Μπαρτσελονα. Το λες και γεμίζει το στόμα σου σάλια. Σαν να σκέπτεσαι παγωτό στην έρημο. Σαν να ονειρεύεσαι το σουβλιστό αρνί μεγάλη Παρασκευή. Δεν καλύπτεις μια απλή βιολογική ανάγκη, αλλά αναγάγεις το αντικείμενο στην πεμπτουσία του, σε τέχνη. Ποτέ αποδίδουμε την ταμπελίτσα της τέχνης; Όταν η τεχνική είναι πλήρως αφομοιωμένη και ανεμπόδιστα αποδίδει πλέον του αναμενόμενου, του ελάχιστου δεδομένου, με μια οικονομία , όμως, αισθητικής που μοιάζει σαν το μέσο (τρόπος παιχνιδιού) να επικρατεί του σκοπού (νίκη), φέρνοντας τούμπα το αντίπαλο (δέος) δόγμα Μουρινιο, που φυσικά υποστηρίζει το ωφελιμιστικό αντίθετο. Κάνουν κάτι διαφορετικό από ότι οι υπόλοιποι; Εκ πρώτης όψεως ναι, μα στην ουσία του όχι. Γεμίζουν τα κενά του αντίπαλου, απλώς το κάνουν όλοι μαζί και σε συνεχή κίνηση. Κινείται ο αντίπαλος πηγαίνουν στα νέα κενά που σχηματίζονται. Δεν πουλάνε την μπάλα και φέρνουν κοντά της παίκτες ταιριαστούς τακτικά ανάλογα με την θέση που αυτή έχει στο γήπεδο, απομακρύνοντας άλλους για να μπερδέψουν.
Τα κάνουν και άλλες ομάδες αυτά, απλώς όχι τόσο καλά και όχι με τέτοια συνέπεια και συνεχεία. Τη διαφορά την κάνει η ατομική τεχνική των παικτών σαν μέσος όρος ομάδας, η κατανόηση της τακτικής του αντίπαλου και η προσαρμογή επίθεσης άμυνας, το γνωστότερο επί το ελληνικό transition. Μπορεί αυτό το παιχνίδι να αφομοιωθεί από άλλη ομάδα, και κατά προέκταση να το δούμε και στα δικά μας τα μέρη; Γιατί όχι. Στο μπάσκετ παίζουν έτσι συνεχώς. Η ατομική τεχνική διδάσκεται. Απλώς φτιάχνεις παίκτες από μικρούς με σταθερό σύστημα, καλά γήπεδα και όχι κουτοπονηριές με τα χόρτα και τις λακκούβες. Στην κατάλληλη ηλικία τους περνάς στην τακτική, τους δίνεις συνεχώς παραστάσεις και κίνητρα παίζοντας με καλύτερες από αυτούς ομάδες και δεν τους αφήνεις να αποκαρδιώνονται από τις ήττες. Τους μαθαίνεις να προσαρμόζονται στο γήπεδο, να αντιμετωπίζουν καταστάσεις, από άτσαλα δρεπανοφορα, έμπειρους προβοκάτορες, εριστικούς διαιτητές, άσχετους επόπτες, τρομοκράτες φιλάθλους… Τους μαθαίνεις να χειρίζονται την προσωπική τους ζωή σε σχέση με το ποδόσφαιρο και το περίγυρο του…
Πόσο χρόνο θα χρειαζόταν κάτι τέτοιο για να ευοδωθεί; Με βασικό στοιχειό ότι οι άνθρωποι κάνουν την διαφορά, θα χρειαστεί μια σταθερή διοίκηση, που θα επιλέξει ένα αγωνιστικό πρόσωπο σε συνεργασία με το τεχνικό τμήμα της ομάδας και θα στελεχωθεί με τους καταλλήλους προπονητές που κλιθούν να υλοποιήσουν τα άνωθεν. Αυτά για να δουλέψουν σε πλήρη αρμόνια θέλουν ένα ελάχιστο δυο ετών. Με συνεχή και σταδιακή παράλληλη βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής και με την διαρκή καλλιέργεια του φυτώριου μετά από ακόμη τέσσερα πέντε χρονιά θα αρχίσουν μαζί με τις περιοδικές διακρίσεις να φτιάχνονται τουλάχιστον δυο τρεις παίκτες ανά έτος που να μπορούν να στελεχώσουν και να παίζουν στην κυρία ομάδα. Σε ακόμη τέσσερα έτη ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί μαζί με τις ανοδικά κλιμακούμενες επιτυχίες της κύριας ομάδας. Στο διάστημα των 10-12 αυτών ετών θα έχει δημιουργηθεί ένας παραδοσιακός τρόπος παιχνιδιού, μια συνεχή παράγωγη παικτών, μια εμπορική αξιοποίηση αυτής, ένα όνομα στην αγορά και όσο αναφορά τις αγορές και όσο αναφορά τις πωλήσεις. Τότε θα έχουμε ελπίδες να δούμε την επανάληψη του θαύματος.
Εάν κάτι τέτοιο δεν επιτευχτεί θα μας έχει μείνει μια ομάδα αλλά Πορτο, Μπραγκα… Έχουμε υπομονή δέκα τουλάχιστον ετών; Εδώ ομάδες που έχουν χρόνια να κερδίσουν κάτι προσπαθούν με τις αναμνήσεις και το οπαδηλικι να πείσουν τον κόσμο τους να τις ενισχύει εσαεί για να έρχονται και να φεύγουν παίκτες που κάποιες φόρες σε κάνουν να απορείς εάν με μια προετοιμασία έπαιζες και εσύ. Έτσι και αλλιώς σπανία έχουμε συνδυασμούς με πάνω από τρεις πάσες σε αυτή τη χώρα…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου