Επιστημονική ζωή…

«Περνούσα από εδώ και είπα να σε δω. Ήμουν σε μια δουλειά στην γειτονιά σου και το εκμεταλλεύτηκα» είπε και αλληλοασπάσθηκαν. Δυο φίλοι που είχαν καιρό να ιδωθούν. «Όλο στο τηλέφωνο τα λέμε και κατά διαστήματα, όλο και αραιότερα» απάντησε ο άλλος. «Καλά έκανες και ήρθες. Πάνω που σε σκεφτόμουν».
«Τίποτε το σημαντικό»; Ρώτησε ο Νίκος. «Όχι, απλώς μια προδιάθεση για ανέμελες συζητήσεις. Έτσι και αλλιώς είσαι ο ειδικός επί του θέματος». Απάντηση βασισμένη στην πρότερη εμπειρία από τον Γιάννη. Με την χαρά της κρυφής επιθυμίας που απρόσμενα πραγματοποιείται, εξήλθαν στο μπαλκόνι του σπιτιού. Το διαμέρισμα του Γιάννη ήταν μικρό σχετικά, αλλά είχε μεγάλο μπαλκόνι. «Η βεράντα σου είναι η θετική συνέπεια της αισθητικής αρχιτεκτονικής ασυνέπειας της πολεοδομίας» παρατήρησε ο Νίκος για την εσοχή που έγινε διαμέρισμα σε μια ακόμη οικοδομή.
«Πάντα υπάρχουν θετικά. Ευτυχώς οι δρόμοι της πόλης είναι στενοί και δυσκολεύεσαι να κοιτάξεις ψηλά. Θα ζαλιζόσουν από την ασχήμια κάποιων σπιτιών», ήταν η συγκατάθεση του Γιάννη. «Καφέ, χυμό, μπύρα…» πρότεινε. Ο Νίκος παρατηρώντας την αξιόλογη βιβλιοθήκη του φίλου του, πηγαίνοντας μαζί στην κουζίνα. «Καφέ για αρχή. Έχω πολύ καιρό να σε δω και ακόμη περισσότερο να σπαταλήσω. Τελείωσα από την δουλειά νωρίς σήμερα».
«Αλήθεια πως τα πηγαίνεις Νικολάκη, είχα μάθει ότι ζοριζόσουν». «Όλα τα πράγματα έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Η δουλειά τώρα είναι στα κάτω της. Έρχεται και καλοκαίρι. Δεν περίμενα να σε βρω σπίτι τέτοια ώρα …» ρώτησε ο Νίκος τραβώντας ένα βιβλίο σχετικά με την ρομποτική. «Τελείωσα μια εργασία στο πανεπιστήμιο και ετοιμάζω κάτι χαρτιά για ένα σεμινάριο. Γάλα στο καφέ;» είπε ο Γιάννης κάνοντας μια ύστατη προσπάθεια να θυμηθεί. Ο Νίκος άφησε το βιβλίο στην θέση του, «Με γάλα φίλτατε. Περί τινός πρόκειται να αγορεύσεις στο σεμινάριο»;
«Προσωπικά θα ακούσω μόνο, δεν συμμετέχω αυτή την φορά. Οι φωτοτυπίες είναι για ένα συνάδελφο. Πρόκειται για αυτόματα συστήματα έλεγχου ως συνήθως». Συνεχίζοντας ο Γιάννης σερβίρει τον καφέ με μερικά κουλουράκια. «Από την μητέρα μου», είπε, «Η οποία δεν επιδέχεται κανένα έλεγχο». Με στόμα μισογεμάτο κουλουράκι κανέλας ο Νίκος ένευσε συγκαταβατικά. «Τα κουλουράκια αυτά αξίζουν κάποιες θυσίες. Έτσι και αλλιώς η ζωή θα ήταν μονότονη αν δεν υπήρχαν και οι γυναίκες να διαταράζουν την τάξη. Γι’ αυτό δεν δίνουν θηλυκά ονόματα σε ρομπότ». «Κανείς λάθος. Δίνουν, αλλά μόνο όταν σου κάνουν την ζωή δύσκολη για να τα ελέγξεις» αντιπρότεινε ο Γιάννης. «Εσύ ως ψυχολόγος θα είχες λιγότερους πελάτες αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, έτσι δεν είναι Νίκο;»
«Βεβαίως και θα σου δώσω επίσης μία επαγγελματική συμβουλή όσο λείπει η Αιμιλία. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που προγραμματίζει ένας άνδρας και σε αυτό που προγραμματίζει η γυναίκα του είναι η ίδια που υπάρχει ανάμεσα σε αυτό που θέλεις να κανείς και σε αυτό που θα κανείς. Είναι η μοίρα του ζεύγους». Ύστερα ρούφηξε τον καφέ του. Θυμόταν πως ο Γιάννης ήταν μερακλής στην βρώση και την πόση και δεν διαψεύστηκε. Δημιούργησε με τα κεράσματα το κατάλληλο κενό για να δεχτεί τα σχόλια του φίλου του. Οι συζητήσεις τους ήταν πάντα σαν διαλεκτικοί αγώνες. Διαφωνούσαν ακόμη και όταν συμφωνούσαν, μόνο και μόνο για να παρατείνουν την συζήτηση. «Δε περίμενα να σε βρω τόσο μισογύνη, με ξαφνιάζεις». Πράγματι ήταν παράξενο μια τόση γενικευμένη άποψη και σύναμμα αρνητική να ξεστομίζεται από τον μετριοπαθή Νίκο.
Εκείνος όμως συνέχισε, «Δεν είναι μισογυνισμός, είναι η απλή διαπίστωση ότι η κοινωνία μας είναι μητροκρατικη. Όπως στην ταινία που το παιδί ρώτα τον πατέρα του ποίος κάνει κουμάντο στην οικογένεια και εκείνος άπαντα φυσικά εγώ, η μαμά απλώς παίρνει τις αποφάσεις». «Κρίνοντας από τον παρεμβατισμό της μητέρας μου τείνω να συμφωνήσω, αλλά έχω την εντύπωση ότι κρύβεται κάτι άλλο κάτω από τα λόγια σου. Με ελάχιστη γνώση της Φροϋδικής σχολής, θα έλεγα ότι κάτι τρέχει με το λίμπιντο σου» ξεστόμισε ο Γιάννης ανιχνεύοντας το πρόσωπο του Νίκου για αντιδράσεις. Εκείνος έμεινε σιωπηλός για λίγο και έπειτα, «Αγαπητέ συνάδελφε θα σου ξεστομίσω ένα πρόσφατο συμπέρασμα μου. Ο θρύλος μιας γυναίκας δεν εδραιώνεται πάνω στο νούμερο των ανδρών με τους οποίους έχει κάνει έρωτα, αλλά σε αυτό των οποίων τις σκέψεις κυριαρχεί. Κατά αυτό τον τρόπο δεν μπορώ να καταδικάσω καμία γιατί δεν υπάρχει διαπιστωμένο έγκλημα».
«Βαρύ το κατηγορητήριο κύριε Εισαγγελέα. Τώρα πρέπει να πείσετε και τους ένορκους. Μεταξύ αυτών υπάρχουν και γυναίκες. Έχετε να προσθέσετε κάτι σχετικά και με τους άνδρες;» ρώτησε ο Γιάννης που δεν μπορούσε να φανταστεί από πού εκπορευόταν αυτές οι σκέψεις. «Ο θρύλος ενός άνδρα δεν εδραιώνεται πάνω στο νούμερο των γυναικών με τις οποίες έχει κάνει έρωτα, αλλά στο νούμερο που αυτές πιστεύουν ότι θα μπορούσε να έχει αν ήθελε.» απάντησε ο Νίκος και ρούφηξε τον καφέ του μέχρι τέλους.
«Έχω την αμυδρή εντύπωση ότι και εδώ δεν υπάρχει κολάσιμη κατηγόρια, τουλάχιστον για τους άνδρες.» αντιπρότεινε ο Γιάννης μη μπορώντας να κρύψει ένα μειδίαμα αυταρέσκειας για την φίλια τους. «Παρά ταύτα βρίσκει τις γυναίκες ως τον μοναδικό ηθικό υπεύθυνο της συναισθηματικής κατάστασης της κοινωνίας μας.» συνομολόγησε ο Νίκος, αφήνοντας τις λέξεις στον αέρα σιγά, σαν να ήθελε να ακούσει και ο ίδιος τα λόγια του. «Ίσως ευθύνεται ο ρόλος του στόχου που αποδόθηκε στην γυναίκα, ενώ στην ουσία είναι συνεπιλογη η σχέση. Κατά κάποιον τρόπο στην εξέλιξη της κοινωνίας το θύμα μεταμορφώθηκε σε θύτη» συνέχισε ο Γιάννης στην προσπάθεια του να τεκμηριώσει την ηθική ακεραιότητα των γυνών.
«Καθότι κάθε διατάραξη ισορροπίας οδηγεί σε μια καινούργια, το θύμα άνδρας αποξενώνεται. Η γυναίκα απομακρύνεται και η ίδια, επειδή, γαλουχημένη με διστακτικότητα μπροστά σε δαιδαλώδεις αποφάσεις τείνει να λαμβάνει τις πλέον στερεότυπες. Θύμα των τελευταίων ακολουθεί το μοντέλο γυναίκας που η εμπορευματοποίηση της εικόνας της έχει επιβάλλει, αποχωρίζοντας την από το εφικτό και παγιωντας το επιθυμητό. Εν καταλήξει έχουμε την μετατροπή της σε θύμα του μοντέλου της.» είπε ο Νίκος σχεδόν σε μια ανάσα. Ακολούθησε σιωπή. Ο Γιάννης ανασκουμπώθηκε και ρώτησε τον φίλο του. «Συγγνώμη εάν δεν σε ακολούθησα μέχρι τέλους στον συλλογισμό σου, αλλά πως προέκυψε;»
«Σου είχα πει πως είχα δουλειά στην γειτονιά σου. Λοιπόν ανέλαβα την στήλη του ψυχίατρου και αρθρογράφου σε ένα γυναικείο περιοδικό. Αυτή είναι η πρώτη δουλειά μου.» εξομολογήθηκε και χαμογέλασε πλατιά στον αποσβολωμένο φίλο του.