Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Η γένια του Coin Up δεν κατανοεί την γένια του Social networking παρά μονό όσο αναφορά το Playstation.

Κάθε λαός έχει την δικιά του ιδιοσυγκρασία, την δικιά του αντίληψη του εγώ και της θέσης του στην κοινωνία. Privacy οι Άγγλοι, το μέγεθος της ιδιοκτησίας οι Αμερικανοί, την εμφάνιση οι Ιταλοί. Οι Έλληνες έχουμε την μαγκιά. Μονό που τελευταία έχουμε εκδηλώσεις αυτής ως νεύρωσης, φανερώνοντας έλλειψη αυτοπεποίθησης, αυτογνωσίας και αυτοέλεγχου. Διακρίνεται έντονα μια συνεχή ανασφάλεια. Μία αγωνία να μας δείξουν κατανόηση οι άλλοι, χωρίς να χρειάζεται ανταπόδοση εκ μέρους μας, μία προσπάθεια να διασφαλίσουμε την κοινωνική μας θέση ως κεκτημένο και όχι ως κατάκτηση, σαν να φοβόμαστε μία επικειμένη εκθρόνιση. Μεγαλωμένοι και περιστοιχισμένοι από εικόνες προσπαθούμε να τοποθετηθούμε στο κοινωνικό γίγνεσθαι με το είδωλο μας και όχι με τις πράξεις μας, με το μάρκετινγκ του εγώ και όχι με την πρόσφορα στο εμείς. Μπαίνει έτσι η μαγκιά στον μεγεθυντικό φακό, γιγαντώνεται ως θεματοφύλακας της ύπαρξης μας, παρότι αναγνωρίζεται από όλους μας ότι η μαγκιά για την μαγκιά είναι επιεικώς γελοία. Παλαιοτέρα υπήρχε ένα αντίβαρο που έσωζε τα προσχήματα αυτής της συμπεριφοράς, το φιλότιμο. Αποτελούσε τον κυριότερο μοχλό εξισορρόπησης και η σημερινή του έλλειψη είναι υπέρ του δέοντος εμφανής. Έλλειψη που προήλθε από τον εικονολατρικό μας κόσμο.
Κανείς μας δεν ψηφίζει κάποιον που θεωρεί χειρότερο από τον ίδιο. Πιο ιδιοτελή, λιγότερο ικανό, αναποτελεσματικό… Παρά όλα αυτά, με την κυριαρχία της εικόνας έχουμε εκλέξει όσους εξ’ ημών είναι οι καλύτεροι εικονομάχοι. Μαχόμενοι όχι εναντία της εικονολατρίας, αλλά αντιθέτως μαχόμενοι εναντία των συνάδελφων τους για την ανάδειξη της δικής τους εικόνας. Η βαθιά σχέση θρησκείας κράτους ελλοχεύει και στον ίδιο το μηχανισμό αυτού. Κατασκευάζοντας ελεγκτικούς μηχανισμούς πολλαπλασιάσους των παραγωγικών στην προσπάθεια να εξαλείψουμε το λάθος και να λάμψει αψεγάδιαστη η ΜΙΑ αλήθεια. Η υπέρτατη αλήθεια. Επιβραδύνοντας έτσι κάθε ενεργεία έως την ακινησία χωρίς την συνεπικουρία των ιδίων των ελεγκτών, οι οποίοι με αυτό το τρόπο είναι οι άρχοντες του δημοσίου βίου και μόχθου. Γιγαντωμένο το δημόσιο από το κοινωνικό έργο των πολιτικών που εγκαθίδρυσαν σε αυτό κάθε αναξιοπαθούντα και μη, στο πλαίσιο μίας στρεβλής κοντόφθαλμης κοινωνικής πολιτικής, επιδείνωσαν την εκτελεστική του ευχέρεια και εξέθρεψαν το βολικό ως προς αυτούς τέρας της διαπλοκής. Ο πολιτικός που κάνει μία χάρη στον στρατιωτικό και δέχεται μία από τον ιερέα, που ανταπέδωσε έτσι στον αστυνομικό, που βόλεψε έναν συγγενή του χάρη στον πολιτικό…
Γεννηθείς λοιπόν πριν από σαράντα με πενήντα χρόνια, παραλαμβάνεις μία χώρα σε αυτή την κατάσταση και την γιγαντώνεις. Εάν δεν είσαι ένοχος είσαι σιωπηλός συνένοχος αποποιούμενος την κοινωνική σου συμμετοχή και αποβλέποντας στην ατομική σου ανέλιξη που επικεντρώνεται στην παραγραφή της επιθυμίας για καλύτερη ζωή που επικράτησε στην αρχή της μεταπολίτευσης στο περισσότερη ζωή με έννοιες ποσοτικές – καταναλωτικές. Γεννηθείς προσφάτως μεγαλώνεις βλέποντας τον γονέα σου να αγνοεί το κράτος και κάθε του προέκταση. Την αναγωγή του τελευταίου σε θεοκρατικό ον, μη αποτελούμενο από πολίτες. Την συνεχή αντιπαράθεση του γονέα με τον κοινωνικό του περίγυρο. Την κατασπατάληση δυνάμεων στην συνεχή κατανάλωση. Παραδειγματίζεσαι από το γονέα που πετά τα σκουπίδια του όποτε τον βολέψει, όπου τον βολέψει. Αυτόν που υποστηρίζει ότι τα στοπ στις διασταυρώσεις είναι διαφήμιση προφυλακτικών και τα λαμβάνει αντιστοίχως υπόψη του. Αυτόν που σχολιάζει κάθε σκάνδαλο σαν να το γνώριζε και να το περίμενε και το μόνο που τον πειράζει είναι ότι δεν έκλεψε και αυτός…
Ο σαραντάχρονος της απάθειας ενάντια στον έφηβο της εμπάθειας. Ο άνθρωπος που χάρη στα κομπιούτερ αποξενώθηκε απέναντι στο νέο που χάρη στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές δικτυώθηκε και κοινωνικοποιήθηκε. Η γενιά του coin up εναντία στην γενιά του social network. Οι πέτρες και οι μολότοφ δεν είναι πλέον προϊόν ένοπλης δράσης γνωστών αγνώστων αλλά συνέπεια της δικής μας στάσης και καπελώματος κάθε προσδοκίας ενός νέου, της δικής μας ανέχεια της ανομίας, της δικής ασυνέπειας απέναντι στην κοινωνία… Όλοι οι δεκαπεντάχρονοι κάποιον έχουν πατέρα και μάνα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου