'Ερχεται μια μέρα..

Έρχεται μια μέρα που δεν αντέχεις άλλο. Θέλεις να σταματήσει αυτή η κατάσταση. Φταις εσύ, φταίνε οι άλλοι… Δεν έχεις απαντήσεις… Πρέπει όμως να σταματήσει… Δεν σε αναγνωρίζεις… Δεν το αξίζεις αυτό που ζεις… Γιατί είσαι αδύναμος, γιατί είσαι θύμα, γιατί τόση οργή… Γιατί είσαι μέσα σε κόσμο και όμως είσαι μόνος… Γιατί δεν σε καταλαβαίνουν… Γιατί χάνεσαι… Γιατί δεν βρίσκεις από πού να κρατηθείς… Γιατί τόση πικρά… Αυτή η στύφνη γεύση στο στόμα. Αισθάνεσαι σαν ένα μεγάλο απόστημα έτοιμο να εκραγεί. Θα πάρω κόσμο μαζί μου έτσι και σκάσω… Σκέψεις και ελπίδες, χαρά και πικρά, αναμνήσεις και οράματα, ονόματα και πρόσωπα… Έρχονται από το πουθενά, σκάνε σαν σαπουνόφουσκες και πάνε… Εκτοξεύονται σαν πυροτεχνήματα και εκρήγνυνται στο κατάμαυρο εσωτερικό του κρανίου σου. Δεν θέλω να μείνω μόνος… αστέ με όλοι ήσυχο… Δεν με καταλαβαίνετε… Δεν σας κατανοώ…
Βλέπεις μα δεν παρατηρείς. Παρατηρείς μα δεν γνωρίζεις. Διαβάζεις αλλά δεν μαθαίνεις… Τρως δυνάμεις, τρως τις σάρκες σου. Περιστρέφεσαι στο ανώφελο. Δίνη, χείμαρρος, ποτάμι, κυλάς επάνω στο νερό, παρασύρεσαι, βουλιάζεις, αλλά κάνεις θάνατος δεν σε λυτρώνει… Καταδικασμένος σε ένα άχρονο συμπάν που όλα μένουν ιδία, μα προπαντός εσύ δεν καταφέρνεις να πας πουθενά, σαν εκκρεμές ξαναγυρίζεις στο πιο χαμηλό σημείο. Θέλεις κάποιον δίπλα σου, αλλά δεν καταφέρνεις να κρατηθείς κοντά σε κανέναν. Σαν πλοίο χωρίς λιμάνι, σαν καταδίκη σε εξορία από τον παράδεισο. Όλα συνωμοτούν εναντίον σου, όλοι σε σχολιάζουν, κανένας, όμως, δεν ενδιαφέρετε. Ζωή σε τέλμα, σενάριο χωρίς πλοκή, μόνο θύμα της διαπλοκής των άλλων. Τρως σάρκες, σε τρώνε οι σκέψεις. Μαραζώνεις, συρρικνώνεις, δεν αντιδράς, δεν αντέχεις.
Κάποια μέρα σηκώνεις κεφάλι, βλέπεις έξω από το πηγάδι που έχεις πέσει. Ο κόσμος είναι τόσο ίδιος και τόσο διαφορετικός από αυτόν που θυμώσουν. Σαν να μην σε άφορα πλέον, έχεις δικό σου κόσμο, όπου είσαι πρωταγωνιστής, όλοι αγαπούν να σε μισούν, όλοι ενδιαφέρονται για σένα και συνεχώς σε παρατηρούν, υστέρα σε βρίζουν και σε λοιδορούν, εσύ τους αντιμάχεσαι και νικάς με την δύναμη της ξεροκεφαλιάς. Μια άλλη φόρα σαν αναλαμπή, απορείς τι γυρεύεις εκεί. Τι συμβαίνει, τι παρεξήγηση είναι αυτή, τι πήγε λάθος και έχεις καταστραφεί. Έλυνες μικρός στα περιοδικά τους λαβυρίνθους πηγαίνοντας από τον τερματισμό στην αρχή, μα τώρα δεν βοηθά η τεχνοτροπία αυτή. Αντιστρέφεις την διαδικασία, ξεκινάς από την αφετηρία, προσπαθείς να μην ξανακάνεις καμία εικασία, αντικρίζεις ότι σε πόνα, δεν φυγοπονείς, δεν λιποτακτείς. Στέκεσαι στον καθρέφτη και του ζητάς την αλήθεια για κάθε κακιά σου συνήθεια. Δεν ρωτάς, μόνο απαντάς, όσο και αν πονάς, γιατί εάν αλλού θέλεις να πας, σπας της κατάντιας σου τα δεσμά και πετάς της φυλακής τα κλειδιά. Κλείνεις μέσα τις δικαιολογίες, και κάθε λογής αβάσιμες κατηγορίες. Δεν σου έφταιξε κανείς, γιατί τίποτε δεν σου έταξε κανείς… Μόνος ήσουν εξαρχής, απλώς δεν μπορούσες να το αντιληφθείς ψάχνοντας δικαιολογίες σε ξεχασμένες φιλίες, σε λάθος νοοτροπίες, σε εμμονές, σε ανεκπλήρωτες επιθυμίες.