Τσιπρας - Λαφαζανης - Κωνσταντοπουλου - Βαρουφακης

Οταν εσεις βλεπατε στη Βουλη την ψηφιση του τριτου μνημονιου εγω εβλεπα αυτο:
Στον πηγαιμο για το Χολαργο βρηκα το νομισματοκοπειο. Εμπουκαρα και αδειασα στις τσεπες το ταμειο. Συρε ω, ρε τσελιγκοπουλο στις Ευρωπαικες ραχουλες, ανεβα κατεβα τις Αλπες τους και διαλαλησε οτι εκλεψα ευρω για να γυρισω στις δραχμουλες. Συρτε βρε μαυροφουστανελαδες αρπαξτε τις γυναικες τους να εχουμε νυφουλες, σαν θα ανεβουμε στα βουνα, στις κακοτραχαλες ραχουλες, να πλεκουνε για τον στρατο τις κοκκινες φουφουλες. Σαν θα διαβαινα τον μεγα ποταμο, τον αιματοβαμενο, κατω στον καμπο θε να δω τον Αλεξη πληγωμενο. Την μαχαιρα που του δωσα, που εμπηξα στην πληγη του, δεν την εφαρμακωσα να χασει την βολη του. Θα μεινει πρωθυπουργος, μπορει να κυβερνησει. Απο αντικρι, ομως, ειναι η Ζωη που απο το ατι της δε λεει να ξεπεζεψει. Στα Τουρκοβουνια ανεβηκε ο Καπεταν Γιανης, μεγα παλικαρι, των ακριτων το στερνοπουλο, του προυχοντα των ταλαρων περιλαμπρο ζαγαρι. Ειν' τα ατιμο ατιθασο, και απροβλεπτο συναμμα, μα ειχε ενα βιογραφικο περα για περα χαρμα. Μαζι οι τρεις μας τον ζωσαμε τον Αλεξη με χιλιες εγνοιες. Μου ζαλισατε τα αχαμνα ειπε και εχω και αλλες χιλιες να προκαμω. Γιατι μιλας ετσι αποτομα τον εκοψα με την μια, εμεις που σου σταθηκαμε με αναστημα και ανδρεια. Γιατι βρε λεβεντοπολουλα μαζι μου εγω σας ηθελα, ξεθαρεψε και απαντησε κοιτωντας την Ζωιτσα, μηπως και με την τσαχπινια την παρει αγκαλιτσα. Μα εκεινη καπετανισσα της Μπουμπουλινας κορη, εκανε βημα μπροστα και του πε ορθα κοφτα, δεν εχεις το δικο μου μποϊ, την κοκκινιλα στο ματι, το γαρυφαλλο στην καρδια. Μια μαραμενη γαρδενια καταντησες, εσυ το ριζοσπαστικο αγριοκατσικο, στην εξουσια εσκαρφαλωσες και στα μεγαλα αλωνια, μα εκει σαν εφτασες ενα μπαλτα μονο ειδες και στο σφαγειο εκωλοσες και με κλωτσιες δεν μπηκες τους εκδορεις να κυνηγας με τα σουβλερα σου κερατια, να διωξεις απο δω τον οχτρο, τον αιματοβαμενο, που εσφαξε πληθος του λαου και κρατησε το βιος μας μες στις δικες του τραπεζες και στις ψαροκασελες και ευθυς τα εσυρε μεχρι εις τις Βρυξελλες. Πεταχτηκε και ο Γιαναρος, με μεγα αρχοντηληκι, σαν τον Γιουλ Μπρινερ αυτοκρατορας, σαν τον Σινατρα την φωνη, και με στεντορια χροια του βγηκε ευθυς ο λογος, αλλα μας υποσχεθηκες, τελαλησε, αλλα εσυμφωνησαμε, αλλιως ηταν το πλανο μας και να που καταντησαν. Προδωσαμε οσα αγαπησαμε, γυρισαμε την πλατη και σε Θεο και σε ανθρωπο και θα μας βρει κακο γινατι. Ο Αλεξης αγναντεψε προς εμενα. Εξυσα το μουσι μου μεχρι ο αλεκτωρ να λαλησει. Ο δολιος ο Αλεξης μας, πρωτοβυζο δικο μας παλικαρι, εξεπεσε στην ξενητια, εκιοτεψε στον αθλο, τον Ρουβικωνα δεν εδιαβηκε, δε βαδισε στην φλογα, παρεδωσε τα οπλα του και μπηκε σε πιρογα, ετσουλησε μες τα νερα των τυψεων μοναχος και απο Προμηθεας εγινε ενα μικροσκοπικο ρακος. Δεν ξερω τι να σου που να μην σου 'ναι βαρος. Δεν ξερω τι να κανω που να μην σου κουρεψει εντελως το θαρρος, γιατι το χρεος για παντα θα στεκεται απο πανω σου σκοτεινος φαρος. Σε στηριζω παραμασχαλα και ας βρωμας στο χνωτο, μα σε μαχη δεν θα ξαναρθω εκτος και εαν πελεκησεις τον καπιταλισμο και στον τροτσκισμο γυρισεις. Μαζι να δυναμιτησουμε τις τραπεζες και τα Λουδοβικε σαλονια, να φαμε απο τα ψυγεια τους, να πεσουν τα ολαφυτα τους τα μπαλκονια, να δουν την Τζαγκουαρ νεκρη, χωρις σταλια βενζινη και στην πισινα την ρηχη μια κοκκινη οχια αιμα απο τα παιδια τους να πινει. Εμπρος στου δυναστη καπιταλα την βιλλα εγω θε να ουρησω, μη ξαναδω εγω μπιτε εαν δεν το επιχειρησω. Να λευτερωσουμε τα σεκιουριτι, τους μπατσους, εαν και γουρουνια, γιατι ειναι Λαος, δικα μας αδελφακια που ξεπεσαν για ταλαρα και για σοκολατακια. Το δικαιο με το μερος μας εν, γιατι ειμασταν απο παντα ηρωες, αγωνιστες αγριμια, γιατι στο πουρναρι με κλωσησαν και κειθε μια μερα θα ξαποστασω, μα πρωτα θα ξεκανω καθε αντιπαροχη και καθε εργολαβο, ειδικα τους εθνικους με τις μεγαλες τσεπες. Αυτα δε ειναι ονειρατα, μηδε καταρες ειναι. Αυτο ηταν το πλανο μας, μαζι απο το σχολειο, μαζι απο τον στρατο, μαζι απο το πανεπιστημιο και ως και το πτυχιο, που δεν θα ειχα παρει εγω ποτε, εαν δεν ημουν καθε Νοεμβρη στο Χημειο.

EU & Greek crisis Part II

This weekend 27/6/2015 the dices rolled and the fate isn’t obvious yet.  From one hand we have the heavyweight champions of EU & Co and from the other hand the fly weight champion aka Greece. The situation had a favored boxer from the beginning and so their respective strategies were laid down accordingly. The big one punches, the little tries to fake, but even the blow from the near passing hand of his opponent sakes him all over. The big one in any interval between the negotiating rounds shakes the opponent’s hand telling him how brave he’s and congratulating him for the good fight. That was all folks until this last weekend.

                The little one shaken but not stirred tried to give his first punch back. Many may think that this was the last heroic exit, or the desperate’s move, or the insane‘s act of grandeur. The big one was taken by surprise. He definitely didn’t expect the act of fool he received. He though the minion was under his straight control. But dear EU bureaucrats the flood of money isn’t the flood of blood. And blood is a boiling thing. Too much pressure and it can erupt. Now Europe is between two silly boxers with enough adrenaline on their head and exhausted to see it’s other standing on the ring. The problem is that those were also the two parts of a happy marriage and gave everlasting promises to each other. Furthermore they got too many bets on how well there are going to be all the European countries in this marriage and for the first years they delivered too. Now they try to out intimidate each other, but without the power and the courage to take this last punch until recently.

                As mentioned in this family of boxing aspirations the fight went out of hand. In most of the families it’s the little one that causes the troubles, but the big one that gets accused. Well not exactly this time. That was before the news stopped being just the news and became the global media product they are today. So we hear all about the demerits of the little one from the European media. Yes, this little folk shouldn’t be trusted. He’s a constant underachiever. He never performs what he promises. He resists financial logic in a maniacal way. He can’t perform on his own strength any reform and further, even if he makes one, he can’t assure it really works. He has a byzantine public system that’s a Damocles blade hanging above any productivity attempt. Consequently, this little one was treated as a drug addict from the European family. They served him the medicine the EU doctors subscribed him. They substituted his loans with other loans. That homeopathic procedure usual tends to lower the dependency by gradually lowering the dose. Not in this case. The druggie got hooked deeper and deeper in his loan addiction.

                Let’s’ see the clinical situation of Greece before it entered this boxing contest of negotiations in 2009 from the Greek citizen point of view. This person knew that by that time every born and resided in Greece owned to the county’s creditors nearly 23.000.00€ per head. So for a family of 4 persons this meant approximately 92.000, 00€. The EU wanted those money fast enough to close the mouth of every news producer in the world. How fast could this happen? Not as fast as intended.   So they went the other way around. They let the things take a long way, so long that the problem would have fall out of sight. Things didn’t work well. The medicine didn’t prove to be having the right effects, and the maleness didn’t go out of sight. EU officials though that a reassuring verbalism and their authority will be enough for the rest of the world, but dear lords when money talks you know very well who walks. Everybody else apart the Troika founders believed that the measures taken for Greece where ineffective.

                You have to get your mouth were you get your money, so the rest of the world rested a spectator to this experiment. But one has to ask was the rescue of Greece the real purpose of all this? Ok, there’s no easy straight answer. Little traces, the actual facts, can lead you closer to the truth. From when troika went to Greece there was 25% reduction to the salaries, reduction of the pensions, the unemployment raised 25%, 60% of the youth unemployment, a consistent raise of the taxes and the introduction of many new ones. That’s only the economic part. There are 4 straight years that deaths are more than the births in Greece, there is raise of the number of people without medical care and people who go too late to the doctors and they just pass away in the hospitals. There was reduction of the public cost and now the Greek state produces less than the already little it did. Up to a point many of the negative effects were responsibility of the Greek government to resolve and to protect during the negotiations, but it failed either to make its point, either to raise its productivity. The Greek government only posed resistance on the reduction of its payroll.

                The Troika in those five years made all the calls. There was no legislation regarding or affecting money that could pass without their approval. So the lenders had total control of the Greek economy and in many ways of the Greek government. What ever happened in Greece those five years was under there strait control and influence. E.g. you can find clear evidence of this by reading the comments of Samaras before and after he was named PM. Democracy was clearly in decline in Greece. Most of the legislation was imposed and never got past the parliament. Three people and their employers took and hold the fate of Greece those last five-six years. Another evidence is that from one hand they introduced tax legislature every three to four months and from the other hand they asked the Greek government to attract foreign investments. So it’s pretty unclear how the lenders accuse the Greek government about the failure of their implemented program. From one hand they overestimated the public property for privatization and then accused the Greek government for the lack of success on the matter (here they had some right). There’s an abundance of things like this during the last five years that points towards one reasonable conclusion. Troika and the lenders of Greece had only one interest, to get their money back as soon as possible, even by inflicting damage to the Greek’s state longevity. The flow of cash from Greece to their banks (lenders) was the only prior criteria and the Greek government had all the responsibility to hold its ship together. You may think that this is in reality a government’s job, but the facts show that for maximizing the flow of cash they minimized the power of the government. As a byproduct they constituted an already inefficient government in an incapacitated one. The quality of Greek’s government was in the lenders knowledge from a long time as you can see in the prior note http://ninemia-nemo.blogspot.gr/2015/05/eu-greek-crisis.html.

                Obviously this five years economic experiment was a complete failure. This is more evident if you think that after those efforts and all those years every Greek citizen owns now to his lenders 35.000.00€ per capita, a raise of nearly 12.000.00€ per person. That’s 2.400.00€ per year raise. When the lenders should have noticed? From the Greek citizens point of view the following weekend’s referendum has no meaning. He knows that whatever he chooses he has no escape. It’s only the timetable of his default & foreclosure that’s on the table. The thinking of this government is still unclear, but taking note of the above mentioned is it totally wrong in its act? On the other hand by putting Greece out of Europe is there any hope for Greece? In a globalized world, probably not? Can it stay in Europe and in the Euro zone? Difficult, very difficult. So the real question is “are the lenders so stupid to kill this country if they want their money back”?

EU & Greek crisis

Dear co-Europeans and to whom it may concern.

                We all read too many things about the European crisis and Greece in particular. It may seem that Greeks are the eye of this turmoil, or at least the brute force behind the Aeolus vents that go wild in this desolated from money continent of ours. You’ve heard of all the Greek demerits, of the frivolous lifestyle and of the rightness of the biblical punishment masterfully inflicted on them. That’s all very theatrically dramatic and very easy reading -novel style served for someone not to be suspicious. Can a nation of ten million all be blind to their downhill path? Was Greece saved from their unavoidable disaster by their Euro partners and their helpful hand?

Talking about Greece without talking about history is like a man just out of prison that doesn’t think about women.  But write about it and it’s like having to read the telephone book of Mexico City. To make a long story short we’ll focus on their economy. It’s obvious to anyone that some of each nation’s most intelligent people are their ambassadors put in duty in other countries. As a consequence every country that has an ambassador in Greece has a very good knowledge of the modus operandi of the Greek government, the state servants and the most important entrepreneurs. So there was no mystery about how things were in Greece, who was in command and if he slept face down or on the back. The way the Greek economy went on those last decades is easily described. It was based on the tourism, shipping and export of raw materials, either agricultural or minerals. In the later decades the agricultural sector was in decline and the services sector was in rise. But the later was oriented exclusively in the Greek market. So the exports were in decline and the imports in rise. Bad recipe for a healthy economy, but nothing the world hasn’t seen before.

Furthermore the state operated in a theological way, meaning it believes that it is eternal, and it tries to establish the one and only universal truth in everything it does. The politicians wanted it to keep this way and reinforced that attitude, because it produced more state job positions (more control, less product) and since those were distributed to partisan favorites those were vote producing jobs. Nothing new under the sun again. Nothing the world hasn’t seen before. The main thing that was wrong with the Greek economy is that it’s counterproductive. The state borrowed money instead of the entrepreneurs  and was buying votes by selling state assignments or elevated national economy champions that monopolized the Greek market or created oligarchies, usually with EU money from development programs. The public servants took part in this corruptive operation due to lucrative illegal payments. They also acted as a surveillance force of those markets counteracting via bureaucracy any market opponents of the chosen ones. Foreign operators in the Greek market used local entrepreneurs associated with the local politics to overcome those bureaucratic barriers and take part of the local market and assignments. Usually all the competitions for a state work have as participants conglomerates of some local company with a foreign one. Those connections between locals and strangers were held and promoted, or at least acknowledged by the local ambassadors.

So at the starting point of the Greek drama we have an indebted public sector, not the private and the homes. Even the Greek banks were less exposed than the e.g. German ones with lower dumping, but, unfortunately for them, were tied with the Greek state bonds.  So when it flopped, they did too. We had a market in almost complete state control, with few exports and many imports. Not a good base for recovery. The country had lost credibility due to the last idiots Finance Ministers before and at the beginning of the crisis, Alogoskoufis and Papakonstantinou (add Papandreou the prime minister). Those made stupid confessions of Greek statistics alterations in the data provided to the EU before and after the Greek entrance in the EU mostly for internal political vindictiveness. Those statistics later proved unworthy and insignificant, and last but not least, nothing different than what other countries have done. We always must remember during the Eurocrisis that statistics is a half true and so it’s also a half lie.  And nothing of the abovementioned wasn’t crystal clear to any other state on earth and most importantly to France and Germany.

The plan five years ago was to struggle the Greek economy by cutting the imports, lower the cost of workmanship, cut public spending and improve the productivity and the exports of the Greek market. As any good General knows good intentions aren’t enough. The main thing in a battle apart of the target is how and when and with how many loses. So the first thing that went wrong was the competitive pumping of the Greek economy by lowering the local demand and the local work cost. In a bleeding wound you first want to stop the bleeding. But in Greece they cut the cost in the private sector and resisted as much and as long they could in the public sector. They deregulated the maximum possible the work market. As a net result Greece still has a public sector overpriced and underachieving from which continues to lose money and a private sector that shrank “unexpectedly” quick because there wasn’t any public money pumping its veins any more. Now there’s unemployment of 30%, which means that in reality is 36% (there’s always a discrepancy between the official statistics and the real ones, numbers by the Greek General Confederation of Labour). The local work force saw salary cuts of more than 25% and most of the jobs are now part time. Also 30% of the active workforce suffers from salary delay payments of 3-4 months, or even worst (estimated at 1million workers). Those reforms were probably laden due to Greek bankers and the Greek hotel entrepreneurs that wanted to slush their workforce and reduce their costs, and were adopted firstly by the Greek government and then by the Troica. It’s difficult to be sure about who makes the first move on those things, who brings the ideas on the table, because there’s too much propaganda and organized misinformation in the media, either Greeks either global. We must take note that the economy crisis of 2008 was held in the USA and we haven’t completely overcome it yet. So the interest in the Greek and Euro crisis is global. But most of what is written in this issue is easily accessible in the internet and if it’s the writer’s interpretation it’s based on the contradiction of the statements of the parts involved prior and after their acts, p.e. cutting of the Greek debt in the beginning of the program.

With bank lending inexistent, consuming reduced to the minimum, with no public spending, only cutting; there was the last big hit to the Greek economy from the IMF agenda, to raise taxes. So in a private market with too many companies of under 500 employers and too many self employed that only meant the closure of many of them. In this stage of the plan those unemployed and   with the reforms that should have accompanied those cuts should have created the spring on which the Greek economy should have rebounded almost immediately. There were only two reforms of any significant interest apart from the deregulation of the jobs. One was the freeing of the transports and the other of the milk market. How they went? If you can see any positive effect or you are on drugs or your oculist and neurologist haven’t seen you for too long. And this thing of Greek paradoxes is all over those five years. So there is no spring, no launch. There’s only stagnation and sinking. Even if the salvation program stipulated on economics had rough edges, then came the politicians and blurred the things. The targets where there, but the timing was always wrong. Its common believes nowadays that the rhythm of the debts payoff from the Greeks is out of reach by any government apart from a Hercules and Midas crossover. Germany insists that this rhythm must be maintained, and so does the rest of their band. But German politicians made a promise to their voters that knew from the beginning it was outlandish to fulfill, that they’ll move their bank-private debt (who lend to south Europeans) to the German taxpayers, but this new loans will be absolutely repaid back. Further this austerity south stream was obviously creating a counter vent of money from South Europe to Germany that counterbalanced many of the woes of German banks that are too big to fail. Also there was a stream of young and highly educated South Europeans immigrating in Germany and the north of Europe in generally. So from one hand we have an impoverished South Europe that is losing youngsters to the north Europe and out of the Continent and from the other hand we have a North Europe that is widening its competitive gap with the weak south neighbors. Why stop this?

Troica only cared that the stream of recovered debt was held steady. Reforms, development, toxic effects of the program interested them as much as someone who gets big bonus for the first and nothing for the rest. Now everybody agrees that there should have cut a big part of the Greek debt in the beginning of the program, that the cut in the second program was too small and too late… Except the Germans of course:  “Why mess with a toy that’s not rotten and in any way suits you too”. Good mechanics thinking. If you are from another continent you may think but why the hell don’t guarantee their debts as one economic entity they want us to consider them and find their way between them without risking the global economy? Because the euro has to stay down, so the German export keeps raising. As one politician sometime mentioned “it’s the economy stupid”. So we keep the fear that Greece will blow first, and then EU will blow until Germany and its band members start losing money from the situation, or lose politic credibility (which is also money) and in the meantime they find a way to convince their voters that they’ll have to take more debt on their back. The problem is that those voters have made and are still doing economic sacrifices to keep the German economy competitive, but the retribution of those sacrifices was received from the German economic aristocracy and then was loaned to the South Euro partners and afterwards they have gambled with those loans and when they lost their gambling and had to pay achieved the nationalization of their debt. How many times can you fool a voter and how many promises can you break?

If you are a Greek politician the answer is many. Goldfish and Greek voters are close related cousins. Now in Greece there’s a new government, the fourth in five years. It was elected by promising the impossible. To make the Germans change route. What a promise you may think, but think again. In a country that doesn’t want to change it was the right publicity to get elected. “I’ll change the others”. And this is the common thing in Europe. It’s always the others. So now Europe has two parts that are trying to do the wrong thing and between so many political lies and so many economic mistakes time is clicking away. In the meantime Greek citizens (and Spanish, Italians, etc.) are watching their life passing away meaningless, struggling to keep up with the raise of the cost of life and the taxes inflicted.

So all this politic who benefits? Is this a ephemeral sacrifice for a better future. The South of Europe asks when, the north answers when the time is right. Go figure. In economics the base is addiction and subtraction. The rest is sociology. But is this Europe, democratic? Is it only a economic experiment that went wrong or was it the economic bait to make the continent a country? In the time of globalization which European country can prosper alone? Probably none. Even Germany…

Τεκμήριο η ανάσα

Ανεστραμμένο υστερόγραφο: αυτό το κείμενο διαβάζετε απνευστί για λογούς που εύλογα πηγάζουν από το ίδιο.

Χάρη στο νέο φορολογικό μέτρο, τεκμήριο είναι η ανάσα, η Ελλάδα γυρίζει σελίδα. Κάθε αναπνοή σας κοστίζει 0,01€. Πρακτικά τζάμπα, δώρο το δίνει η κυβέρνηση. Αφού σκέπτονται να φέρουν μεταλλαγμένο αέρα (φυσικά εξωχωρίας  πολυεθνικής εταιρείας με Έλληνα λιγδιάρη διαμεσολαβητή) με λιγότερα οξείδια αζώτου προκειμένου να αυξηθούν και οι γεννήσεις. Επίσης χάρη στον εμπλουτισμό του με βαρύ όζον (για να μένει ανάμεσα μας και να μην ανοίξει και άλλο η τρύπα του από πάνω μας) θα αυξηθεί και η ζωική παράγωγη. Η πράσινη ανάπτυξη και η συμβολαιακή αγροτική παράγωγη, ο αναγεννημένος τουρισμός, η ποντοπόρος ναυτιλία, τα περήφανα νιάτα, τα τιμημένα γηρατειά, οι λογγοί, τα βουνά, τα ακρογιαλιά, όλο το έθνος σε παλινόρθωση. Αυτό δεν είναι μέτρο, είναι πανάκεια. Η είσπραξη θα γίνεται αυτόματα από την πιστωτική σας κάρτα. Εάν δεν επαρκεί το υπόλοιπο σας... Όλη σας η προσωπική περιουσία είναι ενεχυριοδανεισμένη αυτομάτως, όποτε μην ανησυχείτε, το κράτος μόλις σας απάλλαξε από το άγχος της διατήρησης της. Έξαλλου μια ζωή την έχουμε. Τι σκοτίζεστε για το μέλλον.

Πιάστε τον παρακείμενο, τόση ιστορία έχουμε, και συνεχίστε σε αυτό τον διθυραμβικό ρυθμό, σαν ύμνος για ακρίτες, σαν ριζίτικο, σαν τον ακάθιστο. Η κυβέρνηση είναι διπλά σου κάθε στιγμή. Στον ερώτα (φορολογία προφυλακτικών σε συνδυασμό με της ανάσας. Έχεις ακόμη οργασμό;), στο σχολειό (παράλληλη αύξηση των γραπτών εξετάσεων και της ταχυκαρδίας ως εκγύμναση εναντία στο νεανικό άγχος, στον ανταγωνισμό και στην σφυρηλάτηση της προσωπικότητας. Γιατί βαρυγκωμάς; Θα πας και φροντιστήριο… και πιάνο, και τρίτη γλώσσα, και θες να βρεις και γκόμενο/α;), στην ανεργία (δεν έχεις δουλειά και περιμένεις στο καλύτερο μαγαζί των τελευταίων σαιζόν, τον ΟΑΕΔ να δίνεις ποιο επίδομα θα πάρεις μετά τα πολλαπλά τζακποτ ξεφυσώντας;), στην γέννηση των παιδιών σου (τι μετά το σεξ θα σε άφηναν μόνο; Για αγόρασε πάνες να δεις πόσες ανάσες χρειάζονται στο ταμείο;), στο νοσοκομείο (εάν χρειαστείς μάσκα οξυγόνου υπάρχει κίνδυνος να γίνεις ο νέος Μπεν Χουρ στο κουπί που θα σε βάλει να τραβήξεις η κυβέρνηση σου. Πρόσεξε το (απ)ασφαλιστικό σου ταμείο σαν τα μάτια σου και πάψε να βαριανασαίνεις, δεν είσαι άρρωστος και τα νοσοκομεία, αυτά που έχουν μείνει, θέλουν αποσυμφόρηση). Στον θάνατο (δεν θα σου δώσει η κυβέρνηση χώμα να ρίξεις και ώμο να κλάψεις γοερά; Να σε αφήσει να σου κόβεται η ανάσα;), στην εργασία (ποια άλλη καπιταλιστική κυβέρνηση έκανε τέτοιας έκτασης δήμευση του κόπου σου; Ο κομμουνισμός απέκτησε άλλη μια εκδοχή του στην χώρα της δημοκρατίας, την φιλελεύθερη…

Του τεκμήριου εξαιρούνται οι σωματικές εξαερώσεις από οπές που δεν εδρεύουν στο πρόσωπο.

Ο αξιολάτρευτος φίλτατος ΥΠΟΚ σας και The strange company

Παθιάρικα δικός σας

Χάρτινοi Ήρωες

                Πρωί Κυριακής, στις δέκα, πηγαίνω στο ψιλικατζίδικο και έχει ακόμη εφημερίδες. Πριν από τρία τέσσερα χρόνια από τις πιο δημοφιλείς δεν θα είχε μείνει τίποτε. Παίρνω ένα Αστεριξ και ένα Μίκυ Μαους και μου δίνουν δώρο και τις φυλλάδες. Αυτή την εποχή είναι προτιμότερα τα κόμικς από τα CD και τα DVD, εάν και πρέπει να διευκρινιστεί ότι η ελεύθερη τηλεόραση κάνει ότι μπορεί για να τα επαναφέρει στην προηγούμενη δόξα τους. Αλλά η μόδα είναι η τέχνη του πρόσκαιρου. Αντίθετα οι χάρτινοι ήρωες είναι διαχρονικοί. Βλέπεις τα άρθρα για τα ερωτικά σκάνδαλα του Γάλλου προέδρου και αναρωτιέσαι τι σχέση μπορεί να έχει με τον Αστεριξ, βλέπεις τα άρθρα για τις αστοχίες της Αμερικανικής πολιτικής και αναρωτιέσαι εάν ο Μίκυ το τετραπέρατο ποντίκι θα τα κατάφερνε καλυτέρα.

                Τελικά η εφημερίδα είναι καλό συμπλήρωμα των κόμικς. Δίνουν και μια άλλη προοπτική στους ημεδαπούς πολιτικούς. Ο ένας μου θυμίζει τον Μπρούτο, ο άλλος το Ποπαυ χωρίς το σπανάκι… Ουπς! Είμαστε ένα μικρό γαλατικό χωριό στην άκρη της Ευρώπης που πιστεύει ότι είναι ανεξάρτητο και ότι κατοικείται από ιδιόρρυθμους, καβγατζήδες και ανεξαρτήτους ανθρώπους. Όπως πάντα τα προβλήματα ξεκινούν από την απόσταση που χωρίζει το είμαι με το θα ήθελα να είμαι και την έλλειψη αυτοκριτικής να αφήνει έναν ωκεανό από παλινωδίες ανάμεσα σε αυτά τα άκρα. Το καλό είναι ότι είμαστε φιλόδοξοι. Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μια τεραστία λίμνη ηρώων, έχουμε την απαραίτητη μωρία να γράψουμε ιστορία και εμείς, να γίνουμε another brick στην τεραστία τοιχογραφία της Ελληνικής ιστορίας. Για αυτό σε κάθε έκφανση της ζωής μας βλέπεις επιδόξους Σπαϊντερμαν να προσπαθούν το τρομακτικό άλμα που θα συναρπάσει, την ώθηση που θα μας πάει στο άπειρο και ακόμη παραπέρα.

                Υστέρα γυρίζω προς το σπίτι και δεν ξεχνώ την εικόνα που αντίκρισα τον δεκαπενταύγουστο. Η πόλη είναι έρημη, μοιάζει κεντρικός δρόμος στο Τέξας κατά την διάρκεια μονομαχίας πριν από πάμπολλα χρόνια. Μόνο η θαμνομπαλα που παρασέρνεται από τον αέρα λείπει. Περπατώ σαν ένας μοναχικός καουμπόι προς το ηλιοβασίλεμα, απολαμβάνοντας την πλήρη έλλειψη αυτοκίνητων, όχι μόνο στον δρόμο, αλλά και τα παρκαρισμένα έλειπαν σε παραλίες, βουνά, λίμνες και ποταμιά. Παρ’ όλο αυτό τον πλουραλισμό θέσεων στάθμευσης μπροστά μου έχω μια πυλωτή. Στο κέντρο αυτής βρίσκεται η είσοδος της πολυκατοικίας. Στην θέση μπροστά από την είσοδο έχει σταθμεύσει ένα αυτοκίνητο και κλείνει το πέρασμα μέσα από την πυλωτή. Ανάμεσα στην άκρη της τελευταίας και στο παρακείμενο παρτέρι που πιάνει το μισό πεζοδρόμιο έχει παρκάρει ένα μηχανάκι και κανείς δεν μπορεί να περάσει ούτε από εκεί. Το παρτέρι είναι υπερυψωμένο, χτισμένο και έχει ένα μεγάλο δέντρο και από τα κλαδιά δεν μπορείς να περάσεις ούτε πάνω από το παρτέρι, όσο ανάλγητος και ευλύγιστος και εάν είσαι. Αριστερά από του έχει σταματήσει για διανυκτέρευση ένα άλλο αυτοκίνητο κλείνοντας και το υπόλοιπο πεζοδρόμιο. Έχει ένα στενό πέρασμα από το οποίο φιλοδοξούσα να περάσω. Στο μεσοδιάστημα που όλα αυτά απορροφούταν από τον αμφιβληστροειδή μου και αναλυόταν από το λιγοστό μυαλό μου, στην παραζάλη του δύοντος λιοπυριού ένα άλλο παιδί θαύμα της φυλής μας ήρθε και πάρκαρε πίσω από αυτοκίνητο στα αριστερά και το παρτέρι, κλείνοντας και το τελευταίο πέρασμα, αναγκάζοντας με να βγω από το πεζοδρόμιο στον δρόμο σε μια πλήρη ανάστροφη των εννοιών.

                Αποτέλεσμα ήταν τέσσερα οχήματα να έχουν παρκάρει σε ευθεία γραμμή από την είσοδο της πολυκατοικίας έως την άκρη του πεζοδρομίου και με τη βοήθεια ενός παρτεριού να καθιστούν απροσπέλαστα δεκαέξι μέτρα πλάτος πεζοδρομίου - πυλωτής. Σκοπός των άλογων αυτών μαλακίων ήταν ο ελάχιστος κόπος κατά την μετακίνηση από το αυτοκίνητο στην είσοδο. Προφανώς ο τελευταίος και πιο απομακρυσμένος θα σιχτίριζε την τύχη του που αναγκάστηκε να παρκάρει τόσο μακριά. Με μια βιβλική μακαριότητα μπροστά σε αυτό το θέαμα διέσχισα παράλληλα τον αυτοκινητόδρομο σαν νέος Μωυσής, μόνο που δεν είχε αυτοκίνητα πάρα των τεμπελχανάδων στα αριστερά μου. Καμία θάλασσα δεν άνοιξε, κανένα βιβλίο δεν θα με αναφέρει και κανένας δεν θα μπορέσει να δει ποσό ηλίθια μπορούν και φέρονται οι άνθρωποι σε αυτή την χώρα προφασιζόμενοι την ανάγκη τους για δροσιά και συγκαλύπτοντας και από τον ίδιο τον εαυτό τους την ανελέητη τεμπελιά τους. Πάντα προτάσσουμε μια προσωπική αναγκαιότητα για να τσιγκλήσουμε την κοινωνική ευαισθησία των θυμάτων μας και τους τρώμε και το ελάχιστο δικαίωμα που έχουν σε αυτή την χώρα. Ήταν μια κινηματογραφική εικόνα που εάν την έβλεπαν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της σε κάποια οθόνη θα αναφωνούσαν ότι αυτά δεν γίνονται.

                Όμως βρίθουμε από άτομα που πέφτουν από τα σύννεφα, ακόμη και όταν ο ουρανός είναι ξάστερος, σαν λάθος παράδοση από γλαρό, ένα βρέφος που πέφτει από τον ουρανό. Περίπου οι μισοί κάτοικοι αυτής της χώρας είναι σαν λάθος πακέτο, που ο προορισμός του έπρεπε να είναι κάποια χώρα της Εσπέριας. Άλλος για Αγγλία ήταν ταγμένος, άλλος για Αμερική, άλλος είναι Ελβετός και του τύχε η δόλια χώρα αυτή. Έτσι έχουμε την τάξη των μονίμως αναχωρούντων, έστω και πνευματικά. Μπορεί να μην φύγουν και ποτέ στην ζωή τους, αλλά όσο είναι εδώ φέρονται σαν φιλοξενούμενοι και ποτέ σαν οικοδεσπότες. Πρέπει να τους τα έχεις όλα έτοιμα, καθαρά και συγυρισμένα. Σαν ξενοδοχείο. Από την άλλη έχουμε περίπου τους άλλους μισούς που έχουν ένα τέτοιο δέσιμο με την χώρα που είναι σαν να τους ανήκει. Όχι άπλα, αλλά σαν παθιασμένος εραστής, σαν έποικος, σαν πολέμαρχος σε σχέση με το πλιάτσικο του. Εάν αποφασίσουν να θωπεύσουν την χώρα θα το κάνουν και δεν θα δώσουν λογαριασμό σε κανένα. Εάν πουν ότι αυτό το κομμάτι γης είναι δικό τους, τελεσίδικα είναι έτσι. Εάν πρέπει να κοπεί ένα δέντρο, να πεθάνει ένα σκυλί, ένα χαντάκι να μπαζωθεί είναι σαν θεϊκή εντολή.

                Ανάμεσα στα δυο αυτά μισά είναι μια μειονότητα. Ούτε το μισό του μισού, το μισό… Είναι το μικρό χωριό, μέσα στο μικρό χωριό… Η πιο μικρή Μπαμπούσκα. Αυτή που την βαράς στο κεφαλάκι με το δάκτυλο και εξαφανίζεται κάτω από κρεβάτια και πολυθρόνες. Η πρώτη που χάνεις και η τελευταία που βρίσκεις. Είναι οι αβοήθητοι αυτής της χώρας. Οι μακάριοι ηττοπαθείς, τα προσχεδιασμένα θύματα. Οι μόνιμα πενθούντες και μονίμως ανανήψαντες, οι σύγχρονοι Προθηθεες, που όμως δεν έφεραν στην χώρα τίποτε πάρα την μιζέρια της κλάψας, κάτι μεταξύ Μαντουβαλα και μοιρολογιού της Μάνης, ένα παρηκμασμένο ξεδοντιασμένο ρεμπέτικο που όταν το τραγουδούν είναι σαν ένα ηττημένο ρεμπετ ασκέρι. Όταν οι ανερμάτιστοι ονειρεύονται ότι η Αράχοβα είναι Μπάντεν Μπάντεν, αλλά στο σπίτι Ελλάδα όποιον θέλουν μπάζουν χάρη σε μίζες συνδυασμένες με μεγαλοϊδεατισμό και από την άλλη οι μόνιμα καυλωμένοι, ζωικά διακείμενοι πλιατσικολόγοι επιδίδονται στις αρπαχτες τους, η μικρή μας Μπαμπούσκα σαν άλλο κοριτσάκι με τα σπίρτα ψάχνει μια αγκαλιά να την οικειοποιηθεί, και σαν άλλη Ζωή Λάσκαρη κατρακυλά στην αμαρτία και τον βούρκο, γιατί η κακούργα η κοινωνία την εκμεταλλεύεται, την άπορο κορασίδα, την ξύλινη κουκλίτσα με την άκαμπτη λογική της ψευδεπίγραφης ευαισθησίας της και της επίκτητης ανικανότητας της να προβάλει οποιαδήποτε αντίσταση.

                Διαβάζω στο σπίτι την εφημερίδα και το μόνο που βλέπω είναι μια πάλη του Δία με τον Κρόνο. Ο νεοελλην Δίας προσπαθεί να νικήσει τον πανδαμάτωρ Κρόνο για να γυρίσει πίσω τον χρόνο, να έρθουν ξανά τα ένδοξα ’90, ’80, ’60, ’40, 1821, Μεγ. Αλέξανδρος και τέλος πάντων οποιαδήποτε περίοδο είχε ο καθένας την νιότη του ή θα ήθελε να την έχει. Κλείνω την εφημερίδα γιατί αυτοί οι ιστοριοκαπηλοι δεν αξίζουν όσο τα κόμικς. Ανθρωπάκια που προσπαθούν να ζήσουν την ζωή σαν επαναλαμβανόμενο happy end, η ευτυχία déjà vou, ένα διαρκές replay της φάσης του γκολ, χωρίς ιδρώτα, χωρίς αντίπαλο, χωρίς κόπο. Πνευματικοί τεμπέληδες, άοκνοι ακαμάτηδες. Σαν οργασμό χωρίς σεξ. Μια απύθμενη προσποίηση κανονικής ζωής. Αναμοχλεύω φράσεις που έχω ακούσει σε διάλογους κατά περίσταση οπού έκδηλος είναι ο υπερφίαλος εγωισμός, τύπου πρέπει να πάω διακοπές… Γιατί βρε λατρεμένο μου παιδί πρέπει; Είναι συνταγογραφούμενο; Όταν η τσέπη ασθενεί, ποιος γιατρός προσυπογράφει διακοπές; Φυσικά προς επίρρωση οποιαδήποτε απόρροιας, ο προαναφερθείς δεν αναφέρεται σε διακοπές πέριξ του άστεως, αλλά σε νησί με αεροπλάνο, ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο, εστιατόρια… Αυτή την συνταγή είχε εκχωρήσει στον εαυτό του και κανένας φόρος και κανένα χρέος δεν θα έστεκε εμπόδιο ανάμεσα σε αυτόν και το πεπρωμένο.

                Ανάμεσα στο θέλω και το μπορώ μια γέφυρα υπάρχει, η πράξη. Αλλά, από την άλλη, από τον απλό πολίτη έως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κάθε πράξη μας αμφισβητείται ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως τα τελευταία πέντε χρόνια. Σαν να κουβαλάμε τον σταυρό που κάποιος άλλος έπρεπε να επωμιστεί, σαν να είμαστε θύματα κακοδικίας, πετάμε τις τύψεις μας ο ένας στον άλλο και φαρμακώνουμε τα βέλη της κριτικής μας με την ελπίδα μαζί με τον στόχο να πάψουν οι Ερινύες. Αυτό που εμφανώς λείπει και μας λυπεί είναι ο διάλογος και ο συγκερασμός, η αμοιβαιότητα, η εμπιστοσύνη, ο προγραμματισμός, ο στόχος και το όραμα. Ακόμη και ο Μπατμαν ξέρει ότι είναι σκοτεινός, ότι έχει μια μαύρη πλευρά, ότι πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του από καιρό σε καιρό, ότι δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του, ότι χρειάζεται τον Ρομπιν, την Κατ Γουμαν και τόσους άλλους. Εδώ όμως στην γη των Θέων και των Ηρώων ο καθείς τραβά τον δρόμο του. Μόνος καβάλα στην ματαιοδοξία του και στα οράματα του, προσπαθώντας από θνητός να γίνει θρύλος. Για αυτό και όταν αυτοκινούμαστε, καταλαμβάνουμε οποία λωρίδα κυκλοφορίας βολεύει το θυμικό μας και όχι το κοινωνικό σύνολο, όταν πετάμε τα σκουπίδια, όταν καπνίζουμε, όταν περιμένουμε σε ουρές…

                Αυτοί οι χάρτινοι ήρωες είναι όμως ατρόμητοι, ίσως γιατί η πένα είναι άτρωτη. Αλλά ποσό καλά ταϊσμένη είναι η πένα ή έστω το πληκτρολόγιο στην χώρα μας; Στατιστικά μπορούμε να κομπάζουμε ότι σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια η παράγωγη στα σχολειά είναι αυξημένη. Το προϊόν, όμως πιο είναι; Η ποιότητα του; Έχουμε μια καταναλωτική μανία με την ποσότητα, μια χρηματορροϊκη έμμονη με τα νούμερα, μια ψευδεπιστημονικη επιδεξιότητα να γίνονται όλα στατιστικές και αναφορές και οι τελικές αποφάσεις να παίρνονται διασυλλογικά, διακομματικά, δια τους αιώνες των αιώνων διαγαλαξιακά. Το ποιο δύσκολο πράγμα στο ελληνικό δημόσιο είναι να αποδώσεις ευθύνη σε υπογραφή και ακόμη και για τον παμμέγιστο ημίθεο Ηρακλή θα είναι αδιανόητα δύσκολο να δείξουμε εμπιστοσύνη και επιμονή και υπομονή σε άτομα στο δημόσιο που θα αναλάβουν αυτές τις ευθύνες. Όλοι κακοί λοιπόν και όλοι υπόδικοι πριν ακόμη προλάβουν να αποφασίσουν και υπόλογοι πριν ακόμη σε οποιαδήποτε καρέκλα καθίσουν. Η εξουσία έχει φύγει από αυτούς που θα πρέπει να την ασκήσουν και έχει εκχωρηθεί έναντι δημοσιογραφικής ασυλίας σε αυτούς που την κριτικάρουν.

                Έτσι η αστική δικαιοσύνη έχει περιέλθει στα χέρια του τύπου. Εκτός των φόνων, βιασμών και παρόμοιων παρανομιών, τα κατά όνομα δικαστήρια είναι για να αποδίδουν μια επίφαση δικαιοσύνης που παράγεται μετά από την σύγκρουση δυο εκατέρωθεν αισθανόμενων αδικημένων, και ποιος δεν το είναι σε αυτή την χώρα, που κατά ουσία έχουν φτάσει εκεί λόγω σύγκρουσης της πλεονεξίας τους και της κοινής τους ή μονομερούς παραβατικότητας και εγωκεντρικής κατανόησης του δικαίου. Όταν το κράτους νομοθετεί για τον εαυτό του a la carte και ο υπόλοιπος λαουτζίκος στο δημοκρατικό πλαίσιο στο οποίο ζούμε απαιτεί την ίδια δικαιοσύνη. Έτσι ο κατά συρροή παραβατικός λαός μας συρρέει σε δικαστήρια οπού ένας κατ’ ουσία τρίτος, θύμα και αυτός αυτού του τρόπου ζωής, πρέπει να αποφασίσει. Όποτε ο τύπος απόκτησε την έννοια της κοινωνικής συνείδησης βασιζόμενος στην πρόφαση ότι μια εικόνα χίλιες λέξεις. Αλλά όταν η παιδεία  ασθενεί, όταν ο κάθε υπουργός προσπαθεί να βάλει την προσωπική του σφραγίδα σκαρφισμένος εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, όταν συγκαλύπτουμε την εσκεμμένη αποτυχία γυμνάσιου – λυκείου προς χάρη εξωσχολικών βοηθητικών δραστηριοτήτων παράνομου και νόμιμου πλουτισμού, όταν φέρνουμε τα πανεπιστήμια ως πανάκεια και πρωτοκαθέδρους της παιδείας μας αντί για ένα ελάσσων θέμα τι αποτέλεσμα αναμένουμε; Σαν να στολίζεις χριστουγεννιάτικο δέντρο μόνο στην κορυφή, σαν να φτιάχνεις πυραμίδα με άμμο στην βάση και πετρά στην κορυφή. Το καλύτερο που έχει να κάνει η πολιτεία είναι να αφήσει τα πανεπιστήμια στην τύχη τους. Μόνο που αυτά θα πρέπει να είναι ελευθέρα να την διαχειριστούν. Ακόμη και σε μια δημοκρατία, στα μείζονα ζητήματα δεν είναι ανάγκη να παίρνουμε διακομματικές αποφάσεις, αλλά να τις κρίνουμε διασυλλογικά. Να ξεχωρίσουμε το λάθος από τον δόλο. Να αφήσουμε ακομμάτιστη την δικαιοσύνη, να είναι τυφλή αλλά όχι κουφή, όπως είναι τώρα και το κράτος να αποκτήσει τους θεσμικούς ρόλους που το πολίτευμα μας του έχει προσάψει και να μην είναι ο γονυπετής ικέτης υστερόβουλων εγχώριων δυνάμεων.

                Η πολίτικη δεν είναι πεδίο δικαιοσύνης, δεν είναι πεδίο ειρήνης. Είναι μια συνεχή λεκτική διαπάλη, μάχη με θύματα και θύτες. Πάντα θα μοιράζεται μια πίτα και πάντα μια αγέλη θα μένει νηστική. Οι δυνάμεις που αναμετρούνται δεν είναι ούτε ανεπηρέαστες, ούτε άβουλες, ούτε πόρνες, ούτε αγίες. Όποτε, ακόμη και να μην θέλει κανείς να συμμετάσχει ενεργά, πρέπει να τις τσιγγλάει συνεχώς. Για αυτό ας μην αφήνουμε τον αυτόματο πιλότο και να «παρεμβαίνουμε» κάθε εκλογές. Ειδάλλως τα δικά μας συμφέροντα δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ. Κανένας Μπατμαν, κανένας Σούπερμαν, κανένας δεν βοηθά αυτόν που δεν επιδέχεται βοηθείας και για να τύχετε αυτής της εύρωστης χείρας πρέπει να διαμορφώσετε τις συνθήκες και να σας προσέξουν. Και για να σας προσέξουν δεν αρκεί να είστε ενοχλητικός, δεν αρκεί να είστε με την πλευρά του δικαίου. Πρέπει να είστε με πολλούς, είτε πρέπει να εισακούγεστε από πολλούς, είτε αυτό που θα πείτε να αφόρα πολλούς. Διαφορετικά ένα δειλινό σας περιμένει να το διαβείτε με την Ντολυ και την ντροπή της αποτυχίας άνευ προσπάθειας, την γεύση του θύματος και το αντίο στην άτιμη την κοινωνία που σας γύρισε την πλάτη, ενώ εσείς ιππεύεται στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη.

Χατζηδάκης

Η μανία με τον Χατζηδάκη, όπως και αυτή με τον Θεοδωράκη, είναι απλώς μια κολυμπήθρα. Βουτάς και βγαίνεις "ποιοτικός". Τώρα τι δίσκοι υπάρχουν στην δισκοθήκη του καθενός είναι άλλο θέμα. Κάποιοι δεν θα πήραν ούτε αυτούς που έδινε η Καθημερινή δώρο. Τώρα πόσοι από αυτούς έχουν και Νίνο Ροτα από δίπλα πάει μακριά... Και αναρωτιέται κάνεις γιατί ο "Ξαρχάκος" δεν καθαγιάζει, γιατί ο "Μαρκόπουλος" δεν ανυψώνει; Το πιθανότερο είναι ότι πρέπει να περιμένουμε την φυγή αυτών από τον ματαιο τούτο κόσμο... Τότε θα αποκτήσουν την αναδιαμορφωτικη τους ιδιότητα. Από την άλλη και το να πολεμάς λεκτικά το τωρινό εξυμνηστικο φαινόμενο αρχίζει να μοιάζει σαν την γιορτή του Πολυτεχνείου και την γκρίνια για την γενιά του 68. Είναι ένα θέμα που έχουμε σε αυτή την χώρα. Να αναγάγουμε τα πάντα στον μέσο άνθρωπο. Το πνεύμα δεν είναι μαθηματικά, όταν αναπαράγεις τον μέσο άνθρωπο δεν παίρνεις την μέση άποψη, για πολλούς την χρυσή τομή. Αυτό που παίρνεις είναι ένας γκρίζος συντηρητισμός, μια ψυχοπλακωτική άποψη που ισοπεδώνει. Σαν ανάλατος λαπάς που πρέπει να τον φας μέχρι που στουμπώνει το μυαλό σου. Δεν μπορώ να σας υποδείξω τι κάνει καλό στο πνεύμα, θα ήμουν αν όχι Θεός, έστω θρησκευτικός αρχηγός, άλλα μπορώ να διακρίνω τι δεν κάνει καλό. Το πνεύμα χρειάζεται ελευθερία, όπως το σώμα χρειάζεται πειθαρχία. Χρειάζεται να σκαλίζει τα τείχη του σκότους που το περιβάλλουν και όχι να κάθεται διπλά στην αναμμένη εστία στο κέντρο που είναι ο μέσος άνθρωπος, ένα φαιδρό ιδεολόγημα, νοητική χειροπέδη. Για αυτό σας λέω και ο Χατζηδακισμος και ο Αντιχατζηδακισμος είναι μια προσμονή να μην αλλάξει τίποτα, να μην κουνηθεί το τοτέμ του μέσου ανθρώπου από την θέση του. Αυτό που θα έτρεφε το πνεύμα μας είναι το ταξίδι να βρούμε τον νέο Χατζηδάκη, να τον γνωρίσουμε, να τον αξιολογήσουμε, και αφού τον γευτούμε να τον παρατήσουμε ψάχνοντας τον επόμενο. Γιατί το πνεύμα δεν είναι πόρνη, δεν κάνει τίποτε επ' αμοιβής, με αυτές ασχολείται η συνείδηση. Το πνεύμα είναι αλάνι και κανένας δεν το πιάνει. Ούτε ο Χατζηδάκης.

Η πολίτικη και η αγάπη

Τέλειωσαν οι εκλογές και από τα διλήμματα μιας δημοκρατίας που δεν εκβιάζεται περάσαμε στα αναμασήματα μιας κατάντιας που δεν καταλαγιάζει. Έχουν χάσει όλοι εκτός από τους πρώην γραφικούς. Πράγμα που απομακρύνει ακόμη περισσότερο όσους μετριοπαθείς έχουν απομείνει σε αυτή την χώρα. Σήμερα έχω άδεια από την δουλειά και έκανα το λάθος να ανοίξω τηλεόραση το πρωί. Σκεπτομουν αφού έχουν σκοτώσει τον αγαπημένο μου ραδιοφωνικό σταθμό τι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί; Μην υπολογίζεται ποτέ χωρίς τον ξενοδόχο. Εάν δεν είχαν προλάβει να καταστρέψουν το σύστημα υγείας θα έψαχνα μετά τα πρώτα πέντε λεπτά για οφθαλμίατρο.

Πλήθος κόσμου που προσπαθεί να γράψει στο γυαλί, σαν την μπόγια πετάμενη στον καμβά αδούλευτη και με έντονη φωτεινότητα για να σου τραβήξει την προσοχή. Μονό που εάν μαζέψεις τόσα πολλά χρώματα ακόμη και το ουράνιο τόξο ζαλίζεται και πάει να κρυφτεί. Δημοσιογράφοι με δίκη τους ατζέντα, καλεσμένοι με παραπλεύρους μονόλογους, σκηνοθέτες αναπνευστοί που κοπιάρουν Σέρτζιο Λεόνε και δεκάδες παραθυρόφυλλα για τον δημοκρατικό διαμοιρασμό της τηλεοψίας που έχουν σαν αποτέλεσμα να αναρωτιέσαι ποσά εγκεφαλικά χρειάζονται για να φτάσεις στο σημείο να τα παρακολουθήσεις ανενόχλητος; Ποιον ενδιαφέρει αυτό το προϊόν και πως είναι δυνατόν οι παραγωγοί του να είναι ευχαριστημένοι; Εμφανώς και η δουλειά είναι συνυφασμένη με την επιβίωση, άλλα τόσα χρόνια πολιτισμού να πάνε στράφι; Να μην κομίζεις τίποτε, ούτε καν το μηδέν, μονό να αφαιρείς κομμάτια, όπως οι επιβιώσαντες των πολέμων έβγαζαν οικοδομικά υλικά από ναούς και μνημεία; Για ένα πιάτο φαΐ; Σήμερα; Οι βάρβαροι δεν είναι πλέον προ των πυλών. Τις έχουν διαβεί και αποκτηνωνόμαστε ομαδικά και τηλεόπληκτα. Για το δικό τους πιάτο φαΐ. Μετά τις καμπάνιες κατά του καπνίσματος και του πάχους θα πρέπει να στραφούμε και κατά των πολιτιστικών λιπαρών.

Πήρα το κινητό ανά χείρας και έψαξα κρησφύγετο κάτω από τα ακουστικά. Ένα από τα αγαπημένα μου Τελώνια ο Μονκ συνεπικουρούμενος από τον παμμέγιστο Κολτρεϊν σκούπιζαν την ηχορύπανση. Έφτιαξα καφέ μέσα σε ένα ποτήρι που έχω για το αυτοκίνητο, πήρα την φωτογραφική μηχανή και έφυγα με τα πόδια για την παραλία. Ίσως να φταίει η ηλικία, άλλα κοιτώ με προσμονή είτε στους πολύ παλιούς, είτε στους πολύ νέους. Εάν οι τελευταίοι είναι η ελπίδα, οι πρότεροι είναι κατασταλαγμένοι και κυρίως καταμετρημένοι. Αυτόματα το μυαλό μου πήγε στον γηραιότερο που σεβόμουν περισσότερο. Λίγο πριν τις εκλογές είχα πάει σπίτι του να τον δω. Όποτε ένιωθα έπαρση και αισθανόμουν απολυτά ικανοποιημένος με τον εαυτό μου πήγαινα εκεί να μου πει δυο κουβέντες να έρθω στα ίσια μου. Είχα μαζί μου είτε κονιάκ, είτε κρασί Σάμος. Κανείς από τους δυο δεν έπρεπε να πίνει και για αυτό είχαμε βυθιστεί στην συνένοχη. Ο γιος του είναι γιατρός και όταν τον επισκέπτεται ψάχνει τα ντουλάπια. Φεύγοντας εξαφανίζω τα ίχνη μιας που είμαι εντελώς ανεξέλεγκτος. Το αυτοκίνητο μου σε άλλους μοιάζει τρώγλη, σε άλλους φοιτητική γκαρσονιέρα. Είναι η τέλεια αντίθεση με το σπίτι μου. Από μικρός το είχα. Σπίτι στην τσίτα, αμάξι χάλια. Αντίθετα από τους πόλλους, δεν μου αρέσουν τα καινούργια παπούτσια. Είναι εντελώς κρύα, βιομηχανικά. Θέλω να έχουν επάνω ιστορία, γρατσουνιές, πατήματα, φαγωμένα κορδόνια. Το ίδιο και με το αυτοκίνητο. Δεν την αντέχω την εικόνα του κουτιού.

Έφτασα μετά από μια βράβευση. Η αλήθεια είναι ότι είχαν απολύσει όλους τους παλιούς και βρέθηκα με καλή στήλη. Το ότι δεν μας διαβάζει σχεδόν κανείς δεν λήφθηκε υπόψη. Έπρεπε να δοθεί ένα βραβείο από τον Πρόεδρο του Εμποροβιομηχανικού  Συλλόγου στον κουμπάρο του που είναι ιδιοκτήτης της εφημερίδας. Έτσι ένας μέτριος δημοσιογράφος βρέθηκε στο πάλκο να ευχαριστεί όσους τον στήριξαν και τον επέλεξαν. Ένας γλοιώδης τύπος που παρουσίαζε την τελετή μου ευχήθηκε να μετακομίσω σε αθηναϊκό φύλλο. Προσπάθησα να εξαργυρώσω άμεσα την επιτυχία μου με άλλο τρόπο, όταν η ξανθιά γλάστρα της παρουσίασης μου έδωσε το βραβείο και με φίλησε. Τίποτε, και αυτή σε κάποιον κουμπάρο ήταν ταγμένη. Καμία επιτυχία δεν ξεπέρνα τη φορολογική δήλωση του αλλού.

Από αυτά τα ευτράπελα ξεκινήσαμε την συζήτηση, την πορεία μου από τα ρεπορτάζ των τοπικών κατηγοριών ποδόσφαιρου, στο αστυνομικό δελτίο, στον καιρό και στον κακό καιρό της δήθεν ειδησιογραφίας. Πιο πολύ περνώ την ώρα μου στο ιντερνέτ, μετά παίρνω καμία είδηση από αθηναϊκή εφημερίδα, καμία από το ΑΠΕ και τέλος χάρη στην υποστελέχωση στέλνω και τις ερωτήσεις στους μέλλοντες τοπικούς συνεντευξιαζόμενους μας, το τελικό κείμενο για την έγκριση τους, κανονίζω ποτέ θα πάει ο φωτογράφος και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες που προάγουν το επάγγελμα μας. Στην εφημερίδα έχει μείνει μονό ένας κανονικός δημοσιογράφος ο όποιος ασχολείται με έρευνα, άλλα είναι ΚΚΕ ο δύσμοιρος και έτσι δεν πρόκειται να δει βραβείο ποτέ. Εσύ έφυγες νωρίς παππού του είπα, δεν θα άντεχες τέτοιο βραβείο στο ράφι σου. Γιατί εσύ στο αμάξι δεν θα το αφήσεις μαζί με το άδειο μπουκάλι κρασί φεύγοντας, απάντησε. Θα το πάω για πλύσιμο όταν τελεύσουμε αυτό το μπουκάλι, όποτε θα αφήσω το βραβείο για φιλοδώρημα σε αυτόν που θα καθαρίσει το αυτοκίνητο. Δεν γράφει και όνομα, όποτε δεν θα έχει πρόβλημα. Θα είναι ο καλύτερος δημοσιογράφος της πόλης για ένα έτος.

Το κρασί άδειαζε πιο γρήγορα από όσο επιθυμούσα να πάω το αυτοκίνητο για το μπανακι του και έτσι κάποια στιγμή γύρισα την συζήτηση στις εκλογές. Ξαφνικά ξεστόμισε εκείνες τις ρήσεις του που με έκαναν να νιώθω ότι πρέπει να ξαναγυρίσω στις τοπικές αλάνες να βλέπω τους εκκολαπτόμενους Κούδες και Χατζηπαναγηδες με τις τοπικές προεδραρες που ξεφουρνίζουν τον έναν Αστραχάν πίσω από τον άλλο. Όταν ξεκίνα κάποιος την πολίτικη, μου είπε, έχει συνήθως ένα όραμα, έρχεται σε επαφή με κόσμο, συνδιαλέγεται, προσαρμόζεται και προσαρμόζει. Σιγά, με τον καιρό από το να ακούει να του ζητούν συνεχεία χάρες γίνεται σαν τον γονέα που έχει σπίτι ένα αχάριστο έφηβο, που έχει μονό ανάγκες και του μιλεί μονό όταν είναι να πάρει χαρτζιλίκι. Έτσι κόβονται οι γέφυρες, ο διάλογος, γιατί εδώ δεν υπάρχει αυτό που είναι το φανερό όπλο της οικογενείας, η αγάπη, εδώ είναι το συναμφότερο και μόλις του πατήσεις τον κάλο του άλλου χάνεται και το συν, χάνεται και το αμφότερο. Φταίνε και οι ψηφοφόροι όσο φταίνε και οι πολιτικοί. Το ανταποδοτικό αλισβερίσι δεν γίνεται μονόπλευρα.

Το σίγουρο είναι ότι ο καθένας ανέχεται μονό τα δικά του παιδιά και τα ξένα σου σπάνε τα νεύρα μετά από λίγο, είπα. Περπάτησα μέχρι το παράθυρο, τράβηξα την κουρτίνα, κοίταξα το αυτοκίνητο, ήταν όντως βρώμικο. Δεν θα το γλύτωνα το πλύσιμο. Γέμισα τα ποτήρια, πήρα το άδειο μπουκάλι, πρόλαβα να πω ένα γυρίζω σύντομα και άφησα το αμάξι για πλύσιμο, πήγα με τα πόδια στην κοντινή κάβα. Όταν γύρισα το χαμόγελο του ήταν πιο σαρδόνιο από το σύνηθες. Σαν την συνένοχη, δεν υπάρχει του είπα. Η αμαρτία ανάγεται σε νέα ύψη μέσα από αυτή, σχεδόν εξαγνίζεται.

Όσα έλεγες ανταποκρίνονται στους καλούς της πολιτικής. Υπάρχουν όμως και οι κακοί της υπόθεσης, οι οπορτουνιστές, οι υστερόβουλοι, οι εγωπαθείς, οι μεγαλομανείς. Άλλα δεν μπορεί κάποιος να έχει μονό ελαττώματα. Έτσι και αυτοί έχουν ένα προσόν, ειδικά οι άντρες... Ξέρεις γιατί αυτοί ως πολιτικοί είναι καλύτεροι από τις γυναίκες τον ρώτησα και χάρη στο αρνητικό γνέψιμο της κεφαλής του συνέχισα. Γιατί οι άνδρες είναι καταναλωτές τσόντας. Ξέρουν ότι οι πελάτες φαινομενικά είναι ίδιοι, άλλα κατά βάθος έχει ο καθένας τα πάθη του. Άλλος θέλει τρίο, άλλος είναι ομοφυλόφιλος, άλλος θέλει παιδιά, άλλος σκυλιά... Επίσης ξέρει ότι όσο αποκρουστικό και να είναι το θέαμα, εάν το έχεις δεν χάνεσαι από πελάτης. Θα έρθεις και θα ξαναέρθεις. Γνωρίζουν ότι εάν σου δώσουν ελπίδα να ικανοποιήσεις το βίτσιο σου σε έχουν στο χέρι. Δηλαδή η πλεϊμεϊτ της χρονιάς πάει για πρόεδρος, ρώτησε. Όχι, αγαπητέ μου, είπα, για ψηφοθηρία πηγαίνει. Την μια την λεμέ σύνταξη, την άλλη παιδεία, σου ανοίγει ένα μπούστο να έχεις να βλέπεις στο μεσαίο φύλλο και στο υπόλοιπο τεύχος σου πετάμε τα νομοσχέδια κάτω από την πόρτα. Η τσόντα είναι έρωτας χωρίς αγάπη και η πολική ζωή χωρίς αγάπη.

Τώρα δεν απορώ γιατί πρωταγωνιστούσες στην τελετή, πρόσθεσε. Έχεις γίνει και εσύ κακός τελευταία, θυμωμένος, απορριπτικός και υπερόπτης συγχρόνως. Για αυτό σε βραβεύσαν, για το άλλοθι τους, για το κριτικό πνεύμα που διακατέχει ακόμη την εφημερίδα τους και γύρω γύρω σε τυλίγουν με διαφημίσεις. Απάντησα σαν τον ντετέκτιβ Μαρλόου κοιτώντας το πάτωμα να βρω την κατάντια μου, με τυλίγουν και με βραβεία, για το εμπορικό τους όφελος και για την κουμπαριά τους. Γιατί ανέχεσαι την γκρίνια μου; Από στοργή, από στοργή… είπε και με κοίταξε μέσα στα μάτια, γιατί δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον έφηβο, τον εργένη και τον αναρχικό που υπήρξες στην ζωή σου. Έτσι διατηρείς το σπάνιο προσόν της αυθεντικότητας άσχετα από ότι κανείς. Δεν το βρίσκεις εύκολα αυτό και να είναι και συμπαθητικό σαν αποτέλεσμα. Κανείς δεν με έχει αποκαλέσει ανώριμο με πιο κολακευτικό τρόπο, απάντησα. Ακόμη και η μητέρα μου με έλεγε αχαΐρευτο. Αξίζει να πιούμε σε αυτό. Γέμισα τα μισοάδεια ποτήρια, έβγαλα από την σακούλα που είχα δίπλα μου πατατάκια, άλλα με σταμάτησε. Πήγε στην κουζίνα και έφερε ένα πιάτο με κομμένα φρούτα. Αφού σε βοηθώ να πιεις εσύ θα με βοηθήσεις με τα φρούτα, αλλιώς ο γιος μου θα γίνει έξαλλος.

Τι έχουμε διδαχτεί από την ιστορία της κρίσης μέχρι στιγμής, ρώτησε. Ότι πτώχευσε το τραπεζικό σύστημα στην δύση και ότι ενώ η Αμερική δρα ως ένα συντεταγμένο κράτος η Ευρώπη δεν μπορεί να το κάνει διότι δεν είναι κάτι τέτοιο και επομένως έχει πολλά εσωτερικά θέματα να λύσει πριν καν ασχοληθεί με την αναίρεση της λύσης, την οποία καμώνεται ότι ψάχνει ενώ ο καθένας τραβά τον κουβά με το γάλα κάτω από τα πόδια του, με συνέπεια μεγάλο μέρος από αυτό να χύνεται. Η Ευρώπη προσπαθεί να λύσει βασικά το θέμα της συνοχής, δηλαδή το ποσό και ποτέ θα αρμέγει ο καθένας και ποσά γελάδια θα φέρνει ο καθένας για άρμεγμα στον στάλο. Έτσι σε αυτό το γόνιμο πολιτικό έδαφος οι τραπεζίτες της Ευρώπης που πτωχεύσαν ζήτησαν από τον φορολογούμενο να πληρώσει την φούσκα των στοιχημάτων τους και για να κατεβαίνει το χάπι πιο εύκολα έβαλαν στο παιχνίδι τις ένοχες και το «διαιρώ και βασίλευε». Από την μια κατηγόρησαν τους λαούς του Νότου ότι τους βαρύνουν όλα τους τα στερεότυπα και από την άλλη κρατούν τους μισθούς του Βορρά στον πάτο για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους και τους φορολογούν για να πληρώσουν τα νέα δάνεια στον Νότο, ή τουλάχιστον αυτή είναι η γενική ρητορεία τους, ενώ διοχετεύουν, επί της ουσίας, στο βόρειο τραπεζικό σύστημα, που ήταν κατά πολύ πιο χρεωκοπημένο, ρευστότητα από τον Νότο και καταδικάζοντας αυτόν σε μαρασμό. Δηλαδή εάν ήμουν ακόμη ποδοσφαιρικός ανταποκριτής θα έγραφα 2008 αμερικανική τραπεζική χρεωκοπία, 2009 ευρωπαϊκή τραπεζική χρεωκοπία, 2010 και έπειτα κρατική ευρωπαϊκή χρεωκοπία και μετανάστευση κεφαλαίων στον ευρωπαϊκό βορρά και επούλωση κεφαλαίων στον βορρά με διεύρυνση των πληγών στον νότο.

Αυτό το σχήμα είναι εύκολο και όχι μακριά από την πραγματικότητα απλώς μια πινελιά ιστορία να ρίξω μέσα, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι, παρενέβη και περίμενα πως θα μείνω και πάλι με το στόμα ανοιχτό να χάσκω. Όπως παραθέτεις τα γεγονότα έχεις μια γραμμική καταγραφή που δεν βοηθά να βρεις την λύση της εξόδου. Σαν να μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι και να περιμένουμε να περάσει ο πονοκέφαλος. Πράγμα που συμβαίνει και στις κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού νότου. Θα ακουστώ σαν συνωμοσιολόγος άλλα το φυτίλι της κρίσης μπορεί να το έβαλε εξίσου ένας ιδιοκτήτης τράπεζας που δεν μπορούσε να βλέπει να υφιστάμενα στελέχη του άλλο στο Μπατεν Μπατεν, όσο και να το άναψε ένα αμερικανικό κεφαλαιοκρατικό κονκλάβιο που δρα αυτόνομα πέρα και πάνω από κυβερνήσεις. Όποιος και όπως και εάν το κατάφερε το έκανε από απληστία για να ξεφουσκώσει τα στοιχήματα που είχε στο κεφάλι του και να μην τα πληρώσει παίρνοντας τα χρήματα από τα κράτη που δανείζονται δίνοντας ίδιες εγγυήσεις. Στο ερώτημα γιατί κάποιος δανείζει ένα κράτος και τι κέρδος περιμένει είναι δύσκολο να το απαντήσουμε εάν εξαιρέσουμε την τοξική κερδοσκοπία.

Αυτό που θα ήθελα να εξετάσουμε καλύτερα είναι εάν είναι ηθικό να ξεχρεώσουμε το τοξικό μέρος των δάνειων μας, τοξικών όχι για την υγεία μας, άλλα από την πλευρά αυτής της δόλιας κερδοσκοπίας και επίσης πως και ποιος διαχειρίστηκε μιντιακά την κατάσταση μας και σε ποιο παγκόσμιο περιβάλλον έλαβαν όλα αυτά μέρος. Ας θυμηθούμε ότι μετά τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο στην Γερμανία εξελίσσονταν ακόμη πόλεμος, ο ψυχρός, που κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η προπαγάνδα και η διαφθορά. Έτσι η γόνιμη κληρονομία του Γ’ Ράιχ εμπλουτίζεται από τις αυτοκρατορικές προπαγανδιστικές και επίτευξης διαφθοράς τακτικές  της Γαλλίας και της Αγγλίας μαζί με την κυνικές παρακινητικές αντίστοιχες τακτικές των Ηνωμένων Πολιτειών. Άρα ιστορικά στην Γερμανία διαμορφώνεται το τελειότερο υβρίδιο μηχανισμός προπαγάνδας και διαφθοράς. Απτό αποτέλεσμα ότι σε όλο τον κόσμο πιστεύουν ότι τα γερμανικά προϊόντα είναι τα καλύτερα. Τώρα πιο κοντά σε εμάς, πότε άρχισε ο νομισματικός πόλεμος εάν όχι μετά την εμφάνιση του ευρώ. Πότε βγήκαν τα σκάνδαλα των γερμανικών εταιρειών και γιατί αυτά ανιχνεύτηκαν καταρχήν στις Ηνωμένες Πολιτείες ή είναι απλή σύμπτωση ότι συνέπεσε με την πρόθεση μερικών χωρών να περάσουν τις αγορές πετρελαίου τους στο ευρώ;

Άρα, αυτό που πρωτίστως πρέπει ο Έλληνας Πρωθυπουργός να απαντήσει είναι ποια είναι η πραγματικότητα. Η αμερικανική, η γερμανική, η κάποια άλλη. Στον πόλεμο των νομισμάτων μπορεί να πάρει θέση και να ωφεληθεί. Το μονό δεδομένο που έχει στα χέρια του είναι ότι πτώχευσε, ότι δεν βγάζει καμία χρονιά χωρίς δανεισμό και ότι πρέπει να αλλάξει για να επιβιώσει. Πιστεύεις ότι τα τελευταία αυτά πέντε χρόνια υπήρξε ένας Έλληνας Πρωθυπουργός που αντιλήφθηκε την διεθνή κατάσταση, αντέδρασε στην διεθνή προπαγάνδα ενάντια στην χώρα μας, πέταξε την λάσπη πίσω σε όσους μας την έριχναν, πήρε τα κατάλληλα μέτρα στο εσωτερικό και διευθέτησε εκκρεμότητες και επανενεργοποίησε θεσμούς που ενώ υπάρχουν ατροφούν και για αυτό φτάσαμε ως εδώ; Όπως δηλώνει η αποχή από τις τελευταίες εκλογές είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν όχι μονό ότι δεν υπήρξε κανείς, άλλα ότι και από τους επερχόμενους δεν προβλέπεται τίποτε θετικό. Γιατί, όμως; Γιατί πολιτεύονται, γιατί τους ψηφίζουν και γιατί συνεχίζουν; Γιατί πιστεύουν ότι έκαναν το σωστό και γιατί δεν προβάλουν ποτέ αντίδραση σε όσα μας καταμαρτυρούν, σωστά ή εσφαλμένα;

Δεν ξέρω, είπα, και εγώ σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω από την πλευρά του ψηφοφόρου εάν είναι ψεκασμός, εκλογική αυτοχειρία ή πολιτική ανωριμότητα και καιροσκοπισμός, άλλα δεν κατάφερα να βγάλω άκρη. Από την μεριά του πολιτικού, είπα είναι απλό, είναι ηλίου φαεινότερο για μια χώρα που έχει τόσους μετανάστες. Σχεδόν η πλειοψηφία των κυβερνόντων μας τα τελευταία χρόνια είναι απόφοιτοι ξένων πανεπιστήμιων ή κάτοχοι μεταπτυχιακών της εσπέριας. Όλοι αυτοί είναι πρώην μετανάστες, άτομα που έζησαν στα ξένα και λόγω καταγωγής και της εδώ κοινωνικής τους θέσης θέλησαν να γίνουν κοινωνικά αποδεκτοί και στις χώρες των σπουδών τους. Όλοι αυτοί αισθανόταν κάποια στιγμή μειονεκτικά για την Ελλάδα, όλοι αυτοί ιδανικοποιησαν το περιβάλλον στο οποίο σπούδασαν, έδωσαν εκεί τις μάχες τους για τους τίτλους και την ένταξη τους, για την ανέλιξη τους στην κοινωνία του τόπου μετοικεσίας. Για αυτό δεν αγαπούν αυτή την χώρα κατά βάθος και αισθάνονται την κακομοιριά του μετανάστη και το δέος απέναντι σε αυτούς που τους έδωσαν τα φώτα τους. Αυτοί φίλε μου κατά βάθος θέλουν ακόμη να είναι αρεστοί στους συμφοιτητές τους, να τους καλούν στα πάρτι, να παίρνουν μέρος στο κοινωνικό αλισβερίσι των πανεπιστημιακών, των πολιτικών και των μεγαλοβιομηχάνων που μοιάζουν με τους συμφοιτητές τους. Εκεί αισθάνονται ζωντανοί. Εδώ βλέπουν εκατό λιγδιάρηδες  την ημέρα που θέλουν να τους διευθετήσουν κάποιο αίτημα. Εκείνο τον σπυριάρη έφηβο, τον μόνιμα ανικανοποίητο με το χέρι ανοικτό που έχει συνεχεία απαιτήσεις και με τον οποίο δεν έχουν καμία στενή συγγένεια και ο μόνος τρόπος για να τον αντιμετωπίσουν είναι σαν συναλλαγή. Εάν σταματήσουμε να τους ζητάμε χάρες θα αρχίσουν οι χαρές σε αυτή την χώρα.