Μια ζωή κύρια…

Μια μικροκαμωμένη φιγούρα, σκουρόχρωμα ντυμένη, χωρίς καμία γοητεία, κινείται πότε αργά και πότε νευρικά και γρήγορα. Κάνει συνεχώς παρατηρήσεις και σχολιασμούς. Της μιλούν αλλά δεν φαίνεται να ακούει περισσότερο από την αρχή των φράσεων. Μοιάζει περισσότερο να ψάχνει ακροατήριο. Επιθυμεί να εκφραστεί επί παντός του επιστητού, ασχέτως γνώσεων ή τεκμηρίωσης. Το πρόσωπο της έχει την όψη του αρπακτικού, μόνο που δείχνει κουρασμένη. Μια θλίψη είναι ζωγραφισμένη σ’ αυτό και μια παραίτηση. Τα μάτια της, όμως, είναι ζωηρά και γεμάτα περιέργεια. Φαίνεται συνεχώς σαν να κρυφάκουει, σαν να ψάχνει κάτι. Δείχνει ανικανοποίητη, αγχώδης, δύστροπη. Ακόμη κι όταν δεν την βλέπεις νιώθεις την παρουσία της, ότι θα ξεφυτρώσει ανά πάσα στιγμή. Ξεχωρίζει αμέσως τους ανθρώπους, καθότι συναναστρέφεται με πολλούς, γνωρίζει παρά πολλούς και μαθαίνει για ακόμη περισσότερους. Συντηρεί χάρη σε αυτές τις γνωριμίες τον μύθο της ζωής της. Της κύριας του καλού κόσμου.
Μεγαλωμένη μέσα στον πλούτο, χωρίς να κοπιάσει για το παραμικρό, χωρίς να διαχειριστεί το παραμικρό, χωρίς να νοιαστεί για το παραμικρό, παρά μόνο για τις ελάχιστες των προσωπικών αναγκών, που δεν μπορείς να αποφύγεις. Η φυγόπονη της τάση, συνεπικουρούμενη από το μικρό της δέμας, την παρότρυναν να αναζητά πάντα κάποιον καλοθελητή για την διεκπεραίωση των εργασιών και των υποχρεώσεων της. Η κοινωνική θέση, το οικονομικό και επαγγελματικό κύρος του πατρός της πρωτύτερα, και του συζύγου έπειτα, της έδωσαν όλη την ευκολία για να βρίσκει αυτού του είδους ανθρώπους ανά πάσα στιγμή. Άτομο που είχε πολλούς άλλους στην δούλεψη του, και το κυριότερο, μια εποχή που ο εργαζόμενος ήταν πολύ φτωχός και το αφεντικό πολύ πλούσιο. Η κοινωνική απόσταση ανάμεσα τους μεγάλη και η δουλικότητα ήταν χαρακτηριστικό του καλού υπάλληλου. Χειρώνακτες οι περισσότεροι, άνθρωποι του μόχθου, δεν δυσανασχετούσαν μπροστά της, είχαν ανάγκη και την τελευταία δραχμή. Μέσα σε αυτή την κατάσταση επικράτησε στο νεανικό της μυαλό η αντίληψη ότι αυτή η υπαλληλική συμπεριφορά ήταν η πρέπουσα και η αναμενόμενη. Εξακολούθησε σε όλη της την ζωή να μέτρα τον άλλο ανάλογα με την περιούσια, το όνομα που είχε ή την εξυπηρέτηση που μπορούσε να της προσφέρει.
Χάρη στην ικανότητα της να ψυχολογεί τους ανθρώπους, που συνεχώς βελτιωνόταν με το πέρας του χρόνου, ελίσσονταν με μεγάλη μαεστρία. Περνούσε μηνύματα ενεργητικότητας, που σβήνει σαν τον σολομό που δεν μπορεί να ανέβει άλλο τον ποταμό κόντρα στο ρεύμα του, μιας παραίτησης που ερχόταν σαν συνέπεια της καθημερινής εργασιακής ρουτίνας. Την αδυναμία να ακολουθήσει τους ρυθμούς του επαγγελματικού χώρου χωρίς να προδώσει τα πιστεύω της ή την εμπιστοσύνη του πελάτη. Έπειτα από δυο λεπτά αν χρειαζόταν ανέτρεπε την εικόνα αυτή, με την ίδια ευκολία που την είχε υιοθετήσει. Δόλωμα και ζύγι για κάθε ψαριά. Η ηλικία προσθέτει εμπειρία, η εμπειρία προσθέτει καρτέρια, η καρτέρια προσθέτει χρόνο, ο χρόνος είναι σύμμαχος των ανθρώπων που επιζητούν την κίνηση, αυτός που τρέχει παρασύρει και τους γύρω του, αυτοί τον βοηθούν με την ενέργεια που τους μεταδόθηκε και συνεχίζουν ακόμη και αν αυτός σταματήσει. Κατά αυτόν τον τρόπο ο σκοπός του πρώτου να μείνει όσο γίνετε περισσότερο ακίνητος, επαναπαυμένος, ανεπηρέαστος, και με την εργασία του ολοκληρωμένη επιτυγχάνεται. Η μείζων προσπάθεια σε συνδυασμό με το μέγιστο αποτέλεσμα, χάρη στην επικαρπία του αλλότριου μόχθου.
Είχε ζήσει μέσα σε ένα αυταρχικό οικογενειακό κλίμα , όπου οι κοπέλες μεγάλωναν ώστε να γίνουν σωστές σύζυγοι και σωστές κύριες, κατά σειρά προτεραιότητας. Είχε γαλουχηθεί με το πνεύμα της καχυποψίας, καθότι βρέθηκαν πλούσιοι περιτριγυρισμένοι από φτωχότερους, τους εργάτες. Πίστευαν ότι τους έκλεβαν, ότι τους εποφθαλμιούσαν, ότι τους απομυζούσαν με κάθε ευκαιρία. Η υστερική φοβία του ανθρώπου που δεν δημιούργησε ή διαχειρίστηκε τίποτε και φοβήθηκε μήπως χάσει τα πάντα. Ασπάστηκαν τις πιο ακραίες των απόψεων που θα διασφάλιζαν τα κεκτημένα τους. Οι γυναίκες κλεισμένες στο περίγυρο του σπιτιού είχαν συνάψει σιωπηρή συμμαχία ανάμεσα τους, αντιμετωπίζοντας τους άνδρες σαν το αναπόφευκτο κοινωνικό, και λιγότερο οικονομικό, δεκανίκι τους, καθότι δεν στερούταν και οι ίδιες περιούσιας. Βιώνοντας μια εποχή ιδεολογικών σκληρώσεων, συγκρούσεων και ανατροπών στην κοινωνία, υιοθετώντας στάση αμυντική απέναντι σε ότι θεωρούσαν απειλητικό, ημιμαθείς μέσα στην ανασφάλεια τους διαποτίστηκαν από έναν δεσποτισμό και υπεροψία έναντι των κατώτερων οικονομικά συνάνθρωπων τους.
Κινούταν ακόμη και τώρα με μια επίπλαστη ευγένεια ανάμεσα στον κόσμο, με μάτια λαίμαργα, με ψευδεπίγραφο κοινωνικό ενδιαφέρον, που αποσκοπούσε μόνο και μόνο να διαχωρίσει σε ημέτερους και υμετέρους. Δραστήρια στα λόγια, ακίνητη στις πράξεις, κατεύθυνε ακόμη και τώρα τους αυλικούς της, παρεμβαίνοντας σε οτιδήποτε επέπιπτε στην αντίληψη της. Οι κοινωνικές και οικογενειακές αντιλήψεις της πέρασαν και στα παιδιά της. Ευτυχώς ήταν κορίτσια και τα δυο, διότι παρά την σημερινή ελευθεριότητα, εξακολουθούσε να λειτουργεί η οικογενειακή γυναικεία συσπείρωση. Ήταν αρχηγός στην οικογένεια, διαχειριζόταν τις δημόσιες σχέσεις της εκ του παρασκηνίου, παραχωρώντας το προσκήνιο στον άνδρα της. Άφησε την διαπαιδαγώγηση των παιδιών σε άλλους, γαλουχώντας τα, όμως, με τα πιστεύω της. Εξασκούσε την οικονομική πολιτική της οικογένειας, κρατούσε τις κοινωνικές επαφές ακόμη και με τους συγγενείς του πολυάσχολου ανδρός της. Έλεγχε και οργάνωνε τις επαγγελματικές του δραστηριότητες, καθότι ο ίδιος διακρινόταν από τον ελιτισμό των διανοούμενων, που μοιάζει να μην τους επιτρέπει να οργανώσουν τα απλά της ζωής. Επιβεβαίωνε κατά την άποψη της τον κανόνα της αξίας γυνής πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα. Στην πραγματικότητα ήταν ένας ετερόφωτος αστέρας. Η μεγάλη παχιά σκιά του κάλυπτε όλη την οικογένεια. Έρχονταν συχνά σε σύγκρουση μαζί της για θέματα οικογενειακού και κοινωνικού προγραμματισμού. Φορέας και αυτός υπεροψίας, καθότι αυτοδημιούργητος έως ένα βαθμό, συνετέλεσε στην διατήρηση της εδραιωμένης οικογενειακής συμπεριφοράς. Ήταν, όμως ο πνευματικός της φάρος, καθότι λύανε τις χειρότερες πλευρές του χαρακτήρα της βοηθώντας την να δείχνει καλύτερη από ότι ήταν. Η έλλειψη της παρουσίας του την βάραινε. Ο άγνωμων ανακαλύπτει την αξία των απολεσθέντων, κοίτα το παρελθόν του και ανακαλύπτει πόσους καυγάδες ανάλωσε στα ανούσια και πόσο λίγο ευχαριστήθηκε τα ουσιώδη. Σκέψεις που αναδύονται μέσα από τις αναμνήσεις, χτυπούν στις τύψεις, διαθλώνται στου μυαλού την σήψη και αποκοιμιόνται στην θλίψη. Κοινωνικές συναναστροφές ρουτίνας προσπαθούν να απομακρύνουν το μυαλό από την επώδυνη επανάληψη της συναισθηματικής φόρτισης από εικόνες του πρότερου συζυγικού βίου.
Η κατάσταση δεν ήταν πάντα ρόδινη ανάμεσα τους, αλλά ήταν βίωμα της να διατηρείται μία ιδιότυπη αυτονομία ανάμεσα στο ζεύγος, χωρίς να δίνετε η δυνατότητα για οποιοδήποτε σχόλιο προς τα έξω. Η γυναικεία συσπείρωση έκλεινε όλες τις πληγές, αλλά μεγάλωνε και την απόσταση ανάμεσα τους. Δικαιολογούσε κάποιες από τις συμπεριφορές του, ενώ άλλες τις αποσιωπούσε. Ιάμα η λήθη και βάλσαμο η γυναικεία παρουσία δίπλα της. Με τα ίδια όπλα αντιμετώπισε τα προβλήματα όλη της την ζωή. Εξακολουθούσε να ασχολείται με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, που είχαν περάσει πια στις κόρες της, με την μορφή της επιστασίας. Εκ του μακρόθεν για τους εκτός οικογένειας, με την υψηλή επιστασία, όμως, επί των τεκνών, για όσους ήταν σε θέση να γνωρίζουν. Παιδιά που λίγο πολύ ανέπλασαν στην προσωπική τους ζωή το μητρικό μοντέλο. Παιδιά που απέκτησαν κορίτσια, κορίτσια που ανατρέφονται με τον ίδιο τρόπο, αντίτυπα ενός αντιτύπου, σαν τις ρωσικές κούκλες που η μια εμπεριέχει και με την σειρά της εμπεριέχετε σε μια άλλη.
Κοινωνική ζωή που διεκπεραιώνει ή κατοχυρώνει διαβουλεύσεις. Οικογενειακή ζωή που χωλαίνει αγνοώντας το μισό που την συναποτελεί, τους άνδρες. Αχαριστία και αγνωμοσύνη προς και από τους εργαζόμενους, καθώς ο μόνος συνδετικός κρίκος είναι το δυνομιο ανάγκη εξυπηρέτησης - εργασίας / ανάγκη βιοποριστική – μισθός. Δεν υπάρχει πουθενά τροφή για αισθήματα, για σχέσεις, για όνειρα, τίποτε δεν φυτρώνει στην άγονη πραγματικότητα. Γι’ αυτό χρειάζεται το ψέμα. Για να καρπίσει η ευτυχία.