Μία ζωή περιμένω...

Έχω περάσει την μίση ζωή μου σε αναμονή. Ουρά στα ταμεία, στην εφορία, στα κυλικεία, στα διόδια, στα μπλόκα, στους δρόμους, στο γήπεδο, στο στρατό, στο λεωφορείο, στο πλοίο, στο αεροπλάνο, στο γιατρό, στα κάθε λογής εισιτήρια, στα ταμεία… Δυο τρόπους έχω εκπονήσει για την μακροημέρευση της καρτερίας. Ή ασχολείσαι με τα γύρω γύρω και δη τους άλλους, ή σκέπτεσαι περί ανεμών και υδάτων. Συνήθως ασχολούμαι με τα στοιχειά της φύσης. Σκέπτομαι, βαθιά βυθισμένος μέσα στην ημιμάθεια μου, πέπλο ασάλευτο, μαύρο και βαρύ η έλλειψη γνώσεων παρά μόνο απόψεων, που με καταδυναστεύει, μα προσπαθώ να δω με της λογικής τον αχνό φανό τι άκρη μπορώ να βρω.
Είσαι γεωργός και στηρίζεσαι στις επιδοτήσεις, δηλαδή ζεις με κρατικά χρήματα, τουτέστιν με χρήματα δικά μου. Μπλοκάρεις τους δρόμους για να βρεις το δίκιο σου και επιμένεις να μου βάζεις εμπόδια ενώ με θέλεις σύμμαχο σου. Πως γίνεται να με ενοχλείς, να τρέφεσαι με δανεικά και αγύριστα από έμενα και να έχεις και δίκιο; Είναι πάνω από δέκα χρόνια που συμβαίνει αυτό χωρίς να έχεις δει άσπρη ημέρα; Ποτέ περιμένεις να αποδώσουν αυτές σου οι ενέργειες αποτελέσματα; Είναι για το ίδιο θέμα και περιμένεις τόσα χρόνια… Μήπως είναι για άλλο κάθε φορά θέμα και αυτός είναι ο μονός τρόπος… Τόσα χρόνια στο σχολειό, εάν πήγες, και έφτασες μόνο σε αυτό το αποτέλεσμα… Πάλι άδικα πλήρωνα φόρους για δάσκαλους… Πως ζητάς αξιοπρέπεια ζητώντας επιδότηση δεν έχω καταλάβει.
Άλλη φορά σκεπτόμουν στην εφορία εάν δεν είχα επιταγή, θα μου έλεγαν ότι δεν μπορώ να πληρώσω τέτοιο ποσό και ότι θα πρέπει να βγάλω μια και να ξαναγυρίσω. Μπαίνω στον πειρασμό να αντιπροτείνω ότι κάτι τέτοιο είναι αντισυνταγματικό, διότι απλούστατα εκ του συντάγματος προβλέπεται ότι το εθνικό νόμιμα γίνεται αποδεκτό ανά την εμφάνιση… Φαντάζομαι το άβουλο βλέμμα του συνομιλητή μου. Ξαναβρίσκοντας την αυτοκυριαρχία του θα επικαλεστεί την τάδε ΠΟΛ του δείνα υπουργού… Δεκτό αλλά το σύνταγμα είναι πάνω από τον υπουργό. Μπήκα στον πειρασμό να το κάνω για να το δω και μετά απλώς να εμφανίσω την επιταγή…
Άλλη φορά σκεπτόμουν να παραδώσω έγγραφο χωρίς σφραγίδα της εταιρείας. Θα απαντούσε ο υπάλληλος ότι δεν μπορεί να το παραλάβει γιατί είναι ασφράγιστο. Θα του αντιπρότεινα να γράψω χειρόγραφα τα στοιχειά της σφραγίδας. Θα αντιδρούσε λέγοντας ότι δεν μπορεί να το δεχθεί. Θα τον ρωτούσα εάν γνωρίζει τον Γουτεμβέργιο. Ίδιο βλέμμα με τον προηγούμενο και η ιδία απόρροια «ΤΙΙΙΙΙΙ;;;;;;;;». Πριν το Γουτεμβέργιο όλοι έγραφαν χειρόγραφα. Μετά ανακαλύφθηκαν οι υπόλοιποι αυτοματοποιημένοι τρόποι γραφής, μεταξύ των οποίων και η σφραγίδα με την σημερινή της μορφή, και όχι όπως το δακτυλίδι πάνω στο βουλοκέρι. Ιστορικά λοιπόν, είτε χειρόγραφα είτε με σφραγίδα το γραφόμενο είναι που μετράει και όχι ο τρόπος γραφής. Σιωπή αγελάδες σε πέψη και μεγαλύτερη απόρροια… Διαβάζω τα ψιλά γράμματα στο μυαλό του. «Είναι τρελός; Είναι σοφός; Τι να κάνω; Τον βρίζω ή τον … στέλνω στον προϊστάμενο…» Η απάντηση μου στον προϊστάμενο είναι απλή, ή αποδέχεστε την εντιμότητα μου αφού παρουσιάζομαι ο ίδιος ενώπιων σας και σας μεταβιβάζω τα εν λογά έγγραφα ή πιστεύετε ότι είμαι απατεώνας και θα πρέπει να κινηθείτε δικαστικά εναντίον μου. Θα παραλάβετε ή θα καλέσετε την αστυνομία;
Ποσό ωραία μπορείς να περάσεις στο ελληνικό δημόσιο εάν έχεις χρόνο και δεν σέβεσαι, όπως εκείνο, τον χρόνο των άλλων…

Θρησκοληψια της Πολιτικης

Με τον ήλιο τα βγάζουν, με τον ήλιο τα βάζουν. Ήλιε μου, ήλιε μου …. Παλιό greek hippy mega hit. Και συ Πούλια και Αυγερινέ … Παλιό και αυτό άλλα από άλλο στυλ. Τι κάνω το πρωί; Πάω στην δουλίτσα. Τι κάνω το απόγευμα; Πάω στην δουλίτσα. Και η μέρα έγινε μία σταλίτσα και η μέρα έγινε μία σταλίτσα. Δικό μου αυτό.
Πάρτε κύριε, πάρτε. Όσα πιο πολλά χρωστάτε, τόσα πιο πολλά να πάρτε… Σύγχρονη τραπεζική διαφήμιση. Οι εταιρείες που βγάζουν τα περισσότερα (τράπεζες) μάχονται σε αυτή την χώρα για να δώσουν τα λιγότερα (στο προσωπικό τους). Σημειώσατε ένα. Θα συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο όλοι οι καταπιεσμένοι εργοδότες. Βλέπετε κάνουμε κοινωνική πολιτική, καθότι είμαστε πιο αριστεροί από ότι πιστεύετε και εκείνοι είναι πιο δεξιοί από όσο νομίζουν. Αλλάξτε οπτική γωνία και δεν αλλάζει τίποτε. Υπάρχει ανάπτυξη, υπάρχει πρόοδος, υπάρχει ο Δαρβινισμός που μας κάνει να αισιοδοξούμε, αλλά η ευφυΐα είναι απούσα.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η θρησκευτική υπόσταση του κράτους, και δεν εννοώ αυτό που εννοούν οι πολιτικοί μας. Αυτή που θα αναφέρω είναι η καλύτερη των περιπτώσεων, δηλαδή το κράτος αποφασίζει να ενεργήσει. Έχουμε μία χαλασμένη χορδή σε ένα πιάνο. Εσείς αγοράζετε την χορδή μόλις διαπιστώσετε την ανάγκη αυτή, φωνάζετε τον τεχνίτη, το φτιάχνει, τον πληρώνετε και τέλος.
Το κράτος τώρα θα πρέπει να καθορίσει την μία (θρησκοληπτικά μοναδική) αλήθεια της ανάγκης αντικατάστασης της χορδής. Θα συσταθεί επιτροπή η οποία θα διερευνήσει την διαχρονικότητα της ανάγκης ύπαρξης της χορδής στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον (εάν αυτό δεν είναι θρησκευτική αλήθεια ξαναδιαβάστε το ευαγγέλιο). Εάν δεν αναγνωριστεί κάτι τέτοιο η χορδή ( η κατεστραμμένη θα καεί στο πυρ το εξώτερον). Στην αντίθετη περίπτωση θα συσταθεί νέα επιτροπή η οποία θα κάνει την τεχνική έκθεση και τον αντίστοιχο διαγωνισμό. Αφού κατατεθούν οι προσφορές και επιλεγεί η πλέον συμφέρουσα θα δοθεί η εξουσιοδότηση στον κατάλληλο τεχνίτη προκείμενου να προβεί στην αντικατάσταση της χορδής.
Κάποιος θα νόμιζε ότι εδώ τελειώνει το θέμα, αλλά το μόνο αποτέλεσμα που καταφέραμε είναι να έχουμε την μουσική συνοδεία του πιάνου στο υπόλοιπο της διαδικασίας που ακολουθεί έως την αποπληρωμή των εξωτερικών συνεργατών που ενεπλάκησαν. Η οποία είναι η ίδια με πριν αλλά με ανάποδη φορά. Εξετάζουμε το άρτιο του αποτελέσματος, το θέσφατο της ορθής τεχνικά αγοράς και την οντότητα της χορδής. Τώρα είστε σχεδόν σίγουροι ότι θα αποπληρωθείτε αλλά… Πρέπει να περιμένετε ποτέ το δημόσιο θα έχει χρήματα για αυτό, να μπείτε σε σειρά προτεραιότητας και να θυμάστε ότι όποτε γίνει η πληρωμή θα σας γίνει και παρακράτηση. Η τελευταία λαμβάνει χώρα και σε περίπτωση αποζημίωσης από το δημόσιο (π.χ. από τροχαίο). Μην ενίσταστε και εξανίσταστε, διότι τα πάντα εν σοφία εποίησε ο νομοθέτης – δημόσιος λειτουργός. Το δημόσιο σε σκέφτεται. Το δημόσιο είσαι εσύ. Το δημόσιο είναι πλάι σου. Το δημόσιο συμπορεύεται μαζί σου. Το δημόσιο είναι αρωγός. Έτσι και πιάσω δουλειά σε διαφημιστική μόνο με το δημόσιο θα κάνω business.
Οι πολιτικοί μας ασκούν κοινωνική πολιτική μέσω προσλήψεων στο δημόσιο με συνέπεια τον γιγαντισμό του. Υπερκάλυψη αναγκών, ειδικά στα αστικά κέντρα, κατακερματισμό αρμοδιοτήτων κ.λ.π. Αν ανοίξει κάνεις κάποιο εγχειρίδιο γύρω από την κακοδιαχείριση μιας εταιρείας σε σχέση με το προσωπικό της θα έβλεπα περίοπτα στην βιβλιογραφία της αυτοβιογραφίες των υπουργών εσωτερικού αυτής της χώρας.
Αντιπαραγωγικότητα από την μία, καθυστερήσεις, κολλήματα και διενέξεις, μονόπλευρα νομοθετήματα υπέρ του δημόσιου (ρωτήστε το δικηγόρο σας για την διάφορα χρόνων ανάμεσα στα αστικά και τα διοικητικά δικαστήρια), δυσπιστία, πελατειακές σχέσεις … Από την άλλη υπερτιμολογήσεις, λαδώματα (κάπως πρέπει να γίνει η δουλειά), φοροδιαφυγές, εισφοροδιαφυγές … Ανάμεσα στην πάλη των τιτάνων κράτους – μεγαλοιδιωτών, και δη των ολιγοπωλίων, ο τελικός καταναλωτής, εσείς και εγώ. Πονάει ο γάιδαρος και βαράμε το σαμάρι , τον υπάλληλο – μισθωτό και καταναλωτή. Δεν πειράζει, εάν δεν του φτάνουν τα λεφτά θα πάρει δάνειο…
Μα τι θέλετε να κάνω εγώ είμαι ένας απλός βουλευτής. Προσπαθώ να σας βάλω στο δημόσιο, να σας δώσω μια καλή μετάθεση, να σας στείλω σε αραχτή μονάδα στον στρατό ή και καθόλου, να σας δώσω τον τάδε διαγωνισμό να μου δώσετε την δείνα διαβούλευση, προσπαθώ να λύσω τα οπαδικά σας προβλήματα, οργανώνω φέστες, όπου θα μιλήσω κιόλας για τα όσα έχω προσφέρει. Θα βαφτίσω τα παιδιά σας, θα τα παντρέψω, θα εγκαινιάσω τα μαγαζιά σας, θα σας προσφέρω ασυλία από κρατικούς ελέγχους, θα μεριμνήσω για τις κλήσεις σας… Γιατί λοιπόν ενίσταστε όταν ψηφίζουμε και κανένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο …