Μία ζωή περιμένω...

Έχω περάσει την μίση ζωή μου σε αναμονή. Ουρά στα ταμεία, στην εφορία, στα κυλικεία, στα διόδια, στα μπλόκα, στους δρόμους, στο γήπεδο, στο στρατό, στο λεωφορείο, στο πλοίο, στο αεροπλάνο, στο γιατρό, στα κάθε λογής εισιτήρια, στα ταμεία… Δυο τρόπους έχω εκπονήσει για την μακροημέρευση της καρτερίας. Ή ασχολείσαι με τα γύρω γύρω και δη τους άλλους, ή σκέπτεσαι περί ανεμών και υδάτων. Συνήθως ασχολούμαι με τα στοιχειά της φύσης. Σκέπτομαι, βαθιά βυθισμένος μέσα στην ημιμάθεια μου, πέπλο ασάλευτο, μαύρο και βαρύ η έλλειψη γνώσεων παρά μόνο απόψεων, που με καταδυναστεύει, μα προσπαθώ να δω με της λογικής τον αχνό φανό τι άκρη μπορώ να βρω.
Είσαι γεωργός και στηρίζεσαι στις επιδοτήσεις, δηλαδή ζεις με κρατικά χρήματα, τουτέστιν με χρήματα δικά μου. Μπλοκάρεις τους δρόμους για να βρεις το δίκιο σου και επιμένεις να μου βάζεις εμπόδια ενώ με θέλεις σύμμαχο σου. Πως γίνεται να με ενοχλείς, να τρέφεσαι με δανεικά και αγύριστα από έμενα και να έχεις και δίκιο; Είναι πάνω από δέκα χρόνια που συμβαίνει αυτό χωρίς να έχεις δει άσπρη ημέρα; Ποτέ περιμένεις να αποδώσουν αυτές σου οι ενέργειες αποτελέσματα; Είναι για το ίδιο θέμα και περιμένεις τόσα χρόνια… Μήπως είναι για άλλο κάθε φορά θέμα και αυτός είναι ο μονός τρόπος… Τόσα χρόνια στο σχολειό, εάν πήγες, και έφτασες μόνο σε αυτό το αποτέλεσμα… Πάλι άδικα πλήρωνα φόρους για δάσκαλους… Πως ζητάς αξιοπρέπεια ζητώντας επιδότηση δεν έχω καταλάβει.
Άλλη φορά σκεπτόμουν στην εφορία εάν δεν είχα επιταγή, θα μου έλεγαν ότι δεν μπορώ να πληρώσω τέτοιο ποσό και ότι θα πρέπει να βγάλω μια και να ξαναγυρίσω. Μπαίνω στον πειρασμό να αντιπροτείνω ότι κάτι τέτοιο είναι αντισυνταγματικό, διότι απλούστατα εκ του συντάγματος προβλέπεται ότι το εθνικό νόμιμα γίνεται αποδεκτό ανά την εμφάνιση… Φαντάζομαι το άβουλο βλέμμα του συνομιλητή μου. Ξαναβρίσκοντας την αυτοκυριαρχία του θα επικαλεστεί την τάδε ΠΟΛ του δείνα υπουργού… Δεκτό αλλά το σύνταγμα είναι πάνω από τον υπουργό. Μπήκα στον πειρασμό να το κάνω για να το δω και μετά απλώς να εμφανίσω την επιταγή…
Άλλη φορά σκεπτόμουν να παραδώσω έγγραφο χωρίς σφραγίδα της εταιρείας. Θα απαντούσε ο υπάλληλος ότι δεν μπορεί να το παραλάβει γιατί είναι ασφράγιστο. Θα του αντιπρότεινα να γράψω χειρόγραφα τα στοιχειά της σφραγίδας. Θα αντιδρούσε λέγοντας ότι δεν μπορεί να το δεχθεί. Θα τον ρωτούσα εάν γνωρίζει τον Γουτεμβέργιο. Ίδιο βλέμμα με τον προηγούμενο και η ιδία απόρροια «ΤΙΙΙΙΙΙ;;;;;;;;». Πριν το Γουτεμβέργιο όλοι έγραφαν χειρόγραφα. Μετά ανακαλύφθηκαν οι υπόλοιποι αυτοματοποιημένοι τρόποι γραφής, μεταξύ των οποίων και η σφραγίδα με την σημερινή της μορφή, και όχι όπως το δακτυλίδι πάνω στο βουλοκέρι. Ιστορικά λοιπόν, είτε χειρόγραφα είτε με σφραγίδα το γραφόμενο είναι που μετράει και όχι ο τρόπος γραφής. Σιωπή αγελάδες σε πέψη και μεγαλύτερη απόρροια… Διαβάζω τα ψιλά γράμματα στο μυαλό του. «Είναι τρελός; Είναι σοφός; Τι να κάνω; Τον βρίζω ή τον … στέλνω στον προϊστάμενο…» Η απάντηση μου στον προϊστάμενο είναι απλή, ή αποδέχεστε την εντιμότητα μου αφού παρουσιάζομαι ο ίδιος ενώπιων σας και σας μεταβιβάζω τα εν λογά έγγραφα ή πιστεύετε ότι είμαι απατεώνας και θα πρέπει να κινηθείτε δικαστικά εναντίον μου. Θα παραλάβετε ή θα καλέσετε την αστυνομία;
Ποσό ωραία μπορείς να περάσεις στο ελληνικό δημόσιο εάν έχεις χρόνο και δεν σέβεσαι, όπως εκείνο, τον χρόνο των άλλων…