Θανάσης Βέγγος

Είχα την χαρά να τον δω εν δράση. Έπαιξε τον ρολό του, έπαιξε και τον εαυτό του, τόσο όσο το δικαιούταν. Δεν πρόσβαλε, όλοι αυτό περιμέναμε. Το όσο πρέπει. Δεν ήταν η καλύτερη παράσταση που έχω δει, αλλά ήταν μια από αυτές που χαράζονται στην μνήμη γιατί είδα έναν από τους καλυτέρους. Έναν μύθο ηθοποιίας, έναν άριστο άνθρωπο με την σωκρατική έννοια. Μια πέρλα στο κοχύλι της προσωπικής μου μνήμης. Τον παρακολουθούσα από μικρός στην τηλεόραση. Στην ουσία μεγάλωσα μαζί του. Περίμενα τις ταινίες του με ανυπομονησία. Όταν τις ανέφεραν στο πρόγραμμα μαζευόμασταν εγκαίρως στο σπίτι. Ήταν ένα είδος γιορτής. Σαν κάποιος να μας έκανε δώρο. Όταν δεν πρωταγωνιστούσε θέλαμε περισσότερες δίκες του σκηνές. Είχε κάτι από Καραγκιόζη, κάτι από Σαρλω, κάτι από όλους μας, κάτι από την καλή μας πλευρά.
Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο ένιωθες μια συγγένεια και ας μην υπήρχε στάλα κοινού αίματος. Ήταν της οικογενείας και ας μην βρεθήκαμε σε κανένα γάμο και καμιά βάφτιση. Συνήθως οι άνθρωποι της τέχνης εκφράζονται καλυτέρα μέσα από τα έργα τους και σε εκ του σύνεγγυς προσέγγιση παρουσιάζονται κατώτεροι των προσδοκιών. Αντίθετα αυτός επιβεβαίωνε εξαιρούμενος τον κανόνα. Είχαμε ανησυχήσει όταν είχε το ατύχημα με το τραίνο. Αγωνιούσαμε όταν μαθαίναμε ότι είχε προβλήματα υγείας. Τώρα μείναμε σαν αυτούς που έχασαν τον άνθρωπο τους, που άφησαν κουβέντες στην μέση, που δεν πρόλαβαν να δείξουν τα συναισθήματα τους. Νιώθουμε τυχεροί για την ευκαιρία της κοινής μας ζωής, μα σύναμμα το κενό έρχεται να καθίσει πάνω στην πληγή της στενοχώριας σαν την σκόνη στο αίμα που προσπαθεί να ξεραθεί και η επακόλουθη φαγούρα δεν την αφήνει να κλείσει.
Ξέρουμε ότι στον παράδεισο θα βρει μια σκηνή να συνεχίσει. Τυχεροί οι άγγελοι.