Μπαρτσελονα. Το λες και γεμίζει το στόμα σου σάλια. Σαν να σκέπτεσαι παγωτό στην έρημο. Σαν να ονειρεύεσαι το σουβλιστό αρνί μεγάλη Παρασκευή. Δεν καλύπτεις μια απλή βιολογική ανάγκη, αλλά αναγάγεις το αντικείμενο στην πεμπτουσία του, σε τέχνη. Ποτέ αποδίδουμε την ταμπελίτσα της τέχνης; Όταν η τεχνική είναι πλήρως αφομοιωμένη και ανεμπόδιστα αποδίδει πλέον του αναμενόμενου, του ελάχιστου δεδομένου, με μια οικονομία , όμως, αισθητικής που μοιάζει σαν το μέσο (τρόπος παιχνιδιού) να επικρατεί του σκοπού (νίκη), φέρνοντας τούμπα το αντίπαλο (δέος) δόγμα Μουρινιο, που φυσικά υποστηρίζει το ωφελιμιστικό αντίθετο. Κάνουν κάτι διαφορετικό από ότι οι υπόλοιποι; Εκ πρώτης όψεως ναι, μα στην ουσία του όχι. Γεμίζουν τα κενά του αντίπαλου, απλώς το κάνουν όλοι μαζί και σε συνεχή κίνηση. Κινείται ο αντίπαλος πηγαίνουν στα νέα κενά που σχηματίζονται. Δεν πουλάνε την μπάλα και φέρνουν κοντά της παίκτες ταιριαστούς τακτικά ανάλογα με την θέση που αυτή έχει στο γήπεδο, απομακρύνοντας άλλους για να μπερδέψουν.
Τα κάνουν και άλλες ομάδες αυτά, απλώς όχι τόσο καλά και όχι με τέτοια συνέπεια και συνεχεία. Τη διαφορά την κάνει η ατομική τεχνική των παικτών σαν μέσος όρος ομάδας, η κατανόηση της τακτικής του αντίπαλου και η προσαρμογή επίθεσης άμυνας, το γνωστότερο επί το ελληνικό transition. Μπορεί αυτό το παιχνίδι να αφομοιωθεί από άλλη ομάδα, και κατά προέκταση να το δούμε και στα δικά μας τα μέρη; Γιατί όχι. Στο μπάσκετ παίζουν έτσι συνεχώς. Η ατομική τεχνική διδάσκεται. Απλώς φτιάχνεις παίκτες από μικρούς με σταθερό σύστημα, καλά γήπεδα και όχι κουτοπονηριές με τα χόρτα και τις λακκούβες. Στην κατάλληλη ηλικία τους περνάς στην τακτική, τους δίνεις συνεχώς παραστάσεις και κίνητρα παίζοντας με καλύτερες από αυτούς ομάδες και δεν τους αφήνεις να αποκαρδιώνονται από τις ήττες. Τους μαθαίνεις να προσαρμόζονται στο γήπεδο, να αντιμετωπίζουν καταστάσεις, από άτσαλα δρεπανοφορα, έμπειρους προβοκάτορες, εριστικούς διαιτητές, άσχετους επόπτες, τρομοκράτες φιλάθλους… Τους μαθαίνεις να χειρίζονται την προσωπική τους ζωή σε σχέση με το ποδόσφαιρο και το περίγυρο του…
Πόσο χρόνο θα χρειαζόταν κάτι τέτοιο για να ευοδωθεί; Με βασικό στοιχειό ότι οι άνθρωποι κάνουν την διαφορά, θα χρειαστεί μια σταθερή διοίκηση, που θα επιλέξει ένα αγωνιστικό πρόσωπο σε συνεργασία με το τεχνικό τμήμα της ομάδας και θα στελεχωθεί με τους καταλλήλους προπονητές που κλιθούν να υλοποιήσουν τα άνωθεν. Αυτά για να δουλέψουν σε πλήρη αρμόνια θέλουν ένα ελάχιστο δυο ετών. Με συνεχή και σταδιακή παράλληλη βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής και με την διαρκή καλλιέργεια του φυτώριου μετά από ακόμη τέσσερα πέντε χρονιά θα αρχίσουν μαζί με τις περιοδικές διακρίσεις να φτιάχνονται τουλάχιστον δυο τρεις παίκτες ανά έτος που να μπορούν να στελεχώσουν και να παίζουν στην κυρία ομάδα. Σε ακόμη τέσσερα έτη ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί μαζί με τις ανοδικά κλιμακούμενες επιτυχίες της κύριας ομάδας. Στο διάστημα των 10-12 αυτών ετών θα έχει δημιουργηθεί ένας παραδοσιακός τρόπος παιχνιδιού, μια συνεχή παράγωγη παικτών, μια εμπορική αξιοποίηση αυτής, ένα όνομα στην αγορά και όσο αναφορά τις αγορές και όσο αναφορά τις πωλήσεις. Τότε θα έχουμε ελπίδες να δούμε την επανάληψη του θαύματος.
Εάν κάτι τέτοιο δεν επιτευχτεί θα μας έχει μείνει μια ομάδα αλλά Πορτο, Μπραγκα… Έχουμε υπομονή δέκα τουλάχιστον ετών; Εδώ ομάδες που έχουν χρόνια να κερδίσουν κάτι προσπαθούν με τις αναμνήσεις και το οπαδηλικι να πείσουν τον κόσμο τους να τις ενισχύει εσαεί για να έρχονται και να φεύγουν παίκτες που κάποιες φόρες σε κάνουν να απορείς εάν με μια προετοιμασία έπαιζες και εσύ. Έτσι και αλλιώς σπανία έχουμε συνδυασμούς με πάνω από τρεις πάσες σε αυτή τη χώρα…
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Σάββατο 14 Μαΐου 2011
Περίπατος
Όταν ήταν χαρούμενος περπατούσε, και όταν ήταν χαρούμενος και περπατούσε μονολογούσε, και όταν συνέβαιναν όλα αυτά μονολογούσε κλίνοντας τις αγαπημένες του λέξεις. Η ουτοπία, της ουτοπίας, την ουτοπία… Δίπλα του οι κάδοι από τα σκουπίδια ξεχείλιζαν στον δρόμο πλημμυρίζοντας τον με το ευωδιαστό περιεχόμενο τους. Ο έμφυτος ρυθμός του χρησίμευε για να περνά χοροπηδώντας ανάμεσα στις ανοιχτές σακούλες. Ο ήλιος βοηθούσε το άρωμα να αποκτά μεγαλύτερη ένταση και το απαλό αεράκι να διαχέεται ώστε κανείς να μην μπορεί να αποφύγει την γοητεία αυτού του αστικού τοπίου. Ευτυχισμένος προσπέρασε τον κάδο της ανακύκλωσης, οπού η μυρωδιά είχε ατονήσει, χωρίς να εξαφανιστεί. Υπήρχαν οργανικά απόβλητα και σε αυτούς καθότι οι υπήκοοι αυτής της χώρας δεν έδιναν σημασία στα απορρίμματα τους. Ήξεραν ότι όλα μπορούσαν να τους συγχωρεθούν, ήταν μεγαλόθυμοι οι υπάλληλοι και με δουλικό καθήκον θα διαχώριζαν τα σκουπίδια στον τόπο περισυλλογής τους.
Ανέβηκε στο λεωφορείο τραγουδώντας η πεμπτουσία, της πεμπτουσίας… Είδε τα σκυθρωπά πρόσωπα να κοιτούν αγρία τα χαρούμενα πρόσωπα, είδε τα αδιάφορα πρόσωπα να μην κοιτούν τίποτα, είδε τα γέρικα πρόσωπα να κοιτούν τα νεανικά, είδε ότι έβλεπαν οι υπόλοιποι. Άκουγε τις συζητήσεις των ηλικιωμένων για την κατάντια της χώρας, για τα έρημα μου νιάτα, για τις αρρώστιες, για τις ουρές στις τράπεζες, για τα λεφτά που δεν υπάρχουν, για τα παιδιά τους που χρωστούν. Μόνο ένα ζευγάρι είχε την δίκη του χαρά περιχαρακωμένη ανάμεσα στις δυο αγκαλιές, κοιτώντας ο ένας τον άλλο, σιγοψιθυρίζοντας και στέλνοντας μηνύματα από το κινητό, φτιάχνοντας σχέδια για μια καλή βραδιά. Κατέβηκε για να πάει στην δουλειά και περίμενε να διασχίσει το δρόμο από το φανάρι. Έβλεπε άλλους να πετάγονται από τα πεζοδρόμια και να ελίσσονται με χάρη ανάμεσα στα αυτοκίνητα, με τους οδηγούς να τους επευφημούν και χάρηκε για την αθλητική δεξαμενή της χώρας που προπονούταν συνεχώς στους δρόμους της. Η ευεξία, της ευεξίας…
Πέρασε απέναντι και λίγα μέτρα αργότερα στην πλατεία έξω από το κτίριο της βιομηχανίας πατάτας υπήρχε πορεία για τις απολύσεις και την μαύρη εργασία. Ίσως γι’ αυτό τα λευκοντυμένα υπέροχα αγόρια μείγμα Κούρου και Ναζί χτυπούσαν εκείνα τα κακοντυμένα μαύρα ανθρωπάκια. Η αχρωματοψία, της αχρωματοψίας… Τα πανό ανεβοκατέβαιναν από κεφάλι σε κεφάλι, οι ιαχές έσχαζαν τον αέρα σαν βλήματα ενάντια σε κάθε ευπρέπεια και καλαισθησία. Τότε εμφανίστηκε η αστυνομία και τα μαύρα ανθρωπάκια φάνηκαν περισσότερο φοβισμένα από τα λευκά. Η σκακιέρα άλλαξε και μια διαφαινόμενη ισοπαλία μετατράπηκε σε υποχώρηση και ήττα. Τα δακρυγόνα μας έφεραν δάκρυα στα ματιά για το ηρωικό παρελθόν της χώρας, τους πολέμους που δώσαμε, για αυτούς που χάσαμε και για όσους κερδίσαμε, για τους νεκρούς μας, για τα ιδανικά μας. Ευχαριστίες ακουγόταν από παντού για αυτή την καθοριστική συμβολή της αστυνομίας στην αναζωπύρωση του εθνικού μας φρονήματος.
Το ανδραγάθημα, του ανδραγαθήματος… Ποδηλάτες παραβίαζαν τα φανάρια στους ποδηλατοδρόμους, που πριν από λίγους μήνες ζητούσαν επιτακτικά με πορείες, φωνασκούσαν ότι δεν τους πρόσεχαν και ότι τους περιφρονούσαν. Άνθρωποι του πνεύματος μαζί τους συμφωνούσαν, κοιτάζοντας να γλείψουν όσους ιδεολογικά με αυτούς ομονοούσαν. Σε όλα αντίθετοι, χωρίς ενεργητική προοπτική. Χωριστήκαν, λοιπόν, στους από εδώ και στους από εκεί για μια μάχη ψευτοιδεολογική, σαν να μαχόταν το παρελθόν το μέλλον. Μια μάχη που δεν ήξερες, όμως ποιος ήταν με ποιον, γιατί όλοι ήταν το μέλλον και κανείς το παρελθόν. Έβαλαν ραδιόφωνα να σκούζουν σωρηδόν, τηλεοράσεις να δείχνουν οίκτο πατρικό στον αντίποδα τον ιδεολογικό, έγραφαν στο ιντερνέτ για το αντίπαλο κακό καιρό σαν να ήταν δελτίο μετεωρολογικό αποτελούμενο από ακραία καιρικά φαινόμενα σε ένα ουρανό ιδεών νεφελώδη και βροχερό.
Η υστεροφημία, της υστεροφημίας… Τραγουδούσε και δεν έδινε σε τίποτε σημασία. Όλα, όμως, τα τύπωσε στην ψύχη του βαθιά και έβγαζε έναν αναστεναγμό σαν να ξεφυσούσε ένα τσιγάρο νοερό. Αφίσες κολλούσαν στο κτίριο της φιλοσοφικής και της θεολογίας προτάσσοντας τον άρχοντα της νέας ευημερίας. Ο άνθρωπος αυτός, σταυροφόρος σωστός, θα σώσει ότι δεν σώζεται, θα λάμψει ότι δεν θέλγει, θα αναστήσει τους νεκρούς και στο νερό θα περπατήσει, θα ζήσουμε όλοι καλά και ακόμη καλυτέρα από ότι αναμένουμε, θα πολλαπλασιάσει το ψωμί και δεν θα πεινάσει άλλος κανείς. Γιατί λάσπη του πετούν, γιατί τον λένε κλεφτή, γιατί δεν σώθηκε κανείς; Γιατί και αυτός λασπολογεί, γιατί κατηγορεί τους κατήγορους του ότι τα όμοια πράττουν; Γιατί μια μέρα ξεκίνησαν και αυτοί να βρουν το Άγιο Δισκοπότηρο και βρήκαν χρυσά σερβίτσια; Τι εμποδίζει τους ενάρετους να είναι αρεστοί και τους αρεστούς να είναι ενάρετοι; Μια χώρα σαν μικρή πριγκιποπούλα, σαν φτωχή ζητιάνα, σαν ασχημόπαπο περιμένει τον από μηχανής θεό, το γαλάζιο της πρίγκιπα να την πάρει από το χέρι και να σωθεί. Από τι ακριβώς; Και σε τι να μεταμορφωθεί; Απάντηση αδύνατο να δοθεί με καθολική λαϊκή περιβολή.
Έστριψε προς την θάλασσα, πέρασε το δρόμο και περπάτησε πλάι της, κρατούσαν συντρόφια ο ένας στον άλλο. Το νερό τα έπαιρνε όλα μαζί του, τα αγκάλιαζε, τα έλουζε τα καθάριζε, τα βούλιαζε και τα πετούσε πάνω στα κύματα του. Λίκνισε το κεφάλι του προσπαθώντας να τα ακολουθήσει στο παφλασμό τους. Βούλιαξαν οι ιδέες του και πνίγηκαν σαν χάρτινα καραβάκια. Έμεινε από λόγια, δεν είχε τι άλλο να κλίσει. Το μεγαλείο σε αποστομώνει. Στην καθημερινότητα όταν δεν υπάρχει, όμως, αρκείται κανείς και στα μικρά βήματα. Το ένα πίσω από το άλλο μπορούν να γράψουν χιλιόμετρα. Αρκεί να υπάρχει αφετηρία και τερματισμός.
Ανέβηκε στο λεωφορείο τραγουδώντας η πεμπτουσία, της πεμπτουσίας… Είδε τα σκυθρωπά πρόσωπα να κοιτούν αγρία τα χαρούμενα πρόσωπα, είδε τα αδιάφορα πρόσωπα να μην κοιτούν τίποτα, είδε τα γέρικα πρόσωπα να κοιτούν τα νεανικά, είδε ότι έβλεπαν οι υπόλοιποι. Άκουγε τις συζητήσεις των ηλικιωμένων για την κατάντια της χώρας, για τα έρημα μου νιάτα, για τις αρρώστιες, για τις ουρές στις τράπεζες, για τα λεφτά που δεν υπάρχουν, για τα παιδιά τους που χρωστούν. Μόνο ένα ζευγάρι είχε την δίκη του χαρά περιχαρακωμένη ανάμεσα στις δυο αγκαλιές, κοιτώντας ο ένας τον άλλο, σιγοψιθυρίζοντας και στέλνοντας μηνύματα από το κινητό, φτιάχνοντας σχέδια για μια καλή βραδιά. Κατέβηκε για να πάει στην δουλειά και περίμενε να διασχίσει το δρόμο από το φανάρι. Έβλεπε άλλους να πετάγονται από τα πεζοδρόμια και να ελίσσονται με χάρη ανάμεσα στα αυτοκίνητα, με τους οδηγούς να τους επευφημούν και χάρηκε για την αθλητική δεξαμενή της χώρας που προπονούταν συνεχώς στους δρόμους της. Η ευεξία, της ευεξίας…
Πέρασε απέναντι και λίγα μέτρα αργότερα στην πλατεία έξω από το κτίριο της βιομηχανίας πατάτας υπήρχε πορεία για τις απολύσεις και την μαύρη εργασία. Ίσως γι’ αυτό τα λευκοντυμένα υπέροχα αγόρια μείγμα Κούρου και Ναζί χτυπούσαν εκείνα τα κακοντυμένα μαύρα ανθρωπάκια. Η αχρωματοψία, της αχρωματοψίας… Τα πανό ανεβοκατέβαιναν από κεφάλι σε κεφάλι, οι ιαχές έσχαζαν τον αέρα σαν βλήματα ενάντια σε κάθε ευπρέπεια και καλαισθησία. Τότε εμφανίστηκε η αστυνομία και τα μαύρα ανθρωπάκια φάνηκαν περισσότερο φοβισμένα από τα λευκά. Η σκακιέρα άλλαξε και μια διαφαινόμενη ισοπαλία μετατράπηκε σε υποχώρηση και ήττα. Τα δακρυγόνα μας έφεραν δάκρυα στα ματιά για το ηρωικό παρελθόν της χώρας, τους πολέμους που δώσαμε, για αυτούς που χάσαμε και για όσους κερδίσαμε, για τους νεκρούς μας, για τα ιδανικά μας. Ευχαριστίες ακουγόταν από παντού για αυτή την καθοριστική συμβολή της αστυνομίας στην αναζωπύρωση του εθνικού μας φρονήματος.
Το ανδραγάθημα, του ανδραγαθήματος… Ποδηλάτες παραβίαζαν τα φανάρια στους ποδηλατοδρόμους, που πριν από λίγους μήνες ζητούσαν επιτακτικά με πορείες, φωνασκούσαν ότι δεν τους πρόσεχαν και ότι τους περιφρονούσαν. Άνθρωποι του πνεύματος μαζί τους συμφωνούσαν, κοιτάζοντας να γλείψουν όσους ιδεολογικά με αυτούς ομονοούσαν. Σε όλα αντίθετοι, χωρίς ενεργητική προοπτική. Χωριστήκαν, λοιπόν, στους από εδώ και στους από εκεί για μια μάχη ψευτοιδεολογική, σαν να μαχόταν το παρελθόν το μέλλον. Μια μάχη που δεν ήξερες, όμως ποιος ήταν με ποιον, γιατί όλοι ήταν το μέλλον και κανείς το παρελθόν. Έβαλαν ραδιόφωνα να σκούζουν σωρηδόν, τηλεοράσεις να δείχνουν οίκτο πατρικό στον αντίποδα τον ιδεολογικό, έγραφαν στο ιντερνέτ για το αντίπαλο κακό καιρό σαν να ήταν δελτίο μετεωρολογικό αποτελούμενο από ακραία καιρικά φαινόμενα σε ένα ουρανό ιδεών νεφελώδη και βροχερό.
Η υστεροφημία, της υστεροφημίας… Τραγουδούσε και δεν έδινε σε τίποτε σημασία. Όλα, όμως, τα τύπωσε στην ψύχη του βαθιά και έβγαζε έναν αναστεναγμό σαν να ξεφυσούσε ένα τσιγάρο νοερό. Αφίσες κολλούσαν στο κτίριο της φιλοσοφικής και της θεολογίας προτάσσοντας τον άρχοντα της νέας ευημερίας. Ο άνθρωπος αυτός, σταυροφόρος σωστός, θα σώσει ότι δεν σώζεται, θα λάμψει ότι δεν θέλγει, θα αναστήσει τους νεκρούς και στο νερό θα περπατήσει, θα ζήσουμε όλοι καλά και ακόμη καλυτέρα από ότι αναμένουμε, θα πολλαπλασιάσει το ψωμί και δεν θα πεινάσει άλλος κανείς. Γιατί λάσπη του πετούν, γιατί τον λένε κλεφτή, γιατί δεν σώθηκε κανείς; Γιατί και αυτός λασπολογεί, γιατί κατηγορεί τους κατήγορους του ότι τα όμοια πράττουν; Γιατί μια μέρα ξεκίνησαν και αυτοί να βρουν το Άγιο Δισκοπότηρο και βρήκαν χρυσά σερβίτσια; Τι εμποδίζει τους ενάρετους να είναι αρεστοί και τους αρεστούς να είναι ενάρετοι; Μια χώρα σαν μικρή πριγκιποπούλα, σαν φτωχή ζητιάνα, σαν ασχημόπαπο περιμένει τον από μηχανής θεό, το γαλάζιο της πρίγκιπα να την πάρει από το χέρι και να σωθεί. Από τι ακριβώς; Και σε τι να μεταμορφωθεί; Απάντηση αδύνατο να δοθεί με καθολική λαϊκή περιβολή.
Έστριψε προς την θάλασσα, πέρασε το δρόμο και περπάτησε πλάι της, κρατούσαν συντρόφια ο ένας στον άλλο. Το νερό τα έπαιρνε όλα μαζί του, τα αγκάλιαζε, τα έλουζε τα καθάριζε, τα βούλιαζε και τα πετούσε πάνω στα κύματα του. Λίκνισε το κεφάλι του προσπαθώντας να τα ακολουθήσει στο παφλασμό τους. Βούλιαξαν οι ιδέες του και πνίγηκαν σαν χάρτινα καραβάκια. Έμεινε από λόγια, δεν είχε τι άλλο να κλίσει. Το μεγαλείο σε αποστομώνει. Στην καθημερινότητα όταν δεν υπάρχει, όμως, αρκείται κανείς και στα μικρά βήματα. Το ένα πίσω από το άλλο μπορούν να γράψουν χιλιόμετρα. Αρκεί να υπάρχει αφετηρία και τερματισμός.
Δευτέρα 9 Μαΐου 2011
Gadget
Περίμενα στην ουρά, όπως χιλιάδες άλλοι σε όλο τον κόσμο, για το καινούργιο επαναστατικό προϊόν της EVA. Οι προδιαγραφές του ήταν θέμα συζητήσεων σε διαδικτυακά forum εδώ και μήνες. Φωτογραφίες του είχαν διαρρεύσει σε ιστοσελίδες παρουσίασης νέων προϊόντων - gadget. Αδημονούντες καταναλωτές έγραφαν wish list για το νέο αυτό τηλέφωνο που θα άλλαζε για μια ακόμη φορά τη μορφή της επικοινωνίας. Η οθόνη του ήταν η πιο μεγάλη, η πιο ποιοτική, η πιο ευκρινής. Καταργούσε κάθε άλλη φορητή συσκευή, ενσωματώνοντας λειτουργιές που πριν από μερικά χρόνια ήταν στην σφαίρα της φαντασίας. Είχε 5” διαγώνιο, 3D, HDMI 1.4 mini, νέο interface που ήταν ότι πιο επαναστατικό κυκλοφόρησε ποτέ, είχε pico projector, γινόταν HUD στο αυτοκίνητο εάν είχες βεντούζα για την χρήση του ως gps, ήταν πιστωτική κάρτα με encryption 128bit, κατέγραφε video 3D, είχε στερεοφωνικό μικρόφωνο, είχε μπαταριά νέας γενιάς με 20 ώρες ομιλίας και «άπειρο» stand by, είχε on air back up, είχε αναγνώριση ίριδας, είχε ότι δεν είχαν όλες οι άλλες συσκευές μαζί και ότι επιθυμούσε ο καταναλωτής. Με το που διάβαζες το μακροσκελές data sheet, το μονό που μπορούσες να αναφωνήσεις ήταν “shit. Το θέλω…”
Παρακολουθούσα την κύηση του μέσα από αυτές τις διαρροές. Είδα το πρώτο μοντέλο, με την μικρότερη οθόνη, που ήταν και το πρώτο «μουλάρι» δοκίμων. Το πρωτογενές interface που άφηνε πολλές υποσχέσεις, που είχε όμως πολλά bugs. Είδα όλες τις μετεξελίξεις που οι τεχνικοί εφάρμοσαν ωσότου ωριμάσει σαν προϊόν. Περίμενα ανυπόμονα τις ανακοινώσεις στις εκθέσεις των smartphone για την πιθανή παρουσίαση του. Απογοητεύτηκα πολύ στην πρώτη αναβολή της δημόσιας εμφάνισης του. Ο Πρίγκιπας μας είχε ένα θρόνο να παραλάβει από τον προηγούμενο Βασιλιά, που έμοιαζε μπροστά του απηρχαιωμένος. Είχαν αρχίσει και οι προβλέψεις για την τιμή του. Συγκρίσεις ανάμεσα στην λιανική διάθεση του προηγούμενου τηλέφωνου της EVA σε όλον τον κόσμο, τους συνεργαζόμενους κατασκευαστές των υποσυστημάτων του, την αρχική διαθεσιμότητα που αυτοί θα μπορούσαν να παρέχουν, την προδιαγεγραμμένη αδυναμία τους να καλύψουν την επερχόμενη ζήτηση, τα νέα εργοστάσια της EVA, την οργανωτική αναδιάρθρωση της εταιρείας, το κλείσιμο αιθουσών συνεδρίων ανά τον κόσμο και στοιχήματα σε πιο από αυτά θα γίνει η ανακοίνωση, τις πρώτες επίσημες φωτογραφίες, που δόθηκαν εσπευσμένα στην δημοσιότητα, μετά από μια αναπάντεχη διαρροή του τελικού προϊόντος, την οριστικοποίηση μερικές μέρες αργότερα των προδιαγραφών του.
Όλα αυτά, τώρα, δεν είχαν καμιά σημασία. Είχα έρθει δυο μέρες νωρίτερα από την επίσημη διάθεση του και ήμουν δέκατος στην ουρά. Στους δικούς μου είπα ότι θα έμενα στον κολλητό μου. Μόλις άνοιγε το κατάστημα θα γινόμουν ο δέκατος ευτυχής κάτοχος του προϊόντος που θα άλλαζε τον κόσμο. Θα συνέβαλα σε αυτό, ήμουν early adopter, θα έγραφα στα forum πρώτος τις εντυπώσεις μου, θα μπορούσα να μιλήσω εκ πείρας για το νέο interface και όχι με υποθέσεις όπως οι περισσότεροι άλλοι. Θα αυξανόταν οι φίλοι μου στο face book, θα δεχόμουν περισσότερα tweets, δεν ξέρω εάν θα άλλαζε ο κόσμος όλος, ο δικός μου, όμως, θα άλλαζε. Δυστυχώς όχι αναίμακτα. Είχα μείνει τέσσερις μήνες στο σπίτι, χωρίς εξόδους. Έβρισκα δικαιολογίες αποφεύγοντας τους φίλους μου. Ποτέ άλλοτε δεν είχα τόσο κάλους βαθμούς. Μάζευα το χαρτζιλίκι μου σαν το μυρμήγκι. Είπα τα κάλαντα μέχρι και των Φώτων. Δεν υπήρχε άλλος στην ηλικία μου να κάνει κάτι τέτοιο. Έκανα θελήματα για διαφόρους ηλικιωμένους, και όχι για την προσκοπική μου τιμή. Στο σχολειό με πείραζαν και με φώναζαν i-malaka. Δεν πειράζει όταν θα το έπαιρνα στα χεριά μου θα άλλαζαν τροπάριο.
Η EVA τα είχε οργανώσει όλα άψογα, ακόμη και στην χωρά μας, που δεν φημιζόταν για παρόμοιες ενέργειες. Μας έφεραν και φαγητό την τελευταία ημέρα και αναψυκτικά. Είχαν μεταφέρει και χημικές τουαλέτες. Καλλίγραμμα θηλυκά μοντέλα συμπλήρωναν ερωτηματολόγια συνοδευόμενες από τα αρσενικά τους αντίστοιχα που μοίραζαν διαφημιστικό υλικό της EVA, όπως καπελάκια και μπλούζες. Όταν όλα αυτά είχαν καταναλωθεί και φορεθεί ήρθε και η τηλεόραση. Έπειτα άνοιξε το wi-fi του καταστήματος που ήταν ελεύθερο και όλοι άρχισαν να στέλνουν tweets και φωτογραφίες από την ουρά. Κοιτούσε ο ένας τον άλλο να δει τι κινητό είχε μαζί του. Εχθρικά και περιφρονητικά βλήματα συγκέντρωναν από τους πιστούς της EVA όσοι είχαν έρθει με άλλης μάρκας τηλέφωνο. Ίσως αυτή τους η πράξη μετανοίας να ήταν σωτηρία για την υστεροφημία τους. Μετρούσαν πόσοι θα άλλαζαν κινητό της Samson ή της LK, τους τελευταίους πιστούς των Nook και PRI. Ο παντοκράτωρ ήταν προ των πυλών και εγώ έτοιμος να τον πάρω ανά χείρας. Συζητούσα με το μπροστινό μου πόση ώρα θα ήθελε η πρώτη φόρτιση της νέας αυτής μπαταρίας και πως θα γινόταν οι επόμενες επαναφορτίσεις και με ευχαρίστηση διαπίστωσα ότι ήμουν πιο ενημερωμένος, όταν εμφανιστήκαν οι security του καταστήματος. Κάθε συζήτηση έπαψε και ο κόσμος άρχισε να αδημονεί και να στριμώχνεται.
Μέτα από λίγο δημιούργησαν χώρο μπροστά από την είσοδο και έφεραν μία γιγαντοοθόνη. Έδειξαν ένα δύο διαφημιστικά της EVA, την ομιλία του Sean Work ιδρυτή της EVA από την παρουσίαση στην Βαρκελώνη και έπειτα έβαλαν video clip από τραγουδιστές που συνεργαστήκαν με την εταιρεία στις διαφημίσεις της, τις οποίες πρόβαλαν εμβόλιμα από τραγούδι σε τραγούδι. Δεν τους έδινα μεγάλη σημασία καθότι το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το κουτί του τηλεφώνου, τι σχήμα θα είχε, πως θα το έπιανα στα χέρια μου, όταν θα το άνοιγα, το τηλέφωνο και πως θα το χάιδευα, την υπομονή που θα χρειαζόταν και την εγκράτεια μέχρι να φορτίσει η μπαταρία του. Τις οδηγίες χρήσεως που θα διάβαζα μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό. Τα νέα ακουστικά που επιτέλους ήταν ασύρματα. Το πρώτο άναμμα, το πρώτο βλέμμα που θα μπορούσα να ρίξω σε αυτή την υπέροχη οθόνη. Το άρωμα του καινούργιου. Την αφή του. Τότε την θυμήθηκα, το άρωμα της, την αφή της, την φωνή της, τον καυγά μας για αυτό το τηλέφωνο και την μανία μου μαζί του και τότε την πόθησα όπως δεν είχα ξανανιώσει πότε και ένιωσα μία μοναξιά απύθμενη. Στην οθόνη μπροστά από το μαγαζί έπαιζε ένα τραγούδι ερωτικού περιεχόμενου, μόνο που το αντικείμενο του πόθου ήταν το τηλέφωνο και του τραγουδούσαν πόσο το σκεφτόταν, πόσο το ποθούσαν, πόσο το νοιαζόταν και το λαχταρούσαν. Βγήκα από την γραμμή, γύρισα την γωνία προς το σπίτι της και την πήρα τηλέφωνο.
Παρακολουθούσα την κύηση του μέσα από αυτές τις διαρροές. Είδα το πρώτο μοντέλο, με την μικρότερη οθόνη, που ήταν και το πρώτο «μουλάρι» δοκίμων. Το πρωτογενές interface που άφηνε πολλές υποσχέσεις, που είχε όμως πολλά bugs. Είδα όλες τις μετεξελίξεις που οι τεχνικοί εφάρμοσαν ωσότου ωριμάσει σαν προϊόν. Περίμενα ανυπόμονα τις ανακοινώσεις στις εκθέσεις των smartphone για την πιθανή παρουσίαση του. Απογοητεύτηκα πολύ στην πρώτη αναβολή της δημόσιας εμφάνισης του. Ο Πρίγκιπας μας είχε ένα θρόνο να παραλάβει από τον προηγούμενο Βασιλιά, που έμοιαζε μπροστά του απηρχαιωμένος. Είχαν αρχίσει και οι προβλέψεις για την τιμή του. Συγκρίσεις ανάμεσα στην λιανική διάθεση του προηγούμενου τηλέφωνου της EVA σε όλον τον κόσμο, τους συνεργαζόμενους κατασκευαστές των υποσυστημάτων του, την αρχική διαθεσιμότητα που αυτοί θα μπορούσαν να παρέχουν, την προδιαγεγραμμένη αδυναμία τους να καλύψουν την επερχόμενη ζήτηση, τα νέα εργοστάσια της EVA, την οργανωτική αναδιάρθρωση της εταιρείας, το κλείσιμο αιθουσών συνεδρίων ανά τον κόσμο και στοιχήματα σε πιο από αυτά θα γίνει η ανακοίνωση, τις πρώτες επίσημες φωτογραφίες, που δόθηκαν εσπευσμένα στην δημοσιότητα, μετά από μια αναπάντεχη διαρροή του τελικού προϊόντος, την οριστικοποίηση μερικές μέρες αργότερα των προδιαγραφών του.
Όλα αυτά, τώρα, δεν είχαν καμιά σημασία. Είχα έρθει δυο μέρες νωρίτερα από την επίσημη διάθεση του και ήμουν δέκατος στην ουρά. Στους δικούς μου είπα ότι θα έμενα στον κολλητό μου. Μόλις άνοιγε το κατάστημα θα γινόμουν ο δέκατος ευτυχής κάτοχος του προϊόντος που θα άλλαζε τον κόσμο. Θα συνέβαλα σε αυτό, ήμουν early adopter, θα έγραφα στα forum πρώτος τις εντυπώσεις μου, θα μπορούσα να μιλήσω εκ πείρας για το νέο interface και όχι με υποθέσεις όπως οι περισσότεροι άλλοι. Θα αυξανόταν οι φίλοι μου στο face book, θα δεχόμουν περισσότερα tweets, δεν ξέρω εάν θα άλλαζε ο κόσμος όλος, ο δικός μου, όμως, θα άλλαζε. Δυστυχώς όχι αναίμακτα. Είχα μείνει τέσσερις μήνες στο σπίτι, χωρίς εξόδους. Έβρισκα δικαιολογίες αποφεύγοντας τους φίλους μου. Ποτέ άλλοτε δεν είχα τόσο κάλους βαθμούς. Μάζευα το χαρτζιλίκι μου σαν το μυρμήγκι. Είπα τα κάλαντα μέχρι και των Φώτων. Δεν υπήρχε άλλος στην ηλικία μου να κάνει κάτι τέτοιο. Έκανα θελήματα για διαφόρους ηλικιωμένους, και όχι για την προσκοπική μου τιμή. Στο σχολειό με πείραζαν και με φώναζαν i-malaka. Δεν πειράζει όταν θα το έπαιρνα στα χεριά μου θα άλλαζαν τροπάριο.
Η EVA τα είχε οργανώσει όλα άψογα, ακόμη και στην χωρά μας, που δεν φημιζόταν για παρόμοιες ενέργειες. Μας έφεραν και φαγητό την τελευταία ημέρα και αναψυκτικά. Είχαν μεταφέρει και χημικές τουαλέτες. Καλλίγραμμα θηλυκά μοντέλα συμπλήρωναν ερωτηματολόγια συνοδευόμενες από τα αρσενικά τους αντίστοιχα που μοίραζαν διαφημιστικό υλικό της EVA, όπως καπελάκια και μπλούζες. Όταν όλα αυτά είχαν καταναλωθεί και φορεθεί ήρθε και η τηλεόραση. Έπειτα άνοιξε το wi-fi του καταστήματος που ήταν ελεύθερο και όλοι άρχισαν να στέλνουν tweets και φωτογραφίες από την ουρά. Κοιτούσε ο ένας τον άλλο να δει τι κινητό είχε μαζί του. Εχθρικά και περιφρονητικά βλήματα συγκέντρωναν από τους πιστούς της EVA όσοι είχαν έρθει με άλλης μάρκας τηλέφωνο. Ίσως αυτή τους η πράξη μετανοίας να ήταν σωτηρία για την υστεροφημία τους. Μετρούσαν πόσοι θα άλλαζαν κινητό της Samson ή της LK, τους τελευταίους πιστούς των Nook και PRI. Ο παντοκράτωρ ήταν προ των πυλών και εγώ έτοιμος να τον πάρω ανά χείρας. Συζητούσα με το μπροστινό μου πόση ώρα θα ήθελε η πρώτη φόρτιση της νέας αυτής μπαταρίας και πως θα γινόταν οι επόμενες επαναφορτίσεις και με ευχαρίστηση διαπίστωσα ότι ήμουν πιο ενημερωμένος, όταν εμφανιστήκαν οι security του καταστήματος. Κάθε συζήτηση έπαψε και ο κόσμος άρχισε να αδημονεί και να στριμώχνεται.
Μέτα από λίγο δημιούργησαν χώρο μπροστά από την είσοδο και έφεραν μία γιγαντοοθόνη. Έδειξαν ένα δύο διαφημιστικά της EVA, την ομιλία του Sean Work ιδρυτή της EVA από την παρουσίαση στην Βαρκελώνη και έπειτα έβαλαν video clip από τραγουδιστές που συνεργαστήκαν με την εταιρεία στις διαφημίσεις της, τις οποίες πρόβαλαν εμβόλιμα από τραγούδι σε τραγούδι. Δεν τους έδινα μεγάλη σημασία καθότι το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το κουτί του τηλεφώνου, τι σχήμα θα είχε, πως θα το έπιανα στα χέρια μου, όταν θα το άνοιγα, το τηλέφωνο και πως θα το χάιδευα, την υπομονή που θα χρειαζόταν και την εγκράτεια μέχρι να φορτίσει η μπαταρία του. Τις οδηγίες χρήσεως που θα διάβαζα μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό. Τα νέα ακουστικά που επιτέλους ήταν ασύρματα. Το πρώτο άναμμα, το πρώτο βλέμμα που θα μπορούσα να ρίξω σε αυτή την υπέροχη οθόνη. Το άρωμα του καινούργιου. Την αφή του. Τότε την θυμήθηκα, το άρωμα της, την αφή της, την φωνή της, τον καυγά μας για αυτό το τηλέφωνο και την μανία μου μαζί του και τότε την πόθησα όπως δεν είχα ξανανιώσει πότε και ένιωσα μία μοναξιά απύθμενη. Στην οθόνη μπροστά από το μαγαζί έπαιζε ένα τραγούδι ερωτικού περιεχόμενου, μόνο που το αντικείμενο του πόθου ήταν το τηλέφωνο και του τραγουδούσαν πόσο το σκεφτόταν, πόσο το ποθούσαν, πόσο το νοιαζόταν και το λαχταρούσαν. Βγήκα από την γραμμή, γύρισα την γωνία προς το σπίτι της και την πήρα τηλέφωνο.
Τρίτη 3 Μαΐου 2011
Θανάσης Βέγγος
Είχα την χαρά να τον δω εν δράση. Έπαιξε τον ρολό του, έπαιξε και τον εαυτό του, τόσο όσο το δικαιούταν. Δεν πρόσβαλε, όλοι αυτό περιμέναμε. Το όσο πρέπει. Δεν ήταν η καλύτερη παράσταση που έχω δει, αλλά ήταν μια από αυτές που χαράζονται στην μνήμη γιατί είδα έναν από τους καλυτέρους. Έναν μύθο ηθοποιίας, έναν άριστο άνθρωπο με την σωκρατική έννοια. Μια πέρλα στο κοχύλι της προσωπικής μου μνήμης. Τον παρακολουθούσα από μικρός στην τηλεόραση. Στην ουσία μεγάλωσα μαζί του. Περίμενα τις ταινίες του με ανυπομονησία. Όταν τις ανέφεραν στο πρόγραμμα μαζευόμασταν εγκαίρως στο σπίτι. Ήταν ένα είδος γιορτής. Σαν κάποιος να μας έκανε δώρο. Όταν δεν πρωταγωνιστούσε θέλαμε περισσότερες δίκες του σκηνές. Είχε κάτι από Καραγκιόζη, κάτι από Σαρλω, κάτι από όλους μας, κάτι από την καλή μας πλευρά.
Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο ένιωθες μια συγγένεια και ας μην υπήρχε στάλα κοινού αίματος. Ήταν της οικογενείας και ας μην βρεθήκαμε σε κανένα γάμο και καμιά βάφτιση. Συνήθως οι άνθρωποι της τέχνης εκφράζονται καλυτέρα μέσα από τα έργα τους και σε εκ του σύνεγγυς προσέγγιση παρουσιάζονται κατώτεροι των προσδοκιών. Αντίθετα αυτός επιβεβαίωνε εξαιρούμενος τον κανόνα. Είχαμε ανησυχήσει όταν είχε το ατύχημα με το τραίνο. Αγωνιούσαμε όταν μαθαίναμε ότι είχε προβλήματα υγείας. Τώρα μείναμε σαν αυτούς που έχασαν τον άνθρωπο τους, που άφησαν κουβέντες στην μέση, που δεν πρόλαβαν να δείξουν τα συναισθήματα τους. Νιώθουμε τυχεροί για την ευκαιρία της κοινής μας ζωής, μα σύναμμα το κενό έρχεται να καθίσει πάνω στην πληγή της στενοχώριας σαν την σκόνη στο αίμα που προσπαθεί να ξεραθεί και η επακόλουθη φαγούρα δεν την αφήνει να κλείσει.
Ξέρουμε ότι στον παράδεισο θα βρει μια σκηνή να συνεχίσει. Τυχεροί οι άγγελοι.
Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο ένιωθες μια συγγένεια και ας μην υπήρχε στάλα κοινού αίματος. Ήταν της οικογενείας και ας μην βρεθήκαμε σε κανένα γάμο και καμιά βάφτιση. Συνήθως οι άνθρωποι της τέχνης εκφράζονται καλυτέρα μέσα από τα έργα τους και σε εκ του σύνεγγυς προσέγγιση παρουσιάζονται κατώτεροι των προσδοκιών. Αντίθετα αυτός επιβεβαίωνε εξαιρούμενος τον κανόνα. Είχαμε ανησυχήσει όταν είχε το ατύχημα με το τραίνο. Αγωνιούσαμε όταν μαθαίναμε ότι είχε προβλήματα υγείας. Τώρα μείναμε σαν αυτούς που έχασαν τον άνθρωπο τους, που άφησαν κουβέντες στην μέση, που δεν πρόλαβαν να δείξουν τα συναισθήματα τους. Νιώθουμε τυχεροί για την ευκαιρία της κοινής μας ζωής, μα σύναμμα το κενό έρχεται να καθίσει πάνω στην πληγή της στενοχώριας σαν την σκόνη στο αίμα που προσπαθεί να ξεραθεί και η επακόλουθη φαγούρα δεν την αφήνει να κλείσει.
Ξέρουμε ότι στον παράδεισο θα βρει μια σκηνή να συνεχίσει. Τυχεροί οι άγγελοι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)