Η πλούσια καθαρίστρια

Κτύπησε η πόρτα. Είναι πρωί 7:30. Ανοίγω και μπαίνει η καθαρίστρια. Ανταλλάζουμε τυπικούς χαιρετισμούς, τις δίνω μια δυο οδηγίες, με ρωτάει δυο τρία πράγματα για το σπίτι και αλλά τόσα για την φορολογική της δήλωση, που δεν πρόκειται να την δώσει σε μένα, απλώς τσεκάρει αυτόν που θα την συμπληρώσει. Φεύγω και της αφήνω 40,00€. Τώρα αυτή έχει περισσότερα λεφτά από έμενα. Μου έμειναν αλλά 25,00€ για βενζίνη και γάλα. Τέλος. Είμαι σε μια ιδιότυπη ενεργεία. Ενώ έχω εργασία και μάλιστα μόνιμη, δεν πληρώνομαι, τουλάχιστον τους τελευταίους μήνες. Έχω λοιπόν το βάρος της εργασίας με τις συνέπειες της ανεργίας, χωρίς το επίδομα αυτής. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο. Ελπίζω ότι θα πληρωθώ, ότι θα εξοφλήσω τους λογαριασμούς, ότι ο Θεός θα με λυπηθεί, ότι θα βοηθήσουν οι γονείς, ότι θα καταλάβει η τράπεζα.
Την αφήνω και ζηλεύω αυτά τα σαράντα ευρώ, τα τελευταία ευρώ που θα της δώσω. Το τέλος της μεσοαστικής ζωής μου, που ήθελε μια μέρα γίνει μεγαλοαστή. Μπαίνω στο ταξίδι για την μικροαστική τάξη. Θα βλέπω ξανά ελληνικές ταινίες με φτωχούς πλην τίμιους. Δύσκολα να πάω σινεμά για τις 3D μεγαλομανίες. Θα πηγαίνω διακοπές μια εβδομάδα κάθε καλοκαίρι στο ίδιο εξοχικό κάθε χρόνο, χωρίς περιττές μετακινήσεις κάθε Σαββατοκύριακο. Πολλές παραπλήσιες παράπλευρες απώλειες θα υποστούν οι επίπλαστες καταναλωτικές απαιτήσεις της οικογενείας μου. Θα κινούμαστε στο κυνικό τρίπτυχο μαμ – κακα – νάνι. Χθες βράδυ η γυναίκα μου ζήτησε ένα ποτό. Έβλεπα το μπουκάλι και σκαφτόμουν ότι μάλλον δεν θα ξαναγοράσω άλλο. Κοιτούσα και τα υπόλοιπα σαν να ήθελα να τα αποτυπώσω για τις μελλοντικές μου αναμνήσεις. Γεια σου Johnnie, γεια σου Gordon, γεια σου Metaxa. Βρισκόμαστε με φίλους, μιλάμε και απλώς ανταλλάσουμε κατάθλιψη. Εμείς χάλια, εσείς; Τόσο άσχημα, ε; Έχει εκλείψει και εκείνη η ελληνική μανία για το ποιανού είναι η πιο μεγάλη. Ο καθείς ότι του λάχει.
Βλέπω εφιάλτες, όπως ότι πηγαίνω στην δουλειά με το λεωφορείο πλέον. Λιγόστεψαν τα αυτοκίνητα στο δρόμο. Περίσσεψαν οι άνθρωποι στα πεζοδρόμια. Μαζεύονται οι άνεργοι και ψάχνουν μικροδουλειές για υποαπασχόληση. Στις ειδήσεις δείχνει συμπλοκές ανάμεσα σε ομάδες ανέργων διαφόρων εθνοτήτων. Το τηλεοπτικό μένος κατά των μεταναστών έχει μετατραπεί σε πραγματικό, καθώς τώρα όλοι διαγκωνίζονται για τις ίδιες δουλειές. Οι πολιτικοί μας έχουν φύγει αρκετοί σε εξωτικά μέρη, οι υπόλοιποι, αγοράζουν προστασία από εταιρείες security και από εντεταλμένους δημοσιογράφους. Οι τελευταίοι ζουν σε μια παράλληλη διάσταση, διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί η συντήρηση τόσων έντυπων, ραδιόφωνων και τηλεοράσεων χωρίς αντίστοιχους καταναλωτές. Πολλοί συμπατριώτες μας κατέφυγαν σε συγγενείς στο εξωτερικό, άλλοι, πάλι γύρισαν στην αγροτική ζωή στις ιδιαιτέρες πατρίδες τους και σε μια οικονομία που βασίζεται στην ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών. Άλλου φτιαχτήκαν χωριά με καταπάτηση γης και δημιουργήθηκαν αναρχικά κοινόβια. Η αστυνόμευση εκτός αυτών είναι κυρίαρχη. Κατά διαστήματα στην πρωτεύουσα εφαρμόστηκε στρατιωτικός νομός. Η παλιά Βουλή κάηκε σε μια από τις επετείους άλλων προγενέστερων αναταραχών. Όσοι εκ των πλούσιων αυτής της χώρας έμειναν, και δεν είχαν λόγο να φύγουν, αφού έγιναν πλουσιότεροι, έφτιαξαν προάστια φρούρια. Οι μόνες δουλείες σε άνθιση είναι ασφάλεια, αστυνόμευση, ιατρός και νεκροθάφτης. Οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία έχουν αγιοποιηθεί. Είναι οι μονοί που μπαινοβγαίνουν από ζώνη σε ζώνη της πόλης χωρίς φόβο. Ξύπνα, σκέφτομαι όνειρο ήταν, δεν με πιάνει ύπνος και σκέφτομαι τα δάνεια μου. Χρωστάω… χρωστάω… χρωστάω… Αχ, ποτέ ήταν που μετρούσα προβατάκια…
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι παράξενη. Δεν καυχιέμαι ότι γνωρίζω την λύση, αλλά προφανώς δεν είναι όσα λαμβάνουν χωρά. Κάνεις δεν δίνει χρήματα σε κανέναν και σύναμμα προσπαθούν όλοι να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις που είναι άμεσα απαιτητές. Αυτό μπορεί να κρατήσει πολύ λίγο. Μετά την μονή λύση που βλέπω είναι η παρθενογένεση χρημάτων, αφού η κατ’ οίκον εκτύπωση χρήματος είναι παράνομη. Είχα σκεφτεί την φωτοσύνθεση, αλλά δεν πληρώνει τους χιλίους μύριους φόρους που έχει σκαρφιστεί η κυβέρνηση μας. Μάλλον θα κόψω το σταθερό τηλέφωνο, θα κρατήσω το κινητό, θα βγω από το πρόγραμμα που είμαι και θα έχω μόνο πάγιο, θα πίνω λιγότερο γάλα, δεν θα ξαναφανώ λουκουμάδες και σάντουιτς από έξω, θα αλλάξω οράριο για να πηγαίνω στην δουλεία με άλλο συνάδελφο να μοιραζόμαστε την βενζίνη, εάν γίνει και άλλη αύξηση θα παίρνω το λεωφορείο, θα κόψω τα αναψυκτικά, θα φτιάχνω ψωμί στο σπίτι, θα βρω τρίτη δουλειά το Σαββατοκύριακο, θα πουλήσω το ένα αυτοκίνητο, θα κόψω τα αθλήματα στα παιδιά, το χειμώνα το βράδυ θα κλείνω τον γενικό, να ξηλώσω πρώτα τον συναγερμό οριστικά, στο εξωτερικό κουτί θα βάλω ένα led με μπαταρία να αναβοσβήνει, θα πουλήσω εάν χρειαστεί ένα μαγαζί που έχω στο χωριό, θα κόψω τις εφημερίδες και τα περιοδικά, θα ζήσω…;
Εύχομαι να μην αρρωστήσει κάνεις, να μη χρειαστώ οδοντίατρο, να μην τρακάρω, να μην απολυθώ, κάποια στιγμή να πληρωθώ, να νοικιαστεί το σπίτι που έχω στο πατρικό της μάνας μου, να μην μειωθεί και άλλο η σύνταξη των δικών μας γιατί τότε ποιος θα βοηθά ποιον. Θα φτιάξω λίστα συνταγών, ημερήσιο διαιτολόγιο και απογραφή τροφίμων ώστε να αγοράζω μόνο τα απαραίτητα. Θα περπατώ ή θα ποδηλατώ περισσότερο. Θα αγοράζω μέσω internet από το εξωτερικό για να γλυτώνω έστω και την παραμικρή διάφορα του ΦΠΑ. Θα τραβήξω το χαλί από τα πόδια όσων ολιγοπωλίων ζουν εις βάρος μου, μη καταναλώνοντας. Θα εξοφλήσω τα δάνεια μου. Δεν θα συνάψω νέα. Θα αγοράζω μόνο προϊόντα που δεν διαφημίζονται από τοπικούς παραγωγούς. Θα ψηφίζω στις εκλογές αψηφώντας τους ταγούς και τους υποτακτικούς της πολίτικης ολοκρατίας και των παραμαγαζων αυτής, των πελατειακών σχέσεων και της διαιώνισης των κεκτημένων με την διατήρηση των συντεχνιακών στεγανών. Θέλω να δώσω τέλος στους φοροκαπηλους υπαλληλίσκους ελεγκτές που φορτώνουν πρόστιμα γραφειοκρατικής διεκπεραίωσης σε όσους δεν μπορούν να «προστατευτούν» μόνο και μόνο για να παρουσιάσουν αριθμητικό έργο καταπίνοντας την ασυδοσία όσων απολαμβάνουν κάλυψης εκ των «άνωθεν». Στους υπάλληλους που δεν βρίσκεις στην δουλειά τους, που δεν απαντούν στις ερωτήσεις σου, που σε καθιστούν συνυπεύθυνο των ατελειών της υπηρεσίας τους, που ερμηνεύουν εγκύκλιους κατά το δοκούν, που βαριούνται να παραλάβουν τα έγγραφα σου και ψάχνουν δικαιολογίες για να σε στείλουν σε άλλο υπάλληλο ή υπηρεσία. Για αυτούς που αδιαφορούν ότι εσύ χρειάστηκε να πάρεις άδεια για να κάνεις την δουλειά σου και αυτοί κωλυσιεργούν για να μην κάνουν τίποτε και απλώς προσπαθούν η σκόνη που σηκώνεται να καλύπτει την ανυπαρξία τους. Αυτούς τους ανθρώπους που ονειρευτήκαν τον δημόσιο διορισμό για τον αιώνιο ευδαιμονισμό. Για την σιγουριά στην ατέρμονη τεμπελιά, που λάδωσαν, λοιδόρησαν και για ένα μισθό κάθε αλήθεια κακοποίησαν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ηθικοί αυτουργοί της διαφθοράς, τα παθητικά τίποτε που απλώς βολεύτηκαν και δημιουργούν τις συνθήκες όπου ευδοκιμούν τα παράσιτα που καρπώνονται τους πόρους της χώρας. Έκλεβαν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι; Δύσκολα. Οι συνταξιούχοι; Ακόμη πιο δύσκολα. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Αρκετά, αλλά ήταν τόσο ώστε να χρεοκοπήσει η χωρά; Οι κατοικούντες την Ιερουσαλήμ της εξουσίας και οι συν αυτώ … Ποιοι έπαιρναν επιχορηγήσεις; Που πήγαιναν αυτές; Καημένε Jerry Maguire στο είπαν εύγλωττα χρόνια πριν: follow the money baby!
Είναι, όμως, της στιγμής η διαπόμπευση των φοροφυγάδων ελεύθερων επαγγελματιών, των πολιτικών ξεκαθαρισμάτων, η σκανδαλολογία και τα συνεχή άστοχα σενάρια περί πτώχευσης και χρεωκοπίας; Γιατί δεν μαζεύονται να εκπονήσουν μαζί τα δυο μεγάλα κόμματα ένα σχέδιο, δίνοντας τα υπουργεία σε τεχνοκράτες, αποβάλλοντας το πολίτικο κόστος από τους ώμους τους, εκπονώντας ένα σχέδιο και εφαρμόζοντας το για δέκα έτη, παρεμβαίνοντας για να το βελτιστοποιήσουν και όχι για να το χειραγωγήσουν… Δίνοντας προς τα έξω μια εικόνα εθνικής ομοψυχίας, αποφασιστικότητας και αποτελεσματικότητας. Μήπως γιατί θα διαφαίνονταν η ανικανότητα τους; Μήπως γιατί θα γινόταν εμφανές ότι δεν τους χρειαζόμαστε; Τι είναι τελικά αυτό που χρειαζόμαστε; Λέτε να είναι ένα δικαστήριο που θα ξέρεις ότι αποφάσισε το σωστό, που δικάζει το ίδιο τον ιδιώτη και το κράτος… Λέτε να είναι ένας νομός που θα εφαρμόζεται και μάλιστα καθολικά… Λέτε να είναι ένας τροχονόμος που σε σταματά και σε συμβουλεύει αντί απλώς να μοιράζει πρόστιμα, που βρίσκεται πριν από ένα επικίνδυνο σημείο απλώς για να κόψεις ταχύτητα και δεν κάθεται σε μια ευθεία τριών λωρίδων να μοιράζει «κουστούμια». Μήπως είναι ο δάσκαλος που διαβάζει τα παιδιά στις ώρες της φύλαξης αντί να τα βάζει με το ζόρι για ύπνο; Μήπως είναι ο γιατρός που συνταγογραφει ευσυνείδητα;
Αναρωτιέσαι, αναρωτιέσαι, δουλεύεις, κάνεις δεύτερη δουλεία, ίσως και τρίτη, κόβεις, ράβεις, ψάχνεις και δεν βρίσκεις λύσεις σε τίποτα. Μπορείς να γυρίσεις την πλάτη στα κόμματα και να στηρίξεις το κράτος; Μπορείς να δείξεις εγκράτεια όταν σου δίνεται η δυνατότητα να βάλεις το χέρι στο βάζο με το μελί; Μπορείς να πείσεις τους γύρω σου να κάνουν το ίδιο;