Χατζηδάκης

Η μανία με τον Χατζηδάκη, όπως και αυτή με τον Θεοδωράκη, είναι απλώς μια κολυμπήθρα. Βουτάς και βγαίνεις "ποιοτικός". Τώρα τι δίσκοι υπάρχουν στην δισκοθήκη του καθενός είναι άλλο θέμα. Κάποιοι δεν θα πήραν ούτε αυτούς που έδινε η Καθημερινή δώρο. Τώρα πόσοι από αυτούς έχουν και Νίνο Ροτα από δίπλα πάει μακριά... Και αναρωτιέται κάνεις γιατί ο "Ξαρχάκος" δεν καθαγιάζει, γιατί ο "Μαρκόπουλος" δεν ανυψώνει; Το πιθανότερο είναι ότι πρέπει να περιμένουμε την φυγή αυτών από τον ματαιο τούτο κόσμο... Τότε θα αποκτήσουν την αναδιαμορφωτικη τους ιδιότητα. Από την άλλη και το να πολεμάς λεκτικά το τωρινό εξυμνηστικο φαινόμενο αρχίζει να μοιάζει σαν την γιορτή του Πολυτεχνείου και την γκρίνια για την γενιά του 68. Είναι ένα θέμα που έχουμε σε αυτή την χώρα. Να αναγάγουμε τα πάντα στον μέσο άνθρωπο. Το πνεύμα δεν είναι μαθηματικά, όταν αναπαράγεις τον μέσο άνθρωπο δεν παίρνεις την μέση άποψη, για πολλούς την χρυσή τομή. Αυτό που παίρνεις είναι ένας γκρίζος συντηρητισμός, μια ψυχοπλακωτική άποψη που ισοπεδώνει. Σαν ανάλατος λαπάς που πρέπει να τον φας μέχρι που στουμπώνει το μυαλό σου. Δεν μπορώ να σας υποδείξω τι κάνει καλό στο πνεύμα, θα ήμουν αν όχι Θεός, έστω θρησκευτικός αρχηγός, άλλα μπορώ να διακρίνω τι δεν κάνει καλό. Το πνεύμα χρειάζεται ελευθερία, όπως το σώμα χρειάζεται πειθαρχία. Χρειάζεται να σκαλίζει τα τείχη του σκότους που το περιβάλλουν και όχι να κάθεται διπλά στην αναμμένη εστία στο κέντρο που είναι ο μέσος άνθρωπος, ένα φαιδρό ιδεολόγημα, νοητική χειροπέδη. Για αυτό σας λέω και ο Χατζηδακισμος και ο Αντιχατζηδακισμος είναι μια προσμονή να μην αλλάξει τίποτα, να μην κουνηθεί το τοτέμ του μέσου ανθρώπου από την θέση του. Αυτό που θα έτρεφε το πνεύμα μας είναι το ταξίδι να βρούμε τον νέο Χατζηδάκη, να τον γνωρίσουμε, να τον αξιολογήσουμε, και αφού τον γευτούμε να τον παρατήσουμε ψάχνοντας τον επόμενο. Γιατί το πνεύμα δεν είναι πόρνη, δεν κάνει τίποτε επ' αμοιβής, με αυτές ασχολείται η συνείδηση. Το πνεύμα είναι αλάνι και κανένας δεν το πιάνει. Ούτε ο Χατζηδάκης.