενων σχεδίων σχετικά με την ανθρωπινή ιστορία. Σήμερα δεν ξέρω τι μπορεί να εκπλήξει ένα παιδί, αλλά ακόμη και εάν συμβεί αυτό δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ και δεν μπορεί να τα σημαδέψει. Ήμουν τυχερός που τα πράγματα συνέβαιναν τόσο αργά. Διάβαζα Κλασικά Εικονογραφημένα και έπαιζα με το View Master και ένα πρωτόλειο είδος κινηματογράφου που κινούσες τις ακίνητες εικόνες με το χέρι και διάβαζες τους υποτίτλους. Ο Ιούλιος Βερν ήταν κατανοητό γιατί αποτέλεσε προφήτη στην εποχή του. Σήμερα ακόμη και το Matrix δεν μοιάζει απίθανο, αλλά κοντινό μέλλον. Οι παιχνιδοκονσόλες ήταν αντίστοιχες με την θεωρία του Big Bang. Το Pong ήταν το Big και το Space Invaders το Bang. Το Packman ήταν κόκκινος γίγαντας. Το πρώτο Atari ήταν κάτι από άλλο πλανήτη για εμάς, σαν να κατέβηκε ο Θεός και να μας έδωσε τις πλάκες με τις δέκα εντολές να τις κρατήσουμε. Ποτέ περάσαμε από την αναμονή να βρεθούν τα χρήματα για να αγοράσουμε δερμάτινη μπάλα ποδόσφαιρου σε μια παιχνιδοκονσόλα δεν το είχαμε καταλάβει. Ύστερα ήρθε το Amstrad με τη κασέτα και έπειτα οι ουρανοί άνοιξαν ξανά για να βρεθούμε με ένα Spectrum. Αργότερα έπεσε στα χέρια μου ένα Atari ST και μια Amiga και το πρώτο adventure game σε text. Υστέρα από μερικά χρόνια, λίγο πριν τελειώσω το λύκειο είδα Ηλεκτρονικό Υπολογιστή ΙΒΜ compatible. Κάτι σαν το μονόλιθο στην Οδύσσεια του διαστήματος. Γελούσα από μέσα μου με την ντουλάπα που είχα δει χρόνια νωρίτερα με τις διάτρητες καρτέλες και το μηχανογραφικό χαρτί με τις ρίγες, που ήθελες πτυχίο πανεπιστήμιου για να καταλάβεις τι κοιτάς, που να το λειτουργήσεις κιόλας. Η κύρια πηγή γνώσης για εμάς στην εποχή εκείνη ήταν τα περιοδικά του ειδικού τύπου. Έπειτα ήταν οι ξένες βιβλιοθήκες του Αμερικανικού προξενείου και του Βρετανικού Συμβούλιου, οπού ξεκοκάλιζα το Flight. Η Πτήση και οι 4Τροχοι, το Ημερολόγιο της Επιστήμης και μανά εξ ουρανού το πρώτο RAM. Βέβαια το μόνο στο οποίο βάζαμε χέρι ήταν τα ποδήλατα μας, τα οποία ήταν συνήθως ένα ανά οικογένεια. Όσο και εάν διαβάζεις όμως, χωρίς υπολογιστή μπροστά σου δεν μαθαίνεις τίποτε και έτσι βρεθήκαμε δέκα νοματαίοι μπροστά στη μαύρη οθόνη με τον πράσινο κέρσορα να αναβοσβήνει. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι μια μηχανή με ξεπερνούσε. Ήξερα ότι ήταν σημαντική, ήξερα ότι μπορεί να κάνει παπάδες για την εποχή, δεν ήξερα όμως πώς να την κάνω να το κάνει. Κανείς μας δεν ήξερε και έτσι μετά από ένα εικοσάλεπτο άκαρπης αναμονής μιας έμπνευσης που θα έδινε ζωή στο μηχάνημα κάναμε το μόνο πράγμα που ήταν μέσα στον δικό μας φάκελο πτήσης. Κλείσαμε τον υπολογιστή. Κύλισε νερό στο αυλάκι της τεχνολογικής προόδου και θαύμασα τον πρώτο IBM server με επεξεργαστή 386, τη πρώτη οθόνη VGA, τα Win95. Πολλά ήρθαν και έφυγαν, φωτογραφικές μηχανές, αυτοκίνητα, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, στερεοφωνικά. Κάποια πράγματα φαίνεται να αντέχουν στον χρόνο μαζί μου. Είναι ένα δέσιμο που έχω με τα άψυχα και ακόμη κρατώ κάποια από αυτά, όπως το Πικ απ, το iPod με το τροχό. Φαντάζομαι ότι και τα παιδιά μου θα έχουν την δίκη τους οδύσσεια από σχέσεις και θα βάλουν τα δικά τους σημάδια στον χρόνο που θα τους συνδέουν με το παρελθόν, είτε αυτές έχουν να κάνουν με άψυχα, είτε με έμψυχα. Είτε είναι κάποιο παιχνίδι, είτε είναι ένα φιλί και μια αγκαλιά. Είτε περιέχει λύπη, είτε χαρά. Η πρώτη μέρα που θα καταστούν αυτοδιαχειριζόμενα, η πρώτη μέρα στο κάθε νέο σχολείο, το πρώτο τους κινητό ή ότι άλλο προκύψει. Το μόνο που εύχομαι είναι να έχω την ευχέρεια και το καθαρό μυαλό να τους δώσω την δυνατότητα να ονειρευτούν και να προσμένουν κάτι περισσότερο από εμένα, όπως τα κατάφεραν οι γονείς μου, που πρόσμεναν το φαγητό όταν ήταν μικροί και όπως είχαν καταφέρει πιο πριν οι δικοί τους που η μόνη προσμονή που είχαν ήταν να επιβιώσουν.